Druk, drukker, drukst. Nein, het leven van een freelance-redacteurtje in de dop valt niet mee. En dan te bedenken dat ik nog geeneens beschik over een volledige bladbezetting, om het zo maar even uit te drukken! Wholy guacamole! Net dan ook maar even een fris neusje gehaald om de rondvliegende gedachten te ordenen en gelijk getekend voor een nieuwe coupe en kleuring. Morgen worden mijn lokken gekortwiekt en in de verf gezet. Lekker hoor. Was ik écht weer even aan toe. Want ik sta elke ochtend mijn haar eindeloos naar voren te borstelen en te zoeken waar mijn pony ook alweer was, zo verwilderd is de boel nu. En je zult het niet geloven, maar tijdens één van die pogingen, twee dagen geleden, heb ik mezelf een blauw oog geslagen. Ja, met mijn haarborstel. Hoe clumsy kun je zijn? Ik zag drie minuten lang sterretjes en vervolgens een grote blauwe bal bovenop mijn oog. Die zelfs niet verdoezeld kan worden met de beste camouflagestift. On top of the bill is ook nog eens mijn Dior Skinflash op (al mijn makeup is altijd tegelijkertijd op, iets waar ik een ontzettend vreugdeloos kind van wordt, want dat betekent dat je in één keer weer een hele klap geld uit moet gaan geven. Waar ik op dit moment ook allerminst over beschik), waardoor ik de plek ook niet kan aanvallen met lichtreflecterende multistralen. Ofzoiets.
Lichtpuntje in deze blauwe dagen is dan wel weer dat zojuist, nadat ik maandenlang onder de brievenbus heb gebivakkeerd en die ervan verdacht stiekem veranderd te zijn in de Bermuda Driehoek, mijn Glam Watch is binnengekomen! Hoera! En hij is o-zo-mooi. Bijna zelfs ‘Daar-moet-ik-een-liedje-over-gaan-schrijven’-mooi. Enig nadeel is alleen dat ik zelf niet over de krachten beschik om ‘m om mijn eigen pols te plooien. Maar goed, daarvoor nemen we straks natuurlijk een personal assistent aan de arm. Eh, pols.
Dan nog een laatste uitroep in deze rommelige log: Lovely van Sarah Jessica Parker ruikt daadwerkelijk lovely. Klassiek, rustig, een tikkie ‘waar-ken-ik-‘m-van?’, chique, maar lekker. En vanwege het übermooie flesje zou je ‘m natuurlijk per direct naar je kaptafel dirigeren.
Fijn weekend folks!

Isn’t she lovely – Stevie Wonder

Ah, daar issie weer: een kakelverse column staat nu online op www.glamgirl.nl. Over heels en hoe de Glamour Stiletto Run verliep (al heb ik wel een zelfde zinnetje gebruikt als bij mijn eerdere aankondiging van de stiletto-stunt; vergeef me, ik was er trots op). Zin om te lezen? Vliegensvlug naar www.glamgirl.nl. Hasta la vista, baby!

We noemden haar altijd superoma. Niet dat ze nou immer gehuld in cape door het leven ging. En aan grote lichtmasten zwaaien deed ze ook niet. We noemden haar zo omdat ze dezelfde naam had als één van haar dochters en het anders te verwarrend werd. En ook omdat ze nou eenmaal super
was. Een ontzettend sterk mens met de pit van een temperamentvolle Spaanse peper. Liep tot op haar 89e nog elke week vanaf haar huisje naar de stad en weer terug. Het was ook echt een gek wijf. Zo sloeg ze mijn moeder een keer keihard op haar kont, waarna ze riep: “Moet je eens kijken wat een batterij!” Laat ik je allereerst vertellen dat mijn moeder helemaal niet het type is van de Junk in the Trunk, voordat ik ruzie met haar krijg. Maar superoma was de enige die daarmee wegkwam.

