Welkom op mijn nieuwe blogstek! Wat fijn dat je er bent.

Ik had mij de release van mijn eigenste webdomein; nenz.net iets anders voorgesteld, kan ik je vertellen. Iets met vuurwerk, dansende olifanten en gratis Missoni-jurkjes die uit zouden worden gedeeld aan elke zoveelste bezoeker.

Maar zoals een bekende quote luidt: ‘Life is what happens while you’re busy making other plans.‘

Want nu kijkt u naar een halffabricaat van mijn nieuwe blog; iets waar nog het een en ander aan moet gebeuren voordat er een trotse glimlach op mijn gezicht zal verschijnen. Het menu bijvoorbeeld, dat is nog helemaal niet zoals u van mij gewend bent. Ik loop nog wat te pielen met lettertypes. En mijn oude blogposts staan er nog niet netjes in, evenals de afbeeldingen die daarbij horen.

Toch heb ik besloten om jullie alvast hier naartoe te leiden, omdat mijn oude vertrouwde blog, dat u kent door nenz.web-log.nl in te tikken in uw browser, momenteel niet bereikbaar is. Tja, hoe zal ik dat eens gaan uitleggen? Mijn oude host, web-log.nl kondigde een tijd geleden al aan alle blogs te zullen gaan verhuizen. Nu is dat in de afgelopen zes jaar dat ik blog wel vaker gebeurd en dan merkte je er amper wat van, dus ik haalde mijn schouders op en dacht: ach, dat zien we dan wel. Maar die verhuizing gaat deze keer – op z’n zachtst gezegd – niet zo soepel. Zo is mijn blog al bijna vier hele weken offline, iets wat ik van tevoren nooit had zien aankomen (misschien in al mijn naïviteit). En hoewel ik geloof dat ze bij web-log.nl al zwetend en nagelbijtend hun stinkende best doen om alles zo netjes mogelijk af te handelen, heb ik er een hard hoofd in gekregen dat mijn oude vertrouwde blog anytime soon online zal gaan (lees er hier meer over, if you’re interested). Zoals mijn Utrechtse opa zou zeggen: “Och, met die halzen weet je ’t toch nooit.”

Daarom dus alvast een vervroegde release van nenz.net. Gewoon de blogs die je van mij gewend bent, maar dan lekker op mijn eigen domein. En ik heb het in de tussentijd wel eventjes anders genoemd, als je dat niet erg vindt. Omdat ik vond dat ‘This is my happy place’ inmiddels beter bij mij paste dan de NEnzpaper.

In de komende tijd gaat hier dus nog het een en ander aan technische toestanden gebeuren, maar ik kan in ieder geval weer lekker bloggen. En jeeminee, wat heb ik dat gemist.

Foto via Geronimo Balloons

Niet te geloven dat het alweer juli is! Zomer! We zitten er middenin. En ik weet niet hoe dat met jou is – maar ik heb het idee dat deze maanden sneller voorbij gaan dan mijn gedachten ze kunnen bijbenen. Tijd voor een pas op de plaats dus, doormiddel van het prikken van een vakantie (tijd maken voor het goede leven!) en door alvast wat dingen in het vooruitzicht te stellen die ik deze maand heel graag zou willen doen en gá doen. Want van deze maand wil ik met volle teugen genieten. Wat jij?

Dingen die ik graag zou willen doen in juli:

Roadtrips maken. The Boyfriend heeft onlangs de leukste auto ever gekocht (na heel veel pech met zijn oude auto, is hij voor een cuter dan cute Fiatje 500 gegaan) en we zijn van plan om er op mooie zomerdagen tussenuit te trekken met zonnebrillen op, een picknickmand achterin en dan maar gewoon rijden en neerstrijken op het leukste plekje dat je tegenkomt. La vie en rose, ik heb er al helemaal zin in!

Huizen zoeken. Ik Funda me al een tijdje suf, maar het wil maar niet lukken om iets te vinden waar we allebei blij van worden. Ik zou ’t liefst in Utrecht wonen, in een charmant huisje met een tuintje en op een plek waar een béétje levendigheid is. Een leuk koffietentje, een bakkertje; dat soort werk. Het zou kunnen dat mijn eisenpakket veel te uitgebreid is, en dat het daarom niet wil lukken (nog steeds jammer dat je bij Funda niet kunt zoeken op ‘Sophie Dahl-tuin’). Maar er móet toch ergens een huis zijn dat leuk genoeg is om er gelijk te willen gaan kijken? Tips worden zéér op prijs gesteld. 🙂

Genieten van mijn verjaardag en geen existentiële crisis krijgen over het feit dat ik alweer – godsnondeju- 28 word (of, zoals ik het liever zie: 27, deel 2). Ik kwam in een cupcakewinkeltje blaadjes van eetbaar papier tegen in de meest pretty kleurtjes en ben van plan om hippiecupcakes te gaan maken met peacetekens, veren en heel veel cuteness. Want waarom niet?

Heel veel inspiratie op doen voor mooie interieurs. Toen we hier net introkken, hadden we een heel duidelijk beeld van hoe we het in wilden richten en welke spullen we wilden hebben. Hoewel ik nog steeds héél erg blij ben met de meubels die we hebben uitgekozen, heb ik het gevoel alsof we her en der een beetje de kluts zijn kwijtgeraakt. Het is wat onsamenhangend geworden allemaal. Ik noem het geregeld ‘een Pipi Langkous’-interieur (heeft vriendlief een hekel aan, als ik dat doe). Het is vrolijk, het is kleurrijk, het is veel en ik vind dat het allemaal wat meer sophisticated mag. Let’s put Pipi in the closet.

Veel meer schrijven. Ik hou zo verdomde veel van schrijven, maar de laatste tijd vind ik mezelf tijdens vrije uurtjes vooral met mijn neus in een boek, luid snurkend op de bank of gekluisterd aan de zoveelste film (films die ik je aan kan raden zijn ‘The Private Lives of Pippa Lee’, ‘The Town’ en ‘Rio’. En wat je ook doet: GA NIET TRUE GRIT KIJKEN! Hoewel dat natuurlijk allemaal persoonlijk is). En als ik eens voor een lege bladzijde uit dag- of notitieboek ga zitten, komt er niets uit. Wellicht bieden de lome zomerdagen soelaas, als helemaal niets hoeft en ik met een glas zelfgemaakte ijsthee en een Moleskine-boekje kan relaxen in de zon. Daar kan geen ’thinking cap’ tegenop!

Mooie plaatjes om in de zomerstemming te komen (als dat al nodig is):

Let’s share: wat zijn jouw doelen voor juli?

Never a dull moment in het appartementencomplex waarin ik woon! Eerder kon u op dit blog al lezen over mijn buren ‘De Japies‘ en ‘Skibril‘. Ditmaal deel 3 uit de reeks: De Sekte.

In het rijtje ‘dagelijkse beslommeringen van uw redacteur’ gaan wij het deze aflevering hebben over Mijn Sekte. Want alsof het gezelschap van buurtbewoners nog niet bont genoeg was, beschikken wij in dit appartementencomplex nu ook over onze eigen sekte. Ik verzin dit niet.

Een paar maanden geleden, tijdens een verjaardag, werd ik erop gewezen: “Hee NEnz, wij zaten te kijken naar dat undercover-programma van Alberto Stegeman… die aflevering over die sekte… en dat speelde zich allemaal af in jullie appartementencomplex!”. Ik had helemaal niets gehoord of gezien, dus ik was in eerste instantie compleet verbouwereerd. En in tweede instantie ook. “Ja echt, ze hebben daar een appartement waar ze af en toe samenkomen. En dan zijn er sessies waarbij ze met z’n allen in kussens moeten schreeuwen. Ik heb het allemaal gezien in die documentaire!”, aldus neef T. Nadat hij ook de angstaanjagende woorden ‘naakt dansen’ had uitgesproken was ik in staat om direct weer terug te verhuizen naar mijn ouderlijk huis. Gelukkig kon neef T. mij ervan verzekeren dat de écht extreme sessies (waarbij dus naakt gedanst werd) alleen in een bunker in Duitsland werden uitgevoerd. Als in: op veilige afstand.

Al een paar maanden zijn we op de hoogte van hun bestaan en hun locatie, ik heb u er alleen nog niet eerder over durven vertellen. Ziet u, ik ben mij ervan bewust dat mijn huidige woonlocatie al een bepaald soort reputatie heeft opgebouwd (één waar ik zelf natuurlijk debet aan ben, aangezien ik hier en plein public al enige keren de vuile was heb buitengehangen over mijn buurtbewoners), en ik vreesde dat De Sekte de genadeklap zou zijn en er hulptroepen mijn kant uit zouden worden gestuurd. Maar weet u; het schijnt in elke buurt voor te komen (niet de sekte; wel heel veel gekheid). Zo heeft vriendin N. óók een Fokke & Sukke, communiceert schoonzus R. met haar luidruchtige onderbuurvrouw door in een soort zelfverzonnen morsecode met een Spa-flesje op de vloer te bonken en vertelde nicht V. onlangs dat haar oude buurvrouw in de porno-industrie werkzaam bleek te zijn. Het is waar: elk huisje heeft zijn kruisje. Maar laten we toch maar gauw gaan verhuizen.

Nu het hoe langer hoe meer op lente gaat lijken, heb ik het gevoel alsof ik eindelijk ontwaak na een lange winterslaap. ik begin weer meer energie te krijgen, heb zin om de handen uit de mouwen te steken en volop leuke & nuttige dingen te gaan doen. Een paar doelen voor deze maand:

Onze werk/muziekkamer helemaal opruimen. Je wil echt niet weten hoe veel tijdschriften wij in onze inboedel hebben… het is een wonder dat alle zilvervissen van Nederland er nog niet hun intrek hebben genomen! Daarom, met pijn in het hart: afscheid nemen van al die oude jaargangen bladen die ervoor zorgen dat je de kamer niet meer binnenkomt. Mijn kleine verzameling kokeshi's, Fafi-poppetjes (en een My Little Pony van Junko Mizuno) een mooi plekje geven, spulletjes op een mooie manier opbergen. Ervoor zorgen dat het een prettige kamer is waar je graag gaat zitten werken, zodat ik niet elke keer mijn laptop meesleep naar de woonkamer. En als het even kan: een soort mini-giftwrapping-station maken. De in de suburbs levende, Amerikaanse, 50-jarige hoardende huisvrouw in mij wil naar buiten.

Fietsen, fietsen, fietsen, fietsen! Ik woon nét buiten de stad, maar er zijn hier allemaal mooie fietsroutes naar het centrum. Die wil ik gaan uitpluizen. Bovendien kan een beetje excercise beslist geen kwaad voor mijn winterlijf. Let's kweek stalen billen! (note to self: a.s.a.p. even checken of mijn fiets niet uit de gezamenlijke fietsenstalling is ontvreemd)

De verse plantjes voor mijn deur nu eens níet binnen een maand om zeep helpen.

Een mooi fotoboek maken van mijn trip naar Parijs, ook al is het alweer even geleden. De foto's zijn erg mooi gelukt en het was zó bijzonder om voor het eerst in Parijs te zijn (Disneyland buiten beschouwing gelaten…) dat ik er samen met The Boyfriend een blijvende herinnering aan wil maken. Hoe lief: hij was er (stiekem) al aan begonnen!

Het perfecte paar sleehakken vinden (wel, deel 2 dan – deel 1 staat al in mijn kast, maar helaas niet al te gemakkelijk om je op voort te bewegen).

Read more books, less magazines.

Volgens mij roep ik het al járen, maar het is er nog altijd niet serieus van gekomen: dit blog verhuizen naar een volwaardige site. Weg bij web-log.nl (ondanks dat ik zeer dankbaar ben voor al die jaren trouwe dienst) en een eigen domein aanschaffen; waar ik deze maand mee wil gaan beginnen. Wat dacht u daarvan?

Wat zijn jouw doelen voor April?

Als mijn ouders weer eens aankondigen ‘te gaan klussen’, kun je maar beter zorgen dat je ze een tijdlang niet belt, niet bij ze langsgaat en zeker niet tussentijds informeert naar de situatie. Het beste kun je maken dat je ’t land uit bent.

Mijn vader valt namelijk in het klusprofiel ‘geen gezeur, dat fix ik wel’, waarbij hij geregeld als een olifant door een porseleinkast dendert, te grote gaten in de muur boort en vooral heel vaak verzucht dat zijn materiaal niet deugt; mijn moeder is, ondanks dat ze altijd en overal een klusproject ziet, meer het klustype ‘voorzichtig! help!’, wat gepaard gaat met veel dramatische gillen à la: "Wal, WAT DOE JE NOU?!". Deze combinatie wordt ook weleens omschreven als ‘olie & vuur’.

