Hij staat er nu ongeveer een anderhalve mijn verse kerstboom van dit jaar. En ik word zó gelukkig als ik erlangs loop en de frisse dennengeur opsnuif. Heerlijk. Ben ook al uit mijn panty gegaan met de versiering, die dit jaar bestaat uit zo’n 150 lampjes, katjes van wol, roze pompons, metalen kerstballen van Fauchon, baboesjka’s, één stoffen cupcake (volgens vriendlief trouwens eerder een paddenstoel), eskimomeisjes, harajuku girls en een keur aan Indiase diersoorten (dat wil zeggen: dieren in Indiase stijl. Ik weet ook heus wel dat er niet zoiets bestaat als een speciale, Indiase diersoort).

Mijn katje Noodles was al vanaf de eerste kennismaking met de boom zéér geïnteresseerd. Ik zweer je dat ik uit zijn glanzende oogjes kon opmaken dat hij dacht: "Kijk nou es wat een enorme krabpaal mijn lieve baasjes voor me hebben meegebracht!". En dus gebruikt het duivelse dier mijn mooie kerstboom om zijn nagels aan te scherpen, te boksballen met één van de ornamenten of te drinken uit de waterbak.

En plots trok het als een zwarte wolk aan mijn geestesoog voorbij: de herinnering aan mijn boom van vorig jaar, Of liever gezegd: de ravage die hij achterliet nadat we ‘m uit huis wilden takelen. Ik vond er nog een concept voor een blogartikeltje van ook, dat ik vorig jaar post christmas had geschreven, maar nooit publiceerde. Live it, learn it? Not so much. Maar wel leuk om nu weer te lezen…

Ik had vandaag een zeer zeldzame ‘aanpak-bui’. Dat wil zeggen: mijn drie kantjes tellende, vier jaar oude to-do-list moest nu maar eens afgewerkt worden. Ik zeg het je: zo’n drang om op te ruimen, af te stoffen, weg te werken en aan de kaak te stellen komt beslist niet vaak voor in het leven van een NEnz. En die arme kerstboom die al bijna drie weken lang stond uit te drogen moest dan ook maar meteen bij het grof vuil worden gezet.

Nu had ik van tevoren al zo het idee dat dit beslist geen werkje van drie minuten zou gaan worden. Zo waren zijn takken aangetast door de wetten van de zwaartekracht, hingen al mijn kerstboomhangers nu ongeveer een meter lager dan bij aanvang en had de boom een verdachte, mintgroen-beige achtige kleur. Dit terwijl hij bij aanschaf in het tuincentrum nog één stralend, intens groen, gezond baken van het kerstgevoel was geweest. En het feit dat de naalden er al in groten getale uitsprongen als je er ook maar naar kéék, was misschien ook een vrij helder teken dat wij niet met een vers gestofzuigde vloer uit dit avontuur zouden komen.

Vriendlief stelde nog voor om het ding via onze openslaande balkondeuren naar beneden te storten, alwaar ik, of liever hij, het ding zou opwachten, onschuldige passerende burgers weg zou manen en de neergestorte boom vervolgens naar de verzamelplaats voor kerstboomlijken zou slepen. Maar met het oog op onze arme onderburen die vast heel raar op zouden kijken als er ineens een kerstboom voor hun ramen naar beneden zou komen zeilen, voelde ik mij genoodzaakt om dit toch enigszins briljante (want: naaldenvrije) plan uit zijn hoofd te praten.
Mijn plan de campagne was om de boom zo snel mogelijk het huis uit te slepen en och, om wat uitvallende naaldjes later op te stofzuigen.

Al bij de eerste stap door de huiskamer met de boom wist ik dat dit een volslagen krankzinnig plan was. De boom liet bij het optillen eerst ongeveer een kleine miljoen naalden vallen, bleef toen haken achter een rieten stoel waar de stukken tak nooit meer uit te verwijderen zijn, kwam vervolgens muurvast te zitten tussen de deuren van de huiskamer naar de gang, vuurde toen de rest van zijn naalden af en besloot als toetje nog even om de voordeur te voorzien van een kleurig & geurig kunstwerk van dennengroen. En toen moest de tocht door de rest van het appartementencomplex nog maar beginnen…

Hoewel er eigenlijk op de planning stond op Harry Potter deel 5 te kijken, zijn we de rest van de avond in de weer geweest om niet alleen onze woonkamer, de bewuste rieten stoel, gang, hal, deurmatten en zelfs de wc & badkamer (waar de naalden op miraculeuze en bewonderenswaardige wijze onder de deuren door waren gekomen) te stofzuigen, maar moesten we ook gewapend met twee sets stoffer & blik de gallerij, halletjes, lift en het portiek van ons gebouw naaldenvrij maken.

