Burgerqueen?

Je kent dat vast wel; dat je op hoge hakken loopt en je vervolgens een weg moet zien te banen over een vloer die er al gevaarlijk glimmend uitziet. Je denkt nog bij jezelf: “voorzichtig, rustig lopen!”, maar voordat je het weet vliegen je benen onder je vandaan de lucht in.
Ik had gisteren zo’n moment. Ja hoor, ik ging languit midden in de bomvolle Sanoma-kantine. Pas enkele seconden later besefte ik dat ik, gezien vanuit de hoek waarin het lunchende bladenmakersvolk zich op dat moment begaf (op mij neerkijkend), uitgegleden moest zijn.
Gelukkig viel de schade mee; ik hield het dienblad waarop mijn lunch zich bevond nog steeds vast en de soep zat voor driekwart nog in de kom. De rest was netjes op het dienblad terechtgekomen en niet op mijn lieftallige outfitje (ik zie hier een succesvolle carrière als serveerster voor me… en dat zal misschien ook wel moeten als de hoofdredacteuren van alle bladen die ik eerst nog zag als potentiële werkgevers getuige zijn geweest van mijn gestuntel).
Mijn benen had ik goddank ook nog bij elkaar weten te houden (FYI: ik had een rokje aan en gezien dat gegeven had de schade nog veel erger kunnen zijn) en alleen vanaf de tafel met Libelle-vrouwen naast me hoorde ik een geschrokken: “oooh!”.
“Heb je pijn?”, vroeg M., die luckily for me naast me liep gedurende deze vertoning. “Gaat het wel?” vroegen de Fancy’s. En pas nadat ik was gerustgesteld met de woorden dat ‘ik heel netjes en geruisloos uitgleed, ‘de vloer ook wel erg glad was’, ‘vast niemand het had gezien’ en ‘ik geen onderbroek flashte’ kon ik een hap nemen van hetgeen over was van mijn soep.
Je moet ook wel echt NEnz heten om zo te blunderen…

La musica: Leave me, baby – Platnum

I know, i know; het is wel erg wit hier. Maar laat je ogen er even aan wennen. Kijk even en kom later weer eens terug. En denk je eens in hoe veel rustgevender voor je ogen het zal zijn om voortaan zwarte lettertjes op een witte achtergrond te lezen, in plaats je ogen tot spleetjes te moeten knijpen bij lichtroze lettertjes op een zwarte achtergrond.
Ik was het gewoon even helemaal zat, dat zwarte. Veeeels te somber. Daarom voor nu even fris wit. Ja.

Maar goed, terug naar de orde van de dag. Want ik wil jullie eventjes mededelen dat www.glamgirl.nl weer vernieuwd is! Opper-glamgirl Judith kan gewoon niet stilzitten en ontwierp weer een hele mooie nieuwe lay-out voor de website. Bovendien is er weer veel nieuws te lezen, waaronder de geweldige columns van Robin en Des, een heus interview met Marijke Helwegen (quote: “Ik zeg altijd maar: ik ben niet verbouwd, ik ben gerenoveerd”) en door mij geschreven stukjes over Fafi en Miss Van (die zag je aankomen), Patricia Field en een verse column op de beginpagina. Jep, Judith had mij uitgenodigd als gastcolumniste voor deze keer. Nou, daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Daarom; surf als den bliksem naar www.glamgirl.nl en ga genieten van al dat glams. Enne, kom hier ook nog eens terug. Als je wilt.

