Menschen, ik ben mijn log even he-le-maal zat. Ik heb de afgelopen tijd iets teveel roze-met-zwarte-weblogs voorbij zien komen en zit nu te brainstormen over een ander kleurenpalet dat mijn logjes mag omranden. The problem is: ik houd teveel van zwart-met-roze. Ja, ik kan er niets aan doen. Minstens de helft van mijn garderobe bestaat uit zwart-met-roze. Mijn tassencollectie is overwegend zwart-met-roze, zelfs de buttons in mijn Hello Kitty-button-doosje zijn voornamelijk zwart-met-roze. Ik kan het niet helpen; ik ben er gek op. Maar goed, het is tijd voor een frisse wind op nenz.web-log.nl en dus moet er veranderd worden. En misschien kom ik straks in één keer wel op een idee dat vernieuwend is, én ook nog steeds zwart-met-roze… who knows. Mocht je dus van de week het menu weer van rechts naar links zien vliegen en om de minuut een andere achtergrondkleur spotten, don’t worry, we’re under construction…

Ik heb van de week per ongeluk een nieuwe tas gekocht. Ik zag, ik bewonderde en ineens liep ik met dat ding in een grote plastic tas de winkel uit. Ik kon het niet helpen; het hele gebeuren trok in een flits aan mij voorbij. En zie dan maar eens het juiste excuus te vinden om je moeder ervan te overtuigen dat je naast acht handtasjes, vier postmanbags én twee clutch-tassen écht nog een bag nodig had.
Ik was Utrecht ingedoken met vriendinnen M. en S. In eerste instantie om ons lange voornemen om samen poffertjes te gaan eten, in te willigen. Maar bij de poffertjestent aangekomen, trokken wij gedrieeën ons neus op en riepen we ongeveer op hetzelfde moment dat we toch niet zo’n zin hadden in kleine deegfiguurtjes. Daarom streken wij neer in de befaamde Indonesische toko onderin de Bijenkorf. Yum-my. Ongeveer een uur later voltrok zich het hierboven beschreven tas-incident (en een gewéldige nieuwe wintercollectie die ze hadden joh, mijn god! ik wil werkelijk álles, maar dan ook álles van Insight51 hebben! Dat past tenminste bij mijn nieuwe tas!), waarna wij het tijd vonden voor een lekkere cocktail bij Havana. De caipirinha’s waren weer delicious. Daarna ging ik maar op huis aan, want de volgende dag moest er uiteraard weer geshopt worden. En, zo bleek tijdens een shoppingspree met vriendin L. in Amsterdam, de nieuwe tas is diefstal-proof. Heb ik gelijk de reden van aanschaf gevonden.
Het was een ontzettend gezellige dag. Zo hebben we het meisje van Tisfris woest gemaakt door het feit dat we haar lekker geen fooi hebben gegeven (ze zei er niets van hoor, maar ze zag eruit alsof ze ons in de taartvitrine wilde stoppen. By the weg: we hadden alleen pas onze thee gekregen dus waar geef je dan uberhaupt fooi voor? Het feit dat ze warm water voor ons neus had neergezet? Dat is toch ook haar werk? Verder zijn we niet zo krenterig hoor, ik geef altijd braaf fooi. En best vet ook nog eens.), de verkopers bij Zipper live-entertainment bezorgd waarna we er een felpaarse lak-paraplu hadden gekocht (het stortte inmiddels met bakken naar beneden) en ohja, ook nog even langsgeweest in de Sarpatistraat waar we onze lieve ex-collega’s bij America Today opzochten. Voordat we weggingen moest vriendinnetje L. nog even een ‘Wat en Hoe in het Indonesisch’-boekje kopen, zodat we onze roots allebei wat meer eer aan zouden doen. En wat hebben we gegiebeld in de bomvolle trein om het feit dat ‘sokken’ in het Maleis ‘Kaus Kaki’ worden genoemd. Ja, wederom een geslaagde dag. En ik vrees dat ik nog lang met Maleise woorden zal worden bestookt…

So much to do, so little time! Ik word er helemaal knettergek van! Hier op een rijtje wat ik absoluut nog allemaal wil gaan doen de komende tijd:

*Naar de Global Fashion / Local Tradition tentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht gaan.
*Een nieuw stukje voor modetrut schrijven voor de rubriek Shopspots (die arme Judith wacht al veel te lang op een nieuwe bijdrage van ondergetekende. Shame on me).
*De gehele collectie van Insight51 opkopen bij één van mijn favo stores; The Revenge.
*Mijn i-pod volladen met nieuwe deuntjes van Wayna, live-opnamen van D’Angelo en mucho more.
*Langsgaan bij de Fancy’s en zoals beloofd trakteren…
*De verrukkelijke meringue-taart met frambozen van Nigella Lawson bakken (dit keer niet afvragen waarom er in godsnaam één drupje wijnazijn inmoet en het vervolgens weglaten. Nu maken mét drupje wijnazijn erdoor, zodat taart niet vastplakt aan bakplaat).
*Wat gaan drinken met vriendin N., zoals afgesproken via Hyves (als je ook druk aan ’t hyveselen bent, voeg me toe: spekwang.hyves.nl).
*Shopalicious! van Sophie Kinsella, ‘Ik weet waarom gekooide vogels zingen’ van Maya Angelou en ‘In Strijd met de waarheid’ van Jodi Picoult lezen.
*De afleveringen van Desperate Housewives ook daadwerkelijk vólgen (ik heb gemerkt dat een wekelijks shotje Jesse Metcalfe mij bijzonder goed doet).
*Een bruiloftsoutfit (daarover later meer, zucht) zoeken samen met vriendin S., die goed is in die dingen.
*Eens een zinnig stukje op mijn weblog plaatsen…

Mijn ouders zijn nu al twee uur lang bezig met het ophangen van een simpel ceedee-kastje van Ikea. Het erge is; ze hebben er al precies zo één, dus je zou zeggen dat dat ding binnen no time gevuld en al aan de muur zou hangen. Wrong! Het gevloek is niet van de lucht. Live entertainment coming into your living room! Hier een greep uit de conversatie die gaande is:

Mijn vader: “Dus je wilt dat ‘ie hier komt te hangen?”
Mijn moeder: “Ja, daarzo tegen de muur. Heb je het al afgetekend?”
Mijn vader: “Jaaa, ik heb het al afgetekend.” -Pakt kast op om ‘m naar de muur te brengen-
Mijn moeder: “Kijk uit voor de tv!”

Mijn vader ontwijkt (wonderbaarlijk) de tv maar stoot de kast keihard tegen het plafond. Het is een mirakel dat de stukken hout nog niet door de kamer vliegen. Mijn moeder slaakt ondertussen een gil. Ik kalmeer haar met de immer helende woorden: “Ach, hij wordt ook alweer een dagje ouder.”

Mijn vader: “Ik moet het nog even aftekenen.”
Mijn moeder: “Maar je zei toch net dat je het had afgetekend?”
Mijn vader: “Jahaa!”
Mijn moeder: “Okee, ik zeg niks meer.”
Mijn vader: “Geef de passer eens aan!”
Mijn moeder: “De passer?”
Ik, vanuit de keuken: “Hij bedoelt de waterpas!”
Mijn moeder, nogmaals: “De passer?”
Mijn vader en ik tegelijk: “De waterpas!”
Mijn moeder: “Ow, zeg dat dan!”

