Ken je die tv-series waarbij je zó hard moet lachen dat je de aflevering steeds op pauze moet zetten? En dat je dan de volgende ochtend onder de douche nog steeds moet lachen als je er weer aan denkt? Nee, ik ook niet, tot ik tijdens een avondje rondstruinen op Netflix ineens op ‘Unbreakable Kimmy Schmidt’ stuitte. Hilarisch is deze serie en da’s ook logisch: hij wordt namelijk gemaakt door niemand minder dan Tina Fey. Jawel.
Het uitgangspunt van de serie is op z’n minst bizar te noemen: vier vrouwen worden gered uit een ondergrondse bunker, waar ze 15 jaar gevangen werden gehouden door een knettergekke dominee (briljante rol van Jon Hamm – Don Draper uit Mad Men, ja) die ze wijsmaakte dat de rest van de wereld was vergaan.
Één van hen – Kimmy Schmidt – grijpt haar verse vrijheid met beide handen aan en besluit een leven op te bouwen in New York. Ze vindt een huisgenoot – Titus Andromedon – en een baan als persoonlijke assistente van Jacqueline (gespeeld door Jane Krakowski) aan de Upper East Side.
De teksten van de hoofdrolspelers zijn knettergoed geschreven en uitermate grappig. En leading lady Kimmy inspireert met haar tomeloze energie, positiviteit en levenslust. Een verfrissend personage in een tv-wereld waarin vrouwen vaak worden neergezet als wanhopige neuroot of keiharde bitch. This girl is on fire!
Hieronder de trailer:
Sla je favo reep Tony’s Chocolonely in, graaf jezelf in op de bank en ga seizoen 1 van Unbreakable Kimmy Schmidt bingewatchen op Netflix! You won’t be sorry.
Omdat niets een mens zo goed doet als even onbeschaamd in je onderbroek, op je glittersokken, of met de bezem als danspartner door de kamer dansen, deel ik regelmatig een dans-in-je-onderbroek-door-de-kamer-plaat met je.
Ditmaal ‘Jekyll’ van de Australische band Hiatus Kaiyote. Het nummer staat op hun nieuwe album ‘Choose Your Weapon’ en man, ik ben werkelijk geobsedeerd door die plaat. Tijdens het hardlopen, op de bank, op de fiets, in de trein… ik ontdek steeds wat nieuws (en dat zijn naar mijn idee de beste platen). Naast de plaat ben ik ook geobsedeerd door die knoeperd van een Michael Jackson-broche van de achtergrondzangeres. Maar dat terzijde.
Denk je dat je hier niet op kunt dansen? Wacht maar tot 1:59…
Mijn vriend Justin wordt in de familie ook wel Leo Blokhuis genoemd. Omdat hij altijd de persoon is die met nieuwe muziek aan komt zetten, waar niemand nog van heeft gehoord en van zegt: “Jus, wie ís dit?!” als ze het horen.
Ongeveer anderhalf jaar geleden draaide hij ineens non-stop Youtube-filmpjes af in onze woonkamer van een zanger uit Portland, Oregon. Hij heet Jarrod Lawson en de filmpjes lijken zich af te spelen in zaaltjes op cruiseschepen waar hij, vanachter de piano covers brengt van Stevie Wonder, Earth Wind & Fire en D’Angelo. Waarop ik op mijn beurt zeg: “Jus, wie ís dit?!”. Want het zijn steengoede covers, dikke vette soulvolle covers, gebracht door een stem die haast van elastiek lijkt te zijn. Als je nou even hier gaat luisteren, weet ik zeker dat je de rest van deze lange blogpost (ja: ik ben me ervan bewust dat dit een lang verhaal is, maar het is het waard!) ook wilt lezen.
Niet lang nadat de Youtube-filmpjes bij ons thuis op repeat worden afgespeeld, verschijnt het eerste album van Jarrod, getiteld ‘Jarrod Lawson‘ en komt hij voor het eerst naar Nederland.
En dus zitten we in oktober in de North Sea Jazz Club. Na afloop gaan we even kennismaken met Jarrod, die onze cd-hoesjes signeert en mijn naam op de meest engelachtige manier uitspreekt (wat is dat toch; 365 dagen per jaar krijg ik talloze keren per dag ‘Nancy’ naar mijn hoofd geslingerd, maar als iemand die native Engels spreekt het tegen me zegt, word ik week vanbinnen). Na afloop van het concert uploadt mijn vriend wat foto’s die hij van het optreden heeft gemaakt op Facebook. Hij krijgt daarop ontzettende leuke, positieve reacties van Jarrod’s band, ‘The Good People’ en Jarrod gebruikt de groepsfoto van tijdens de toegift zelfs als Facebook-header. Vriendlief is in de zevende hemel.