Ik denk dat ik het in het vervolg net zo doe als vriendin S.: een nepperd kopen, dubbelvouwen en in de meterkast proppen. En dan maar wat Annick Goûtal Noël-kaarsjes aan voor de bijbehorende dennengeur…

What are you doing new year’s eve – Ledisi

Blogbunny Gala Darling is al een aantal jaar een grote bron van inspiratie voor me. Deze Nieuw-Zeelandse, nu woonachtig in New York, straalt via haar website zó veel love, sparkles & positiviteit uit, dat ik haar enorm bewonder.

Gala plaatste gisteren een wel heel bijzonder artikel op haar blog: een brief aan jou om het jaar mee af te sluiten, of, zoals ze het zelf noemt: een ‘“Hello, you’re wonderful!” wake-up call’. Heel knap geschreven, ontroerend en bovendien (in ieder geval voor mij) een echte eye-opener. Ja, ik wéét dat ik één groot vat vol sentiment & emoties ben, maar dit
is toch wel zo fantastisch dat ik het écht met je moet delen. Ik denk namelijk dat het niet alleen inspirerend was voor mij, maar ook voor jou. Kortom: I’ll take my chances!:)

Een stukje uit Gala’s Letter:

"My favourite thing about you is that you are living life YOUR way & doing the best you can. Your story is your own. You don’t allow other people to persuade you to give up your dreams. You have a shining vision for the future & you’re making little steps there every day. You don’t allow people who “don’t understand” to get you down, you just leave them behind in your glorious wake. You have faith that they’ll catch up when the time is right. It is so awesome & delicious."

Lees de hele brief online op Gala’s blog. Better yet: luister naar de audoversie, dan krijg je ook nog eens haar schattige New Zeelandse accent mee ;).

Wedden dat je je nadien veel beter voelt?

Have yourself a merry little christmas – Ella Fitzgerald 

Aangezien ik eind deze week naar Düsseldorf vertrek, alwaar ik mijn inner kerstnerd volledig los zal laten onder gelijkgestemden, vind ik dat ik al best wat gorgeous kerstfoto’s mag plaatsen op mijn blog. Om alvast in de stemming te komen.

Écht kerst: nutcrackers

Prachtige boekenwinkel met allemaal gorgeous lichtjes

Er gaat niets boven vintage kerstballen

I love it when it’s snowy & glowy…!

Gepofte kastanjes op straat (roasted chestnuts)

Yummy kerst-treats

Jawohl! Kerstmacarons!

Cute kerstkitty

Geweldig huisje in kerststijl (Pippi Langkous, eat your heart out!)

Kerstkoffie van Starbucks in een gezellige kerstbeker

Weer ‘es wat anders: een witte kerstboom, met ornamenten in zoete girly kleurtjes

Kerstprint van kunstenaar Rob Ryan (whom I loooove)

Lekker geurende peperkoekmannetjes

Gorgeous Hello Kitty snowglobe

Waar ik naar uitkijk ins Duesseldorf: de geur van gepofte kastanjes op straat, hordes kerstlampjes, lekker ’s avonds glühwein drinken met flammenkuche erbij, van die nerderige peperkoekharten meenemen voor het thuisfront, kerstcadeautjes shoppen, rondlopen in vol winters ornaat met wanten aan, muts op & een dikke sjaal om de nek, de grote Duitse warenhuizen in, kerstkoffie drinken bij Starbucks (dat kan ik trouwens ook op tien minuten afstand in Utrecht, maar daar staat dagelijks zó’n enorme rij dat ik nog steeds geen kerstkoffie in een kneuterige kerstbeker heb gezien), de kerstige etalages, de stalletjes vol met nutcracker-mannetjes, warme brezeln… ik denk dat ik  me wel ga vermaken. Auf wiedersehen!