La musica: I found my smile again – D’angelo

*Gebruik ‘m als een feestelijk picknick-kleed
*Knip ‘m in het midden in en gebruik ‘m als een regenponcho
*Handig als grondbedekker wanneer je een keer onverwachts gaat kamperen
*Neem ‘m mee als een transporteerbare kleedkamer (nooit meer uren wachten in lange rijen bij H&M)
*Gooi ‘m nat en gebruik ‘m als een slip and slide
*Speel er Twister mee. Het is dé manier om vreemden aan te kunnen raken.
*Je kunt ‘m gebruiken als een windscherm op het strand of als zonnescherm in je auto.
*Hij is handig als ‘geval-in-nood’-dwangbuis voor lastige broertjes/vriendjes/ouders/opa’s en oma’s/vreemden.
*Of wikkel jezelf erin wanneer je geen zin hebt in gedoe rondom Carnaval. Als mensen vragen als wie je verkleed bent, zeg je gewoon: “Is dat niet duidelijk?! Tssk…”
*Als je plots bedenkt dat je je fitnessuurtje glad bent vergeten, heb je met je Twister-mat een fijn breakdancekleed-to-go

La Musica: Ohh wee – Mark Ronson

Wie had dat nou verwacht; dat ik op zo’n boring, doordeweekse donderdag zo happy zou kunnen zijn? Nee, ik heb niet te horen gekregen dat ik de rest van mijn leven door Paul Frank gesponsord wordt, heb geen persoonlijke cursus ‘Hoe word ik een modemeisje’ aangeboden gekregen door Fiona Hering en Jesse Metcalfe zit ook nog niet bij me op schoot (beter zou nog zijn: ik bij hem). Wat dan wel? Oh, wat leuke kleine facts:

*Dat ik vanaf volgende week hoogstwaarschijnlijk een ‘Ask Nenz’ rubriekje op www.glamgirl.nl krijg, waarbij jullie me kunnen mailen met jullie shopvraagjes.
*Dat ik vanaf oktober tijdelijk weer een paar dagen per week op de Fancy-redactie te vinden ben (ik start maar vast met lijnen, want daar barst het van het snoep)
*Dat ik door vriendinnetje N. ben uitgenodigd voor haar b-dayfeestje waar ik allemaal oude vrienden weer ga zien.
*Dat het eindelijk weer een beetje lekker gaat met mijn scriptie, met dank aan Gerard (ik zat de afgelopen weken een beetje vast).
*Dat ik binnenkort zachtjes meewieg met de klanken van Lizz Wright’s ubermooie stem in Tivoli (nog leuker: vriendjelief heeft de kaartjes als verrassing voor me gekocht! Lief he?).
*Dat ik zo slim was om gisteravond af te stemmen op MTV, waardoor ik India.Arie in duet zag met John Legend (nu ben ik – niet slaan – niet zo’n hele grote JL-fan, maar India is heilig).
*Dat ik zometeen eindelijk die sieraden ga bestellen die ik al zolang wil, ook al ben ik bijna blut.
*Dat Milou me net gezellig belde vanuit Amsterdam.
*Dat het zonnetje zo heerlijk schijnt en dat ik daar net van heb mogen genieten met een welverdiend breakje in de tuin.

Ander nieuws is dat na Gwen, 50 Cent, Poppa Diddy Puff, Nicky Hilton en Missy ook zangvogeltje Macy Gray haar eigen kledinglijn heeft. Natalie Hinds heet ‘ie, naar haar originele naam (zijn wij effe blij dat er een mogelijkheid bestaat om een artiestennaam aan te nemen).
Nu luidde het oordeel in huize NEnz op dit nieuws aanvankelijk: “Neeeheee! Macy moet gewoon lekker funky blijven zingen over haar seksuele revolutie!”, maar ik vind het toch best mooie ontwerpjes. Simpel, maar o-zo vrouwelijk en volgens mij met hele mooie stoffen, voor zover ik dat kan zien op de plaatjes. Maar, juich niet te hard, want Macy is met haar stonede hoofd zo slim geweest om ook een nertsje in de collectie op te nemen. En dat, lieve modevrienden, keuren wij natuurlijk ontzettend, glashard af. Wij trekken onze wenkbrauwen hoog op en trekken een vies gezicht. Handjes af van onze lieve nertsjes. En alle andere dieren.
Gelukkig schuilt er ook in vriendin L. een ware dierenvriend en houdt zij binnenkort een presentatie op school over bont en hoe onzinnig dat wel niet is. Om haar klasgenoten nu al te leren dat als je zo nodig een pluisje om je schouders wilt draperen, een nep-vachtje ook heel fijn is.
Maar goed, vooruit dan, omdat ik in een goede bui ben, zal ik toch wat mooie (bontvrije!) kledingstukken uit Macy’s nieuwe collectie plaatsen. Zolang jullie me maar beloven never nooit real fur te gaan dragen…

Ik hoor nu eigenlijk met verhitte rode wangen druk te werken aan mijn afstudeerscriptie. Maar people, give me a break, ik moet eerst echt even bijkomen van mijn drukke weekend hoor. Djeez. Goed, waar te beginnen? Nou, mijn weekend startte eigenlijk afgelopen woensdag al, toen ik met vriendinnetje S. de Jordaôn bezocht. Echt leuk om daar een keertje te gaan shoppen! Het is er veel rustiger en gezelliger dan in het centrum en je komt weer eens wat nieuws tegen. Nu was ik toch al niet zo’n fan van de Kalverstraat (op The ABC en de MAC-store na, al zit die om de hoek), maar het Waterlooplein; daar mag ik anders graag mijn shoppingvreugde uiten. Next time doen we vast weer een rondje Jordaan, want het beviel nogal. Het Grote Avontuur bijvoorbeeld, met zijn mooie oosterse opschrijfboekjes, en Cellarich waar ik mezelf echt moest beheersen om die geweldige roze-met-zwarte Paul Frank Skurvy-tas (afgeprijsd voor 25 euro!!! Wanneer vind je nou een Paul Frank tas voor 25 euro!!!) niet meteen richting cassière te smijten en ‘m voor mezelf te laten inpakken (dat doe ik wel eens, dan is het net alsof je echt een cadeautje krijgt. Héérlijk!). Maar gezien het feit dat ik vorige week ongeveer nog per ongeluk een tas had gekocht en ik me herinnerde dat het erg lastig was om deze koop voor mijn moeder te rechtvaardigen (’t wordt toch eens tijd dat ik het huis uitga…), besloot ik sterk te zijn en de winkel uit te vluchten. Bovendien heb ik meer aan een bruine leren tas ofzo, voor bij mijn cowboyboots. Vriendin S. heeft nog twee uur lang gejank van mijn kant aan moeten horen. En het ergste was nog dat, toen ik thuiskwam en triomfantelijk aan mijn moeder vertelde dat ik zo sterk was geweest om die cheap PF-tas te laten staan, ze het volgende zei (hou je vast en bedek de oren van je kinderen): “Nou, dat snap ik nou niet! Waarom heb je ‘m niet gewoon gekocht?!” Die nacht heb ik mezelf zachtjes in slaap gehuild.
Verder hebben we nog een fijne omslagsjaal gekocht voor bij mijn bruiloftsoutfit (nou ja, zo’n hele grote gebreide), die later nogal van pas kwam bij het half uur buiten in de regen staan in mijn schattige kanten hemdje. Ook vonden we oorbellen die speciaal bij mijn outfit gemaakt leken te zijn. Lovely, lovely day.

Donderdag was zo’n dag waarop ik eigenlijk weer aan mijn scriptie had moeten zitten (wat ik ook deed hoor, welgeteld twee hele uren), maar waarbij ik weer afgeleid werd door tal van andere dingen. Ik denk dat het de pre-bruiloft-stress was.

