Het eerste slechte nieuws: mijn haar ziet eruit als dat van een willekeurige geflipte Texaanse huisvrouw op de stoel bij Dr. Phil. Je weet wel, zo eentje van wie haar man al zesduizend affaires heeft gehad en zij zich maar af blijft vragen hoe dat toch komt. En niemand die dan even zegt: “Gee, it might be the hairdo!”.
Het eerste góede nieuws: ik ben drie kilo afgevallen. Ik pas dus mooi weer in mijn heupjeans zonder dat mijn lovehandles eroverheen piepen. En ja, ik weet ook wel dat heupjeans tegensweurdig bij het grof vuil mogen, maar no way dat je me in een hoogsluitende wortelbroek krijgt. Maar dat terzijde: ik ben nu al klaar voor het bikini-seizoen!
Het tweede slechte nieuws: ik heb godskanone tien volledige dagen ziek in bed gelegen. Tien dagen waarop ik zo veel moois had kunnen doen! Weg! En in mijn matras zit nu een kuil.
Het tweede goede nieuws: ik ben ein-du-luk weer beter. Ja, nog niet helemaal, maar aan de beterende hand zullen we maar zeggen. Ik ben nog wel flink aan de snotter en ik hoest als een oude zeehond, maar ik ben niet meer aan het matras gekluisterd. En nu kan ik dus eindelijk weer gaan doen waar ik die tien dagen zo naar uit heb gekeken: een raspatatje oorlog gaan eten met mijn liefje en een fijne Chanel-lipgloss uitzoeken. Ik weet ’t, het klinkt volslagen belachelijk, maar daar heb ik mijn zinnen nou eenmaal op gezet ten tijde van hoge koortstemperaturen. Niet dat ik toen visioenen had van een patatje oorlog hoor, eerder van kippenbouillon, gepelde sinaasappels en de zoveelste citroen met zout (het enige wat helpt tegen keelontsteking), want dat zou een beetje vreemd zijn.
Gottegot, zo lang als nu ben ik volgens mij nog nooit ziek geweest. En wat hebben we daarvan geleerd? Voortaan ook de zoete mandarijntjes netjes opeten. En zelfs met sjaal-die-roze-pluizen-op-de-jas-achterlaat-zodat-ik-eruitzie-als-een-muppet om naar buiten. Beter pluizig dan nog een keer ziek.
And may i say: jullie reacties op mijn ziek-zijn-log waren hart-ver-war-mend. Ik heb even een sneak peak geworpen ten tijde van mijn ziektedagen en ik voelde me gelijk een heel stuk beter. Waarvoor mijn grote dank!
Ik ga nog maar even aan het werk, want ja, dat heeft net zo lang stilgelegen als ondergetekende. En dat kan natuurlijk niet. Talk to you later lieverds, en natuurlijk een hele fijne Valentijnsdag gewenst met stille aanbidders everywhere!

Lullaby of Birdland – Ella Fitzgerald

Het valt me wel een béétje van jullie tegen. Ik bedoel; ik ben toch al zes dagen weggeweest. Zés hele dagen! En niks geen: “NEnz, waar blijf je nou?”, “NEnz, we missen je!” of “NEnz, waar blijven je nieuwe stukjes?” en andere fijne hart-onder-de-riem-stekende kreten op mijn log. Ach ja, het is me vast allemaal een beetje naar het hoofd gestegen. Wat ook wel logisch is, gezien het feit dat ik bijna al een week lang met koorts, konen met de kleur van klassieke rode Chanel-lippenstift en een bonkend hoofd op bed lig. De warm- en koufronten zijn inmiddels uit mijn lijf vertrokken, maar hebben plaatsgemaakt voor een verkoudheid waar je u tegen zegt. En van die bonkende koppijn word ik ook al niet vrolijk. Ik zweer het je, als de Beugelbekkie-marathon niet op teevee was geweest, was ik er aan onderdoor gegaan.
Ik kruip nog maar weer even mijn nestje in met een flinke dot Vicks en een paar verzachtende dropjes voor mijn keel. Even wachten nog jongens, dan ben ik zo weer terug.

Spittin’ Game – Anthony David

Ik heb vannacht over Karl Lagerfeld gedroomd.
Vraag me niet waarom, maar mijn hersenspinsels besloten de oude bok met zijn witte manen, dikke ringen, steevast zwarte-witte outfits en vreemde plateauzolen in mijn droom te plaatsen. Goddank hadden ze daarbij geen weirde verhaallijnen bedacht (ik heb ook wel eens gedroomd dat ik met Lange Frans zoende… ik bedoel maar), maar hij was er gewoon. Op het feestje waar ik in mijn dromen was. Net als Gerard Joling. Die mij een knuffel gaf omdat ik bang was voor Karl (?).

