Een vriendelijk verzoek aan alle MopperMonsters out there:
Via lifetales.se
Niets maakt mij vrolijker dan iets tegenkomen op straat wat iemand daar heeft neergezet om anderen blij te maken, of te laten lachen (een beetje ‘random acts of kindness‘ dus). En hoe kun je je publiek nou beter bereiken dan middels zo’n krijtbord dat dikwijls op de stoep staat bij café’s en restaurants? Ik denk dat mensen eerder naar binnen gaan als er iets op staat waar ze hartelijk om kunnen lachen, in plaats van de soep van de dag. Want zeg nu zelf: humor rules!
Nothing brightens my day like noticing something in the street that someone put there to make other people happy or to make them smile (a little bit of ‘random acts of kindness’, indeed). And what better way to reach an audience than through those chalkboard menus that often stand on the sidewalk of café’s and restaurants? I think people are more likely to enter a place when the chalkboard says something they can laugh about, instead of the regular ‘soup of the day’. Cause who doesn’t like humor?
Inwoners van Chicago stonden raar te kijken toen ze tijdens hun vaste wandelroute ineens op een levensgroot Monopoly-spel struinden. Cadeautje van street artist ‘Bored’, die vindt dat er maar eens wat betere straatkunst gemaakt moet worden in zijn hometown. Aan het blog This Is Colossal vertelt hij in een e-mail: “Het doel van het project was om eens iets anders te laten zien dan zomaar een tag op de grond of een poster aan de muur. Iets driedimensionaals dat opgepakt kan worden, tegenaan getrapt, aan getrokken, vastgegrepen en gebroken. En als iemand de moeite neemt om het te verwijderen, groeit het altijd weer terug – als onkruid. Als het met rust gelaten wordt, zal het in iets anders veranderen.”
Dit soort dingen maken mij vrolijk; iemand die (veel) moeite doet om de buurt op te leuken, die je op een andere manier laat kijken.
Wildbreien is een fenomeen dat we steeds vaker zien – om bomen, lantaarnpalen, bruggetjes in de stad – en er worden ook steeds meer breiclubjes en andere brei-initiatieven tot leven gewekt. De Texaanse Magda Sayeg is wat mij betreft de koningin op haar (gebreide) troon. Zij brengt kleur en vrolijkheid op plekken die grijs & grauw zijn met haar ‘yarn bombing‘. Bussen, beelden, wegwijzers; alles verdient een versgebreide trui, zo vindt Magda. Zo maakt zij de wereld een stukje mooier.
Fans van het breiwerk van Magda zijn vast blij met haar webshop, Knitta Shop, waar je onder andere geweldige iPodhoesjes aan kunt schaffen. Wil je meer horen, zien lezen, van/over Magda? Check www.magdasayeg.com.
Ja; dit filmpje is een beetje klef. En erg Amerikaans. Maar als je voorbij de overgeromantiseerde scènes kunt kijken, voel je wel aan de vezels in je lijf dat hier een goede boodschap achter zit. Als je de moeite neemt om een onbaatzuchtige, goede daad te doen, dan zet je iets in gang. Daar komt het op neer. Random Acts of Kindness noemen de Amerikanen dat ook weleens. Ik geloof daar heel erg in: als je alleen al door vriendelijk te zijn meer positiviteit in de wereld om je heen kunt brengen, waarom zou je het dan niet doen? Daarnaast vrolijk je ook nog eens iemand op die dat misschien wel even kon gebruiken.
Je voelt je nuttig, positief en blij als je open, behulpzaam en aardig in het leven staat. Bovendien werkt het vaak zo dat vriendelijkheid zich vermenigvuldigt. Zo zijn er onderzoeken geweest waaruit bleek dat als een stelletje de moeite nam om spontaan (en anoniem) de rekening te betalen voor een ander stelletje in een cafe, dat stelletje dat ook weer deed voor een ander stel. En dat stel weer voor een ander stel. En ga zo maar door. Wat blijkt: aardig doen werkt aanstekelijk. Als iemand iets voor ons doet, willen we dat ook doen voor een ander. En is dat niet iets waarmee we de wereld om ons heen leuker kunnen maken?
Have a happy weekend!
Het straatbeeld opfleuren; laat dat maar over aan Theresa Himmer. Deze geboren Deense heeft zich namelijk toegelegd op… glittergraffiti. Of liever gezegd: straatkunst gemaakt van duizenden lovertjes waarmee ze de grauwe straten van haar woonplaats Reykjavik (IJsland) versiert. Geweldig en o-so pretty!
Een paar piepschuim ballen en je fantasie; meer heb je niet nodig om mensen te laten lachen om alledaagse dingen op straat. Street-artist Ich Bin KONG bewijst dat met zijn project ‘They Live’, waarbij hij groentestalletjes, vuilnisbakken, glasbakken, kaartjesautomaten en andere doodgewone objecten uitdost met oogjes, waardoor ze tot leven komen. Zo worden braakliggende terreinen ineens een stuk vrolijker. Geweldig hoe zoiets simpels zo’n blijmakend effect kan hebben.
Muziek delen vind ik altijd iets moeilijks. Vaak hoor ik iets waar ik uitermate door betoverd raak dat ik denk: dat moet ik aan iedereen laten weten! Tot een stemmetje in mijn hoofd zegt: “gut NEnz, wie zit er nou op te wachten op jouw muzikale aanbevelingen?” Maar goed, zo was ik in één van mijn eerste blogposts op nenz.web-log.nl ook lyrisch over een zekere mevrouw Winehouse, waarvan ik ook dacht dat niemand er acht op sloeg, en die jaren later tot één van de grootste muzikale invloeden van onze tijd wordt gerekend.
Waarmee ik niet zou willen beweren dat ik voorspellende gaven op dat gebied heb, maar wél dat het geen kwaad kan om onze muzikale vondsten uit te wisselen, toch? Sharing is caring.
Mijn nieuwste muzikale favorieten ontdekte ik dit weekend op Youtube. Ik stuitte daar namelijk op de Take Away Shows van La Blogothèque. Muzikanten (dikwijls op het punt van doorbreken) die door de straten van een wereldstad naar keuze wandelen, onderwijl zingend en tokkelend op hun gitaar. Of die plots neerstrijken in een barretje om muziek te maken. Allemaal vastgelegd op film en geluid door Blogothèque. Een fantastisch initiatief, want we worden natuurlijk gráág verblijd met mooie muziek terwijl we ons haasten van A naar B of op een terrasje aan een cappuccino zitten. Geweldig zijn dan ook de reacties van passanten, die vragen waar het voor is, die stiekem in een hoekje staan te luisteren of die onderweg complimenten geven.
Surf naar het Youtube-kanaal van La Blogothèque en ga kijken of er voor jou ook iets bijzit. In de tussentijd deel ik graag mijn vondsten met je. Misschien word je er net zo blij van als ik:
Lianne la Havas. Een zangeres/gitariste die me binnen twee seconden betoverde met haar warme, volle maar toch heldere stem. Lopend door de straten van Parijs op haar sleehakken zingt ze ‘No Room for Doubt’. Ik heb gelijk haar EP aangeschaft op iTunes.
My Brightest Diamond. Dit klinkt als oude films kijken in je pyjama op tweede kerstdag. Luister goed naar de woorden; ze zijn geschreven voor haar zoontje. Zó mooi.
Bon Iver. Mijn geliefde draait dit al máánden en zal zijn mond pas houden als we woensdag naar het concert zijn geweest. Dus, speciaal voor hem: