Mijn vriend Justin wordt in de familie ook wel Leo Blokhuis genoemd. Omdat hij altijd de persoon is die met nieuwe muziek aan komt zetten, waar niemand nog van heeft gehoord en van zegt: “Jus, wie ís dit?!” als ze het horen.

Ongeveer anderhalf jaar geleden draaide hij ineens non-stop Youtube-filmpjes af in onze woonkamer van een zanger uit Portland, Oregon. Hij heet Jarrod Lawson en de filmpjes lijken zich af te spelen in zaaltjes op cruiseschepen waar hij, vanachter de piano covers brengt van Stevie Wonder, Earth Wind & Fire en D’Angelo. Waarop ik op mijn beurt zeg: “Jus, wie ís dit?!”. Want het zijn steengoede covers, dikke vette soulvolle covers, gebracht door een stem die haast van elastiek lijkt te zijn. Als je nou even hier gaat luisteren, weet ik zeker dat je de rest van deze lange blogpost (ja: ik ben me ervan bewust dat dit een lang verhaal is, maar het is het waard!) ook wilt lezen.

Niet lang nadat de Youtube-filmpjes bij ons thuis op repeat worden afgespeeld, verschijnt het eerste album van Jarrod, getiteld ‘Jarrod Lawson‘ en komt hij voor het eerst naar Nederland.
En dus zitten we in oktober in de North Sea Jazz Club. Na afloop gaan we even kennismaken met Jarrod, die onze cd-hoesjes signeert en mijn naam op de meest engelachtige manier uitspreekt (wat is dat toch; 365 dagen per jaar krijg ik talloze keren per dag ‘Nancy’ naar mijn hoofd geslingerd, maar als iemand die native Engels spreekt het tegen me zegt, word ik week vanbinnen). Na afloop van het concert uploadt mijn vriend wat foto’s die hij van het optreden heeft gemaakt op Facebook. Hij krijgt daarop ontzettende leuke, positieve reacties van Jarrod’s band, ‘The Good People’ en Jarrod gebruikt de groepsfoto van tijdens de toegift zelfs als Facebook-header. Vriendlief is in de zevende hemel.

Flashforward naar afgelopen vrijdagavond: Radio6 heeft de muziek van Jarrod flink lopen pluggen in Nederland en haalt hem naar Bird in Rotterdam, voor een optreden. Uiteraard zijn wij erbij. En de dag erna zijn wij er trouwens ook bij; als Jarrod wederom optreedt in de North Sea Jazz Club (verbaasde reactie van mijn kapper: “Gaan jullie altijd twee keer naar hetzelfde concert?!” Uhm, nee. Alleen bij hele speciale gevallen). Maar eerst dus Bird. Na afloop van een fan-tas-tisch optreden, lopen wij naar de merchandise stand, waar manager Dwayne T-shirts, cd’s en elpees verkoopt. Mijn lief hoefde zich niet eens voor te stellen; Dwayne herkent hem al. “Justin, my man!”, roept hij uit. Achtergrondzangeres Tahirah, die naast hem staat, roept enthousiast uit: “Justin! Thanks for the beautiful photos!”. Ze stoot Jarrod aan, die weer naast haar staat en zegt: “Jarrod, this is Justin!”. We praten wat (of nou ja: vriendlief praat wat met ze, terwijl ik er schaapachtig bij sta) en daarna roepen we enthousiast: tot morgen!