Nu heb ik in real life nooit gevoelens voor Lange Frans gekoesterd (behalve een gevoel van ontzetting vanwege zijn line: “Ik kreeg het er net uit, je bent een stukje fruit, ik heb een mandje thuis, jij moet mee naar Diemen-Zuid” waarna ik aan het zuurstof moest), heb ik nooit gewenst om een ontmoeting met Karl Lagerfeld en slaap ik nog liever in hartje winter onder de blote sterrenhemel dan dat ik Geer op twee meter afstand van me laat verblijven. Maar op de één of andere manier komen die dingen toch samen in je slaap en droom je de wildste verhalen.

Ik heb ook heel vaak dat dezelfde droom een paar keer terugkomt. Zo is de droom waarin ik me met mijn middelbare school-klas middenin Jurassic Park bevind (?), er een razende T-rex aankomt (??) en we ons in een draaiorgel moeten verstoppen (???) inmiddels een evergreen geworden. En degene waarin ik middenin een grasveld zit langs de A2 voor een electriciteitsgebouw, op de vlucht voor een ontsnapte leeuw komt ook regelmatig terug by popular demand. Hell, ik heb zelfs eens over Bin Laden gedroomd, die me achterna zat in een doolhof. Dromen zijn vreemde dingen.

In een staat van complete verwarring ben ik dus maar even op het net rond gaan surfen om de betekenis van mijn dromen te verklaren. Waar ik langs sites kwam als: ‘Dromen en Demonen’ die mij toejuichden met de vrolijke leus: ‘Welkom bij Dromen en Demonen!’ (let vooral op het uitroepteken) alsof ik zojuist de jackpot had gewonnen in plaats van een rode rakker in mijn nek te hebben hijgen. Maar op alle droomverklarende sites kwamen de woorden ‘Lange Frans’, ‘Karl Lagerfeld’ en ‘Gerard Joling’ niet voor. Daar ga ik dan met mijn theorieën.

Nu ben ik dus als de dood om straks weer mijn nest in te kruipen. Want wat hebben ze nu weer voor me in petto, daar in mijn bovenkamer? Een onderonsje met Geert Wilders? Een kat-en-muisspel met Saddam Hoessein? Mooi dat ik geen oog dichtdoe vannacht.

La Musica: Spanish Joint – D’Angelo

Tja, het is eigenlijk alweer oud nieuws. Maar wel het soort dat zo geruisloos aan mij voorbij is gegaan, dat ik me afvraag waar ik was, wat ik deed en waarom dit niet mijn oren is binnengedrongen. Mijn modevoelsprieten hadden zeker een dagje vrij.
Maar goed, waar ik het over heb: de ‘Pimp My Chair’-actie van Martinair voor Stichting SOS-Kinderdorpen. De vliegtuigmaatschappij had namelijk nog wat stoeltjes over. En dus werd er een hip blik BN’ers opengetrokken en losgelaten op het versieren van de seats. Onder de crea bea’s: Fiona Hering & haar wederhelft Piet Paris, het ontwerpduo van Your Cup of T en Percy Irausquin. Via de website van Martinair kon online geboden worden op de kunstwerkjes en de opbrengsten gingen vervolgens naar Stichting SOS-Kinderdorpen, die ervoor zorgt dat weeskinderen in allerlei landen een tehuis krijgen (ik herhaal: waar was ik??? Ik had een echte Fie-stoel kunnen hebben! Een verantwoorde Fie-stoel! Al matcht de bekleding niet echt bij mijn personal taste. Dat zal Piet wel weer op zijn geweten hebben. Dat begrijp je).

Hieronder de leukste kunstwerkjes:

De gepimpte stoel van Your Cup of T (de bekleding geeft licht in het donker)

De hysterische seat van Percy Irausquin

Het werkje van Piet Paris en Fiona Hering (doe mij die Vogue-tas!)

Jaháá, het was leuk, het Code-feestje. Maar daarover morgen meer. In een verse column op Glamgirl.nl.

