Vriendlief en ik – beiden cat persons – spelen sinds kort met het idee om onze nieuwe casa huiselijker te maken met plukken haar tussen de panterprintbank, afgekrabd petrolkleurig behang en een walmende kattenbak in de gang. Ofwel: met de komst van een katje. Liefst één uit het asiel, want wat is er nu mooier dan een arme, wees-achtige pluizenbol een warm nest te kunnen bieden?

Maar een kat nemen, dat doe je niet zomaar. Zo is er obstakel één: de verantwoordelijkheid die je opeens voor zo’n beest hebt. Want na een dagje funshoppen in Antwerpen zeg je niet zo makkelijk: ‘We boeken even een hotelletje en rijden morgen pas terug" als er thuis een mauwend mormel zit dat wacht op zijn dure, rechtsdraaiende brokken verantwoord kattenvoer. Want dat is gelijk ook obstakel twee: de kosten die erbij komen kijken. Een kattenbak, catnip, speeltjes, voer en andere essentiële onderdelen uit het leven van een kat zijn nog wel te overzien, maar zul je net zien dat wij een waaghals-kat krijgen die zichzelf drie keer per jaar vrijwillig onder een auto werpt waarna we zijn pootjes moeten laten spalken à 1000 euro per keer.

En dan het laatste obstakel: het feit dat we op drie hoog wonen en een Frans balkon hebben. De buurvrouw van twee huizen verderop komt ’s avonds nog wel eens langsgelopen terwijl ze haar kat uitlaat op de gallerij (wat wel weer leuke perspectieven biedt qua de aanschaf van een Louis Vuitton-kattenhalsbandje en riempje), maar dat lijkt me dan ook weer niet zo glamorous. Moet onze petit amour dan maar zijn hele kattenleven binnenblijven, compleet verstoten van de buitenwereld? Wat gebeurt er als we op zonnige dagen alle deuren openzetten om de zon te kunnen aanbidden? Om over het vele poopscoopen met zo’n binnenhuiskat nog maar te zwijgen. Kortom: we zouden het o-zo leuk vinden om zo’n gezellige, ronkende huispoes te adopteren, maar er zijn nog even wat punten die aanzetten tot nadenken.

Gelukkig kan ik me in de tussentijd (overigens meer dan gezond is) vermaken met Memebon: het schattigste, meest aandoenlijke katje dat je ooit hebt gezien. Op de www.memebon.jp zie je een filmpje van Memebon die met haar pootjes tegen de camera aan maait, foto’s van de kitten met haar ouders en cute wallpapers met haar foto erop. De gehele website is in het Japans, dus ik begrijp er geen snars van, maar alleen al in de glanzende, blauwe oogjes van Memebon staren is genoeg om me een hele dag zoet te houden. Voorlopig heb ik een fotootje van Memebon uitgeprint en op het grote prikbord in de keuken gehangen… hebben we toch nog een beetje een kat in huis.

In My Room – Me One

Lieve leeskeesjes,
Mijn tijdelijke afwezigheid hier, op www.nenz.web-log.nl, kwam niet voort uit zaken als het ontbreken van een rookmelder, het enigzins geobsedeerd zijn door een zeker boek, of het alsnog hysterisch inwilligen van mijn Christmas Wishlist.
Neen, ik zat even ouderwets in de lappenmand. Maar daar hoop ik nu langzaamaan uit te kunnen kruipen. I’ll be back soon!

Love,
NEnz

Foto by Elza Jo

En ze leken bij de eerste aanblik nog wel zo mooi ruimtelijk en lofterig; de torenhoge plafonds in ons nieuwe appartement. On the other hand: na die ene kijkafspraak dacht ik ook dat de ramen in de woonkamer reusachtig lang waren, dat het zonlicht fel door de open ramen in de gang scheen en dat mijn woonwijk één kakofonie van gezellige, zomerse tafereeltjes was. Bij nader inzien blijk ik nu met zeven meter gordijn te zitten dat aan de onderkant ongeveer een meter te lang is, blijkt die lange gang geen enkel raam te bezitten en zie je hier geen kip. Ik vlieg bijna de vakkenvullers van de AH om de hals, blij dat ik weer echte ménsen zie.

