Voor mij is Lena Dunham dé stem van mijn generatie. Al weet ik eigenlijk niet zeker of ik nog wel tot de generatie van Lena Dunham behoor, gezien ik onlangs de leeftijd van dertig heb behaald (insert krassende vioolmuziek…). Maar goed, ik vóel me nog wel een beetje alsof ik tot die generatie behoor van jongvolwassenen; twenty-somethings die hoog opgeleid zijn en klaar zijn om de wereld te veroveren… om er vervolgens achter te komen dat ze nergens aan de bak komen (meest gehoorde reden: ’te weinig ervaring’. Wel, duh, we beginnen net!), niet zo goed weten wat het nou echtechtécht is wat ze willen doen of wie ze zijn en in een existentiele crisis/quarterlife crisis belanden. In de serie GIRLS, die is bedacht en geschreven door Lena (en waarin ze zelf de rol van Hannah Horvath vertolkt) hebben alle personages last van die dodelijke – of op z’n minst onhandige – combinatie van rusteloosheid, onbegrensde ambitie, onzekerheid en egoïsme. Welkom bij generatie Y, hier is uw goodiebag!

In haar voorwoord in de Amerikaanse Vogue bejubelt hoofdredacteur Anna Wintour Lena Dunham om haar “willingness to put herself into the most unflattering situations and depictions of herself without a hint of embarrassment.” Anna en ik zijn het over veel dingen oneens, maar bij het lezen van deze zin had ik mijn Cosmopolitan-glas met de hare willen klinken. Ze slaat hier namelijk de spijker op z’n kop. Dit is wat ik zo geweldig vind aan GIRLS en waarom ik Lena zo dankbaar ben: ze probeert geen perfecte plaatjes te creëren, ze camoufleert niet, maar ze laat dingen zien zoals ze zijn. Het voelt echt. Dat geldt voor alles: de personages (die vaak verre van likeable gedrag vertonen), hun chaotische levens, de appartementen waar ze in wonen, de inrichting, hun kleding en make-up…  Dit zijn geen perfect gestylede meiden met een modellenuiterlijk die het droomleven leiden waar velen alleen maar van kunnen dromen. Dit zijn meiden net als wij.

En dan hebben we natuurlijk nog hét meestbesproken onderwerp als het over GIRLS gaat: het naakt. Want Lena laat alles zien. Zo was er één aflevering waarin ze bijna 30 minuten lang in een gehaakt hemd (zonder beha eronder) rondliep door New York. Maar ook het gemak waarin ze in een scène waarvoor naakt niet per se nodig lijkt, zich uit- en aankleedt, is verfrissend. Meestal worden naakte lichamen in Hollywood sensueel in beeld gebracht met veel sfeerbelichting en een halve liter bronzing crème. Lena zegt daarover: “Ik wil dat mensen zich – zelfs als ze zich storen aan bepaalde momenten – gesterkt en genormaliseerd voelen door de sex in de show.”

In een artikel over Lena in dezelfde Vogue als hierboven beschreven, portretteren collega’s en familieleden Lena bovendien als iemand die héél hard werkt. Ze schrijft, regisseert en produceert GIRLS en speelt daarin ook nog eens de hoofdrol, schreef diverse essays voor The New Yorker en werkt tussendoor aan een documentaire. En o ja, ze heeft ook nog even een boek geschreven met haar memoires, getiteld ‘Not That Kind of Girl’, dat in de herfst van 2014 uitkomt. Ik kan niet wachten.

Lena bij David Letterman:

En, voor als je nog niet kijkt, een kleine introductie in de wereld van GIRLS, seizoen 3: