Mijn weekend begon afgelopen donderdag al goed. Mon amour en ik deden even een rondje stad om alvast wat kerstcadeautjes in te slaan. Toen ik plotseling stokstil bleef staan voor één of andere dvd-winkel in het centrum. In de etalage hing een poster waarop een speciale Sex and the City-actie werd aangekondigd; ‘koop twee SATC-dvd’s en je krijgt de shoebox er gratis bij’. Nu heb ik hier al tientallen malen hysterisch lopen krijsen over mijn talloze, tevergeefse pogingen om de lege box te bemachtigen, daar ben ik mij van bewust. Maar op de één of andere manier voelde ik mij de winkel binnengetrokken worden en zei ik met mijn verleidelijkste glimlach tegen de verkoper dat ik alle dvd’s al heb, maar al zoooo verschrikkelijk lang op zoek ben naar een lege box. En of ik er dan misschien eentje los kon kopen -wimpergeknipper-. Uiteindelijk liep ik, vijf euro lichter, met de lege SATC-box naar buiten. Goed, misschien ben ik wel afgezet en krijgen zij die dingen gewoon hartstikke gratis. Maar mijn wanhoop was te groot om deze aanbieding over te slaan. En mooi dat ‘ie in mijn cd-dvd-rek staat joh! Ik ben helemaal in mijn nopjes. Eindelijk verenigd; de box en ik. Ze zouden er een woensdagavondfilm over moeten maken.

Vrijdag stapte ik op de trein om samen met collega en vriendin N. Amsterdam flink onveilig te maken. Het werd een very nice day met verse Oud-Hollandse poffertjes, een kopje verse muntthee bij Tisfris (N. nam koffie verkeerd: “Muntthee smaakt naar tandpasta”) en gezellig geshop. Buit: de Stella-trui (die in de winkel een shirtje bleek te zijn… maar eitherway heel erg leuk), een paars bolero-achtig sweatvestje met glittersteentjes en een stoere opdruk op de rug, een cheap zwart hemdje met kettinkjes eraan en voor de portie soulfood: Het Jill Scott-gedichtenboek wat ongelofelijk mooi blijkt te zijn. Moe maar voldaan gingen we aan het eind van de dag weer naar huis. Alwaar ik neerplofte op de bank met de dvd van White Oleander. En al is het boek uiteraard beter, de film is ook erg mooi om te kijken. Lieve lezers, hierin schuilt een hint voor jullie.

Zaterdag moest ik al weer vroeg uit de feathers, want vriendjelief en zijn paps begeleidden mij naar de platen en cd-beurs in Utrecht. Waar wij tussen de freaks alle bakken doorzochten met de hoop wat platen van onze gading te vinden. Een bijzonder onprettige bijkomstigheid was dat er tegelijkertijd Margriet WinterFair in de Jaarbeurs werd gehouden. Gevolg: lopend in de stroom gillende huisvrouwen met Honig- en Ajax-tasjes (het schoonmaakmiddel, niet het voetbalteam) werden wij bijna meegezogen de Winterfair op. En dat, lieve lezers, moet toch wel mijn ergste nachtmerrie zijn (naast een trui van bijen, ik snap niet hoe die imkers dat kunnen doen. Brrr): naar een drukke beurs alwaar huisvrouwen opgegeild worden van de nieuwste manier van theezakjes vouwen. Als jullie mij ooit horen zeggen dat ik naar de Margriet-beurs ga, laat dan de dwangbuis maar aanrukken.
Maar goed, gelukkig was het leuk om even tussen de platen te neuzen. Al ben ik wel ongeveer tien keer aangerand omdat het zo druk was en je niet even ergens rustig kunt kijken of er alweer iemand in je nek staat te hijgen.
’s Avonds hebben we fijn de allernieuwste aflevering van Lost uit Amerika gekeken. Onze Nederlandse kijkers staat nog een hoop te wachten…

Gisteren moest ik dan ook even bijkomen en mijn blauwe plekken verzorgen. Waarna ik in mijn rol van huisvrouw kroop (mijn moeder is op vakantie en mijn vader heeft griep… wee je gebeente als een man in je omgeving griep heeft: er valt op dat moment niet mee te leven) en geglazuurde cakejes bakte, een groots avondmaal kookte en het huis sopte.

Hoe was jullie weekend?

La musica: All up in your face – Jazzyfatnastees

Ik betrapte mezelf erop dat ik net een uur lang aan het Googelen was op afbeeldingen van cakejes. Waar ik vervolgens met kwijl uit mijn mondhoeken naar zat te staren, de sprinkles erop één voor één tellend. God, wat heb ik zin in girly cupcakes. Ik zou er een moord voor doen. En wie wel eens in New York is geweest en daarbij een bezoekje heeft gebracht aan Bleeckerstreet of de aflevering van Sex and the City kent waarin Miranda en Carrie een god-de-lijk dikgeglazuurd roze cakeje wegwerken, is vast bekend met The Magnolia Bakery. Van verre komen mensen naar de Bleeckerstreet om de verse, goddelijke, fabulous cupcakes van de bakkerij in te slaan. Ze zijn zelfs zo delicious dat er een speciale regel is ingesteld die zegt dat je per klant maar een maximum aan twaalf cupcakes mag kopen. Sjeezus.
En ik zou natuurlijk NEnz niet zijn als ik niet een recept van de girly cupcakes te pakken had weten te krijgen (god, wat een lof voor mezelf. Ik word er bijna misselijk van). Ik heb het recept zelf nog niet uitgeprobeerd (bakken is dus op eigen risico. Don’t sue me als blijkt dat je tanden er van uitvallen), maar hoop daar morgen aan toe te komen. Ladies, put your ovenmits on, want we gaan cupcakes bakken!

In het recept staan alle benodigdheden weergegeven in cups (nee, niet als in beha-maten, maar als in Engelse kopjes. En die zijn anders dan Nederlandse. Schijnt.). Nu heb ik een (hopelijk betrouwbare) site gevonden waarop cups omgerekend worden in grammen en liters. Vandaar die rare hoeveelheden. Voor het geval je me niet vertrouwt (je bent heel verstandig), heb ik de cuphoeveelheden er ook nog maar bij gezet. Je kunt ze trouwens ook afronden.

Benodigdheden:
Voor de cakejes
*236 gram (1 cup) ongezouten boter die je eerst even zacht heb laten worden
*472 gram suiker (2 cups)
*4 grote eieren, op kamertemperatuur
*345 gram (1 1/2e cup) zelfrijzend bakmeel
*295 gram (1 1/4e cup) bloem
*236 cl (1 cup) melk
*1 theelepel vanille-extract
*cakevormpjes

Voor het glazuur
*236 gram (1 cup) ongezouten boter, erg zacht
*1888 gram (8 cups) suiker
*118 cl (1/2e cup) melk
*2 theelepels vanille-extract
*eventueel kleurstof

Zo maak je ze:
Verwarm de oven voor op graden.
Haal je muffin-bakplaat te voorschijn en plaats de muffinvormpjes erin.

Om het beslag te maken: mix de boter tot hij glad is in een grote kom. Voeg de suiker toe en klop het geheel totdat het luchtig is. Dat duurt ongeveer drie minuten.
Voeg dan een voor een de eieren toe en klop ze ook weer een voor een met het mengsel mee.
Combineer het zelfrijzend bakmeel met de bloem en voeg ze in vier aparte keren toe, afgewisseld met de melk en het vanille-extract. Klop het mengsel goed door elke keer dat je iets hebt toegevoegd.
Verdeel het beslag over de muffinvormpjes en bak ze gedurende 20 tot 22 minuten in de oven. Om te testen of ze goed zijn, kun je er een satéprikker insteken. Als er beslag aan de prikker kleeft, moeten ze nog even.
Haal de cakejes uit de oven en uit het bakblik en laat ze helemaal afkoelen. Wanneer je cakejes zijn afgekoeld, kun je beginnen met het glazuren.

Om het glazuur te maken: doe de boter in een grote mixkom. Voeg de helft van de suiker toe, de melk en het vanille-extract. Klop het mengsel tot het glad en romig is. Doe er daarna de rest van de suiker bij, verdeeld in vier keren, tot het glazuur dik genoeg is om goed uit te kunnen smeren (je hebt misschien niet alle suiker nodig). Als je het leuk vindt (jaaa!) kun je een paar druppeltjes kleurstof toevoegen en door het mengsel heen roeren. Als je bijvoorbeeld een paar kleine drupjes rood toevoegd, krijg je roze cakejes. Ga uit je panty met het experimenteren en probeer bijvoorbeeld om glazuur in pasteltinten te maken. Het glazuur blijft in de koelkast nog drie dagen goed.

