Toen wij vertelden dat wij de grootste muur van ons appartement petrolblauw hadden geschilderd, kreeg menigeen in onze familie- en vriendenkring een rolberoerte. “Blauw? De hele muur?! Dat zou ik nooit durven. Wat nou als je het zat wordt?” Nou, aan redenen als ‘bang zijn het gauw zat worden’ heb ik altijd een broertje dood gehad. Toegegeven: ik wórd dingen ook snel zat, maar om datgene waar je enorm gepassioneerd van bent – al is het maar voor even – maar te láten uit angst dat je er op uitgekeken raakt… dan zou mijn bestaan wel erg kleurloos worden. Ik zeg niet dat het altijd de efficiëntste weg is, of de weg van de minste weerstand en verstandig is het vaak ook niet (zo zie ik nu als een berg op tegen alle blauwe muren die we moeten overschilderen als we uit dit huis wegtrekken en alle spontaan in de muur geboorde gaten die we moeten dichten), maar hee: live a little.

Als ik dit huis niet zou beschouwen als mijn tijdelijk-huis, maar mijn en-nu-gaan-we-ervoor-inclusief-groentetuin-casa, had ik nog veel meer muren geschilderd en was ik bovendien ook losgegaan met gezellig behang. Dat vond ik dan weer zonde, om nu tonnen uit te geven aan prachtig behang en misschien nog wel erger: om de bestendigheid van mijn relatie te moeten testen door met z’n tweeën aan het behangen te slaan.

Nu ik dan ook de nieuwe collectie behangetjes van illustratrice Catalina Estrada heb gezien, weet ik dat er maar één ding op zit: zo snel mogelijk ons droomhuis vinden en de relatietest ondergaan. Mooooi!