Het is momenteel een feest voor mijn gehoor en nee; dat komt echt niet alleen door overmatig SongPop spelen op mijn iPhone (als je net zo verslaafd bent als ik; mijn username is ‘nenznenz’. Ik daag je uit…). Nee, het is weer festivalseizoen, het North Sea Jazz komt er dit weekend aan en nou ja, laten we wel wezen; bij zomer horen ritjes in de auto met de raampjes omlaag, de wind door je haren en de radio op hard. Hetzelfde geldt trouwens voor mijn woonkamer, want de platenspeler draait overuren.
Michael Kiwanuka is een artiest wiens naam je de afgelopen maanden waarschijnlijk wel hebt horen rondzoemen, zeker als je een beetje in jazzkringen vertoeft. Deze Britse jongen met roots in Uganda klinkt als een moderne versie van Bill Withers. Hij heeft hetzelfde timbre, dezelfde manier van langzame luisterliedjes maken waarin hij een verhaal vertelt. En toch is hij ook weer heel eigen.
Ik kom net terug van Plato; een bekende platenzaak in Utrecht, waar Michael net een klein live optreden verzorgde. In het knusse achterste gedeelte van de platenzaak stonden we lekker loom van de warmte te luisteren en te kijken naar Michael, die hier zomaar in onze vaste Utrechtse platenzaak stond te spelen. Bofkonten die we d’r zijn. Naderhand gaf hij nog een signeersessie, waarbij hij grote moeite had de Nederlandse namen van zijn fans correct gespeld op de cd-hoesjes neer te krabbelen. Mijn buurvrouw zocht alle pasjes in haar portemonnee af, op zoek naar een exemplaar waar haar volledige voornaam stond afgedrukt. Met ‘Nancy & Justin’ had hij dan gelukkig minder moeite, wat hij met grote zwarte stift op zijn eigen bloedmooie elpee voor ons schreef. Ga die plaat beluisteren, want zoals ik ook al met een grote glimlach tegen Michael zei, nadat hij mij onze gesigneerde plaat teruggaf: “It will be enjoyed.”
In een rijdende auto voor ‘A Take Away Show’:
Live bij Jools Hollland:
Nieuw hier? Lees meer over '
5 Comments