Nog een tip de la tip: bij Xenos hebben ze op het moment van die strooibussen met bijvoorbeeld hartjes, sterretjes en kerstbomen (ach…) van suiker. Wat zullen die prachtig staan op je girly cupcakes…

Omdat ik mijn logjes altijd graag een beetje leuk aan wil kleden voor jullie, stort ik me keer op keer hysterisch op de plaatjes. Maar natuurlijk zit er een limiet aan mijn Photobucket en na een fikse waarschuwing vooraf bleek dat ik toch nog teveel pics in mijn mandje had gegooid. En dus krijg ik straf: een maand lang worden mijn prachtige, mooie, soms grappige en ontroerende plaatjes niet meer weergegeven.
Nu ben ik de domste niet (kijk maar naar mijn haarkleur, gnagna) en heb ik natuurlijk als den bliksem een nieuwe bucket aangemaakt. Alleen gaat het me iets te ver om nou meteen alle plaatjes te gaan vervangen. Daarom volgen er wel verse logs met verse plaatjes, maar heb ik alle oude stukken in het archief gezet, waar van die belachelijke en ernstige Photobucket waarschuwingen boven staan. Je kunt mijn oude logs dus nog wel lezen, maar kleurrijk geïllustreerd zijn ze niet. Vergeef me!

La musica: That’s what friends are for – Deniece Williams

Ik mag mij sinds een uur tot de brunettes scharen. Jep, eindelijk, na lang wikken en wegen en na tien keer met een haarverfpakketje van de Hema in mijn handen te hebben gestaan, dacht ik: what the heck?! En dus heb ik nu chocoladebruine lokken. Het was eerst wel effies wennen, maar i think i love it. Veel beter dan dat blonde. Én dit biedt weer nieuwe garderobemogelijkheden.

Nu we het daar toch over hebben: ik heb mijn winterjas gevonden! Ja, staar maar ongelovig naar het scherm. Noem me een leugenaar. Slaak een gil. Ik kon het net zo min geloven als jij. Maar het is toch echt waar. Dat ellendige ding met die lange flap (hij was overigens van Criminal) was leuk, maar té onpraktisch. En ik kwam ook nog eens tot de conclusie dat ik vaak hoodie-vesten draag en die met geen mogelijkheid onder die kraag te proppen zijn. Dus was de liefde over. En raakte ik in mijn ‘chagarijnig-mode’. Mijn moeder probeerde te redden wat er te redden viel van mijn humeur en sleepte me mee naar het plaatselijke winkelcentrum. Eh, wel op de fiets natuurlijk, gezien het debacle van de vorige keer. Toen ik na tien keer klagen over dat ‘ik het veel te koud had en dat natuurlijk kwam doordat ik nog geen winterjas had gevonden’, ‘het snot daardoor uit mijn oren kwam’, ‘mijn kaak zeer deed van de kou’ en ik uiteindelijk dreigde van mijn fiets af te stappen en geen vin meer te verroeren, besloot mijn moeder mij op het winkelcentrum ter plekke aan een jas te helpen. Want dat geklaag kon zo niet langer. Natuurlijk ging dat van kwaad tot erger en hoefde ze maar naar een jas te wijzen of ik riep keihard door de winkel: ‘Wat een belachelijk ding’ / ‘Hoe kan je dat nou uitkiezen?!’ / ‘Een blinde zou ‘m nog afwijzen’ / ‘Voor die prijs had ‘ie wel van goud mogen zijn’ (kruis aan wat van toepassing is).
Tot we op weg naar buiten waren en ik in een vlaag van pure wanhoop zei: “Zullen we daar nog even kijken?” Aanvankelijk leek er ook bij die winkel niets van mijn gading tussen te zitten. Toen we het bijltje er bijna bij neer wilden gooien zagen we ‘m. In een soort wit jezus-licht. Ik trok ‘m aan en ik knipperde met mijn ogen. Ik keek mijn moeder aan en allebei slaakten we een kreet van verlichting. “Dit is ‘m…” verzuchtten we tegelijk. En dus ging ‘ie zo snel mogelijk over de toonbank. Waar het winkelmeisje me nog bijna een hartverzakking bezorgde omdat ze dacht dat ze het alarm er niet vanaf kreeg.

Nog meer leuks: mijn kat heeft kattenbeenwarmertjes gewonnen van sooohappy.com in samenwerking met glamgirl.nl!!! Hij is helemaal in de zevende hemel, maar heeft mij wel dringend verzocht zijn rode kattenbandana om te wisselen voor een blauwe. Want ja, roze met rood, dat vloekt natuurlijk. En doet af aan zijn imago.

Maar goed lieve lezers, ik moet ervandoor. Er wacht namelijk een gezellig etentje op me. Wat is het leven toch heerlijk.

Ik moet toch even een heuglijk feitje kwijt. Want as we speak rolt mijn scriptie vers uit de printer. Jaja, de zin waarvan ik dacht dat ik ‘m nooit uit zou spreken rolt nu dan toch eindelijk over mijn lippen: “Mijn scriptie is af.” AF! 113 pagina’s! Nu zal ik natuurlijk weer zeshonderdachtendertig fouten ontdekken als ik ‘m zo nog even doorlees voordat ik ‘m vanmiddag ga laten inbinden, maar dat geeft niet. De nervous breakdown is uitgebleven en hopelijk kom ik niet meer voor vervelende verrassingen te staan. En dan: morgen inleveren en het vieren! How? Well,:

*Na het inleveren op school even soloshoppen in Amsterdam
*Donderdag in de startblokken voor de Stella-trui
*Zaterdag cocktails drinken met vriendinnen in Alkmaar
*Zondag een etentje voor mijn moeder’s verjaardag
*Volgende week naar Jaguar Wright in Tivoli
*Én naar de cdbeurs
*Én een middagje shoppen met vriendin N.

Can it get any better than this?

La musica: Inside my love – Minnie Ripperton

Het pittoreske Nieuwegein is nou niet bepaald een bruisend winkelwalhalla. Al dacht de gemeenteraad die over het centrum beslist daar anders over en verwarden zij het kleine gehucht per ongeluk met Times Square. Vandaar dat er sinds deze week betaald parkeren is ingevoerd, in en rond het centrum.
Jaja menschen, natuurlijk smijten wij graag grof geld neer om onze vrije minuutjes bij het Kruidvat, Blokker en C&A te kunnen besteden, ons te kunnen omringen met krijsende kinderen die met smurfenijs in hun plakkerige handjes poppenkast zitten te kijken en om te kunnen baden in het schelle tl-licht van het winkelcentrum!
Maar goed, op zich is het al heel wat dat er nog niet eerder betaald hoefde te worden om te parkeren in Nieuwegein (dit klinkt overigens alsof ik hier een hele kalme, volwassen, zen-achtige reactie heb ontwikkeld, maar na drie dagen razen en tieren hield mijn moeder me net zolang op m’n kop tot ik toegaf dat het allemaal best redelijk en begrijpelijk was).
Maar ja, boodschappen moeten toch wel gedaan worden en daarom besloten mams en ik ons toch maar aan de parkeergarage te wagen. Bovendien zijn de eerste 90 parkeerminuten nu nog gratis, dus als je een beetje opschiet is er niets aan de hand.
85 winkelminuten later, liepen wij naar de betaalautomaat en voerden we de parkeerkaart – zoals dat moet- in (let op zoals ik hier ‘zoals dat moet’ zeg, dat is het teken van naderend onheil). Waarna de machine ‘m vervolgens net zo hard uitspuugde (hij maakte er nog net geen kotsgeluiden bij). De boodschap die op het scherm verscheen, luidde: “Kaart onleesbaar”. Wat nou weer ‘kaart onleesbaar’? Het is verdomme zijn eigen handschrift! Na nog tien keer invoeren, wat van kalm nogmaals proberen uitmondde in naar binnen douwen en er een schop tegen geven, zei de machine ons: “niet binnengereden.” Hoe we dan in godsnaam aan een parkeerkaartje waren gekomen, daar
ging de blikken doos even aan voorbij. Maar goed. Na een hysterische minuut van paniek ontdekten we een knopje met een telefoontje op het apparaat. En daar klonk vervolgens een vrouwenstem uit die “Jaaa?!” zei. Na de situatie te hebben uitgelegd, zei de stem: “Kom maar naar de Konmar, dan helpen we u verder.” Gelukkig zit de Konmar precies aan de andere kant dan we ons op dat moment begaven. Nogmaals de vrouwenstem: “Bent u met de auto?” Nee, we zijn komen lopen en dachten; laten we eens lekker betalen voor de parkeergarage!, gilde een venijnig stemmetje in mijn hoofd. Gelukkig kon ik mezelf ervan weerhouden mijn vuist door de luidspreker naar de stem toe te laten komen. Maar goed, met auto naar de Konmar dus. Daar zat een of ander kartonnen kabouterhuisje alwaar zich de vrouwenstem in levenden lijve bevond. “Ja, u heeft een nulkaart.” zei de vrouw triomfantelijk, alsof we de juiste lottogetallen bleken te hebben. “Als u bij het uitrijden gewoon weer even op het knopje met het telefoontje drukt – die zit ook bij de slagboom- dan maken we de poort open voor u. Afijn; drie minuten later zaten mijn moeder en ik in de auto, wachtend op de stem. Met achter ons een lange rij auto’s met ongeduldige bestuurders die begonnen te toeteren en dingen te schreeuwen (ja, schreeuwen! Vanwaar deze Tokkie-achtige aggressie in het pittoreske Nieuwegein?!) als: “Ja, je moet ook wel eerst betalen!” Ha-Ha. Not.
Na deze geweldige dijenkletser aangehoord te hebben, ging goddank de slagboom omhoog en stoven we weg.
Je begrijpt; voortaan doen wij onze boodschapjes veilig bij de buurtsuper.