Ik herinner me dat ik een keer bij haar op visite was, ze woonde in de Utrechtse wijk Ondiep; één groot multiculti geheel, toen ze onder haar raam een oude Marokkaanse man voorbij zag lopen. “Kijk, daar gaat mijn vrijer!”, zei ze toen tegen me. Ik heb tien minuten lang blauw gelegen van de lach. Of dan die keer dat haar beste vriendin bij haar op visite was en ze allebei een kersenbonbon naarbinnen werkten. Het duurde acht hele minuten voordat ze het ding hadden fijngekauwd met die kunstgebitten en tot die tijd was het muisstil, op wat gesmak na. Daarna besloten ze ruzie te gaan maken over het feit of de loodgieter in 2b het vriendje van mijn oma of van haar vriendin was.

93 is ze geworden, mijn overgrootmoeder. Wat een leeftijd. Wie kan er nu nog zeggen dat ‘ie z’n moeders oma zo lang gekend heeft? Ik weet dat ik haar en haar humor ontzettend zal gaan missen. Maar eigenlijk miste ik haar al, de ‘oude’ oma, zoals ik haar kende. Want hoe sterk ze ook was, het laatste anderhalf jaar was ze ontzettend achteruitgegaan.
Stond ze om drie uur ’s nachts ineens met haar jas aan op de gallerij om naar de stad te gaan. En vanaf het punt dat ze verhuisde naar het bejaardentehuis, veranderde ze nog meer.
Toch kon je aan bepaalde dingen nog wel merken dat ze diezelfde ondeugende vrouw was. Toen ik de laatste keer dat ik haar zag met haar en haar buurvrouw ging wandelen en haar terugbracht
naar de afdeling, zagen we een zaal vol verpieterde oude mensjes die met restjes kwijl in hun
mondhoeken naar Pieter Post zaten te kijken op tv. En het leek toen net alsof mijn oma even dacht: “Ze zijn allemaal gek hier, ik weet wel beter.” Waarop haar buurvrouw nog even bij me influisterde: “Sommigen hier zijn te stom om te weten wat ze zelf denken”. Daarna namen de oude besjes plaats tussen hun leeftijdsgenootjes om Pieter Post in zijn autootje over het scherm te zien scheuren. Postpakketjes achterin.

Weet je, ze was de oudste van de afdeling. En de zusters vertelden dat ze heel wat lol met haar
hadden gehad; die ondeugende tante. Ze zullen haar heel erg missen, zeiden ze. Waarmee ze
precies verwoordden wat ik op dat moment dacht.
Gelukkig is ze nog voor altijd in mijn gedachten.

For all we know – Donny Hathaway

Dat er wat mensen zouden reageren, dat had ik wel verwacht. In mijn hoofd vormde zich een prettig aantal van zeven nieuwe log-bezoekers, die mij zouden vertellen dat ze mijn verhalen vaak lezen, maar gewoon niet wisten wat ze zouden moeten reageren. Of misschien, met een beetje hoop, wel negen of tien. Maar dat ik potdomme 63 reacties binnen zou krijgen in mijn mailbox, daarvan viel mijn beglosste bekje toch wel even open. Holy cow, waar waren jullie al die tijd? Al die tijd dat ik de diepste gevoelens uit mijn ziel oprakelde en neertypte op mijn wit-met-roze achtergrond? En dacht dat mijn gedachtenkronkels maar door zeven trouwe bezoekers werden gelezen?
Ja luitjes, he-le-maal geweldig, al die reacties van de afgelopen dagen. Ik heb het gevoel dat ik 63 grote roze veren in mijn reet gestoken heb gekregen. En ik voel me tot in het diepst van mijn ziel geroerd door jullie überlieve reacties en complimentjes. Begrijp me niet verkeerd lieve lezers, de oproep tot reactie was zeker geen verwijt naar jullie toe. Ik ben waarschijnlijk de eerste die toegeeft dat mijn ritueel bij logbezoek bestaat uit lezen, vervolgens glimlachen/enthousiast toejuichen met gebalde vuist hoog in de lucht/mijn neus ophalen en denken; waaat?! (al komt dit zeer zelden voor)/een traantje wegpinken, waarna ik in gedachten een zeer gevatte reactie probeer te bedenken, tot de conclusie kom dat ik hier jammerlijk in faal, wegsurfen, terugsurfen, drie letters typen, de booschap weghalen, mezelf een stomkop noemen en weer verder surfen. Ik vind het dus helemaal niet erg als jullie niets weten te zeggen. Soms vált er ook gewoon niets te zeggen. Maar dankzij al die leuke, lieve, ontroerende reacties van de afgelopen tijd, weet ik nu in ieder geval dat jullie er zijn. En dat maakt me, definitely, een heel blij meisje.