Maar wat die plafonds betreft: die zijn zeker mooi ruimtelijk (alleen toch niet zo lofterig). Eigenlijk een beetje té ruimtelijk. Want die bevinden zich op zo’n vijf meter hoogte vanaf de vloer. En hoe ga je daar dan bij komen om, let’s say, een spinnenweb te verwijderen, een lamp te verwisselen of te doen wat-men-dan-ook-doet-met-het-plafond? Nu hadden we de mazzel dat de vorige bewoner een waanzinnig lui mens bleek die te beroerd was om zijn oude lamp nog te komen verwijderen (het nadeel daarvan is dat wij nog steeds al zijn Center Parcs-post krijgen), waardoor we in ieder geval licht hebben in onze lange hoge gang. Maar er waren ook andere overblijfselen aanwezig van de vorige bewoner (naast heel veel haar in het doucheputje), en wel een rookmelder, aan datzelfde plafond.

Onze eerste reactie hierop was: fijn, want zo zullen we in ieder geval niet gevonden worden als verkoolde lijken als we vergeten om onze aardappels van het vuur te halen. Minder fijn vonden we het dat diezelfde rookmelder in het weekend voor oud & nieuw ineens piepjes begon te geven. Want: teken dat de batterij bijna op is, geen nieuwe batterij in huis en ook niet de freaky lengte om daar eigenhandig bij te kunnen komen. Gelukkig had mijn vader hier nog een gigantisch hoge ladder rondslingeren (don’t ask…) die we na drie vingerkneuzingen vast hebben kunnen zetten tussen de twee muren. En toen moest vriendlief – gezegend met een meer dan gezonde dosis hoogtevrees – de ladder op om de batterij uit de rookmelder te verwijderen.

Needless to say ging dit niet helemaal vlekkeloos, en toen de rookmelder alleen maar harder en sneller begon te piepen en het ding verder met geen mogelijkheid open te krijgen was, besloot mon amour in een aanval van blinde paniek om het hele ding dan maar fijnzinnig aan gruzelementen te slaan met een hamer. Terwijl ik onder de ladder doordanste om de brokstukken op te vangen (anders zou mijn nieuwe laminaat – dat ook al zo leuk was om te leggen – weer naar de filistijnen gaan), kwam vriendlief er achter dat de rookmelder eigenlijk toch eigenlijk wel heel gemakkelijk open te maken was geweest, door het hele ding een kwartslag naar rechts te draaien. Maar, detail.

Als er morgen in de krant staat dat er twee verkoolde lijken gevonden zijn in een appartement met hysterisch hoge plafonds, weet je in ieder geval welke geschiedenis daaraan vooraf is gegaan.

Slow Down – India.Arie

Foto afkomstig van Diane Pernet

Het grote nadeel van het wegvallen van je computer is niet alleen dat je je een soort paria voelt, compleet afgesloten van de rest van de wereld, maar ook dat al die leuke blogjes die je graag wilde tikken opeens niet meer relevant zijn. Zo struinde ik op een halffabrikaat van mijn Christmas Wishlist. Niet zomaar een paar verlangens op papier, maar van die wishes waar je bij wegdroomt en die eigenlijk een béétje-heel-erg onbereikbaar zijn.
Omdat ik mijn kleine computerdrama niet in de weg wil laten staan van mijn dromen, idealen en gezellige blogskes (en een beetje omdat The Secret altijd predikt dat – als je maar vaak genoeg zegt dat je iets wilt – het universum alles wat je wenst jouw kant uit stuurt. Wat ik eigenlijk een load of crap vindt, maar je-weet-maar-nooit!), plaats ik ze alsnog. Zie het als mijn Oud & Nieuw-wishlist, mijn 2009-wishlist of wat the heck, de we-zijn-er-alvast-vroeg-bij-voor-de-volgende-kersemis-wishlist. En dan wil ik ook graag horen wat jullie wensen, bitte!

NEnz’s Christmas Wishlist without limits:

• Het pittige & kittige geruite bomberjasje van Hellz Bellz van wol en leer
• Handgemaakte NEnz-doorknockers van Melody Ehsani
• Een schilderij van een Fafinette, naar mijn evenbeeld getekend (whie!)
• Een feestelijk doosje macarons van Ladureé
• Een reusachtige ‘cherry chapstick’ à la die van Katy Perry tijdens de MTV Awards
• En dan ook maar meteen haar Obama-jurkje van Jean-Charles de Castelbajac
• De Chanel gitaartas
• Het boek ‘Letter to my daughter’ van Maya Angelou
• Een Kitchenaid in ‘blue willow’ voor mijn cupcakebakverslaving
• Één van de grote Harajuku poppen uit de reclame voor Harajuku Lovers Fragrance
• Een piece van Claw Money op één van de (nu nog) dodelijk saaie muren van mijn gang
• Alle legopoppetjes met JCDC-outfitjes uit dit filmpje
• Een vroege lente, zodat ik ein-de-lijk mijn Married to the MOB-dunks aankan zonder ze meteen te ruïneren
• Een personal pattisier die vooral zeer bedreven is in de kunst van het macaron-maken
• Een middagje kerstkoken met Nigella Lawson. Gezellig!
• Een glitterjurkje van Sonia Rykiel. Fabulous.
• Genoeg Noël geurkaarsjes van Annick Gôutal om de rest van het jaar in de kerstspirit te blijven (met dank aan Tante Sas die mij hieraan voorgoed verslaafd maakte)

