The boyfriend en ik wonen nu alweer meer dan twee jaar in ons huidige appartement en willen zo langzamerhand eens verkassen. Naar een charmant peperkoekhuisje met een tuintje erbij, voor Noodles. Daarentegen weet ik nu al dat ik alle vaste bewoners van dit stukje wijk zal gaan missen. Veel contact tussen buren onderling is er niet, maar De Japies, Skibril, Meneertje 8.6, Fokke & Sukke, de Technohomo's en alle andere buurtbewoners (die ik later allemaal nog zal beschrijven in deze rubriek) staan wel garant voor een dagelijkse portie live-entertainment. Vrienden & familieleden leven inmiddels ook meer dan gezond voor ze is mee met deze soap en vragen geregeld hoe het gaat met de Technohomo's en of we even langs het raam bij Fokke & Sukke kunnen lopen.

Eerder kon u op dit blog al lezen over 'De Japies'. Ditmaal deel 2 uit de reeks: 'Skibril'.

Mensen die voor het eerst bij mij op visite komen en onderweg per ongeluk kennismaken met Skibril, komen altijd binnen met de gezichtsuitdrukking alsof ze net getuige zijn geweest van een groot verkeersinfarct. Skibril heet Skibril omdat ze een bril draagt ter dikte en grootte van een hele dikke wel…skibril dus (even ter verduidelijking: Skibril is een naam die wij haar hebben gegeven – ze heet zo niet echt. Want dan zou het pas echt zielig zijn). En Skibril woont in één van de aanleunwoningen die ook in mijn appartementencomplex zitten. Er komen de hele dag door verzorgsters bij haar langs om haar te verzorgen en kant-en-klare maaltijden te brengen, waardoor het bij ons in de lift altijd naar overgare bloemkool ruikt.

Naast een skibril draagt Skibril ook altijd een rode alpinopet en een bontgekleurde sjaal die niet zou misstaan op de gemiddelde panfluiter. Verder doet Skibril niet zoveel, op een gemiddelde dag. Ze rijdt een beetje over de gallerij in haar rolstoel en slaat zo alles gade. Af en toe knoopt ze een 'praatje' met je aan. En dan wordt het altijd een beetje ongemakkelijk, want Skibril praat niet helemaal zoals de gemiddelde mens (vandaar ook die aanhalingstekens). In plaats daarvan praat ze heel hard maar toch onverstaanbaar (een gave!) en een beetje jammerlijk. Om je een beeld te geven: het klinkt een beetje als een mengeling tussen een jammerende geit en een auto met een slippende V-snaar. Dit weerhoudt haar er echter niet van om regelmatig luid 'zingend' over de gallerij te sjezen, liefst ’s ochtends vroeg in het weekend. En gezien mijn omschrijving van de manier waarop ze praat, kun je je vast voorstellen hoe Skibril's gezang moet klinken. Ondanks dat ze nog weleens onbedoeld voor geluidsoverlast zorgt, is het wel een best mens. Zo zegt ze altijd, als wij haar groeten in het voorbijgaan, netjes: “Ghugh” terug. En, in een hele enthousiaste bui: "Goehoehoehoejeeeemooohohoorgehehehen-n-n-n-n!".

Natuurlijk heb ik ook vooral te doen met Skibril. Want gosh, je zal het maar hebben. Mijn moeder stapte een keer de lift in waar ze Skibril luid jammerend (en nee, dat was geen zingen, maar écht huilen – ze wist het zeker) aantrof.

Gelukkig heeft ons katertje Noodles haar inmiddels omarmt; hij slaapt regelmatig in het raamkozijn waar zij weleens langs komt gerold, waarbij hij dan heel schattig met zijn pootjes tegen het raam aan gaat maaien en Skibril moet lachen en tegen het raam tikt. Vriendlief en ik staan dan om het hoekje stiekem toe te kijken naar dit harverwarmende ritueel. Ons eigen Cliniclowntje! Zucht.

1. Devon Aoki doet de lente tot leven komen in de Amerikaanse ELLE van Februari. Ik kan 'm vóelen, die zon!

2. Inpakpapier = mijn nieuwe pompom-manie. Als ik ergens een mooie rol papier aantref, móet 'ie mee naar huis en ik kijk Martha Stewart-achtige tutorials die mij voorzien van de meest innovatieve inpaktips. Ik heb een leven nodig, ik weet 't.

3. Heb je dat ook weleens: dat je de cover van een boek ziet en denkt: dát wil ik lezen? Dat heb ik bij bovenstaand boek. Geen idee waar het over gaat, maar iets zegt me dat het prachtig zal zijn (dat het is aangeraden door Glee's Dianna Agron, helpt ook).