Dreaming wide awake – Lizz Wright

Waar ik nou helemaal, hartstikke niets van begrijp, is het volgende: telkens wanneer ik een zeer enthousiaste blik werp op mijn log om te kijken wat jullie gereageerd hebben, zie ik een bommetjevol W.I.E. online lijstje staan. Ja, jullie komen allemaal maar wat graag dagelijks bij me op de thee. Wat ik retegezellig vind, uiteraard. Ook zie ik dikwijls dezelfde namen in het lijstje voorbijkomen, waar ik natuurlijk uitermate trots op ben, want dat betekent dat ik jullie toch niet zo heel erg afschrik met mijn gejengel over Fie, megagrote blunders en mijn bijzonder vreemde hersenspinsels. Maar wat mijn wenkbrauwen in een verticale positie duwt, is het feit dat zo weinig van mijn bezoekers maar reageren op mijn brouwsels, mijn zielenroerselen, mijn gedachtenkindjes. En da’s toch best frappant? Daarom doe ik een oproep aan jullie, mijn lieve, trouwe lezers; laat tijdens je bezoek aan mijn log ook eens een fijn berichtje achter op mijn stukskes. Het hoeft niet grappig te zijn. Niet logisch. Niet poëtisch. Je hoeft er geen Multatuli voor te zijn. Maar laat even weten dat je er bent, want daar word ik een heel blij meisje van.

Romeo – Basement Jaxx

Ik ben gisteren aangerand. Door een contrabas. In de Amsterdamse metro. En hoezeer ik ook de hots heb voor een groot deel van de contrabas-spelende populatie (had ik al verteld dat ik een raar meisje ben?), ging het dit keer om een heel vervelend mens dat het enorme ding op haar rug droeg. Daar kreeg ik het dus niet bepaald warm van.

Ik stond aan het eind van een efficiënte doch zware werkdag te wachten op de trein, toen het geijkte NS-belletje ging. Hij hoeft maar te beginnen met dingedongen, en iedereen op het perron begint al luid te zuchten, zich klaarmakend voor onheilspellend nieuws. Zeg maar dag tegen dat leuke etentje van vanavond, vertel de oppas dat de kids iets langer in diens handen zullen moeten verblijven en bel je geliefde maar op met het nieuws dat hij zijn prakje hutspot maar vast zelf moet gaan eten. Dit keer was er enige vertraging. Nou goed, daar kunnen we mee leven. Toen de trein echter arriveerde, stond inmiddels de tweede serie mensen al te wachten om de trein in te springen. Gevolg: het was stampvol waardoor de machinist het nodig vond om bij elk station het dreigement niet verder te zullen rijden als er geen mensen uitstappen, door de speakers te laten galmen. Waarop het reizende volk steevast reageerde met hoongelach.
Na op die manier ongeveer een half uur later dan gepland aangekomen te zijn bij station Rai (ik hoefde nog maar één bloody halte), vertelde de machinist ons iets nieuws. Er was een stroomstoring, waardoor we niet vooruit konden. En achteruit kon ook niet, aangezien daar een railsprobleem was. Of het was andersom, ik weet het niet. Fact is dat ik nog eens een half uur in de trein heb zitten wachten terwijl het NS-personeel ons steeds berichtte dat er nog geen nieuws was over een verdere doorgang en dat we toch vooral moesten inzien dat het niet de schuld was van het personeel, zichzelf alvast stevig indekkend op scheldkannonades. In the meantime zat ik vast naast een mevrouw die nationale kampioen sms-en was en wel hield van een geluidje achter haar knopjes. Toen ik op het punt stond de telefoon uit haar roodgelakte nagels te rukken en de sneeuw in te gooien, werd er omgeroepen dat we ook best de metro konden nemen.