La Musica: Ruffneck – Freestylers

Morgen een hip feestje. Jawohl! De lancering van streetstyle magazine Code wordt gevierd. En aangezien ik één van de eersten was die liep te jubelen over het papierbundeltje, vind ik eigenlijk dat ik wel moet gaan. Ik moet immers mijn favoriete doelen steunen. Daar komt bij dat Judith zo ontzettend lief is geweest om mij op te geven voor de gastenlijst. En vriendjelief daarbij. En het is natuurlijk uitermate column-material; zo’n feestje. Alleen de Fiona’s in deze wereld schrijven immers over hippe fuifjes. Oh en Robin natuurlijk.

Maar daarmee is nog niet alles gezegd en gedaan. Want wat moet ik in godsnaam aan naar zo’n event? Ner-gens is ook maar een stukje van een dresscode te bespeuren. Moeten we dan op chique of gaan we voor de urban look? Goed, het blaadje zelf is natuurlijk hartstikke van de baggy broek met hippe sneakers. Maar een lancering, daarin hoor ik het woord champagne. En als ik het woord champagne hoor, hoor ik pumps en jurkjes en rode lopers. Je begrijpt het al: stressaanval in huize Nenz. Want wat de dresscode ook is; hij is vast en zeker hip. En ik ben niet hip. In ieder geval niet op dit moment. En op feestjes. Op feestjes ben ik eerder dorky en sta ik een beetje schichtig vanuit mijn ooghoeken te kijken naar al het hippe modevolk dat voorbijkomt. En zou ik het liefst linea recta terug de kledingkast induiken.

Ik ben al drie dagen bezig geweest met het scannen van mijn kledingstukken. De gehele inhoud van mijn kledingkast is op z’n kop gezet, en niets is natuurlijk goed genoeg. Godsnondeknetter, waarom heb ik nooit gewoon zes totale outfits gekocht, allemaal geschikt voor een bepaalde gelegenheid? Waarom ben ik niet eerder op zoek gegaan naar die geweldige pumps? Waa-haa-rom?
Éventjes heb ik zelfs nog overwogen om de stad in te gaan voor een nieuwe ouftit. Maar ik bedacht me al gauw dat ik na afloop van de winkelsessie waarschijnlijk ready voor de dwangbuis zou zijn. Op het laatste moment shoppen is never a good idea. Vriendjelief keek ook al alsof ik net had voorgesteld een spijkerbed aan te schaffen, met een blik vol angst in zijn ogen. Die zag de stormbui al hangen.

Nog een reden tot paniek is het feit dat mijn favoriete haarmousse op is. En nergens in dit land meer te vinden. Niks speling van het lot; de heren upstairs beleven er vast veel lol aan om mij als een blinde kip rond te laten rennen en hebben de mousse der moussen per direct uit het assortiment van de Etos laten halen. Help!

Maar ik laat mij niet kisten. Genoeg gestresst. Wie zich morgen op een hip feestje aan het IJ bevindt en een meisje met futloos, plat haar een een zeer onhippe outfit de tijd van haar leven zien hebben, weet genoeg. See you there.

La Musica: Gonna Have a Funky Good Time – Van Hunt (James Brown cover)

Meet Daisy de Villeneuve: een waanzinnig coole chick uit het hippe Londen. Uiteraard met de juiste genen: haar moeder is model en paps is dé fotograaf die Twiggy ontdekte. Daisy zelf gooit het over een andere boeg: ze maakt kleurrijke illustraties en schrijft voor modebladen als Ellegirl Korea, Nylon en de Britse Vogue. Er ziet er hier ééntje groen van jaloezie…
Daaraan vooraf heeft ze Fashion & Fine Art gestudeerd in New York én Parijs en studeerde ze in ’99 af aan de Parsons School of Design. Maar het kan nóg mooier: er zijn twee boeken van haar uitgegeven. De meesterwerkjes ‘He Said She Said’ en ‘I Told You So’. Én Daisy heeft regelmatig exposities in de hippe Rivington Arms gallerie in New York en in Japan, Griekenland, Engeland en Zwitserland. Recentelijk is ze door Nike gevraagd om hun Tyvek-jasjes te customizen. En nee, ik weet ook niet wat dat voor jasjes zijn.

Ook voor Topshop sloeg ze aan het ontwerpen en de Daisy de Villeneuve-tasjes, -jasjes, -kopjes & schoteltjes en -fortunecookies vliegen over de toonbank.
Helemaal leuk zijn de speciale schoenendozen die ze heeft ontworpen, waardoor je je nieuwe pumps in een Daisy de Villeneuve-kunstwerk mee naar huis kunt vervoeren.