Flashforward naar afgelopen vrijdagavond: Radio6 heeft de muziek van Jarrod flink lopen pluggen in Nederland en haalt hem naar Bird in Rotterdam, voor een optreden. Uiteraard zijn wij erbij. En de dag erna zijn wij er trouwens ook bij; als Jarrod wederom optreedt in de North Sea Jazz Club (verbaasde reactie van mijn kapper: “Gaan jullie altijd twee keer naar hetzelfde concert?!” Uhm, nee. Alleen bij hele speciale gevallen). Maar eerst dus Bird. Na afloop van een fan-tas-tisch optreden, lopen wij naar de merchandise stand, waar manager Dwayne T-shirts, cd’s en elpees verkoopt. Mijn lief hoefde zich niet eens voor te stellen; Dwayne herkent hem al. “Justin, my man!”, roept hij uit. Achtergrondzangeres Tahirah, die naast hem staat, roept enthousiast uit: “Justin! Thanks for the beautiful photos!”. Ze stoot Jarrod aan, die weer naast haar staat en zegt: “Jarrod, this is Justin!”. We praten wat (of nou ja: vriendlief praat wat met ze, terwijl ik er schaapachtig bij sta) en daarna roepen we enthousiast: tot morgen!
De dag daarna zitten we aan een tafeltje vooraan bij het podium in de North Sea Jazz Club, voor een diner voorafgaand aan de show. We generen ons een klein beetje dat we er weer zijn en dan zo pal vooraan bij het podium zitten (zoals mijn moeder fijntjes opmerkte via WhatsApp: “zitten ze weer tegen diezelfde hoofden aan te kijken!”) en dan heb ik ook nog eens het bandshirt aangetrokken dat ik de avond ervoor heb gekocht, met ‘I’m Good People’ erop; refererend aan de naam van de band. Maar hee: dit tafeltje was nou eenmaal vrij en als je the best seats in the house kunt krijgen, zou je wel gek zijn om die af te slaan. Als we het toetje geserveerd krijgen, staat ineens Dwayne, de manager, aan ons tafeltje om ons te begroeten en geanimeerd met ons te praten (op dat moment kijken de mensen aan de tafeltjes links en rechts van ons, ons verbaasd aan. ‘wie zíjn die lui?’, hoor je ze denken). Als Jarrod tijdens het concert noemt dat er T-shirts te koop zijn, zegt achtergrondzangeres Tahirah in de microfoon: “Justin’s lady’s got one!”. Het is dat ik het op dat moment niet goed versta, anders was ik denk ik onder het tafeltje gekropen. Maar de sfeer is geweldig: heerlijke, steengoede muziek en muzikanten die zó aardig zijn, dat je er meteen een beter mens van wilt worden.
Na afloop krijg ik haast de slappe lach als ik merk hoe vaak mijn vriend in de zaal wordt aangesproken door de bandleden, die hem allemaal een high five of een hand komen geven, als bedankje voor de foto’s van de avond ervoor (achtergrondzangeres Molly – die zelf coole doorknockers draagt – complimenteert mij ondertussen met mijn sugar skull oorbellen). Vriendlief heeft inmiddels ook een bandshirt bemachtigd en aangetrokken, en als we even later samen de trap van de NSJ Club af lopen, joelen Tahirah, Jarrod en Dwayne vanachter de merchandise stand: “Wowww, look at you guys! That’s dedication!”.
We gaan nog met ze op de foto en spreken af dat we elkaar in juli weer zullen zien, op het North Sea Jazz Festival.