De dag daarna zitten we aan een tafeltje vooraan bij het podium in de North Sea Jazz Club, voor een diner voorafgaand aan de show. We generen ons een klein beetje dat we er weer zijn en dan zo pal vooraan bij het podium zitten (zoals mijn moeder fijntjes opmerkte via WhatsApp: “zitten ze weer tegen diezelfde hoofden aan te kijken!”) en dan heb ik ook nog eens het bandshirt aangetrokken dat ik de avond ervoor heb gekocht, met ‘I’m Good People’ erop; refererend aan de naam van de band. Maar hee: dit tafeltje was nou eenmaal vrij en als je the best seats in the house kunt krijgen, zou je wel gek zijn om die af te slaan. Als we het toetje geserveerd krijgen, staat ineens Dwayne, de manager, aan ons tafeltje om ons te begroeten en geanimeerd met ons te praten (op dat moment kijken de mensen aan de tafeltjes links en rechts van ons, ons verbaasd aan. ‘wie zíjn die lui?’, hoor je ze denken). Als Jarrod tijdens het concert noemt dat er T-shirts te koop zijn, zegt achtergrondzangeres Tahirah in de microfoon: “Justin’s lady’s got one!”. Het is dat ik het op dat moment niet goed versta, anders was ik denk ik onder het tafeltje gekropen. Maar de sfeer is geweldig: heerlijke, steengoede muziek en muzikanten die zó aardig zijn, dat je er meteen een beter mens van wilt worden.

Na afloop krijg ik haast de slappe lach als ik merk hoe vaak mijn vriend in de zaal wordt aangesproken door de bandleden, die hem allemaal een high five of een hand komen geven, als bedankje voor de foto’s van de avond ervoor (achtergrondzangeres Molly – die zelf coole doorknockers draagt – complimenteert mij ondertussen met mijn sugar skull oorbellen). Vriendlief heeft inmiddels ook een bandshirt bemachtigd en aangetrokken, en als we even later samen de trap van de NSJ Club af lopen, joelen Tahirah, Jarrod en Dwayne vanachter de merchandise stand: “Wowww, look at you guys! That’s dedication!”.
We gaan nog met ze op de foto en spreken af dat we elkaar in juli weer zullen zien, op het North Sea Jazz Festival.

Het loopt anders. Vier dagen daarna hoor ik op Radio6 dat Jarrod en The Good People die avond live optreden in het programma Mijke & Co, in de Sugar Factory in Amsterdam. En je kunt gewoon binnenlopen! We besluiten gewoon even te gaan kijken. Eenmaal binnen geven we onze jassen af bij de garderobe, waarna we meteen tegen de band aan lopen. We worden begroet en omhelsd (elke vezel in mijn lijf gilt op dat moment: ik word omhelsd, ik word omhelsd!) en ze vragen ons of we misschien een eettent in de buurt weten, want ze hebben nog niet gegeten. Het is op dat moment 21:45 uur. Wij stellen Wagamama voor, waarop Jarrod zegt: “Do you guys wanna join us?”. Ik heb niet de tijd om deze vraag te verwerken, als vriendlief zegt: “You don’t mind?”. “No, not at all!”, klinkt het in koor. En zo zijn wij na drie minuten weer terug bij het meisje van de garderobe – die stomverbaasd kijkt terwijl ze ons onze jassen teruggeeft – en lopen we samen met The Good People door de straten van Amsterdam. De achtergrondzangeressen ondervragen mij ondertussen grondig over mijn liefdesleven (“Are you guys gonna get babies?”), roepen bij elk pannenkoekenhuis: “Look! Pancakes!”, complimenteren mij met mijn pompom sjaal en zingen Bug a boo van Destiny’s Child. Even later zitten we met z’n allen aan een lange tafel bij Wagamama te eten, te drinken en te praten. Even kijk ik van boven op mezelf neer en denk: Nens, je bent toch verdomme ook een zondagskind ook.

Must see:

Hier doet Jarrod bij Radio6 een cover van ‘A song for you’ van Donny Hathaway – een van de mooiste nummers ooit gemaakt (hierbij hield ik het niet droog):

Zijn eigen nummer ‘Soul Symphony’:

Kijk voor meer live muziek en interviews met Jarrod op www.radio6.nl. (en vergeet ook niet de petitie te tekenen zodat Radio6 kan blijven! Kijk voor meer info op Facebook.

Eerste foto door Andjustinforall