Nadat mijn ouders de woonkamer hadden laten witten door een schildersbedrijf, bedachten ze ineens (of liever gezegd: bedacht mijn moeder en legde mijn vader, te moe om tegen te sputteren, zich maar neer bij de situatie) dat ze wel een klein gelhaardje aan de muur bij de zithoek wilden hebben.
Voor wie net als ik een broertje dood heeft aan kluswinkels als Gamma en Karwei en dus bij gelhaardje denkt aan iets wat je bij de Etos kunt kopen: een gelhaardje is, in dit geval, een soort openhaard-achtig kastje dat je aan de muur hangt en waar een opening met deksel in is gemaakt waar je een brandbare vloeistof in giet die je aansteekt. Voilà: een gelhaardje.
Maar het is dus wel een ópen haardje, zonder glas ervoor. En dat, in combinatie met mijn stuntende vader en tikkie neurotische moeder, leek mij een bedenkelijk iets.

Nu is het zo’n beetje lente, worden de dagen langer & lichter en vraag je je af wat een mens nog met een open haard in zijn huis moet, maar dan ken je mijn moeder nog niet, die nog vastbeslotener is dan Rutger Castricum op een slechte dag.
Zo werd ik drie weken geleden prompt weggesleurd bij een verjaardag vandaan om voor sluitingstijd nog even bij een serie kluswinkels te kunnen kijken naar zo’n haardje. Dat uiteraard pas de week erop aangeschaft werd, want toen werd er tussen 08:00 en 09:00 ’s ochtends 25% korting gegeven (mijn ouders waren om 08:10 ter plaatse).
De uren erna werd er in het huis van mijn ouders veelvuldig geboord, gescholden op materiaal en dramatisch gegild. Tussendoor ontving ik veelzeggende smsjes van mijn moeder met teksten als: “Zenuwslopende situatie bij ophangen haardje. Waterpas deugt niet? Gevloek.” Later die dag sprak ik mijn vader die enkele kilo’s lichter leek en iets verzuchtte over een defecte waterpas en te grote boorgaten in de muur. Maar het haardje hing wel, wonder boven wonder.

Toen ik een paar dagen later al mijn moed verzamelde en naar huis belde om te vragen of het haardje reeds zijn vuurdoop had gemaakt, zei mijn moeder: “Ja, maar we hebben ‘m na twee minuten toch maar uit gedaan, want hij begon nogal woest te vlammen. Dat vonden we eng.”

Ik mocht er afgelopen zondag nog eens zelf notie van nemen, toen mijn ouders vol goede moed nog maar eens besloten om het haardje te ontsteken. Ik zat verdiept in het Volkskrant Magazine, maar toen ik opkeek, zag ik dat de gordijnen ineens waren weggeschoven van het haardje tot op de zéér veilige afstand van drie meter, banken werden weggehaald: kortom, de halve woonkamer werd verbouwd, en mijn moeder kreeg weer diezelfde blik in haar ogen als toen ze mijn vader ooit eens aan de rand van de dakgoot zag hangen.

Toen werd het haardje ontstoken. De blikken van mijn ouders weken geen seconde weg van de vlammen. Die na twee minuten wederom behoorlijk hoog werden.
Binnen enkele seconden veranderde de situatie van 'lekker gezellig haardje aan' in 'code rood, code rood' en riep mijn moeder hysterisch dat mijn vader het deksel op het haardje moest doen om de boel te doven, wat hij ook deed.
Maar toen ik vanaf veilige afstand opmerkte dat ik aan de rechterkant nog steeds een heel klein vlammetje zag, tilde mijn vader het deksel op om te kijken en kolkte de woeste vuurzee zich wederom een weg naar buiten, het haardje in.
Toen ik mijn vader vervolgens naar de keuken zag rennen om een tang te pakken om het hete deksel nog eens mee op te pakken en ik vanuit mijn linkerooghoek mijn moeder een blusdeken zag uitvouwen, kreeg ik ontzettend de slappe lach. Het vuur werd gedoofd en het haardje is sindsdien niet meer operabel geweest. Misschien proberen ze het ooit nog eens, als ze brandwerende pakken hebben aangeschaft.