Mijn verjaardag valt bijna elk jaar tijdens het North Sea Jazz Festival. Helemaal niet erg, want wie kan er nou zeggen dat Pharrell en Stevie Wonder op haar feestje hebben opgetreden? Wel, ik dus. We begonnen vrijdagavond klokslag 00:00 met ‘Bananas’ (wat Pharrell samen met Gwen Stefani maakte) en ‘Happy’ (hoe toepasselijk, vindt u niet?) en sloten op zaterdag om 23:59 af met ‘Ribbon in the Sky’ van Stevie Wonder; best een dweperig nummer, maar o, wat galm ik dat altijd met liefde mee.

Allereerst een mini-rijtje gebeurtenissen die zó passen in NEnz’s Weird World:
Charles Bradley buiten doodgeknuffeld zien worden door een schare fans. Zeer aandoenlijk, vooral als je het verhaal achter de rijzende ster van deze zanger kent.

Tijdens het optreden van Pharrell zien dat Stevie Wonder in de coulissen op een stoeltje zit mee te deinen, naast Sheila E. Pharrell, die een beetje dronken was, trok Stevie zelfs het podium op om te vertellen hoe geweldig hij ervan onder de indruk was dat deze legende naar zijn show was komen kijken. Het hoogtepunt voor mij: tijdens ‘Lapdance’ zien hoe de camera Stevie filmt die vanaf zijn stoeltje in de coulissen keihard zit mee te swingen.

Trompettist Takuya Kuroda ineens in levenden lijve zien rondhangen bij de stand van Jazzism Magazine, vervolgens gaan twijfelen of het hem wel écht is – want ja, wie weet is het gewoon wel een toevallige passant die op hem lijkt? (zo klampten we de dag ervoor bijna per ongeluk een festivalbezoeker aan van wie we even dachten dat het de drummer van Snarky Puppy was) – toch besluiten als de wiedeweerga bij de stand ernaast zijn cd te gaan halen om die te laten signeren (ook al hebben we zijn album al thuis liggen), eenmaal met die cd in de hand in de rij voor de kassa staan, nog een blik werpen op de stand van Jazzism stand en zien dat Takuya is vertrokken, de cd snel terugleggen en net doen alsof er niks is gebeurd.

Ik was mijn geliefde dikwijls kwijt, want die lag dan ergens vooraan bij het podium met zijn camera te shooten from the hip, maar dat is helemaal niet erg als je in vervoering staat te luisteren naar zulke mooie muziek. En dat deel ik natuurlijk graag met je (zowel beeld als muziek).

Luister je mee?

Robert Glasper Experiment musiceerde samen met het Metropole Orkest en gastzangers Bilal en Lalah Hathaway en wij stonden vooraan!!! Ik herhaal: wij stonden vooraan!!! Fantastisch om de hiphop-soul-jazz van Robert Glasper naar een nieuw niveau getiteld te horen worden door dit enorme orkest. Het geluid overspoelt je gewoon, enorm indrukwekkend.

Bilal staat in mijn Top3 van favoriete zangers, werkte samen met Erykah Badu, Common, Pharrell, The Roots en Jill Scott en toch kennen veel mensen hem niet (zo ook het stelletje naast ons dat zei: “Er komt ook ene Bilar zingen? Nooooit van gehoord!” – op dat moment zocht ik in mijn hoofd het plaatje op van ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch). Deze soulzanger uit New York kan alles. Er wordt zelfs beweerd dat hij opera kan zingen in zeven talen, al heb ik hem dat nog nooit horen doen. Hij lijkt altijd apestoned als hij staat te zingen (misschien komt daar dat opera-verhaal vandaan…), al is dat volgens mij gewoon omdat hij helemaal opgaat in de muziek en zich daarop concentreert. Ik heb hem trouwens een keer ontmoet, in het MC Theater, terwijl hij aan de bar een dubbele whisky stond te drinken. Het was het vreemdste gesprek van mijn leven. Maar who cares: ik heb Bilal ontmoet!!!

Snarky Puppy & Friends: met vier fantastische gastzangeressen. De zangeres in de lange jurk (tweede van rechts) was trouwens hilarisch, zij riep het publiek op om mee te zingen door te spreken: “Let’s divide this humongous room of people into two groups of humongous people!”.

De mannen van Dirty Loops lijken een bij elkaar geraapt zooitje, maar o boy, wat een geweldige muzikanten. Ze zijn bekend geworden van hun filmpjes op Youtube, waarin ze hits van Britney Spears, Rihanna en Justin Bieber in de tiende funk-versnelling gooiden. Oftewel: “loopifyden”, jawel. O ja, en zanger Jonah klinkt als Stevie Wonder op helium in een achtbaan (hetgeen verbazingwekkend swingend is).

We stonden eigenlijk bij Stevie Wonder, maar uw reporter zakte zowat door haar hoeven van vermoeidheid (give me a break: ik stond al twee dagen lang op mijn benen en ik was ook nog eens jarig die dag, dus ik verdiende gewoon een stoel), dus verlieten wij de snikhete Nile-zaal op weg naar een beetje frisse lucht. Bovenin Ahoy, in een klein donker zaaltje, vonden wij Chloe Charles, die wel zó mooi en breekbaar stond te zingen, dat het voelde alsof ik een koud glas cola met een citroentje kreeg na urenlang afzien in een woestijn (wat, laten we wel wezen, ook een beetje zo was).

Cecile Mclorin Salvant heeft de sound van een hedendaagse Billie Holiday en zingt de liedjes die je terug voeren naar de jaren ’50. Heerlijke jazz (en ze is pas 25 jaar!). Ze sloot af met een nummer uit de film West Side Story; een film waarvan ik als kind zó vaak de videoband heb bekeken, dat ik er in mijn eentje een opvoering van kan doen. Geen zorgen: dat ga ik niet doen. Maar dit even om aan te geven hoe fijn ik dit optreden vond. Cecile for president!

Trompettist Takuya Kuroda toetert altijd bij José James, maar heeft nu een fantastische soloplaat gemaakt, ‘Rising Son’. Ik kon tijdens dit concert absoluut.niet.op.mijn.stoel.blijven.zitten. En dat terwijl ik al drie dagen lang op mijn benen had gestaan en had lopen snakken naar een stoel. De perfecte afsluiter van drie dagen North Sea Jazz.

Foto’s: andjustinforall