La musica: Mesmerised – Faith Evans

Ik heb zojuist geïnvesteerd in David LaChapelle-aandelen. Althans, zo zie ik dat graag. Heb namelijk een retefijne &Jeans (met allemaal knalroze accenten!) gescoord bij de haa en em en aangezien meneer de fotograaf verantwoordelijk was voor de promotie van het stukje denim, neem ik aan dat hij een deel van de opbrengsten op zal strijken. En die vervolgens weer zal gebruiken om errug mooie foto’s mee te maken. Het is maar hoe je het bekijkt.
Maar goed, dagje stad dus vandaag, om te ontsnappen aan de scriptiestress. Naast een soulfulle jeans ook een soort bolero-achtig sweatertje gescoord met in glittersteentjes de tekst ‘Royal Rock’ erop. Altijd fijn, die rock & roll-achtige dingen. En niet te geloven dat ik voor kleding geslaagd ben bij de haa en em! Jeetje, dat lukt me een keer in de vijf jaar ofzo. Nu zie ik meteen in dat ik me de komende vijf jaar niet in de hysterische mensenmassa daar hoef te werpen. Ook bijzonder fijn!
Voordat ik arriveerde in de stad ben ik eerst nog even bij het bejaardentehuis langsgeweest om mijn moeders (jaja…) oma te bezoeken. Er was ook een vriendin van haar bij, die het nodig vond om me in de eetzaal vol met niet bijster bij deze wereld zijnde oudjes die met z’n allen naar Pieter Post aan het kijken waren, in te fluisteren: “Sommigen hier zijn te stom om te weten wat ze zelf zeggen!” Altijd hilarisch, zo’n retourtje bejaardentehuis.

Overigens wil ik nog even melden dat ik gisteren eindelijk ‘Charlie and the Chocolatefactory’ heb gezien. En oh, wat issie leuk! Een aanrader dus.
Nog zo’n fijne tip: Robin is weer terug van weggeweest. En hoe! Ze hoort tegensweurdig bij de sooohappy.com-familia. En als websister steun ik haar daar natuurlijk geheel in. Gaat dat zien!

En als laatste even de mededeling dat je niet raar moet opkijken als het hier deze week bijzonder rustig is. Ik ben namelijk verwikkeld in de allerlaatste werkzaamheden rond mijn scriptie. En dus ben ik even short on time. Maar wel vanaf morgen een verse column op www.glamgirl.nl. Hebben jullie toch nog wat te lezen. Bye, lieverds!

La musica: Autumn Leaves – Eva Cassidy

Attentie, attentione; ik heb weer eens jullie hulp nodig. Jep, daar ben ik weer, zwaaiend met mijn enquête in de hand. Maar, ik zit nu in de laatste fase van mijn afstudeertraject (god wat klinkt dat truttig) en ben bijijijijna klaar. Het laatste stapje is nog om zoveel mogelijk mensen mijn vragenlijstje in te laten vullen. Je voelt ‘m vast al aankomen, dus doe wat met die kennis en maak mij gelukkig!
Er zijn wel wat dingetjes veranderd ten opzichte van vorige keer; het maakt nu voor de enquête niet zoveel uit of je multiculti bent of niet (dat kun je namelijk aangeven bij vraag 1, how very, very handy! die enquête is zeker gemaakt door een zéér goed nadenkend persoon… kuch) en je vindt ‘m terug op de site van Fancy. Overigens is de leeftijds’eis’ nog wel hetzelfde gebleven; only girlies tussen de 12 en 20 jaar kunnen ‘m invullen. Tenzij jij op je drieëntwintigste nog fervent Fancy-lezer bent natuurlijk, dan houd ik je niet tegen. Dus: pies jij nou net naast de pot, maar heb je wel een (schoon)zusje/nichtje/buurmeisje/oppaskind (géén idee hoe zelfstandig de Nederlandse meid van tegensweurdig al is – ik word oud) die binnen de targetgroup valt, ik smeek u: surft rapper dan rap naar den Fancy site.
Mijn dank is groot.