Je begrijpt, nadat mijn kopje thee eenmaal bereid was, ben ik maar snel naar boven gevlucht. Volgens de laatste berichten zijn ze nog druk bezig met de kast. Ik ben benieuwd wanneer ze moe worden…

Lieve mensen, zet de stoelen aan de kant, schop de fuck-me-pumps of Missy gympjes uit en gooi je haar los. Waarom? Wel, het is weer tijd voor een vreugdedansje! Want, toen ik net heel onschuldig (met van die bambi-oogjes en een pruilmondje) een beetje rond zat te surfen, kwam ik op de mooie site van Vanillacream.field-of-innocence.org. En laat daar nou net, zomaar ineens, een kleine jubelrecensie over mijn logje staan (hoewel het absoluut niet mijn bedoeling is om jullie te voorzien in luxeproblemen… mijn oprechte excuses)! Lief hè? Daarom: dank je wel Lilian, this shit is better than blusher!

Ik ben teru-hug! Gisteravond arriveerde ik weer zu hause waar ik werd opgewacht door een ongeduldige kat die twaalf dagen lang uit pure verveling (of frustratie?) vanwege mijn absentie plukken haar door het huis heeft lopen verspreiden (alle dierenactivisten opgelet: ik had een catsitter ingeschakeld). En ik? Ik heb twaalf dagen lang in mijn ienieminibikini onder een palmboom aan het strand van Torrevieja, Spanje, gelegen. Heerlijk! Ik wist niet dat ik zo lui kon zijn. Maar goed, lovely, lovely weather dus, zee binnen een afstand van welgeteld twaalf stappen op de flipflops, mannelijk Spaans schoon en heerlijke tapas. Én natuurlijk elke dag tussen vijf en zeven siësta houden doormiddel van -jawel!- weer een slaapje onder een rieten parasolletje op de pradera, terwijl je de zee kunt horen ruisen. Maar, er kleefde ook een nadeel aan het middagse slaapje, want voor een shopaholic als ik blijft het maar moeilijk te verkroppen dat de Spaanse winkeltjes tussen twee en zes gesloten zijn. Daarna zijn ze wel weer open, tot negen uur zelfs, maar wat doe je in de tussentijd wanneer je je in de stad bevindt? Zo stond ik geregeld zenuwachtig met tien verschillende Jordi Labanda boekjes in mijn handen en had ik nog één minuut om te beslissen welke ik zou nemen, voordat de papierwinkel zou gaan sluiten. Zie dan maar eens het hoofd koel te houden. Want ja, in Torrevieja wordt je doodgegooid met notebooks, etuis, tassen en god-weet-wat-nog-meer met de stijlvolle modemeisjes van de beste man. En hoewel de JL-notebooks in Spanje ongeveer de helft kosten van wat ze hier bij de Bijenkorf bedragen, is al het andere spul zelfs in het land van de tapas nogal expensive. En dus besloot ik dat er aan mijn gebronsde arm geen JL-tas kwam te hangen (het klinkt hier overigens alsof ik daar heel stellig in was, maarrem… eigenlijk was ik stiekem toch van plan om er eentje aan te gaan schaffen. Onder het motto: ‘ik heb er hard voor gewerkt’. Enig probleem: de winkel was dicht op zondag – verdorie nog an toe).
Gelukkig waren er ook nog de vreemde Spaanse bazars; winkeltjes die het record ‘zoveel mogelijk rotzooi in één kleine ruimte stouwen’ leken te willen zetten. En daar, tussen de theepotten met
olifantenslurven, plastic hyacinten en aanstekers met blote mensen, lagen spulletjes van Modern Life. ML is een serie met eveneens leuke fashionfiguren, getekend door Gavin Reece. En dus sloeg ik daar mijn slag en haalde ik cadeautasjes, pennen, notitiboekjes, een badlaken en waaiers (die heb je nodig in Spanje) binnen met daarop stoere gitaarchicks, dj-girls en mediterende meiden. En dat voor een prik! Je begrijpt, zo terug in het druilerige Nederland loop ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm en verlang ik terug naar de zonnige costa.
Gelukkig hebben we de foto’s nog… en die volgen later!

