NEnz

In een roes

Afgelopen vrijdagavond was zo’n perfecte avond waarop alles wat fijn is in het leven ineens op miraculeuze wijze samenkomt en jou treft als een vlaag van pure gelukzaligheid. Na werktijd reden mijn lief en ik richting Amsterdam met vrienden L. & T. We hadden concertkaartjes voor Gregory Porter in Bitterzoet, waar ik me al weken enorm op verheugde, temeer daar Mr. Porter voor mij het menselijke equivalent is van een kop ‘Sleepy Time’-thee, frisgewassen haar en een verse pyjama. Als ik de stem van die man hoor – als ik de man zíe, verdwijnen al mijn zorgen en neuroses als sneeuw voor de zon en verkeer ik in een heerlijk roesje van zen & zaligheid. Hij beschikt over dezelfde rustgevende gaven als Nat King Cole.

Omdat we vooraf aan het concert ergens in de buurt een hapje wilden eten, had L. voor ons gereserveerd bij restaurant Geisha, vlakbij de Zeedijk. We waren er alle vier nog nooit geweest en wisten niet precies wat we moesten verwachten. Toen we binnenkwamen werden we verwelkomd door een deken van wierook, wat ons een klein beetje zorgen baarde, maar de menukaart beloofde veel goeds. We bestelden onder andere dim sum met iberico varken en wagyu beef, verse oesters voor de mannen, Koreaanse beefsalade met mango en kimchi, coquilles met wasabi-mayonaise en het állerlekkerste: op jasmijnthee gerookte eend in miso bouillon. Omdat L. ons naar Amsterdam had gereden, vroeg ik om de cocktailkaart en bestelde ik een drankje met de cryptische naam ‘blood and sand from the lowland‘. We waren aan de late kant na dit voortreffelijke eten, dus haastten we ons naar Bitterzoet, ons onderwijl afvragend of het al begonnen zou zijn. Toen we de concertlocatie wilden betreden, liep Mr. Porter ons toevallig bijna omver, op weg naar de achteringang. Just in time!

Het concert was vervolgens één warm jazz-festijn met prachtige liedjes die Mr. Porter met zijn fantastische stem speciaal voor ons leek te hebben geschreven. “Ik wil hem op mijn bruiloft!” riep T. Waarop Mr. Porter het volgende nummer inkleedde door te vertellen: “Er zijn onder jullie vast mensen die binnenkort gaan trouwen…” en hij vervolgde met het nummer ‘In good hands’.
Na afloop van het concert dronken we nog wat – ik bestelde een Martini – en vroegen we of Mr. Porter onze cd’s wilde signeren. Gelukzalig reed L. ons weer naar huis, alwaar ik mijn auto aantrof en me voor het eerst die avond realiseerde dat ik nog van L. & T.’s huis naar míjn huis diende te rijden. En dat terwijl ik normaliter uit principe geen druppel drink als ik nog moet rijden. Ik was het gewoon compleet, helemaal, volkomen vergeten. Gelukkig wordt je met een cocktail en een martini op geacht nog prima te kunnen rijden zonder een gevaar op de weg te zijn. En toch heb ik me de hele weg naar huis doodgeschaamd.

Put a ring on it

Zondag vierde mijn lief zijn verjaardag, bij ons thuis. Zijn uberschattige neefjes D. & S. verrasten hem ’s ochtends al door in te bellen via FaceTime om hem te feliciteren. Die gelegenheid grepen ze ook meteen aan om en passant hun gehele dvd-collectie te tonen. “Nancy, wat ben je aan het doehoeeen?” riepen ze met hun suikerzoete stemmetjes door het speakertje van de iPad, terwijl ik met mijn oranje afwashandschoenen tot aan mijn ellebogen in het sop stond. “Ik ben aan het afwassen lieverds!” riep ik terug. “Afwassen?!” Ze trokken een vies gezicht. Neefje S. had wel een idee: “Anders moet je de afwas gewoon naar ons komen brengen, dan kun je het bij ons in de afwasmachine doen en is het na twee uurtjes klaar.”

Toen ze even later bij ons thuis waren,  zette vriendlief ze met de DVD van Bolt in de speler voor de tv in onze slaapkamer, waar ze tussen de jassen op het bed kropen. Toen ik even later ging kijken hoe het met ze was, trof ik ze aan met hun kleine handjes in mijn sieradenkistje, onderwijl mijn collectie ringen passend. Neefje D. was gecharmeerd van mijn ring met roze macaron, bezet met roze glittersteentjes. Neefje S. was vooral onder de indruk van mijn knuckle-ring met boombox, uit een ghetto-fabulous stijlverleden. “Misschien wil ik deze wel hebben…” kirde Neefje D., onderwijl pronkend met de veel te grote macaron-ring om zijn vinger.

Output

Ons katertje Noodles werd gedurende de gehele verjaardag doodgeknuffeld en liet het zich welgevallen door aanstellerig over zijn rug te rollen en zijn buddha-buikje te tonen aan de aanwezige gasten. Hij was ook totaal niet bang of geïntimideerd door de drukte. Maar terwijl we afscheid namen van de visite, begon Noodles ineens vreemd door de gang te hinken, waarop mijn moeder zei: “Hij sleepte net al heel raar met zijn kont over de grond”. De laatste gasten maakten aanstalten om te vertrekken, toen ik ineens een drol ter grootte van een mini-loempia ontwaarde onder de roze kast. De gasten gedag zoenend ging ik er snel voor staan met mijn glitterlaarsjes, hen het zicht op de onsmakelijke output van Noodles ontnemend. Totdat mijn oma ineens heel hard zei: “Kijk uit, daar ligt iets op de grond! Wat is dat eigenlijk…?” waarop ze zich richting het presentje van Noodles boog om het eens nader te inspecteren. “Oh hehehe, niks oma, dat ruim ik zo op, zullen we even naar uw jas lopen?” riep ik haastig, mijn oma en de andere gasten de woonkamer uit dirigerend.

Schoonzus R. kwam niet meer bij toen ik haar het verhaal via Whatsapp vertelde. “Ik weet nu hoe Mrs. Bouquet zich voelde!” typte ik. Waaraan R. toevoegde: “Keeping up appearances!”