La musica: Don’t let go – En Vogue

Remember mijn glijballet in de bomvolle Sanoma-kantine van twee weken terug? Wel, ik ben de schaamte net voorbij maar hoorde via via een bijzonder leuk verhaal. Jullie weten inmiddels wel dat ik een bijzonder grote Fiona Hering-fan ben, riiiight? Nu hoorde ik dat de Queen of Fashion van de week op haar kittige hakjes een zeer drukbevolkt hot & happening restaurant in Amsterdam binnentrad, waarna ze genadeloos languit ging op de gladde vloer en het dinerende publiek zowat stikte in zijn sashimi van schrik.
Ik heb altijd al geweten dat we familie zijn.

Jullie waren me toch niet vergeten hè, gedurende die zes lange dagen dat ik een logland-break had? Ik zweer het op mijn Sex and the City-dvd-collectie: ik zat met mijn sneakers te trappelen van ongeduld om weer een stukje te schrijven. Het kon alleen simpelweg niet. Drukte, van huis zijn, werk en sociale contacten eisen zo hun tol. En dus moest ik machteloos toekijken hoe jullie reacties op het Desperate Housewives boardgame en de Kiss my Axe portemonnee binnenstroomden, terwijl ik nog eens gefrustreerd met platte vuist op m’n bureautje sloeg omdat ik gewoonweg geen tijd had om de boel eens flink up te daten. Maar goed. Genoeg van dat alles. Laat ik beginnen met een beschrijving van al dat druks. Jaja. Dru-K-s. Niet dru-G-s. We kunnen niet allemaal de Kate Moss uithangen.
Goed, donderdagavond begon mijn weekendje eigenlijk al. Samen met vriendjelief toog ik naar Tivoli, alwaar jazz-engel Lizz Wright optrad. En wat hebben we genoten van de mooie klanken die er uit haar gouden strotje kwamen! Als ik een Engelse was geweest, had ik nu ‘wicked’ gezegd. Maar ja, dat ben ik natuurlijk niet.
Wat ik overigens nog de klapper van de avond vond (en ik weet dat ik hiermee mijn rokende lezers het harnas in jaag – ik houd nog steeds van jullie, alleen niet van jullie sigarettenrook) is dat Lizz op een gegeven moment twee schoorstenen uit het publiek aansprak en zei: “Als jullie zo nodig rook in mijn gezicht willen blazen, laat dat dan wiet zijn en niet van die stinkende sigaretten.” Ik zeg het je; de vrouw zou president moeten worden. Maar goed, reden waarom ik zo tegen de kleine nicotinefabriekjes ben, is omdat ik een grote aanleg voor bronchitis heb (van alle soorten aanleg die er te bedenken zijn; aanleg voor tekenen, zingen, boy-candy je bed in charmeren, moest ik natuurlijk weer toebedeeld worden met een aanleg voor bronchitis…). En dat ik na een avondje clubben hoest als een ouwe zeeman. Thank god for Vicks, zal ik maar zeggen.
Vrijdag, wederom in good company van mijn eigenste lover, lekker een lome dag gehad. De bezigheden variëerden van gespannen naar de nieuwste (uit Amerika, jaja) aflevering van Lost kijken tot aan het in een deuk liggen om de idiote kookprogramma’s van Chef at Home, waarin een geestelijk zeer achtergestelde kok uitspraken doet als: “A beefy reward, for a job well done” terwijl hij een steak staat te grillen op de barbecue. Hi-la-risch.
En afgelopen zondag heb ik mijn in -aber natürlich- Missy gympjes gestoken voetjes eens flink van de vloer gezwiept tijdens The Heavyweights of Streetdance and Hiphop, waarbij dansminnend Nederland les kreeg van ’s werelds beroemdste choreografen. Wederom hemels heerschap Eddie Morales ontmoet, waarna ik eventjes moest gaan liggen met kalmerende lavendeldruppeltjes op mijn slapen. Je ziet, ik heb me uiterst vermaakt de afgelopen days. Maarre, laat die periode van rust nu maar komen…

La musica: Blue Rose – Lizz Wright