Hup, trein uit, op weg naar de metro dus. Waar het perron zwart stond van de mensen en de sneeuwvlokken niet van de lucht waren. Maar ik reis inmiddels langer dan vandaag met het openbaar vervoer, waarop ik me middenin de vuurlinie wierp en mezelf de metro inperste. En toen gebeurde het; eerst kwam er een man binnen met een fiets (een fiets! in een overvolle metro!) en vervolgens stapte zij naarbinnen. Met de contrabas op haar rug. Waarop ze met haar rug, of beter gezegd, de contrabas, tegen mij aan ging staan. Twintig volle minuten lang ben ik aangerand door dat ding. Daarbij besloot de metrobestuurder een paar minuten lang stil te gaan staan in een bocht die zich tientallen meters boven de grond bevond, waardoor iedereen die zich in de metro bevond, tegen de ramen aan de linkerkant werd gedrukt. Het moet er vast dolkomisch uit hebben gezien van buitenaf. Helemaal toen de vrouw naast me een broodje leverworst begon te eten en ik groen begon te zien.
Je begrijpt, toen de deuren opensprongen op station Duivendrecht en ik de overige driekwart van mijn reis kon gaan vervolgen, moest ik toch wel even de vloer kussen. En ik had zelfs een zitplaats in de trein richting Utrecht.
Maar denk maar niet dat ik ooit nog roep dat ik het niet erg vind om met het openbaar vervoer te reizen…

Responsible – Sara Bareilles

Omdat ik mezelf er niet toe kan zetten om een heel verhaal te vertellen, maar omdat ik wel even een schrijverige uitlaatklep nodig heb (want: werkstress) hier een boel feiten gezellig op een rij. Gooi je haar los, schop de pumps uit, neem je kat op schoot en zet de leesbril op (oh nee, die staat natuurlijk al op den snufferd, anders kon je dit niet lezen. De zonnebril dan. Wel ja, doe eens gek), want here it goes:

* Ik zag van de week een mevrouw met een echte Bas Kosters-bugaboo kinderwagen in een outletwinkel en raakte in shock. Waarom ga je in hemelsnaam naar een outletwinkel als je een Bas-bugaboo kunt betalen? En ook: waar scoor je een Bas-bugaboo? Ik dacht dat het een Urban Kinderwagen-mythe was; alleen weggelegd voor de Leontine Borsato’s van deze wereld!
* North Country met Charlize Theron (grrr waarom ben ik nou niet met een Charlize-hoofd geboren?!) is een geweldig goede film. Niet echt geschikt voor leuke filmavondjes (want: drama, drama, dramaaaa!) maar een must-see voor elke girl (overigens kun je je vriendje beter thuislaten; ik veranderde in zo’n actieve feministe dat ik na afloop geen goed woord meer over had voor mannen in general en absurde dingen begon te prevelen als: “De wereld zou stukken mooier zijn zonder mannen!” Ik ben gelukkig wel weer bijgedraaid hoor…).
* Milou en ik staan als zombies op stickerfotootjes. We gingen voor de lol zo’n hokje in en besloten heel schoolgirl-achtig gekke bekken te trekken, niet wetende dat na poging drie je foto’s al automatisch afgedrukt worden… gevolg: ik lijk het evenbeeld van ‘De Schreeuw’ en Milou kan zich zo bij Alvin, Simon en Theodore voegen (voor de jonge lezertjes: = de cast van de tekenfilm The Chipmunks).
* Ik sta altijd stom op foto’s. Altijd! Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar de dichte ogen, driedubbele onderkinnen en platte hairdo’s zijn niet van de lucht en armen en benen komen uit de gekste plekken. Toch maar eens een cursusje poseren bij Giselle ondergaan.
* Mari van de Ven is écht heel eng.
* Ik ben nou niet bepaald een regelneef. Of nicht. Gottegot, wat is regelen toch een vervelende klus. Goed, als alles eenmaal klaar is voel je je wel opgelucht, maar hell no, ik word noooooit pr-lady!
* Mijn rekenskills hebben zich gigantisch ontwikkeld sinds ik uitverkoop na uitverkoop afstruin en uit het bolletje uitreken hoeveel korting het kledingstuk van mijn gading krijgt. Wow! Applaus, dank u!