White christmas – Bing Crosby

Meet Noodles.
Noodles is gek op pretzelsticks, speelt het liefst met roze proppen verpakkingspapier van Accessorize, heeft van die schattige witte ‘halve handschoentjes’ aan (très Rihanna) en ziet een dekbed vooral als iets wat twee uur lang dient te worden aangevallen. Wat overigens ook geldt voor sloffen, pompoms, door oma met bloed, zweet & tranen vermaakte gordijnen en dure boeken uit verre landen.

En sinds vorige week woont Noodles bij mij.

Aangezien ik al roze poppetjes in mijn ogen heb vanwege het scala aan nieuwe shoppingmogelijkheden dat dit avontuur met zich meebrengt (van toffe voederbakjes tot aan fashionfähige halsbandjes), deel ik bij deze alvast mede dat ik vanaf nu dus ook geheel opensta voor kekke kitty-accessoires.

Als u mij dan nu wilt excuseren: ik moet even een kat uit de gordijnen plukken.

De avonturen van Noodles volgen via Twitter? Check www.twitter.com/iAmNoodles

If the stars were mine – Melody Gardot

Foto’s die ik mooi vind, die mij inspireren en waar ik blij van word:

Potloden van Moderna met quotes van o.a. Salvador Dali en Pablo Picasso ("Everything you can imagine is real")

Funky glitternagels. LOVE!

Het práchtige Missoni hotel in Edinburgh

Supercoole Halloween-outfit

Lieve briefjes van Operation Beautiful

Het perfecte taartje: de Religieuse van Ladurée

Sneeuw! En brievenbussen met sneeuw!

Stoere legging met kerstige (althans; zo interpreteer ik dat) print van Hellz Bellz

Cool bordje met borduursel

Chanelpanty’s. Zéker in combi met Charlie Chaplin-Chanelschoenen

Dinosaurustasje van Giles Deacon. Fab.

Douchecabine met een op Chanel no.5-geïnspireerde print. Hoe cool!

My Little Pony & Chanel; de perfecte combi

Via: the Selby, Cobrasnake, Hellz Bellz, Moderna

Make her mine – Mayer Hawthorne

In mijn appartementencomplex is het dagelijks een ware pakjespolka. Busjes van TNT, UPS en DHL rijden af en aan, bezorgers lopen heen en weer door het gebouw en als er bewoners afwezig zijn, worden hun pakjes geregeld bij buren kriskras door het gebouw afgegeven. Dat gaat op zich allemaal prima, behalve als Mr. Bachelor Guy van rechtsboven op je pakjes moet passen, want dan kun je rustig een week of twee blijven aanbellen terwijl je vooralsnog naar je kimono-ophangsysteem kan fluiten (= lang verhaal).

Ik bespeurde dan ook geen vuiltje aan de lucht toen ik vorige week twee Fafi-tees bij Colette in mijn virtuele winkelmandje deponeerde en online afrekende. Ik bestel zo vaak pakjes bij Colette en die zijn er ook nog altijd heel snel, wat fijn is.

Nu bleek ik de DHL-bezorger afgelopen donderdag en vrijdag steeds net te hebben misgelopen, waardoor er twee gele briefjes in de brievenbus lagen met daarop de aankondiging dat ik de koerier had gemist. Wat nog even verwarrend was, was dat op briefje nummer 2 wederom vrolijk stond aangekruist ‘eerste afleverpoging, we komen de volgende werkdag terug’.

Volgens de DHL-telefoniste zou ik toch een afspraak moeten maken om mijn felbegeerde pakje de volgende dag te laten bezorgen. Dat zou wel betekenen dat ik tussen 09:00 en 17:00 thuis zou moeten blijven, omdat ze altijd zo’n ruime marge moeten nemen. Nou, vooruit dan. Voor Fafi-shirts ben ik tot veel bereid, zelfs om een dag als kluizenaar door te moeten brengen.

Dinsdag trof ik overtuigende gelijkenissen met filmmeisje Nell, maar om tien over half zeven was er echter nog altijd geen koerier langs geweest. De verklaring van de telefoniste was simpel: waarschijnlijk was de koerier om half zes aan komen bellen (wat volgens mij nog steeds een half uur buiten afgesproken tijd is, maar goed) en waren zijn briefjes nét opgeweest, waardoor hij die niet in mijn brievenbus had kunnen stoppen om mij te laten weten dat hij geweest was. Dat ik de hele dag gewoon thuis was, oren gespitst op elke vorm van koeriersgeluid en geen bel heb gehoord, werd onder de categorie ‘bel plotseling stuk’ geschaard.

