NEnz

Voorheen schreef ik in NEnz’s Weird Weekends altijd over de vreemde dingen die ik zag of die mij overkwamen in mijn weekenden. Tegenwoordig blijkt dat de weirdness niet tot het weekend op zich laat wachten: af en toe lijkt mijn hele wereld wel weird. Maar laat me je vertellen: I like weird. Ik hou ervan als ik nietsvermoedend over straat loop en een bizar gesprek opvang. Een ongebruikelijke situatie gadesla. Of als ik tijdens het winkelen een wonderlijke paradijsvogel tref.

Daarom, lieve lezers, heb ik besloten om NEnz’s Weird Weekends te hernoemen tot NEnz’s Weird World. Zelfde vreemde avonturen, maar dan ook van door-de-week.

Neef L. maakt mij al ruim een jaar lekker met zijn geuren-en-kleuren-beschrijvingen van een Japans lunchtentje waar ze waanzinnige ramen (noodlesoep) serveren, ergens helemaal in het pittoreske Uithoorn (of all places). Toen ik zijn beschrijvingen van de perfecte kom ramen niet meer aankon en gekweld & hongerig uitriep dat ik daar heen móest, was hij gelukkig zo ridderlijk om mij en mijn lief (die er ook al was geweest) mee te nemen naar dit mini-restaurantje (zes tafels). Vantevoren hadden de boys al vol opwinding verkondigd dat ze altijd de enige ‘buitenlanders’ zijn in dit tentje en dat er verder alleen Japanners komen. Dit om de authenticiteit van hun receptuur nog maar eens te benadrukken. Toen we binnenkwamen, mochten we aan een tafeltje plaatsnemen… naast een groep Italianen. Hoe die daar in vredesnaam terecht waren gekomen, Joost mag het weten. Maar, authentiek bleek het hier wel – ondanks het Italiaanse gebrabbel van onze buren. Zo was de menukaart in het Japans opgesteld. Gelukkig was er ook een Engelse kaart. Alleen de drankenkaart, bestaande uit een briefje met handgeschreven Japanse tekens, bleef een mysterie. Dus bestelde ik maar Kirin; Japans bier, ondanks dat de klok net 13:15 had geslagen. Maar o jongens, toen die kom dampende ramen voor mijn neus werd neergezet… u had mij niet gelukkiger kunnen maken. Ramen met een waanzinnige miso-bouillon, zo’n schattig baby-paksoitje, een half perfect gegaard eitje, zacht varkensvlees, bosui en daarnaast mijn ultieme guilty pleasure: de perfect bereide gyoza (pasteitjes). Drie kwartier lang hoorde je aan onze tafel niks anders dan tevreden geslurp. Het was een regenachtige, gure dag, maar uren nadien wreef ik nog tevreden over mijn warme boeddhabuikje. Toen Neef L. ons terugreed en we in de auto nog aan het napraten waren over de misobouillon, zag ik door het raam tot mijn verbazing een vrouw hard over straat rennen met in haar hand een gootsteenontstopper. Zo’n klassieke houten met een rode ‘plopper’. Het voorval heeft me nog altijd niet los kunnen laten: waar was zij naar op weg? Was er een noodgeval? We zullen het nooit weten.

Dagje Den Haag met vriendin N. Ik liep te zwaaien met een reportage uit de VT Wonen waarin allerlei leuke winkeltjes stonden die we moesten uitproberen. En N. had zelf ook haar winkellijstje. Nu zijn wij niet zo heel erg bekend in Den Haag en denken we altijd dat ‘alles wel te lopen valt’. Nou, dat viel best tegen, kan ik u zeggen, voornamelijk omdat er met windkracht tien tegen onze wangen werd geblazen en je dan niet zo makkelijk je plattegrond uitvouwt (N. tegen mij: “Staat het erg nerdy als we met een plattegrond in de hand over straat gaan?”. Ik: “Ja, maar who cares?”). We hebben gelopen, en gelopen, en gelopen, en bubble tea met rainbow cake genuttigd bij 8tea5 (aanrader! En dan met name de fruit tea met lycheesmaak en mango-bolletjes) en gelopen, en gelopen en een dozijn Haagse koekjes naar binnen gewerkt en gelopen en gelopen… toen we eenmaal in de trein terug zaten, waren we best moe. Terwijl we bij de deuren stonden te wachten tot de trein het station zou bereiken en de conducteur omriep dat we voor een rood sein stonden, werd onze aandacht getrokken door een donkere mevrouw met geel geblondeerd haar – bijgestaan door een peuter in een buggy –  die ontzettend luidruchtig zat te rommelen met een paar koffers. Koffers werden geopend, er werden met grof geweld spullen in geduwd, de koffers werden weer gesloten door er met vol gewicht op te duwen… het was niet eens zozeer het kabaal dat maakte dat alle aanwezigen in de coupé met open mond naar haar stonden te kijken, maar het was de geur die uit de koffers opsteeg. Die kan nog het beste beschreven worden als de geur van de exotische durian-vrucht; beroemd en berucht omdat de geur die hij verspreidt zo penetrant is, dat het in sommige landen verboden is om ermee in de lift te staan. Nu verwacht ik geenszins dat deze mevrouw een durian vervoerde, maar wat het dan wél was dat een dergelijke geur verspreidde… een raadsel.

Zondag besloten mijn lief en ik om onze voordeur aan de binnenkant van een fris kleurtje te voorzien. We hadden ook nog een spiegel, gered uit de collectie van Tante J., die we in dezelfde kleur wilden schilderen. Nu kun je in dit huis niets uitvoeren – wc schoonmaken, mascara aanbrengen, een gat boren – zonder dat ons katertje Noodles erbij komt zitten en ernaar komt staren. Gekscherend noemen we hem dan ook altijd ‘Opzichter Noodles’. Doe je de deur dicht om hem buiten te houden, dan krabt hij daar net zolang aan tot a) hij er een complete ondergrondse tunnel heeft weten te creëren indachtig de vrouw gisteren bij De Wereld Draait Door die ontsnapte uit de gevangenis door met een lepel een weg naar buiten te graven (fascinerend verhaal!), of b) je krankzinnig wordt van het irritante geluid en hem toch maar weer binnen laat. Nieuwsgierig probeerde hij te snuffelen aan het verfblik, de verfrollers en de kwasten, maar gelukkig leek het goed te gaan en konden we hem steeds voldoende weghouden bij de aquablauwe verf. Toen we ’s avonds tevreden op de bank zaten en de deur & spiegel grotendeels droog waren, ontwaarden we op de houten vloer ineens een spoor van blauwe kattenpootjes. En warempel: nadat we Noodles’ pootjes inspecteerden, bleek hij inderdaad aquablauwe voetzooltjes te hebben. Hij keek natuurlijk als de vermoorde onschuld (zie foto) maar u bent gewaarschuwd: laat deze kat in géén geval binnen, al krabt hij nog zo hard aan de deur.