Terwijl het normale leven hier gewoon doorging, barstte er afgelopen dinsdag in Amerika een ware manie los. Want toen bracht warenhuis Target een exclusieve collectie in samenwerking met het Italiaanse modehuis Missoni uit. Wie weleens een prijskaartje van een gebreid Missoni-truitje heeft besnuffeld, begrijpt dat zoiets een unicum is. Target hanteert immers bodemprijzen en de collectie die de Italiaanse familia voor ze ontwierp, besloeg maar liefst 400 verschillende items, variërend van jurkjes tot aan regenlaarzen, fietsen en haarspeldjes. De wetenschap dat er voor de Amerikanen een wereld aan niet alleen beréikbare Missoni-goederen open zou gaan maar ook nog eens dat die items zéér, zéér betaalbaar zouden zijn, maakte dat er driftig plannen werden gesmeed door mijn Tante S., ook toegewijde Missoni-fan, en ondergetekende.

Tante S. wist algauw een vriendin in Californië op te trommelen die vlakbij een Target-filiaal woont en wel voor ons wilde gaan kijken. Online bestellen kon immers niet, voor niet-Amerikanen. Maar Tante S.’ Californische connectie kwam op M-day al vroeg van een koude kermis thuis. Ze arriveerde om 07:00 in de morgen bij haar lokale Target, waar ze mensen aantrof die al de hele nacht voor de deur hadden gekampeerd en die de schappen compleet leeg veegden. Er was niets over. Daar bovenop crashte de website van Target ook nog eens. “We were fighting against the NATION!” besloot zij haar verslag van ’the search voor Missoni’ met een dramatische gil.

Hoewel ik vooral medelijden had met onze personal shopper vanwege de ontberingen die ze had moeten doorstaan, kon ik het niet nalaten om de rest van de dag Target-nieuws op te sporen. Alles waar ik voor sta en in geloof, verdwijnt als sneeuw voor de zon als er iets tussen mij en Missoni instaat, zo leerde ik (die vastberadenheid zou ik in meer facetten van mijn leven toe moeten passen).

Allereerst maakte ik mezelf horendol door van die verschrikkelijke ‘haul video’s’ te kijken op Youtube, van verveelde meisjes die als raven de schappen van Target hadden leeggeroofd en triomfantelijk voor de camera al hun aankopen lieten zien. Veelvoorkomende opmerkingen als “Yeah, I was like, I didn’t really like this collection, but you know, it’s Missoni and it’s cheap so I just went and bought it.” waren genoeg om alles dat zwart & verdorven is in mij naar boven te halen, waardoor ik dingen naar mijn computerscherm riep als: “Waarom heb je dát nou weer gekocht?! Had liever die mooie cardigan genomen!” en “Ja hoor, deze spreekt het uit als ‘Mizzoeni’! Mizzoeni! Ze weet nog geeneens wat het is!”

Vervolgens verkocht ik mijn ziel aan de duivel door eBay te betreden. Alwaar de teller maar liefst 40.000 zoekresultaten beslaat als je zoekt op ‘Missoni Target’. Daar zitten dus allerlei mensen slapend rijk te worden door alle dingen die ze bij Target voor een prikkie op de kop hebben getikt door te verkopen voor het driedubbele. En ik trapte er met beide ogen in. Ik probeerde het nog goed te praten door mezelf voor te houden dat ik wel eBay aan móest wenden, omdat ik niet in Amerika woon en de collectie hier niet te koop is. Maar algauw bevond ik mij in de laagte der laagten toen ik ’s avonds tegen elven in het pikkedonker gebocheld achter mijn laptop nóg naar het eBay-scherm zat te turen, biedend op een gebreid jurkje. Toen mijn geliefde de woonkamer binnenkwam riep ik: “Ga weg, ik wil niet dat je me zo ziet!”.

Ik ben momenteel dus allesbehalve trots op mezelf. Maar goed, met mij zijn waarschijnlijk duizenden Amerikanen die nu tussen de Missoni-kussens op hun bank zitten en zich afvragen wat ze in hemelsnaam heeft bezield. Gelukkig lijkt Versace voor H&M dan nog mijlenver weg.