4. Ik wil dit zwembad in duiken, bikinivrees of niet. Gespot in Duitsland.

5. En dan daarna hier opdrogen, in de warme zon. Zucht, die déken!

6. Artwork van Seiichi Hayashi. Mooooi! Ik zou graag een schilderij van haar in mijn gang hebben hangen, tegenover de Japanse kimono die ik van mijn oom heb gekregen. Lijkt me magisch mooi!

7. Hoe veel meisjes het toch voor elkaar krijgen om Hello Kitty Dr. Martens onder een rokje te dragen… I just wouldn't be able to pull it of. Love this look!

8. Weer een nieuwe poster van de lieve mensen bij Kind Over Matter die je kunt downloaden, uitprinten en in een openbare ruimte kunt hangen om mensen stiekem blij te maken. Gratis 'Positive Thoughts' mensen!

9. Het is er niets voor niets het meest populaire seizoen voor: bakken. Nu heb ik een soort haat-liefdeverhouding met bakken. Ik word er helemaal zen van en ik in mijn keukenkastjes worden een paar planken bevolkt door cupcakewrappers, sprinkles en potjes met kleurstoffen (voor 't glazuur) die ik vanuit alle hoeken van de wereld heb laten verschepen, maar het probleem is: de ene helft van mijn baksels lukt goed en maakt mij intens trots vanbinnen, maar de andere helft mislukt faliekant (gelukkig hebben we dan altijd nog vriend D., die er geen problemen mee heeft om op de trein naar huis te stappen met een grote zak fluorroze macaronhelften voor onderweg).
Hevig geïnspireerd door schoonnichtje V., die laatst een compleet taartenbuffet uit haar hoge hoed toverde en een beetje in de trant van 'Julie & Julia', heb ik mezelf voorgenomen om regelmatiger een bakavondje in te lassen, waarop ik mij op de chocoladetaarten met earl grey, marmercake's, rocky road blondies en andere baksels stort. De pecannotentaart van Nigella was alvast een succes, dus ik zit (nog) vol goede moed. 

10. A Bathing Ape heeft een nieuwe lentecollectie voor girls gelanceerd die ongelooflijk charmant is. Bovenstaand jumpsuit met sterretjes is mijn absolute favoriet. Te cute voor woorden.

  I am not my hair – India.Arie

De afgelopen dagen ben ik ontzettend verwend door lieve vrienden en familieleden. Call me cheesy, maar ik vind de kerstdagen de meest warme dagen van het jaar. Alles is mooi versierd, iedereen lijkt extra peppy en we reiken in deze laatste dagen van het jaar altijd naar elkaar uit. Norman Vincent Peale zei ooit: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful." Dat maakt het voor mij tot de mooiste tijd van het jaar.
Daarentegen ben ik me er ook van bewust dat die warme, gezellige kerstperiode juist ook heel donker en zwaar kan zijn voor mensen die door een moeilijke periode gaan. Daar wil ik ook bij stilstaan; dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is, die gezelligheid, warmte en verwennerijen allemaal. En dat er mensen zijn die juist dan zo enorm gemist worden.

Rond oud & nieuw word ik altijd een beetje melancholisch (wat deze blogpost ook zou kunnen verklaren); ik ben als de dood voor vuurwerk en het lijkt wel alsof alle mooie, magische dingen die ik bij kerst in de lucht proef, worden bedekt door een laag troep en kruitdampen. Oudjaarsavond is daarmee op z'n zachtst gezegd niet bepaald mijn cup of tea.
Toch ga ik vanavond aan de champagne (op mijn aanrecht staat een drop-dead-gorgeous knalroze fles Peiper Heidsieck-champagne, die vriendlief voor ons heeft gekocht), uit dankbaarheid voor alle zegeningen van 2010. En hopend op een mooi en gezegend nieuw jaar voor iedereen om me heen. 

Jullie, lieve lezers, wil ik dan ook een magisch mooi 2011 wensen, met de woorden van schrijver Neil Gaiman:

"I hope you will have a wonderful year, that you’ll dream dangerously and outrageously, that you’ll make something that didn’t exist before you made it, that you will be loved and that you will be liked, and that you will have people to love and to like in return. And, most importantly (because I think there should be more kindness and more wisdom in the world right now), that you will, when you need to be, be wise, and that you will always be kind.”