Het loopt anders. Vier dagen daarna hoor ik op Radio6 dat Jarrod en The Good People die avond live optreden in het programma Mijke & Co, in de Sugar Factory in Amsterdam. En je kunt gewoon binnenlopen! We besluiten gewoon even te gaan kijken. Eenmaal binnen geven we onze jassen af bij de garderobe, waarna we meteen tegen de band aan lopen. We worden begroet en omhelsd (elke vezel in mijn lijf gilt op dat moment: ik word omhelsd, ik word omhelsd!) en ze vragen ons of we misschien een eettent in de buurt weten, want ze hebben nog niet gegeten. Het is op dat moment 21:45 uur. Wij stellen Wagamama voor, waarop Jarrod zegt: “Do you guys wanna join us?”. Ik heb niet de tijd om deze vraag te verwerken, als vriendlief zegt: “You don’t mind?”. “No, not at all!”, klinkt het in koor. En zo zijn wij na drie minuten weer terug bij het meisje van de garderobe – die stomverbaasd kijkt terwijl ze ons onze jassen teruggeeft – en lopen we samen met The Good People door de straten van Amsterdam. De achtergrondzangeressen ondervragen mij ondertussen grondig over mijn liefdesleven (“Are you guys gonna get babies?”), roepen bij elk pannenkoekenhuis: “Look! Pancakes!”, complimenteren mij met mijn pompom sjaal en zingen Bug a boo van Destiny’s Child. Even later zitten we met z’n allen aan een lange tafel bij Wagamama te eten, te drinken en te praten. Even kijk ik van boven op mezelf neer en denk: Nens, je bent toch verdomme ook een zondagskind ook.
Must see:
Hier doet Jarrod bij Radio6 een cover van ‘A song for you’ van Donny Hathaway – een van de mooiste nummers ooit gemaakt (hierbij hield ik het niet droog):
Zijn eigen nummer ‘Soul Symphony’:
Kijk voor meer live muziek en interviews met Jarrod op www.radio6.nl. (en vergeet ook niet de petitie te tekenen zodat Radio6 kan blijven! Kijk voor meer info op Facebook.
Lianne La Havas; ik hang aan de lippen van die vrouw. Vooral ‘Lost & Found’ vind ik erg mooi, net als haar cover van Leonard Cohen’s ‘Hey, that’s no way to say goodbye’.
Goed nieuws voor alle Lianne-fans: haar nieuwe album ‘Blood’ verschijnt op 31 juli. De eerste single ‘Unstoppable’ is nu al uit. Leun achterover en luister:
In juli is het precies vier jaar geleden dat Amy Winehouse overleed. Ik weet nog exact waar ik stond toen ik het nieuws hoorde (waarna ik maar gauw ben gaan zitten…).
De Britse documentairemaker Asif Kapadia maakte een twee uur durende film over het leven van de zangeres, met beelden van interviews en optredens die maar weinig mensen hebben gezien. Hij vertelt het verhaal van het grote, ongelooflijke talent van deze jonge vrouw en haar bizar korte levensduur.
De trailer van AMY is zojuist uitgekomen:
Als Amy Winehouse-fan van het eerste uur, heb ik gemengde gevoelens over deze documentaire. Enerzijds hunker ik naar elk stukje Amy (ik kijk nog steeds regelmatig oude filmpjes van haar terug op Youtube), anderzijds zit ik er niet op te wachten dat we ons weer met z’n allen gaan vergapen aan de trieste ondergang van een publiek figuur. Want Amy was zo veel meer dan dat beeld dat we allemaal wel op ons netvlies gebrand hebben staan, van een veel te mager, veel te dronken meisje dat zichtbaar om hulp schreeuwde. Ik hoop dat deze documentaire haar eer aan doet, haar idioot grote muzikaliteit laat zien.
In ieder geval ga ik kijken. Omdat ik vind dat het verhaal van iemand met zó veel talent, verteld moet blijven worden. En doet deze documentaire dat niet, dan doet haar muziek dat wel…
Ik ga ‘Frank’ nog maar eens opzetten.
AMY; The girl behind the name, komt op 11 juni uit in Nederland. Meer info over de documentaire vind je op www.amyfilm.co.uk.
Zelfs als zijn naam je niet zoveel zegt, ken je hem vast wel van zijn onvergetelijke buikspieren in de video voor ‘Untitled’ zijn hit ‘Brown Sugar‘, van anno 1995. Ik heb het over D’Angelo. Of, zoals ik hem graag noem: mijn favoriete artiest in de geschiedenis van de mensheid, planeten en heelals.
Tot nu toe ben ik bij elke tour geweest die deze man maakte langs ons kikkerlandje. Maar dat werd me niet altijd gemakkelijk gemaakt: tijdens zijn Voodoo Tour op het North Sea Jazz Festival in 2000 stonden we als sardientjes in een blik zij aan zij te zweten van de crazysexysoul van deze man (als ik het me goed herinner, scheurde hij zelfs zijn hemd aan stukken…#ohmygod). Toen werd het een tijdje stil rond D’Angelo. Pas jaren later – het precieze jaartal weet ik niet meer, maar ik denk dat het rond 2005 geweest moet zijn – zou hij in Ahoy in Rotterdam staan. Ik had bijtijds kaartjes gekocht, maar moest die later weer inleveren, omdat de show werd afgelast. En toen, na jaren radiostilte, was er in 2012 ineens weer teken van leven van D’Angelo: hij had aan wat nieuwe nummers gewerkt en kwam naar Paradiso in Amsterdam. Vriendlief en ik dachten dat we gek werden en dat het een sinistere grap was van het universum. We kochten kaartjes, maar bleven angstvallig de website van Paradiso en Twitter in de gaten houden of het wel écht doorging, want het kon toch niet zo zijn dat we na al die jaren weer oog in oog zouden staan met D’Angelo?