Op het moment verkeerd het talentje in een gigantisch appartement in hartje Londen alwaar ze toegeeft aan haar favoriete bezigheden: jetsetten, tekenen en de fashionista uithangen.

Some girls have all the luck.

Try A Little Tenderness – Otis Redding

Ik heb een tag gekregen van Sweetlady! Here it goes:

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:
-Automatiseringstypiste bij Wegener Direct Marketing BV
-Verkoopmedewerkster bij America Today
-Redacteur bij tijdschrift Joinuz, van de Hogeschool van Amsterdam
-Freelancer bij Fancy!

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
-West Side Story
-Crazy/Beautiful
-The Notebook
-White Oleander

Vier plaatsen waar je hebt gewoond:
-In mijn straat op huisnummer 21
-In mijn straat op huisnummer 22
(I’m serious! We zijn naar de overkant verhuisd, haha! Maar het zijn wel hele andere huizen, dus het was niet dat we de keuken graag aan de linkerkant wilden hebben ofzo…)

Vier tv-programma’s waar je graag naar kijkt:
-America’s Next Topmodel
-Passion For Fashion
-Will & Grace
-Louis Theroux’s Weird Weekends (is van de BBC; een hele grappige man die op bezoek gaat bij verschillende groeperingen in de samenleving. Very interesting; extreme bodybuilders, nazi’s, rappers, mensen die in UFO’s geloven, black nationalists, alles komt voorbij. Je leert er heel veel van.)

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:
-New York
-Torrevieja, Spanje
-Antwerpen
-Ergens in Denemarken, maar ik ben vergeten hoe die plaats heettte.

Vier websites die je dagelijks bezoekt:
-Hotmail.com
-Manhattan.punt.nl
-Sweetlady.web-log.nl
-Glamgirl.nl

Vier dingen die je graag eet:
Mijn vier favourite dishes van restaurant LE:EN:
-Sushi
-Okra met korianderdressing
-Cambodjaanse rosbiefsalade
-Zalmteriyaki sticks

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:
-New York
-Op het Waterlooplein
-Op de set van Sex and the City
-In loverville

Vier loggers die je gaat taggen:
-Manhattan
-Loutje
-Tieka
-Chinouk

Jaja. Je ziet goed. Knipper nog maar eens met je ogen. Nee, je hoeft het beeld van je pc ook niet donkerder te zetten; ik heb mijn hysterische roze accenten veranderd in lichtroze varianten. Het is allemaal iets zachter geworden, net als ik eigenlijk. Nu niet meteen gaan denken dat ik een persoonlijke reddingsboei heb gekweekt op de plaats waar eerst een buikje zat, ik bedoel qua stijl. En misschien wel een beetje qua karakter. Weet je wat het is, we worden allemaal ouder. En ik bevind me nu in de puberteit der twenty-somethingjaren. Aan de ene kant ben ik nog helemaal van de rockende gitaren, van de oldskool gympies, van de stoere shirtjes en aan the other side word ik meer lady-like, ga ik opeens hakken mooi vinden, koop ik volwassen tassen en is ELLE mijn bijbel geworden. En ik kan je vertellen: dat is rete-confusing! Want wat wil ik nou precies en wat past er nou bij mij? Maar de oplossing is simpel: ik ben allebei. En waarom zouden hysterische ik en stijlvolle ik niet samen kunnen gaan? Hand in hand en afgewisseld. Het is denk ik zoals Dolce & Gabbana zeggen: “Be yourself and that is stylish”.

Verder moet ik zeggen dat ik een heel blij meisje ben. Wat is er leuk:
*Dat ik gisteren een waanzinnig leuke middag in de stad heb gehad met vriendjelief.
*Dat ‘How to Walk in High Heels’ van Camilla Morton gisteren op mijn deurmat viel en een geweldig boek blijkt te zijn! Lovin it!
*Dat de allerlaaste Bad Girl’s Guide uit mijn collectie ook nog onderweg is naar mijn brievenbus.
*Dat mijn opa en oma mij net verse Pretzels uit Duitsland kwamen brengen (ik heb er een thing voor, ik weet ook niet wat het is. Al van kleins af aan smacht ik naar die dingen).
*Dat mijn Dior Glam ontzettend mooi blijkt te staan.
*Dat mijn haar lekker geverfd en geknipt gaat worden. Byebye oude lokken! Hello new me!
*Dat mijn katertje morgen van zijn hechtingen af is. De kap moet misschien nog een paar daagies blijven, maar hij gaat er zooo goed mee om! Ik ben een trotse mama!
*Dat ik zo lekker een stukje ga fietsen.
*Dat er nog een hele verse ELLE op mij ligt te wachten.