Dus onder luid gezucht (ik was te moe om me te verzetten) maakte ik dan maar een afspraak om zelf bij DHL langs te gaan, om het pakje op te halen. De rit ernaartoe was wegens plotselinge black-out van de rijvaardigheden, felle laagstaande zon, regen en beslagen ramen een helletocht, maar dat terzijde. Ik stond voor het loket bij DHL en kwam mijn pakje afhalen.

Wat ik echter vergeten was, was dat ik het pakje had laten bezorgen onder de naam van mijn bedrijf (nu niet hele spannende gedachten gaan hebben: als je als freelancer een eenmanszaak runt, is er sprake van een ‘eigen bedrijf’. Voor inlichtingen, bel mijn accountant). Bovendien kloppen de adresgegevens op mijn legitimatiebewijzen niet meer, omdat ik een jaar geleden ben verhuisd naar een andere stad.

De pummel achter de DHL-desk (als ik kwaad ben, komt er bij mij gek genoeg een Oud-Hollandse woordenschat naar boven) die net een hap van zijn boterham wilde nemen en daarin bruut gestoord werd door moi, vond daarom mijn rijbewijs, onderhuidse chip, drie buisjes bloed en een volledige uitdraai van mijn stamboom niet genoeg ‘legitimatie’ en vroeg om specifieke bedrijfslegitimatie (ik zou trouwens graag willen weten wat hij dan precies onder bedrijfslegitimatie beschouwt. Had ik een medewerker van de Kamer van Koophandel onder gijzeling mee moeten nemen?). Die ik niet had. En ook mijn laatste leuke bedrijfskaartje had ik onlangs aan een cakegirl van Rosie’s Cupcakes gegeven. Sjit.

De pummel-achter-de-desk leek niet overtuigd en keek me onderzoekend aan. Alsof ik een bloeddiamant had aangeschaft via internet, dames en heren!

Waarop hij zei (en ik zweer je dat hij er een sadistische wenkbrauw bij optrok): “Dat vind ik wel heel raar hoor, dat de eigenaar van een bedrijf geen kaartjes bij zich heeft.”

Wat ik op dat moment had willen zeggen: “Weet je wat IK raar vind? Dat ik gisteren verdomme van 9 tot 5 voor niets heb zitten wachten op één of andere aardsluie chauffeur van jullie die niet is komen opdagen, waardoor ik vandaag in de stromende regen met verblindende zon en beslagen ramen naar dit Godvergeten oord heb moeten reizen om op mijn bedrijfsvoering te worden bekritiseerd door een pummel achter een desk!”

Wat ik écht zei, was: “……………………….” (en “8,9,10”, in mijn hoofd).

Na wat onduidelijk gerommel met papieren en wat gemok, gaf hij mijn felbegeerde Fafi-shirts dan ein-de-lijk mee. Ik wacht met smart tot het ouderwets niet-online-winkelen weer in de mode komt. En tot die tijd reis ik maar naar Parijs om mijn Colette-boodschappen te kunnen doen.

Free me – Joss Stone

Als er Idols-audities voor automobilisten zouden bestaan, dan zou ik dat sneue type zijn waarvan je bij haar eerste schichtige blik in de camera al denkt: “dat wordt niks.”

Maar wat te doen als vriendin F., woonachtig in Rotterdam, net naar Londen is geweest en daar een grote roze Christian Louboutin-doos met macarons van Ladurée voor je heeft weten te bemachtigen? Dan lijkt het idee van in je eentje in de auto stappen (wat je nooit eerder hebt gedaan) en naar Rotterdam rijden (wat je nooit eerder hebt gedaan) terwijl je enkel de aanwijzingen van een hysterisch luid staande TomTom opvolgt (wat je nooit eerder hebt gedaan) opeens veel minder onheilspellend dan voorheen.

Needless to say heb ik een reputatie wat autorijden betreft. Het is mijn zwaard van Damocles. Als een duiveltje uit een doosje duikt er op de meest onverwachte momenten een situatie op waarin er van mij verwacht wordt om met samengeknepen billen achter het stuur plaats te nemen.