Het was een intens koude, sneeuwerige maandagavond waarop we met de auto naar Amsterdam reden. Ik weet nog goed dat we van de parkeergarage richting Paradiso liepen en ik nog iets zei van: ‘ik denk dat die mensen ook allemaal op weg zijn naar Paradiso, dus dat is een goed teken!’. Toen we voor de muziektempel stonden, wilden we net de trappen bestijgen toen een meisje naar ons toekwam en zei: “jullie weten toch wel dat het afgelast is hè?”. Ik begon hysterisch te lachen: “Haha, heel grappig!” en duwde haar haast opzij in mijn vastberadenheid: ik ging D’Angelo zien en wel nú. Maar ze vervolgde: “Hij is van het podium gevallen tijdens de soundcheck.” Toen viel mijn oog ook op de A4-tjes die op de deur hingen, waarop mijn diepste, donkerste, meest duistere vermoedens werden bevestigd: het ging niet door.
Gelukkig trad hij een paar dagen later alsnog op op dezelfde plek. Hij liet ons langer dan een uur wachten, maar het was het waard. Op het North Sea Jazz Festival van 2013 precies hetzelfde liedje: ik moest mezelf met bruut geweld uit de rij voor de signeersessie van Lianne La Havas ontslaan om op tijd te zijn voor het optreden van D’Angelo in de grote Nile-zaal (Lianne nam nogal uitgebreid de tijd voor al haar fans, wat haar siert, maar wat killing is op een festival met zo’n strak tijdschema). Meneer bleek weer een uur te laat, wat hij moest bekopen met boegeroep van de zaal. Ik kon op dat alleen maar denken aan mijn denkbeeldige, innige vriendschap met Lianne, die hiermee in rook was opgegaan. Maar ook dat was ik alweer snel vergeten, toen ik stond te zweten en te dansen op de sexy funk van deze soulgod. Een optreden van D’Angelo is een beetje als een superintense preek van een begenadigde predikant, zo stel ik me voor. Je wordt er totaal in meegesleept en voordat je het doorhebt, sta je daar met je blanke hoofd als een idioot met je heupen te schudden, met je armen in de lucht en je ogen dicht. Halleluja.
En toen – na jaren van speculaties en slechts flarden van nieuwe nummers te hebben gehoord – dropte hij net voor de jaarwisseling vanuit het niets zijn nieuwe album ‘Black Messiah’. En de wereld werd gek. Vijftien jaar na zijn laatste album, ‘Voodoo’. Afgelopen maandag en dinsdag kwam hij naar Amsterdam om het live te laten horen en ik was erbij. Het werd gelukkig niet afgelast, wel was hij volgens traditie weer een uur te laat. Maar dat kon niemand meer iets schelen toen hij begon te spelen en terugkwam voor maar liefst twee toegiften. Het was fantastisch.
Nieuwsgierig naar dit album? Ga het luisteren op Spotify of Youtube en bekijk deze video’s van D’Angelo’s optreden bij Saturday Night Live (en ja: je mag schudden met die heupen):
Omdat niets een mens zo goed doet als even onbeschaamd in je onderbroek, op je glittersokken, of met de bezem als danspartner door de kamer dansen, deel ik regelmatig een dans-in-je-onderbroek-door-de-kamer-plaat met je.
Ditmaal een oldie: ‘Dance Tonight’ van Lucy Pearl. O, wat hield ik vroeger van dit nummer (die groove!). En nog steeds. Ik heb er onlangs nog in de auto op zitten swingen met vriendin N. terwijl we over de drukke grachten van Amsterdam reden, op zoek naar een parkeerplek. En dat zegt wat.
P.s. op deze mag je ook best slowdancen met jezelf.
Omdat niets een mens zo goed doet als even onbeschaamd in je onderbroek, op je glittersokken, of met de bezem als danspartner door de kamer dansen, deel ik vanaf nu regelmatig een dans-in-je-onderbroek-door-de-kamer-plaat met je.