New York, New York – Frank Sinatra

Zoals dat altijd zo fijn geregeld wordt hierboven (als U meeleest: ik vind U even niet zo lief meer), kwam in het weekend voor Kerst alles tegelijk op mijn bordje. Ik liep al hypergestresst rond, klaar om mezelf op te hangen aan mijn kerstsokken, toen ook nog eens bleek dat mijn laptopje, na ruim twee jaar trouwe dienst (voor het romantiserende beeld zal ik De Grote Crisis van afgelopen zomer maar even achterwege laten), zijn laatste piepjes en bliepjes had gelaten en het nu toch echt over en uit was met de computerpret. Kortom: Fiona kon worden begraven in haar Claw Money-laptophoes.
Je ziet nu vast visioenen voor je van NEnz in alle staten, maar laat ik je verrassen: wonderbaarlijk genoeg was dit niet het moment waarop ik mijn haar opat uit frustratie. Ik bleef zelfs vrij sereen (hoewel met een klein beetje buikpijn) en besloot dan maar het beste van de situatie te maken en even rustig aan te doen. Dit was dan vast een teken van boven dat ik afstevende op een heart-attack.

Enniewee: sinds gisteren is de grote computercrisis dan eindelijk opgelost en heb ik weer een brand spanking nieuw laptopdier tot mijn beschikking om – hopelijk – weer vele nieuwe blogs op te tikken. En hij is moooooi!

O en hoe mijn kerst uiteindelijk was? Lovely. Met dit jaar eindelijk Mijn Eerste Eigen Boom, die ik helemaal volhing met Harajuku meisjes, hippe kerstengelen, Indiase olifanten en candy canes, een uitzinnig 10-gangen tellend kerstdiner met collega’s, vele schitterende kerstprezzies en heel veel warmte & gezelligheid. Werpt u in de tussentijd gerust een blik op de foto van mijn denneboom, dan ga ik nog even mijn nieuwe notebook verkennen (en me door 300 e-mails heen ploeteren)…

Have Yourself A Merry Little Christmas – Ledisi

De cijfers van wekenlang klussen aan de casa:

* 10 petrolblauwe nagelriemen en 10 kapotte, niet te herstellen nageltjes
* 2 versleten spijkerbroeken, 3 T-shirts, 1 hoodie en 1 paar oude Nike’s vol met verf
* 30 liter latex
* 1 zenuwinzinking (van vriendlief)
* 100 zenuwinzinkingen (van moi)
* 100.000 zenuwinzinkingen (van mijn moeder)
* 6 paar helpende handen
* 2 zakken piccolientjes (heel lief meegenomen door Tante Jane en broodnodig, zo bleek)
* 1231 keer het woord ‘ieuw!’
* 1 ernstige kokhalsreflectie (zo geschiedde tijdens het schoonmaken van de rubbertjes van de koelkast… bleeeegh!)
* 1 grote tube anti-spierpijngel
* 6 telefoontjes naar hetNet met de vraag waar mijn internetverbinding toch blijft – waarbij ik gedurende de tijd dat ik in de wacht stond net zo hard in de hoorn schold als een baglady op een treinstation
* 24 schoonmaakdoeken
* Een ontelbaar aantal nieuwe zelfinzichten (zo ben ik toch eigenlijk best wel heel erg lui, onhandig, overal vies van en niet-rekbaar – kortom: een dráák van een mens)

Maar dan kan ik u wel mededelen dat we getuige zijn van een groot moment in de Nederlandse geschiedenis: NEnz blogt, live vanuit de nieuwe huiskamer (vanaf mijn tweedehands bank met panterprint!). En dat voelt heel goed…

Stop Look Listen – Lewis Taylor

Alvast een Happy Halloween, modepopjes!