Dat krijg je er nou van als twee girly-girls de stad induiken… die raken in katzwijm voor de etalage van een snoepwinkel, omdat ze twee überschattige Hello Kitty-marshmallow-lollies spotten. Volgens Milou schijn ik ineens heel hard: “Oooooh wat cuuuuute!” gegild te hebben, waarna ik haar met een noodgang aan haar arm meetrok richting etalageruit en vervolgens de winkel in. En Kitty & Kitty konden natuurlijk niet zomaar achtergelaten worden; die gingen mee naar huis. Dát begrijp je.

Nancy with the lauging face – Frank Sinatra

Of het nou aan het weer ligt, de sombere tijd van het jaar of het feit dat ik nog op zoek ben naar een levensproject, ik weet het niet. Maar ik voel me blue. Somber. Vervelend. Je weet wel, zo’n vervelend onderbuikgevoel, waarvan je maar niet weet wat de directe oorzaak is. En opvrolijksessies als een dagje shoppen, chocoladegenotsmomenten, of verwennerijen in de vorm van verse tijdschriften helpen dan niet. Zucht… Ik heb gewoon weer wat leuks nodig. Iets om naar uit te kijken. Een fijne trip, een opkikkertje of een lekker dagje weg, zoiets. Óf de aankoop van mijn leven, natuurlijk (ik blijf ten slotte wel gewoon mezelf).
Gelukkig is mon amour zo lief geweest om als verrassing kaartjes te regelen voor Breakestra vanavond! Heb ik toch weer een verzetje. En verder ga ik mezelf vandaag natuurlijk schan-delijk verwennen. I’m talking: bubbelbaden (nou ja, de bubbels moet ik dan wel zelf maken, maar goed), chocoladekrakelingen, de nieuwste Vogue en een stapel deeveedeetjes uitzoeken. En dan maar hopen dat dat nare gevoel morgen weg is. Want blue is sóóó not my colour…

Searchin’ for my soul – Amel Larrieux

Goed nieuws voor girls die hun stiletto’s rocken als een paar comfortabele gympies; voor wie geen obstakel te groot is tijdens een wandelingetje op de puntige killer heels is er nu een spannende wedstrijd uitgeschreven: de Glamour Stiletto Run. Behalve een eervolle vermelding als bekwame hakkendraagster kun je er ook nog eens 10.000 euro aan shoppingmoney mee opstrijken!
De locatie wordt nog even très exclusive geheim gehouden, maar het struikelfestijn zal in ieder geval in onze hoofdstad plaatsvinden. Ik bid stiekem dat het zich tussen de open keitjes van de Dam zal afspelen…
Uiteraard kleven er wel wat voorwaarden aan je deelname. Zo moeten je heels minimaal 7 centimeter hoog en maximaal 1,5 centimeter breed zijn (en helaas krijg je geen fancy paar Manolo’s of Choo’s van de redactie) en dien je de gehele race lang de laatste editie van Glamour in je gemanicuurde klauwen te hebben.
Eitje? Schrijf je dan nu in op de website van de Stiletto Run. En uiteraard eis ik een uitgebreid verslag achteraf van je.

My petition – Jill Scott