De afgelopen – pak ‘em beet – tien jaar eet ik zo af en toe eens bij Wagamama in Amsterdam. Vaak voorafgaand aan een concert in Paradiso of De Melkweg want het is zo lekker snel, gezond en je gaat je zo fit voelen van een fruit juice en een grote kom noodles. Echt happy food vind ik het.
Elke keer als ik daar ben hoor ik hem al van een afstand aankomen: Meneer Placido (dat is zijn voornaam), een Britse (of is hij nu Amerikaan? Ik moet je eerlijk bekennen dat ik dat niet eens weet) man met een bulderende lach die nu ook al ruim tien jaar bij Wagamama werkt. Hij maakt met iedereen een praatje en in zijn mimiek doet hij denken aan Carlton uit The Fresh Prince of Bel-Air die een dansje doet (dit is een compliment!). Toen mijn lief en ik ooit de ‘steak salad’ bestelden, zei hij: “Sneak salad? Oh, I believe we’re out of snakes today!” en zo heeft hij nog wel meer geintjes. Elke keer als we bij Wagamama naar binnen lopen en Placido’s bulderende lach vanuit de keuken, vanachter de bar of uit het restaurant vandaan horen komen, zeggen we tegen elkaar: “Hoera, hij is er weer!”. Want deze man stemt blij, altijd.

Dat je zo’n man niet vergeet en meteen herkent als je ‘m ziet, is logisch. Maar Placido herkent ons ook: “You came here since you were a little girl, like sixteen years old or so. I’ve seen you grow up!”, zei hij ooit tegen me, waarna de bulderlach weer volgde. Dat vind ik wel zo bijzonder: dat iemand die honderden mensen per dag ziet in een druk restaurant in Amsterdam je gezicht onthoudt (dat gebeurt mij sowieso nooit: het is altijd mijn lief die herkent wordt). Vorige week zag ik hem weer en toen bedacht ik hoe bijzonder het eigenlijk is: dat je iemand treft van wie je spontaan blij wordt. Natuurlijk worden we ook hartstikke zielsgelukkig als we onze vrienden en familieleden zien, dat is logisch. Maar deze man – die toch eigenlijk een vreemde is of wás, brengt zo veel lol & blijheid met zich mee, dat je hem niet hoef te kennen om je erop te verheugen hem weer te zien. En hij is notabene op zijn werk! Hij maakt van zijn werkplek – voor zijn klanten, zijn collega’s én voor zichzelf – een happy place. Dat vind ik supercool. Ik moest meteen denken aan de beroemde quote van Marcel Proust: “Let us be thankful to people who make us happy. They are the charming gardeners who make our souls blossom.”

Dus dacht ik: als we nu allemaal een voorbeeld nemen aan deze mensen en zelf ook zo in het leven kunnen staan: zou de wereld dan niet een (nog) toffere plek worden? Een mekka van allemaal leuke mensen die niet moeilijk doen, maar het er gezellig op maken, die ervoor zorgen dat je je op je gemak voelt, blij wordt… I think so.

Ken jij ook zo’n ‘happy maker’? Iemand die bijvoorbeeld bij jouw local boekhandel staat, in je favo koffietent of in de supermarkt werkt waar je je dagelijkse boodschappen doet? Deel het in de comments!

Afbeelding: Lisa Congdon