En op vrijdag was het dan eindelijk zover: het oudere nichtje van mijn lover trad in het huwelijk.
Het werd een ontzettend leuke dag en de happening waarbij vriendje J. en ik among neefjes en nichtjes moesten serveren viel hartstikke mee. Goed, het was wel flink heen en weer lopen geblazen, maar zo maak je een bruiloft ook weer van een andere kant mee. Beetje minder was alleen dat na al het gedans en gehups en nadat alle gasten vertrokken waren, de zaal nog opgeruimd moest worden. En zo gebeurde het dat ik om twee uur ’s nachts in mijn zijden rok en op cowboyboots met rubberen handschoenen bakken met vieze lepels aan het doorspitten was, op zoek naar de vier opscheplepels van de moeder van vriendje J. Toen ik om drie uur in mijn nestje lag, kon ik een luide zucht niet onderdrukken.

Al met al was het een heel bijzonder weekend, waarvan ik de gehele zaterdag en zondag gebruikt heb om mijn tenen bij te laten komen van mijn verse (en nog vrij stijve) cowboyboots. Maar, ik ben in ieder geval de gehele vrijdag niet uitgegleden op die dingen. En dat vind ik al een hele prestatie op zich.
Zo.

La Musica: Rock me – Platnum

Het risico van heel veel bladen lezen, is dat je meteen in een hebberige materialgirl verandert zodra je de pagina’s vol leuke spulletjes ziet. Ook ik heb meteen weer het nodige op mijn boodschappenlijstje gezet. Het leven van een spenderella gaat niet over rozen…

*De nieuwe Swatch-ketting met turntable eraan (OMG! How very Missy Elliott!) óf de radio-ring. Echt wat voor mij!
*Zwarte wantjes van Roxy met stipjes en roze doodskopjes erop (geeft niet dat ik nog geen winterjas heb, die pas ik wel aan op die wanten!)
*De light-catch van Biotherm tegen wallen (gelukkig heb ik nog een Douglas-bon!)
*Die geweldige Diesel-sleutelhanger met cowboylaarsje eraan (maar die ik waarschijnlijk toch niet zal gaan kopen omdat ik hem een beetje te belachelijk duur vind. Zelfs ik heb grenzen op shoppinggebied.)
*Een elektrische gitaar voor aan mijn muur (as-if, maar goed. Dromen is goed voor je inner girl…)

Morgen ga ik trouwens de Jordaan in met vriendin S. Ik heb er zo’n zin in dat ik de hele week al “Bij ons in de Jordaôn” loop te zingen. Tja. Je begrijpt, mijn naasten zijn haast nóg blijer dat ik nu eindelijk eens ga. Ik ga even gezellig op de thee bij Julius, Skurvy en Spicolli in de Paul Frank store. Wordt toch wel eens tijd. Owja en had ik jullie al verteld van mijn beschamende moment net tijdens een etentje met vriendin N. bij hip restaurant LE:EN? Als je in Utrecht woont heb je het nieuws vast al opgevangen. Ik moest namelijk eventjes naar de wc. Ja, das niet zo gek natuurlijk, maar ik had mijn nieuwe cowboyboots aan. En dus sprak ik mezelf toe om vooral goed uit te kijken tijdens de vijf stappen richting damestoilet. Toen ik veilig en wel bij de deur aanbeland dacht te zijn en de klink vastpakte, besloot mijn rechterbeen geheel onverwacht een electric boogie-move te gaan maken. Helaas dacht de rest van mijn lijf daar anders over en maakte ik een halve spagaat. Waarna ik maar snel een kleine buiging deed.
Dat worden heel wat troostinkopen morgen in de Jordaan…