Life’s great.

La Musica: Eager (feel good remix) – Pete Philly & Perquisite

Er zijn van die momenten in je leven waarop je zeer ad rem hoort te reageren. Er zijn zelfs situaties die zó vervelend zijn dat je sneller dan Fiona H. ‘mode’ kan zeggen moet reageren. En ik heb me nou altijd in gedachten afgevraagd wat ik in zo’n situatie zou doen. Ik bedoel: we kijken allemaal wel eens een fillem en God weet dat je je dan altijd in de rol van de hoofdpersoon verplaatst. En in een dramatische of enge film verplaats je je dan altijd in de rol van het slachtoffer of de aangedane (dé reden waarom ik Saw II niet ga kijken, overigens. Ik ga me dan afvragen of ik met mijn hand in de opengesneden buik van een man zou gaan graaien om de sleutel van mijn kaakklem te vinden of dat ik vrijwillig mijn onderlip over mijn hoofd zou laten trekken. Geen prettige gedachten, kan ik je vertellen). Nu spookt het dan vaak door mijn hersentjes of ik mij zou kunnen verweren in een gevaarlijke situatie. Stel dat er op straat ineens een man op mijn rug springt bijvoorbeeld. Zou ik dan sterk genoeg zijn om als een bezetene te gaan gillen en de man in zijn home entertainment system te schoppen of zou ik als een idioot stokstijf stilstaan en geen woord kunnen uitbrengen? Ja lieve lezers, daar denk ik dan wel eens over na hè? En dan verwacht ik altijd dat ik als verlamd meegevoerd zal worden naar stille plekken of ontvoerd zal worden en in een Center Parcs bungalow zal worden gedumpt. En regel één van Oprah is dat je je nóóit of te nimmer mee moet laten nemen naar een andere plek. Leuk geprobeerd Oprah, maar ik denk niet dat mijn ontvoerder/verkrachter/berover/mishandelaar zin heeft in een robbertje onderhandelen of oor heeft voor mijn smeekbedes.

Afijn, afgelopen zaterdagavond reden vriendjelief en ik in de auto op weg naar mijn huis. Het was al tegen twaalven, dus niet meer zo heel pluis op de weg. We zaten lekker mee te zingen en te headbangen met Jamie Lidell toen er opeens een megagrote BMW-schroothoop met een groep jongens voorbijstoof en ons met een gigantische bocht inhaalde door spook te gaan rijden over de linkerrijstrook. Enigzins onder de indruk van dit voorval, maar gewend aan wegpiraten, lieten wij ons niet van de kaart brengen. Totdat de auto ineens midden op de grote weg, net voor een bocht stopte en er twee louche figuren uitstapten, ons in ons tootootje aankijkend. Naar wat mijn vriendje later zei bleek ik heel hard “Oh shit” te hebben gezegd, waarna hij als een idioot de auto omstuurde en een woonwijk inreed. Die helemaal geen woonwijk maar een parkeerplaats bleek te zijn en fijn doodliep. Ik zat ondertussen alle palletjes naar beneden te drukken om de deuren te vergrendelen en te bedenken of ik mijn portemonnee ergens moest verstoppen. “Shit, wat nu?” riep vriendjelief uit. Ik zei tegen hem: “Het loopt hier dood, we moeten terug. Ik heb alles al vergrendeld, dus er kan niets gebeuren.” En dus keerden we om en stoven we de parkeerplaats af, de andere kant op van waar de auto stond. Dachten we. Want er stond helemaal geen auto meer.
Waarschijnlijk hadden we gewoon te maken gehad met een stel asocialen die hun passagiers midden op de weg lieten uitstappen, in plaats van een groepje carjackers of berovers, waar we op dat moment allebei vanuit gegaan waren.

Gelukkig konden we er even later wel om lachen, zeker toen we ons bedachten hoe het er uit moet hebben gezien voor de passagiers van de stoppende auto. Maar ondertussen trilde ik nog wel als een rietje. Want misschien waren ze inderdaad wél van plan geweest om ons te beroven, je weet het nooit. En ik was me sowieso dood geschrokken.
Één postieve gedachte die we uit dit voorval kunnen halen, is dat we weten dat we allebei zéér ad rem reageren in nare situaties. Alleen misschien een beetje té ad rem…

La Musica: Multiply – Jamie Lidell