NEnz

The boyfriend en ik wonen nu alweer meer dan twee jaar in ons huidige appartement en willen zo langzamerhand eens verkassen. Naar een charmant peperkoekhuisje met een tuintje erbij, voor Noodles. Daarentegen weet ik nu al dat ik alle vaste bewoners van dit stukje wijk zal gaan missen. Veel contact tussen buren onderling is er niet, maar De Japies, Skibril, Meneertje 8.6, Fokke & Sukke, de Technohomo's en alle andere buurtbewoners (die ik later allemaal nog zal beschrijven in deze rubriek) staan wel garant voor een dagelijkse portie live-entertainment. Vrienden & familieleden leven inmiddels ook meer dan gezond voor ze is mee met deze soap en vragen geregeld hoe het gaat met de Technohomo's en of we even langs het raam bij Fokke & Sukke kunnen lopen.

Eerder kon u op dit blog al lezen over 'De Japies'. Ditmaal deel 2 uit de reeks: 'Skibril'.

Mensen die voor het eerst bij mij op visite komen en onderweg per ongeluk kennismaken met Skibril, komen altijd binnen met de gezichtsuitdrukking alsof ze net getuige zijn geweest van een groot verkeersinfarct. Skibril heet Skibril omdat ze een bril draagt ter dikte en grootte van een hele dikke wel…skibril dus (even ter verduidelijking: Skibril is een naam die wij haar hebben gegeven – ze heet zo niet echt. Want dan zou het pas echt zielig zijn). En Skibril woont in één van de aanleunwoningen die ook in mijn appartementencomplex zitten. Er komen de hele dag door verzorgsters bij haar langs om haar te verzorgen en kant-en-klare maaltijden te brengen, waardoor het bij ons in de lift altijd naar overgare bloemkool ruikt.

Naast een skibril draagt Skibril ook altijd een rode alpinopet en een bontgekleurde sjaal die niet zou misstaan op de gemiddelde panfluiter. Verder doet Skibril niet zoveel, op een gemiddelde dag. Ze rijdt een beetje over de gallerij in haar rolstoel en slaat zo alles gade. Af en toe knoopt ze een 'praatje' met je aan. En dan wordt het altijd een beetje ongemakkelijk, want Skibril praat niet helemaal zoals de gemiddelde mens (vandaar ook die aanhalingstekens). In plaats daarvan praat ze heel hard maar toch onverstaanbaar (een gave!) en een beetje jammerlijk. Om je een beeld te geven: het klinkt een beetje als een mengeling tussen een jammerende geit en een auto met een slippende V-snaar. Dit weerhoudt haar er echter niet van om regelmatig luid 'zingend' over de gallerij te sjezen, liefst ’s ochtends vroeg in het weekend. En gezien mijn omschrijving van de manier waarop ze praat, kun je je vast voorstellen hoe Skibril's gezang moet klinken. Ondanks dat ze nog weleens onbedoeld voor geluidsoverlast zorgt, is het wel een best mens. Zo zegt ze altijd, als wij haar groeten in het voorbijgaan, netjes: “Ghugh” terug. En, in een hele enthousiaste bui: "Goehoehoehoejeeeemooohohoorgehehehen-n-n-n-n!".

Natuurlijk heb ik ook vooral te doen met Skibril. Want gosh, je zal het maar hebben. Mijn moeder stapte een keer de lift in waar ze Skibril luid jammerend (en nee, dat was geen zingen, maar écht huilen – ze wist het zeker) aantrof.

Gelukkig heeft ons katertje Noodles haar inmiddels omarmt; hij slaapt regelmatig in het raamkozijn waar zij weleens langs komt gerold, waarbij hij dan heel schattig met zijn pootjes tegen het raam aan gaat maaien en Skibril moet lachen en tegen het raam tikt. Vriendlief en ik staan dan om het hoekje stiekem toe te kijken naar dit harverwarmende ritueel. Ons eigen Cliniclowntje! Zucht.