La musica: Love, need and want you – Jaguar Wright

En ik maar denken dat deze dag nooit aan zou breken. Dat ik nooit meer een gelukzalig gevoel zou ervaren. En dat ik voor altijd verdoemd zou zijn met een reputatie als bad dresser… maar dat gebeurde lekker niet, want MENSEN, IK HEB EEN BRUILOFTSOUTFIT GEVONDEN! Uhm, sorry voor deze vlaag van hysterie, maar ik dacht dat het er nooit van zou komen. En ik ben ontzettend blij dat ik nu niet in mijn jasje met roze ‘Ruthless Bitches Club’ opdruk de kerk binnen hoef te lopen en op afgetrapte allstars plaats hoef te nemen op de dansvloer. In plaats daarvan heb ik een hele mooie zijden rok gekocht (ja, als je toch op chique moet, kun je het maar beter goed doen) en een heel lief hemdje met kant. Allebei in heel donker paars. Nooit gedacht dat ik een donker-paars-type was, maar goed. Ik voel me er super in. Samen met de nieuwe cowboyboots die ik gekocht heb, is de outfit zo goed als af. Klinkt misschien raar, cowboyboots onder een zijden rok, maar het staat echt heel goed! Dus nu niet meteen Nada ‘chipmunk’ van Nie en Patty ‘ééénig’ Zomer van de modepolitie op me afsturen.
Met de weddingwear in de closet kon mijn weekend natuurlijk al niet meer stuk. Maar, er moest nog meer gefeest worden, want mijn tweemeterlange broertje was jarig. Gelukkig was hij blij met de Zirh-products voor zijn huid (zeker toen ik hem vertelde dat tout Hollywood including Jesse Metcalfe zijn pretty face volsmeert met dat spul) en de andere cadeautjes die ik voor hem had gekocht. En werd het een gezellig weekend. Wat hebben jullie uitgespookt?

Overigens móet ik jullie nog eventjes vertellen dat de nieuwe Will & Grace dvd-box helemaal super is (ik heb 25 afleveringen in een week gekeken… oeps!) en dat ik mijn oproepje over multiculti meiden even weg heb gehaald. Ik moet namelijk nog eventjes denken of ik nou wel een enquête ga doen en hoe ik dat aan zal gaan pakken. Later komt ‘ie waarschijnlijk wel terug. Maar bedankt voor jullie reactiones!

La musica: Dreaming wide awake – Lizz Wright

Mijn ouders kennen een ontzettend leuke vrouw. Eva heet ze en ze is geweldig. She puts the fab in fabulous, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo koopt ze zich helemaal klem aan dure laarzen en tassen, die ze dan allemaal weer verstopt voor haar man. En er is niemand die zo goed begrijpt wat de essentie van een nieuw paar oorbellen is, als Eva.
Één keer was ze bij ons thuis toen we tot onze grote verbazing inlegkruisjes in plaats van inlegzooltjes uit haar schoenen zagen komen. De verklaring was simpel: “Nooit van huis zonder inlegkruis!” En dat is dan ook haar motto. “Want”, zo zegt ze, “die dingen zijn overal handig voor.” En laat Cameron Tuttle, mijn alltime favoriete schrijfster, nu net hetzelfde vinden. In haar Bad Girl’s Guide to the party life beschrijft ze namelijk wat je allemaal kunt doen met pantyliners…

*Je kunt er je wangen mee deppen na verhitte activiteiten
*Je kunt ze beschrijven met ‘Hallo, mijn naam is…’ en uitdelen op bedrijfsbijeenkomsten
*Als je er een paar tegelijk in je broek stopt hoef je je geen zorgen meer te maken om lange rijen voor het toilet (=Lowlands-tip?)
*Mocht zich een onverwacht romantisch samenzijn aandienen, dan heb je een ’take away’-ontharingsmiddel voor de bikinilijn
*Je kunt er hele originele zelfklevende verjaardagskaarten van maken.
*Plak er een op je blikje bier en je hebt geen last van koude handen wanneer je ‘m optilt
*Breng er op iedere bil één aan voordat je op openbare toiletten plaatsneemt
*Fröbel er onweerstaanbare uitnodigingen voor je feestje van die gasten ook nog eens aan hun koelkasten en beeldschermen kunnen plakken als geheugensteuntje.

Daarom ladies, nu allemaal volmondig: “Nooit van huis zonder inlegkruis!”