Ditmaal: ‘1612’ van Vulfpeck ft. zanger Antwaun Stanley. Mijn lief kwam al een jaar geleden met dit vrolijke nummer op de proppen; inmiddels komt ‘ie ook regelmatig voorbij op Radio 6. Zie dan nog maar eens stil te blijven zitten achter je bureau!
Omdat niets een mens zo goed doet als even onbeschaamd in je onderbroek, op je glittersokken, of met de bezem als danspartner door de kamer dansen, deel ik vanaf nu regelmatig een dans-in-je-onderbroek-door-de-kamer-plaat met je.
Ditmaal: ‘Miracle’ van Kimbra (co-written door Daniel Johns van Silverchair en met een lekker baspartijtje van Thundercat). Ik zal je niet vragen om een selfie te sturen… just enjoy the fun!
De liedjes van de Britse zangeres Laura Mvula waren al prachtig, maar uitgevoerd door het Metropole Orkest zijn ze beeldschoon. O jongens, wat is het toch fijn om in een land waar het grootste muzikale exportproduct de platen van Jan Smit zijn, ook te beschikken over zo’n verdomd goed orkest! Laura dook samen met de Nederlandse muzikanten de Abbey Road Studios in – onder meer bekend van The Beatles. Hun liefdesbaby is een nieuwe plaat: ‘Laura Mvula with Metropole Orkest.’. En – hoera! – het is er ook op vinyl. Vanaf 23 augustus in Nederland te koop, o.a. bij Bol.com.
Bekijk hieronder alvast een vijf minuten durende preview van de documentaire over de samenwerking of surf naar Amazon om een preview van het album te beluisteren.
Maar je mag me ook gewoon Nancy noemen hoor.
Ik ben freelance culinair schrijver en wil álles ontdekken dat met eten te maken heeft. Tussendoor probeer ik een fijn & goed leven te leiden. Voor mij houdt dat in: doen wat ik leuk vind en leuk vinden wat ik doe (ja, da’s een doordenkertje!), positiviteit verkiezen boven negativiteit (it’s much more fun) en te genieten van de kleine, maar o-zo fijne dingen des levens.
Omdat er volgens mij wel meer mensen zijn die een fijn & goed leven willen leiden (duh!) en we allemaal weten dat het af en toe niet meevalt om je een weg door het leven te klunen, deel ik op dit blog mijn dagelijkse beslommeringen, inzichten, aha-momenten en mijmeringen over dingen die mij blij maken. Want ik geloof dat je met blijdschap delen en verspreiden de wereld een stukje leuker maakt.
Nenz Works: voor culinaire teksten en food fotografie
Zoek jij een freelance tekstschrijver met veel ervaring op het gebied van eten & drinken, SEO, social media en content strategie? Ben je misschien op zoek naar een receptontwikkelaar? Of wil je foto's van jouw restaurant of gerechten?
Mooi! Als freelance culinair schrijver en food fotograaf zit ik diep in de culinaire wereld en sta ik altijd open voor opdrachten waarbij ik de sterren van de hemel kan schrijven en/of fotograferen. Ik zorg voor (culinaire) content voor websites, tijdschriften, social media en merken (denk aan productverpakkingen). Zowel in tekst als in beeld dus.
O denneboom, o denneboom, wat zijn je takken wonderschoon…! Dat gaat zeker lukken met de toffe kerstboomversiering hieronder. Want niks is tegenwoordig te gek als het op het optuigen van je kerstboom aankomt. Van oesters tot aan panters en croissants: ze kunnen allemaal de boom in. Happy holidays! Waar koop je deze kerstboomversiering? De kerstboomhangers […]
Nieuwe artiesten of muziek ontdekken. Onderschat nooit het effect van muziek op een mensenleven! Een vriendin verrassen met een fantastische bos bloemen Een dagje helemaal niks anders doen dan jezelf pamperen. Maskertjes, manicure, pedicure… girls will be girls, maar er gaat toch niks boven zelfonderhoud op z’n tijd. Je huis lekker laten ruiken met geurkaarsen […]
Mode-ontwerpster Anya Hindmarch smells. En niet zo’n beetje ook. Althans: dat zegt ze zelf, om haar nieuwe collectie geurkaarsen en diffusers te lanceren. Met Anya Smells kun je je huis naar kauwgom of tandpasta laten ruiken. Je kent Anya Hindmarch wel als die Britse ontwerpster van handtassen en accessoires met een knipoog. Héél veel street style […]
Nieuw hier? Lees meer over '