–Neil Gaiman

Try a little tenderness – Otis Redding

Vandaag niet echt een 'gift' (hoewel dit wel een megaverrassing voor iemand kan zijn!), maar wel iets om de kerstspirit erin te houden:

Mijn broertje en ik brachten vroeger vele schoolvakanties door in een fort dat we op zolder bouwden. Daarvoor namen we mijn broertjes hoogslaper als uitgangspunt, en met behulp van een hele berg dekens en wasknijpers werd zo een heus fort gebouwd. Kerstlampjes, kat en een enorme stapel Suske & Wiske's erin en wij waren de hele vakantie zoet.

Nu denkt u misschien dat ik één bonk dynamische kampeerlust ben, maar dat is totaal niet zo. Ik moet er niet aan denken om in een tent te slapen, laat staan om er andere dagelijks handelingen in te moeten doen (om over wc-bezoek nog maar te zwijgen). Kom op zeg, ik vind de dagelijks rituelen tussen vier muren volbrengen al vermoeiend genoeg. Maar kamperen in de huiskamer: daar heb ik wel oren naar. Met heel veel dekentjes en kussens en magische kerstlampjes. Knus, cosy en o-zo romantisch.

Dus wat ik dit weekend ga doen: eerst peperkoekmannetjes bakken en daarna mijn intrek nemen in een eigengebouwd huiskamerfort.

En als toetje een liedje van Ome Nat King Cole mét Youtube-video:

Zucht. Mooi hè? 🙂

The boyfriend en ik wonen nu alweer bijna twee jaar in ons huidige appartement. En we wonen hier fijn, zondermeer. Maar omdat het eigenlijk onze bedoeling was om hier maar tijdelijk te gaan wonen, zijn we nu weer on the lookout voor een nieuwe stek om neer te kunnen strijken. Liefst iets dat zoveel mogelijk lijkt op het peperkoekhuisje uit 'The Delicious Miss Dahl' (dromen mag altijd, toch?). Daarentegen weet ik nu al dat ik alle vaste bewoners van dit stukje wijk zal gaan missen. Veel contact tussen buren onderling is er niet, maar De Japies, Skibril, Meneertje 8.6, Fokke & Sukke, de Technohomo's en alle andere buurtbewoners (die ik later allemaal nog zal beschrijven in deze rubriek) staan wel garant voor een dagelijkse portie live-entertainment. Vrienden & familieleden leven inmiddels ook meer dan gezond voor ze is mee met deze soap en vragen geregeld hoe het gaat met de Technohomo's en of we even langs het raam bij Fokke & Sukke kunnen lopen.

Ditmaal deel 1 uit deze reeks, waarin ik aan u presenteer:

De Japies

De buurt waar ik woon is eigenlijk best wel heel rustig & zen (mij eigenlijk té rustig & zen). Het is niet zo dat we allemaal heel erg last van elkaar hebben ofzo; het gaat allemaal vrij gemoedelijk. De uitzondering die die regel bevestigt, is de familie Japie, woonachtig in één van de huizen waar ik vanaf drie hoog op uitkijk (ik kan dus op hun huis & tuin kijken). Geen idéé hoe deze mensen echt heten, maar het begon allemaal met hun zoontje, wiens voornaam Japie is.

Japie is typisch zo’n kind dat je al van tien kilometer afstand zeurend en blèrend aan hoort komen (terwijl hij dan in z’n eentje is, want welk zichzelf respecterend kind wil er nou met zo’n zeur spelen?), dat met zijn fiets in één zwaai alles wat ook maar kans van leven had uit de voortuin weet weg te maaien en dat altijd zoek is. Door die laatste karaktereigenschap zijn wij er ook achtergekomen dat hij ‘Japie’ heet, omdat we zijn ouders voortdurend “Jápieeeee! JAAAAP!” hoorden blèren door de buurt.

Enfin; dan heb je Ma Japie, die de vaste bewoonster is van het huis. Die zie je niet veel op een dag, maar je hóórt haar wel. Zo zijn haar vaste uitatingen: “Tánja!” (tegen haar chihuahua) of “Jápieeee! JAAAAP!”. Maar het wordt pas echt feest als Pa Japie zijn dagelijkse ronde komt doen. In een grote, oude, zilveren Mercedes komt hij aangekard, Een Hollandse zanger van het kaliber Wolter Kroes blèrend door de geluidsinstallatie van zijn auto. Steevast hetzelfde nummer, iets met de poëtische tekst: “als je niet meer van me houdt, wordt mijn hart zo koud”. Pa Japie heeft bovendien een bijzonder uiterlijk, dat beschreven zou kunnen worden als dat van iemand die elke dag vier uur onder de zonnebank ligt, waardoor hij een soort cromabruine shar-pei (zonder de puppyoogjes) lijkt. Hij heeft bovendien de motoriek van Ozzy Osbourne en in combinatie met zijn laaghangende broek zorgt dat voor een dodelijk bouwvakkersdecolleté.