Bron: Eva en Cameron Tuttle’s Bad Girls Guide to the party life

Ben jij een multiculti girl?
Dan is het je vast al eerder opgevallen dat de bladen die je leest nooit eens écht gericht zijn op meiden met een andere etnische afkomst. Dat er vrijwel altijd alleen maar blanke covermodellen op bladen als ELLEgirl, CosmoGIRL! en Girlz! staan en dat je heel hard moet zoeken om eens een keer een Aziatisch, Marokkaans of Turks meisje in het blad te kunnen vinden. En misschien heb jij wel een hele mooie donkere huid, maar erger jij je rot aan de beautytips in die bladen, die vaak toch gericht zijn op meiden met een lichte huid.
Zou jij ook wel eens willen zien dat meidenbladen een betere afspiegeling worden van de multiculturele maatschappij die Nederland heeft, dan kun jij mij maybe wel helpen! Want, voor mijn afstudeerscriptie onderzoek ik allerlei zaken die te maken hebben met de mulitculturaliteit binnen meidenbladen. Ben jij tussen de 12 en 20 jaar, ben je multiculti (het maakt niet uit of dat aan je te zien is of niet en of je nou van Turkse, Marokkaanse, Chinese, Japanse, Indonesische, Spaanse, Mexicaanse of wat voor afkomst dan ook bent) en vind je het leuk om een enquête in te vullen met vragen over dit onderwerp, mail me dan op spekwang@hotmail.com (niet lachen!) of laat hier een berichtje achter. Het gaat maar om een paar vraagjes en je helpt me er ontzettend mee! Ook als je meiden kent die het leuk zouden vinden om mee te werken; graag! Alvast hartstikke bedankt voor het lezen van dit berichtje en spread the word! Bye!

La musica: Brown Skin – India.Arie

Na vandaag gezellig bij de Fancy’s langs te zijn geweest voor tea & chocolates met roze spikkeltjes, stapte ik met mijn zwarte allstars de traptreden van Hoofddorp CS op, on my way naar het treinperron. Toen ik een man, die zich naast mij op de trap bevond, probeerde in te halen, versnelde hij zijn pas en riep hij met een olijk (normaal gebruik ik het woord ‘olijk’ niet, maar dit was toch echt een geval waarbij geen enkel ander woord gebruikt kan worden dan ‘olijk’) gezicht: “Hoi!”
Terwijl ik diep in mijn geheugen graafde en mezelf verfoeide voor het feit dat ik weer eens iemand glad vergeten was die ik blijkbaar wel hoorde te kennen, stamelde ik: “Eh, hoi?”
“Wat heb je gedaan vandaag?”, zei hij, terwijl ik dacht: Wacht eens effe, ik ken jou écht niet! Met een blik van wantrouwen in mijn ogen (het kan overigens ook een blik van ‘haal mij alsjeblieft uit deze ongemakkelijke situatie’ geweest zijn, ik ben niet altijd even goed in blikken) zei ik: “Bij mijn werk langsgegaan.”
“Bij je werk langsgegaan?” herhaalde hij. Ik haat het altijd als mensen herhalen wat je zegt, alleen maar om tijd te winnen. “Ja”, zei ik daarom. “Was er een feestje ofzo?”, zei hij. Nu werd het toch wel irritant. “Nee, gewoon om even te buurten”, zei ik snibbig. “Oh, doe je dat wel vaker?” vroeg hij. WTF? Toen ik niet antwoordde en ondertussen diep maalde over manieren om aan dit gesprek te ontsnappen, probeerde hij: “Was het wel leuk?” Goddank zag ik vanuit mijn ooghoek een bord met treintijden staan, waardoor ik snel riep: “Oh, ik moet even kijken! Doeehoeeg!”, terwijl de sufferd doorliep en een “Oh” stamelde.
Opgelucht wandelde ik even later met ferme pas en een grote boog om de man heen. Freak. En dan kan Michael Franti nog zo hard zingen: “All the freaky people make the beauty of the world”, zodra die freaky people mij lastig beginnen te vallen, zing ik niet meer mee. Basta.

La musica: Get your Freak on – Missy Elliott