NEnz

Voor de 60e verjaardag van mijn schoonmoeder wilden we eens iets leuks doen. Iets met wow-factor. Zelf had ze al het plan geopperd om haar verjaardag op zondag te vieren, met de familie erbij en met lekker eten. Mijn geweldige schoonzusje, die er altijd voor in is om haar moeder (of wie dan ook) in het zonnetje te zetten, smeedde een ingewikkeld plan waarbij we het feest zouden organiseren dat haar moeder wilde hebben, maar dan stiekem op záterdag, in plaats van zondag. Aldus de verrassingsfactor. Schoonzus zou haar dan meelokken naar de stad, met een smoes over een vers verjaardagscadeau.
Dat liep allemaal toch iets anders dan gedacht, want mijn schoonmoeder – die nog bij -10 en een sneeuwstorm de stad in zou gaan om nieuwe vestjes/tassen/schoenen in te slaan (echt waar: ik kwam haar zo ooit tegen, ingepakt en met dikke UGGS aan), verklaarde nu namelijk helemaal geen zin te hebben om te gaan winkelen. Het vergde alle overredingskracht, vroeger gevolgde acteerlessen en gevoel voor drama van mijn schoonzus om haar alsnog mee te lokken naar de drukke binnenstad van Utrecht.
Ondertussen braken the boyfriend & ik in bij haar thuis om de kattenharen te verwijderen, te versieren, partyspul klaar te zetten en de gasten te ontvangen en arriveerde ook onze zwager met de verjaardagstaart (waarop – ook weer gesmeed door schoonzus – een foto prijkte van mijn schoonmoeder met ons katertje Noodles. Tot nog toe heeft niemand 'hem' durven aansnijden, maar de beeltenis van mijn schoonmoeder is allang verorberd – typisch). Dat van de gasten was nog een zenuwslopende toestand, want onze families staan niet bepaald bekend om hun stiptheid, waardoor meerdere gasten tegelijk dreigden te arriveren met het vooropgezette tijdstip waarop la schoonmama weer naar huis zou worden gelokt. Iedereen wachtte in spanning af tot de jarige zou binnenschrijden, maar waar was ze? Die stond ondertussen met een arm vol reeds te passen truitjes bij de overvolle paskamers van de Zara en weigerde meteen rechtsomkeerd te maken naar huis (en waarom zou ze ook, ze vermoedde overigens niets van de chaos die zich ondertussen bij haar thuis afspeelde).

Terwijl de gasten wachtten tot mijn schoonmoeder klaar was met winkelen, ging er boven mijn hoofd ineens een lampje branden: had het eten niet allang bezorgd moeten zijn? Jawel; drie kwartier geleden maarliefst. "Ik zou ze maar even bellen!", opperde Tante M. En dus belde ik onze cateraar du jour; Toko Mitra. Voordat ik verder in details treed, gebied ik u te vertellen dat Toko Mitra het allerlekkerste Indonesische eten van Utrecht (misschien wel van Nederland) heeft en dat mensen er al jaren in de rij gaan staan. Maar ook: dat het er typisch op z'n Indonesisch aan toe gaat. Dat wil zeggen: ze weten op een dusdanig ongestructureerde, chaotische, verwarrende en trage manier te werk te gaan, dat je voor twee keer dezelfde nasi kuning-schotel gerust een half uur moet staan wachten. Terwijl er één wachtende voor je is. En er 16 man achter de toonbank staan. En dat je vervolgens naar huis gaat met een totaal andere bestelling. Bovendien is er nog altijd geen pinautomaat (ik heb mijn vader onlangs in gedachten langzaam gesmoord nadat hij me had verteld dat je er tegenwoordig wél kunt pinnen – en dat dus niet zo bleek) en komt er dikwijls een stroom van zich uiterst langzaam voortbewegende oudjes langs die gezellig gaan staan te 'dagjesmensen'. En toch keer je er elke keer naar terug om ontbering na ontbering te doorstaan, omdat het eten er zo verrekte lekker is.
Ik had op dat moment dus al kunnen vermoeden dat er iets niet helemaal in de haak zou zijn. Und jawohl. Nadat ik Mevrouw Mitra (zo noem ik haar voor het gemak maar even) erop had gewezen dat er drie kwartier geleden al warm eten voor 25 man bezorgd had moeten zijn, hoorde ik haar paniekerig rommelen door haar papieren en diverse malen de onheilspellende woorden: "oh nee, oh nee, heb ik? Ik heb toch niet?" mompelen.

Het was dat je er bij Toko Mitra altijd op voorhand al rekening mee houdt dat er dingen mis kunnen gaan en dat mijn nieuwe pumps te erg knelden om in paniek te raken, maar desalniettemin was er even een glorieus 'oh-shit'-moment toen Mevrouw Mitra meende onze bestelling te hebben verwisseld met een andere bestelling, die diezelfde morgen was gecancelled. Ofwel: onze bestelling; warm eten voor 25 man, was gecancelled. "Maar ik kan het binnen een uur bezorgen, alleen moet ik dan wel weten wat jullie willen bestellen." Ik vertelde Mevrouw Mitra eerst even te zullen overleggen over hoe en wat en haar daarna terug te bellen. Maar voordat er actie kon worden ondernomen, bleken schoonzus & schoonmoeder nét met de auto de straat in te rijden. Snel knipten we de lichten uit en bliezen we de kaarsjes uit, waarna alle 25 gasten zich naar de linkerkant van de kamer moesten verplaatsen en wegduiken (ik rende op dat moment nog in paniek rondjes omdat ik geen plek kon vinden waar ik kon blijven en dook uiteindelijk ineen op de grond). De uitdrukking op het gezicht van mijn schoonmoeder was onbetaalbaar (en hilarisch!), want ze schrok zich werkelijk het apenzuur (en laten we wel wezen: da's toch altijd de reactie waar je op hoopt).

Terug naar de catering. Terwijl we mijn schoonzusje enigzins moesten kalmeren (deels van de paskamer-chaos bij Zara, deels vanwege het voltrokken toko-leed), kwamen we eigenlijk al vrij snel tot de conclusie dat we het niet meer aandurfden om een nieuwe poging te ondernemen met Mevrouw Mitra, vooral ook omdat het al wat laat werd en onze kleine neefjes geeuwende honger kregen. We besloten onze favoriete afhaalthai te bellen, die wel vaker redder in bittere nood is gebleken. Zij wokten er binnen een half uur 25 warme maaltijden uit, de helden. Saillant detail: net nadat we onze bestelling hadden geplaatst bij de thai, belde ineens Mevrouw Mitra op de huistelefoon (?) om te vertellen dat ze hun auto hadden volgeladen met gerechten en klaar stonden om te vertrekken. Maar ja, toen hadden we de thai al aan het werk gezet. "Jammer, maar helaas", aldus mijn boyfriend door de telefoon. En zo aten we alsnog heerlijk.

Trouwens; toen ik gisteren bij de Albert Heijn een zakje met 6 gele kiwi's wilde afwegen, stond er vóór mij in de rij een man die werkelijk een enórme zak gele kiwi's afwoog. Het moeten er wel 50 geweest zijn. Ik kon het uiteraard niet laten om te kijken op de stickerbon wat hij ervoor kwijt zou zijn: 13 euro. Het zal voor mij altijd een raadsel blijven wat een man met 50 gele kiwi's moet.