Elke dag rond negenen komt hij aangereden, waarbij hij al aan het begin van de straat (die toch een meter of 30 lang is) begint met toeteren. Naar Japie, want het is de bedoeling dat die dan braaf aan komt hollen en zonder morren in de auto kruipt bij Pa Japie (#fail). Wat door de hiervoor beschreven karaktertrekken van Japie dus nooit volgens scenario verloopt. Na een duetversie van “Jápieeeee! JAAAAP!” door Pa & Ma wordt Japie meestal aan zijn nekvel de auto in gesleurd waarna Pa Japie, dezelfde Wolter Kroes-hit afspelend, de straat uitsjeest, ondertussen alle buurtkatten de stuipen op het lijf jagend. Dit ritueel herhaalt zich meestal weer rond een uur of vijf ’s middags als hij wordt thuisgebracht, maar dan omgekeerd, want dan wil Japie natuurlijk weer niet uit de auto komen.

Ik hou mijn hart nu al vast voor de puberjaren van Japie.

September in the rain – Norah Jones (op aanraden van mijn mams – de wandelende jukebox n.o.1)

1. Naar het bos en dan bij terugkomst warme chocolademelk maken (from scratch!).

2. Anna Sui-achtige bloemenjurkjes dragen met dikke gebreide maillots eronder.

3. Heel veel verschillende gerechten maken met pompoen. Thaise pompoensoep, pompoenpasta; you name it.

4. Nigella's herfsttaart bakken. En Sophie Dahl's bananenbrood (ditmaal mét die dubbelkoolzure soda – als ik die ergens kan vinden tenminste).

5. Lekker mutserig knutselen aan de keukentafel met een grote pot 'Paris, je t'aime'-thee van Fauchon en herfstige jaren '70 muziekjes op de achtergrond (Carly Simon, Diane Birch, Janis Ian). Liefst samen met vriendin N., de queen of crea.

6. Fijne sjaals aanschaffen (ik heb bijna elke dag een sjaal om, omdat dat zo lekker cosy voelt). En zelf proberen een pompomsjaal te maken.

7. Coffee-to-go halen bij Starbucks (echt zo'n ritueel voor als het kouder wordt). Ik hoop dat ze in Nederland ook de 'pumpkin spice latte' gaan verkopen en anders kijk ik bij deze alvast uit naar de kerstkoffies in bijbehorende kerstbekers.

8. Mezelf op regenachtige dagen hullen in melancholie en overal in huis kaneelkaarsjes aansteken, een dikke sjaal omslaan, huissokken aantrekken en de hele dag (zielige) films kijken vanonder mijn favoriete Indiase deken. Films waar ik herfstig van word (om zeer uiteenlopende en soms ver te zoeken redenen): Things we lost in the fire, Confessions of a Shopaholic, 500 days of Summer, Julie & Julia.

9. Gepofte kastanjes eten. Oeh en spruitjes met kastanjes!

10. Een Halloween-pompoen maken, net als vorig jaar. 

11. De perfecte nieuwe winterjas vinden. En een algehele herfst-wintergarderobe. Inspiratiemateriaal: Becky Bloomwood in 'Confessions of a Shopaholic'. 

12. Lekkere geurkaarsen aanschaffen voor in huis. Misschien toch maar weer een 'Air du Colette' vanuit Parijs laten verschepen.En anders is het nooit te vroeg voor Noël van Annick Goûtal, toch? 🙂

13. Nieuwe plantjes voor de deur zetten. 

14. Heel veel goede boeken lezen. Ik heb boekenkasten vol, maar nog lang niet alles kunnen lezen.

15. Elke zondagmiddag zelf soep maken. Maar niet meer die bietensoep van Sophie Dahl, want hoewel de kleur ervan inderdáád adembenemend mooi was, viel de smaak me toch een beetje tegen.

16. Een deken omslaan en bij mijn ouders in de tuin rond het houtkacheltje gaan zitten (ik zou er het liefst meteen marshmallows boven roosteren, maar ik vrees dat mijn vader dan een rolberoerte krijgt).

17. Door de herfstbladeren rennen. En daarna snel naar huis en onder de warme douche om alle spinnen van me af te wassen (ieks!).

Tightrope – Janelle Monae ft. Bigboi