En het erge is: van mijn familie en geliefde hoef ik geen injectie op het zelfvertrouwen-front te verwachten als het op het thema autorijden aankomt. Sterker nog: zodra ik aankondig in mijn auto plaats te zullen nemen voor een solorit naar Rotterdam, begint mijn moeders theekopje hevig te trillen, kijkt mijn vader alsof ik zojuist heb aangekondigd een SM-kelder te zullen beginnen en verschijnen er zelfs boven het hoofd van vriendlief – normaliter steun & toeverlaat – veelzeggende tekstballonnetjes met daarin het woord ‘help’.

Maar, alle waarschuwingssignalen daargelaten, zat ik op zondagmiddag tóch in mijn mintgroene monster, gewapend met TomTom, een extra laag deodorant op en een potpourri aan fragmenten uit alle speeches van Obama die als peptalk dienden te fungeren (ik heb veel over voor een doos macarons van Ladurée. Héél veel.).

En het viel mee. 80% mee (de overige 20% staat voor het grote verkeersplein aan het begin van de binnenstad, waar ik in blinde paniek nog maar net de goede afslag wist te pakken). Want na drie kwartier stond ik toch mooi bij vriendin F. op de stoep, terwijl ik "Hoera, ik ben er!" door het trappenhuis gilde.

Volgens F. en haar vriend M. viel het trouwens ook nog mee met dat beloofde, op Edvard Munch’s ‘De Schreeuw’-gelijkende, gezicht.

Ongeveer een uur beppen, drie koppen thee (en voor F. ongeveer tien koppen – die kan thee drinken als een bouwvakker), twee scones en een halve Louboutin-doos macarons later, realiseerde ik me ineens dat ik een bezorgde vriendlief had beloofd hem te bellen zodra ik in Rotterdam was gearriveerd. Één blik op mijn telefoon zei genoeg: vijf gemiste oproepen en drie smsjes met scheldkanonnades met de creatieve woordenschat waar de gemiddelde Tourette-patiënt alleen maar van kan dromen. Gelukkig werd zijn ongerustheid gesmoord toen ik trots terugsmste dat ik veilig & wel was aangekomen.

En toen ik na een nog soepelere rit huiswaarts weer fijn thuis arriveerde, moest ik een nog steeds overbezorgde vriendlief sussen, hem drie keer vertellen dat ik het écht was en hem plechtig beloven voortaan echtechtécht niet vergeten te bellen. Ik heb veel over voor een doos macarons van Ladurée. Héél veel.

Maybe So, Maybe No – Mayer Hawthorne

Lovely Day – Bill Withers

Onder mijn heimelijke genoegens: úúúrenlang rondhangen op www.theselby.com, me ondertussen verlekkerend aan a) de prachtige fotografie van Todd Selby, b) de bijzondere mensen die ik er zie en c) de waanzinnig leuke interieurs die er voorbijkomen. Want voor wie het nog niet wist: The Selby is dé website waar we even mogen binnenkijken in de woningen van allerlei interessante mensen. Uit New York, Londen, Sydney, Parijs en noem-het-maar-op. Zo zien we bijvoorbeeld dat de beroemde Franse pattissier Pierre Hermé eigenlijk maar een heel klein keukentje heeft, dat het bij Helena Christensen één gezellige, maar perfect gestylede antieke bende is, dat Julia Roitfeld net zo’n dure, jaloersmakende garderobe heeft als mama Carine (’t hoofd van de Franse Vogue) maar net zo veel geeft om haar oude vertrouwde Monchichi-poppetje, dat Leyla en Ben van Heartschallenger thuis net zulke weirde snuisterijën hebben als ze in hun roze ice cream truck verkopen, dat topmodel Erin Wasson een fetisj voor rare maskers heeft en dat Mark the Cobrasnake Spongebob-zeep gebruikt.

Maar de woning die mij vol-le-dig geobsedeerd achterlaat, is die van Baby Mary: een beroemde partygirl die in Tokio het eigenzinnige boetiekje Faline runt. Niet alleen is haar kleine appartementje très bijzonder om te zien; ik kwam erachter dat haar winkel Faline een plaatsje bovenaan mijn to-visit-lijst verdient. Zo kwam Fafi er in het verleden geregeld langs om er leuke kunstwerkjes achter te laten, is het hét shopadresje van Uffie zodra ze zich in Tokio bevindt, en heeft Faline een collectie die een mix is tussen de edgy ontwerpen van designers als Jeremy Scott, Vivienne Westwood, Heatherette, John Galliano en Ksubi en de lievige lingerie van Fifi Chachnil, gekke hoeden van Stephen Jones, limited edition T-shirts van The Cobrasnake en allerhande spulletjes met Fafi-design. Geen wonder dat de Japanse hipkids er massaal rondhangen!