Spooky – Dusty Springfield

Weirde & très irritante dingen die de afgelopen dagen op mijn pad kwamen:

* Nietsvermoedend wachtend bij een stoplicht in Utrecht – mijn girlposse in mijn kielzog – komt er een man bij het stoplicht aan de overkant van de straat staan. Na een paar seconden begint het opeens tot me door te dringen dat de man in kwestie gekleed is in een combinatie van trui, sokken, schoenen én… boxershort. Whutthehell??! Volgens vriendin S. is het gewoon een héél kort broekje (in oktober), want: "Kijk, hij trekt er zelfs aan!" vriendinnen T. en M. zijn wat minder naïef (adu S.!) en vermoeden dat we hier met een potloodventer (een echte! in de vrije natuur!) te maken hebben. En met dat gepluk eraan zou hij alleen maar extra aandacht op het geheel willen trekken. Ik houd het voorlopig op een potloodventer met zelfcensuur, want hoe kort broekjes tegenwoordig ook worden gemaakt; geen man gaat in hartje oktober de deur uit in een witte, doorschijnende hotpant.

* In Hollanda heb je haters op het wereld wijde web, maar in Amerika is het nog veul erger. Daar is zelfs een zeer sneu figuur zonder verdere talenten, die niets leukers kan bedenken dan om mensen op zijn blog plat te schelden en voor alles uit te maken wat los en vast zit. Old Jeezy heet deze ‘held’ (echte naam uiteraard niet bekend) en afgelopen week besloot hij Married to the Mob-opperhoofd Leah te trashen en zette hij er als toetje ook nog even haar telefoonnummer bij. Maar Leah is niet voor niets aanvoerder van the Most Official Bitches, dus wat deed ze? Ze belde Old Jeezy linea recta op, schold hem op haar beurt de huid vol en liet de boel ook nog eens filmen en op Youtube zetten. Hoewel ik normaalgesproken helemaal van Ghandi’s ‘An eye for an eye makes the whole world blind’ ben, kreeg het sadisme in mij ditmaal de overhand. Kijk, zo doen wij dat: don’t start with us, riiiight?

* Toen ik nog klein was, vond ik het er geweldig (maar toen was ik nog te paaien met een kleffe, Zweedse hotdog) nu verklaar ik de heilige oorlog aan Ikea. Wantwaaaaaromkunnendieluinooiteensietsgoedaanleveren?! Krijg je soms brain damage van Zweedse balletjes?

Boogie – Brand New Heavies

* … rond sluitingstijd naar de kassa lopen bij de Media Markt als er opeens nét een bejaarde vent voor me opdoemt met een mand én een grote plastic tas vol met dvd’s. Van Harry Potter tot aan Charlie Chaplin en van My Big Fat Greek Wedding tot aan D-Day: alles kwam voorbij. Totaal aantal te verwijderen beveligingshoesjes: 50 stuks. De cassière grapte nog zoiets van: "Nouhou, ik weet wel wat u vanavond gaat doen!" waarop ik maar een Sudoku uit mijn tas tevoorschijn toverde.

* … genieten van de opening van Streetlab ZuidOost, met een optreden van theFringe (geschminkt en wel; hilarisch!), fantastische Baltimore-dansers en een spectaculaire show van freerunners die zich vanaf hoge zeecontainers naar beneden stortten.

* … meubeltjes shoppen voor mijn nieuwe appartementje met een geliefde in mijn kielzog die bij alles wat ik aanwijs verzucht: "Toch niet nóg meer roze hè?!"

* … aangemoedigd door schoonzus R. heel stoer een verkoopster op Marktplaats opbellen, bieden op een knalroze Chinese kast en beloven ‘m van het weekend direct op te komen halen. Afijn: paniek want hoe-ga-je-een-grote-kast-ophalen? Vervolgens op het nippertje de laatste aanhangwagen van het tankstation huren, ‘m in de stromende regen aan de trekhaak van papa’s auto bevestigen, een op dat moment flippend vriendje kalmeren en naar Den Haag (à 50 minuten verder) rijden en onderweg drie keer stoppen om te plassen van de zenuwen. Goddank bleek het de kast van mijn dromen: gorgeous én zo licht als een veertje, dus eind goed, al goed.

* … veertig pakken laminaat op twee grote winkelkarren laden, vervolgens weer overladen in de aanhangwagen (na de victorieuze kast-overwinning hadden we de smaak te pakken…) en daarna weer uitladen in de opslag. Gevolg: één grote klont knellende zenuwen in mijn schouder, de volgende dag.

En dan tot slot: waar NEnz de komende tijd mee bezig zal zijn:

* … werken aan mijn gloedjenieuwe appartementje waar ik samen met mijn eigenste lovebird in zal trekken. Schilderen, vloeren leggen, meubeltjes shoppen, spullen oververhuizen, etc. etc. Dus, lieve lezers, I will be all over the place in de komende weken en dus héél misschien even niet zo heel vaak hier. Maar zodra ik mijn woning in MTV Cribs-stijl heb omgetoverd, been ik uiteraard weer als de wiedeweerga terug naar mijn laptop. Ciao bella’s!

Precious – Esperanza Spalding