Vele andere loggers gingen mij voor, maar ook ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat het tijd wordt voor een korte log-break. Jaja, iets in mijn weblogverslaafde hersentjes zei me dat het misschien eens goed voor me is om achter die computer vandaan te komen en met mijn neus in de zon te gaan zitten. Maar ja, dan moet die zon zich wel schnell laten zien natuurlijk, want dit is prutweer. Enniewee, ik beloof jullie dat ik niet te lang weg zal blijven uit logland en dus very rapido weer zurück zal keren met hopelijk veel nieuwe verhalen. Jullie reacties op bestaande logs, die zijn natuurlijk altijd meer dan welkom. Keep ‘em coming people, see ya later!

Afgelopen week was ik alleen thuis. Jeppedididoo, helemaal alleen. Mijn ouders zitten namelijk met hun asses in Spanje en ik mag thuis voor de kat zorgen. Jippie (not). Ruim voordat het zover was, verheugde ik me al op deze week. Vriendjelief over laten komen natuurlijk, doen waar we zin in hebben, koken wat we willen en lekker een beetje chillen. Helaas pour moi kwamen de tranen al een uur nadat we paps en mams op het vliegveld hadden afgezet. Ik voelde me net een weesje. What the hell, ik had me toch juist zo verheugd op dat moment?! Gelukkig kwam ik na twee daagjes een beetje in het ritme van wasjes draaien en boodschappen doen en is het lazy-tijdperk nu dan toch echt aangebroken. Maar toch, om mezelf te belonen voor het feit dat ik heel verantwoordelijk met het huishouden omga, vond ik dat het tijd werd om de stad in te duiken. En het was zowaar een productief dagje! Er was namelijk overal uitverkoop! Hier mijn versgeshopte stuff. Ik twijfelde trouwens of het wel appropriate was om mijn nieuwe undies op de site te zetten, maar toen bedacht ik me dat ik met het poo-verhaal eigenlijk al meer van mezelf had blootgegeven dan noodzakelijk was en dat een undietje meer of minder no damage to het imago kan aanrichten. Dus, ze staan er lekker op. Ik ga nog even een wasje draaien (how suf!). Bye lieve lezers!

On the pic: petje van Insight51, zwarte Allstars (had ik nog nodig, ik twijfelde overigens of ik voor de hippe lage exemplaren zou gaan, die Manhattan ook heeft, maar aangezien ik nogal grote voeten heb, leek me dat toch niet zo’n goed idee), een knuckle-ring a la Gwen en Fergie, No Romeo Undies en een heel schattig kort broekje van Paul Frank (leuk voor rond het zwembad of om in te slapen op vakantie!).

Gistermiddag besloot ik even snel de Livera binnen te schieten voor een strapless beha. Vriendjelief werd meegesleept, aangezien we samen boodschappen aan het doen waren. Tegen zijn zin in. Én tegen mijn zin in. Want de search for dé beha duurt altijd eeuwen en dan wil ik even rustig rond kunnen kijken, zonder een schaduw achter me aan te hebben lopen die bij elke armbeweging die ik maak, schreeuwt: “Zeg, duurt het nog lang?” Maar dit, dit was een noodgeval. Ik liep namelijk rond in mijn waanzinnig leuke, nieuwe tanktop van Criminal en die roze behabandjes die daarbij over mijn schouders liepen, dat was natuurlijk geen porum. Dus, na een grote hap lucht genomen te hebben en vriendjelief geïnstrueerd te hebben dat ook te doen en vooral door de buik te blijven ademen, liepen we naarbinnen, waar we ons bevonden tussen de vrouwen met gillende baby’s in kinderwagens, omafiguren wiens bustes werden opgemeten door het Livera-personeel en mannen met angstige blikken in hun ogen. Satan zou tevreden hebben toegekeken. Maar het bleek nog erger te kunnen: er kwam een vrouw binnen, gevolgd door haar vriend; de heer Macho. En hij riep het volgende door de winkel – ja echt, het volgende: “Ze zeggen toch dat het in het leven niet om de buitenkant gaat maar om de inhoud? Nou dat vind ik bij beha’s net zo, hahaha!” en hij keek me triomfantelijk aan, alsof hij wou zeggen: “Krijg ik nu een koekje?” Het bleef even stil in de winkel totdat ik mijn vriendje hoorde zeggen: “Dat vind ik nou ook!”. Ik dacht even dat ik het me verbeeld had en bleef vijf seconden lang met open mond stokstil staan. Toen mijn hartslag weer terugkwam, sleepte ik mijn partner mee naar buiten waar ik hem vriendelijk, doch zeer doordringend dwong never-nooit meer samen te spannen met machomannen in de Livera. Mannen en borsten; wat is dat toch?