Ik zeg het je: het is net mijn blog in winkelvorm. Maar kijkt u vooral eerst naar de mooie foto’s van The Selby:

Wow. Kun je je voorstellen dat dit de buitenkant van je appartementencomplex is?

Toevallig kwam het busje van de ‘Sandwich House’ nét even voorbij, die ook wel heel leuk matchte bij het gebouw

Ik heb een fascinatie voor drankjes uit Japan, dus deze collectie laat mij uiteraard niet onberoerd achter mijn computer

Baby Mary aan het ontbijt in haar bed

Flyers en kaarten op haar koelkast

Foto’s van Baby Mary samen met good friend Uffie; let ook even op de uitleg in het Japans op het airco-apparaat

Kastje met de roze Reeboks van Baby Mary erbovenop (wie zegt dat een paar sneakers geen interieurdecoratie kan zijn?)

Het ontbijtje van Mary… perfect gestileerd, naturellement! Uiteraard was ik gelijk verliefd op het doosje met bambi-achtig wezentje. Na wat Googlen kwam ik erachter dat het chocola is van The Chocolate Shop, die gerund wordt door Max Brenner. Ook ganz leuk om eens rond te neuzen.

Let op de leuke hartvormige knoppen aan dit kastje. Cute! En zo’n Louis Vuitton-geurkaars doet ’t natuurlijk ook altijd leuk in je toko.

De piepkleine badkamer van Baby Mary heeft wel wat weg van een badkamer aan boord van een vliegtuig of trein… bizar! 

Baby Mary’s boetiek Faline; als de rolluiken nog dicht zijn.

Binnen trekt Baby Mary de champagne alvast open; olé! Leuk trouwens hè; die roze tegelvloer?

De rekken hangen vol met jurkjes en leggings, onder andere van Jeremy Scott

Sneakers van Alife

En tadááá: één van the cutest Fafi-schilderijtjes I’ve ever seen!

Oeh la la-lingerie van het Franse Fifi Chachnil en snelle brillen

Het toilet, met een plank vol Barbies, Popples, Fafi-toys en andere girly musthaves 

Herkennen we de Jeremy Scott-trollenprint al? We herkennen de Jeremy Scott-trollenprint al.

Stoere sieraden

Fafi aan de muur in de paskamers bij Faline

Leuk; zo’n message board vol briefjes van famous friends…

Meer zien? Bekijk de foto’s van Baby Mary op www.theselby.com.

All for love – Bilal

Glamour, glitter, mooie designerkleding, prachtige make-up, drop-dead-gorgeous foto’s, catwalks, champagne… yes modemeisjes; de modellenwereld is er één om van te dromen. Alleen weggelegd voor de lucky few die ertoe door weten te dringen.

Fancy en Max Models bieden je nu hét ticket to modeltown en dé kans om het te schoppen tot collega van Doutzen, Kate en Agyness. Ben je ouder dan 14 jaar? Dan kun je je via www.modellenwedstrijd.fancy.nl opgeven voor Fancy’s Modellenwedstrijd 2009!
Uit alle inzendingen worden uiteindelijk 100 lucky girls gekozen die naar een échte castingdag mogen komen. Inclusief catwalk!

Schop je ’t tot één van de drie finalisten? Dan schitter jij straks in een modereportage in het decembernummer van Fancy. Vervolgens zal de one and only winnares, ofwel: Fancy’s Next Top Model, bepaald worden die er vandoor gaat met een plekje op de cover van Fancy, een modellencontract bij Max Models met portfolio en een bezoekje aan IMG Models in Parijs, samen met Max Models. Woah, mama!

Zo ging het vorig jaar tijdens Fancy’s Modellenwedstrijd:

Go go models-in-spe: www.modellenwedstrijd.fancy.nl! Inschrijven kan t/m 22 september, dus hurry hurry!

Someone to watch over me – Amy Winehouse (Ella Fitzgerald cover)