NEnz

Zelfs als zijn naam je niet zoveel zegt, ken je hem vast wel van zijn onvergetelijke buikspieren in de video voor ‘Untitled’ zijn hit ‘Brown Sugar‘, van anno 1995. Ik heb het over D’Angelo. Of, zoals ik hem graag noem: mijn favoriete artiest in de geschiedenis van de mensheid, planeten en heelals.

Tot nu toe ben ik bij elke tour geweest die deze man maakte langs ons kikkerlandje. Maar dat werd me niet altijd gemakkelijk gemaakt: tijdens zijn Voodoo Tour op het North Sea Jazz Festival in 2000 stonden we als sardientjes in een blik zij aan zij te zweten van de crazysexysoul van deze man (als ik het me goed herinner, scheurde hij zelfs zijn hemd aan stukken…#ohmygod). Toen werd het een tijdje stil rond D’Angelo. Pas jaren later – het precieze jaartal weet ik niet meer, maar ik denk dat het rond 2005 geweest moet zijn – zou hij in Ahoy in Rotterdam staan. Ik had bijtijds kaartjes gekocht, maar moest die later weer inleveren, omdat de show werd afgelast. En toen, na jaren radiostilte, was er in 2012 ineens weer teken van leven van D’Angelo: hij had aan wat nieuwe nummers gewerkt en kwam naar Paradiso in Amsterdam. Vriendlief en ik dachten dat we gek werden en dat het een sinistere grap was van het universum. We kochten kaartjes, maar bleven angstvallig de website van Paradiso en Twitter in de gaten houden of het wel écht doorging, want het kon toch niet zo zijn dat we na al die jaren weer oog in oog zouden staan met D’Angelo?

Het was een intens koude, sneeuwerige maandagavond waarop we met de auto naar Amsterdam reden. Ik weet nog goed dat we van de parkeergarage richting Paradiso liepen en ik nog iets zei van: ‘ik denk dat die mensen ook allemaal op weg zijn naar Paradiso, dus dat is een goed teken!’. Toen we voor de muziektempel stonden, wilden we net de trappen bestijgen toen een meisje naar ons toekwam en zei: “jullie weten toch wel dat het afgelast is hè?”. Ik begon hysterisch te lachen: “Haha, heel grappig!” en duwde haar haast opzij in mijn vastberadenheid: ik ging D’Angelo zien en wel nú. Maar ze vervolgde: “Hij is van het podium gevallen tijdens de soundcheck.” Toen viel mijn oog ook op de A4-tjes die op de deur hingen, waarop mijn diepste, donkerste, meest duistere vermoedens werden bevestigd: het ging niet door.

Gelukkig trad hij een paar dagen later alsnog op op dezelfde plek. Hij liet ons langer dan een uur wachten, maar het was het waard. Op het North Sea Jazz Festival van 2013 precies hetzelfde liedje: ik moest mezelf met bruut geweld uit de rij voor de signeersessie van Lianne La Havas ontslaan om op tijd te zijn voor het optreden van D’Angelo in de grote Nile-zaal (Lianne nam nogal uitgebreid de tijd voor al haar fans, wat haar siert, maar wat killing is op een festival met zo’n strak tijdschema). Meneer bleek weer een uur te laat, wat hij moest bekopen met boegeroep van de zaal. Ik kon op dat alleen maar denken aan mijn denkbeeldige, innige vriendschap met Lianne, die hiermee in rook was opgegaan. Maar ook dat was ik alweer snel vergeten, toen ik stond te zweten en te dansen op de sexy funk van deze soulgod. Een optreden van D’Angelo is een beetje als een superintense preek van een begenadigde predikant, zo stel ik me voor. Je wordt er totaal in meegesleept en voordat je het doorhebt, sta je daar met je blanke hoofd als een idioot met je heupen te schudden, met je armen in de lucht en je ogen dicht. Halleluja.

En toen – na jaren van speculaties en slechts flarden van nieuwe nummers te hebben gehoord – dropte hij net voor de jaarwisseling vanuit het niets zijn nieuwe album ‘Black Messiah’. En de wereld werd gek. Vijftien jaar na zijn laatste album, ‘Voodoo’. Afgelopen maandag en dinsdag kwam hij naar Amsterdam om het live te laten horen en ik was erbij. Het werd gelukkig niet afgelast, wel was hij volgens traditie weer een uur te laat. Maar dat kon niemand meer iets schelen toen hij begon te spelen en terugkwam voor maar liefst twee toegiften. Het was fantastisch.

Nieuwsgierig naar dit album? Ga het luisteren op Spotify of Youtube en bekijk deze video’s van D’Angelo’s optreden bij Saturday Night Live (en ja: je mag schudden met die heupen):

Really Love:

The Charade:

Foto’s gemaakt door Andjustinforall