Broekje op foto van yourcupoft

Tien redenen waarom NEnz haar verjaardag behoorlijk geslaagd vond:

1. Ondanks het feit dat veel friends & familymembers op vakantie waren (ik heb me bij ieder persoon huilend aan hun been vastgeklampt, maar dat hielp niet), hebben toch enorm veel mensen aan me gedacht. Ik kreeg dan ook veel lieve kaartjes door de brievenbus en lovely smsjes!
2. Ik heb nog nooit zoveel reacties op een topic op deze weblog gehad als op mijn b-daygirl-logje… thanx voor jullie reactiones!
3. Ik werd verwend met de leukste cadeautjes ooit!
4. … en er komen nog wat cadeautjes aan (gniffelgniffel)!
5. De Caipirinha’s waren de-licious and so was the b-dayfood.
6. Het was heerlijk sunny weer.
7. Milou kwam mij verblijden met haar zonnige karakter.
8. Ik kreeg een soort halve verjaardagsserenade door de telefoon van vriend L., ook wel bekend van Popstars the Rivals, hihi.
9. Vanochtend lag er een dikke envelop op de deurmat met daarin een gigantische berg confetti en een birthdaykaartje van de Fancy’s… en de vraag of het een hele erge zooi was geworden met die gekleurde snippers…
10. Vrijdag ga ik nog naar favourite restaurant Le:en; ook nog voor mijn b-day!

En jullie hebben vannacht vast allemaal wakker gelegen met de vraag welke cadeautjes ik heb gekregen (ha!). Ik heb ze op de picca gezet:

1. Het cijfer staat iets te ver naar links (so far for my Photoshop-skills), maar hij hoort bij de Douglas-bon. Hmm wat zal het worden; Chanel, Dior of Lancôme? 2. Et aussi een bon voor Livera! 3. Een mandje met fortunecookies… 4. Superlekker Amerikaans snoep, gekregen van Loutje. Er zaten trouwens nog M&M’s met amandelen bij, maar die zijn al op. Burp. 5. Ook van Loutje gekregen; een hele gave tee van American Eagle Outfitters. Sweet hè? 6. Een geweldige roze met zwarte tas met doodshoofdjes erop (past he-le-maal bij mijn Criminal-colbertje). 7. Roerstaafjes voor in mijn cocktails in de vorm van electrische gitaren! Ja echt! 8. Een superdepuper mooi haltertopje van Criminal, gekregen van mijn lieve lover. 9. Dvd’s van Marc-Marie Huijbregts (errug leuk) en de film The Notebook (wederom van mijn lover)! 10. Boek: Shopalicious, de enige in de serie die nog aan mijn collectie ontbrak. 11. Een cd’tje met Leela James live erop (van mijn loverrrr).

De stof van mijn Criminal-shirtje van dichtbij. Er staan allemaal dingen op die ik leuk vind: headphones, sneakers, zonnebrillen, skully’s, sterretjes and so on.

Een closeje van de stof van mijn skully-tas.

De stirstix van dichtbij. Aber natürlich moesten ze gelijk gebruikt worden voor de Caipirinha’s, vandaar dat de verpakking open is…

En nu zal ik jullie een jaar lang niet meer lastigvallen met foto’s van cadeautjes…