Vandaag, precies vandaag, is mijn blog jarig. Acht jaar alweer. Hemelsegoedheid, wat ga je je oud voelen van zo’n getal. Maar even terugrekenen en het blijkt toch echt te kloppen: op 25 januari 2005 tikte ik mijn eerste woordjes op het world wide web. Die eerste oude blogposts zit ik af en toe nog terug te lezen met het schaamrood op mijn kaken en mijn handen voor mijn ogen, alsof ik naar een slechte horrorfilm kijk (echt: hoe vaak kan iemand over Sex and the City schrijven?!). Maar stiekem vind ik het dan wel weer stoer dat mijn derde blogpost wél mooi over Amy Winehouse ging. Zucht Amy, kun je nagaan. Of nou ja, dat moet ik misschien beschouwen als mijn tweede échte blogpost – aangezien mijn allereerste blogpost zo ging:

“Hello hello! Welkom op NEnz’s weblog! Feel free to look around!
Binnenkort meer info van mij! Ciao!
Love, NEnz”

Ik bedoel maar.

Hebben we nog die eigenaardig gespelde naam van mijn blog. Ik geloof dat het acht jaar geleden (dit lijkt nu al helemaal uit te monden in zo’n ‘Grootmoeder Vertelt’-verhaal…) een soort van hip was om de letter z ergens in je naam te verwerken en lukraak met hoofdletters te strooien. Zo kwam ik ooit op NEnz, een bijnaam van een ver en vaag dansverleden. Maar aangezien iedereen me nu zo noemt – van mijn oma tot aan mijn accountant – blijf ik ‘m bij me dragen. Want het is nou eenmaal bij me gaan horen (laat dit een les zijn voor iedereen die een blog begint: het zou zomaar kunnen dat je die naam nog 8 jaar lang aan moet horen).

Welnu, acht is geen magisch, jubileum-achtig getal natuurlijk. Maar omdat ik immers zelf altijd scandeer dat er áltijd wat te vieren valt en je dat dan ook vooral moet dóen, wil ik hier toch een klein beetje feestvreugde oproepen. Want als je nog een excuus nodig had om vandaag taart te mogen eten, de champagne te ontkurken, nieuwe schoenen te kopen of je feestjurk aan te trekken: baby, this is it.

En hierbij mijn allergrootste, niet in woorden uit te drukken dank aan alle lezers van nenz.net (en destijds nenz.web-log.nl) die hier rond komen snuffelen om mijn zielenroerselen, pennenvruchten en lariekoek te lezen, áltijd lief en creatief reageren en die mijn blog tot zo’n positieve plek maken. Dankzij jullie streef ik ernaar om straks een bejaarde blogger te worden.

Japanners lijken hetzelfde te hebben met katten als met Franse patisserie: ze zijn er dol op (en daarom ben ik weer dol op hen). Maar in de doorgaans kleine woningen in Japan is het vaak onmogelijk om huisdieren te houden. In de Japanse stad Osaka hebben ze daar wat op gevonden: hier vind je ‘Cat Time’, een echt kattencafé. Niet alleen kun je hier genieten van een kopje koffie met een taartje, er lopen ook nog eens 21 katten rond, ook wel de ‘cat staff’ gedoopt, waarmee je naar hartelust kunt kroelen. Voor 11 dollar mag je een uur lang blijven plakken. Máár schoenen uit, niet schreeuwen en geen slapende katten wakker maken – slechts een paar van de regels die gelden in het kattencafé.

read more »

De laatste weken betrap ik mezelf erop dat ik als ik eenmaal de tijd heb gevonden om achter mijn blog-dashboard te kruipen, ik naar het scherm staar en denk: ‘juist. En wat nu?’. Misschien ben ik gewoon toe aan een trip naar een nieuwe plek, om even mijn hoofd leeg te maken (plannen in die richting worden reeds gesmeed). Mensen lezen graag lijstjes, las ik laatst ergens. Ik maak graag lijstjes. En het is de perfecte oplossing voor mijn tijdelijke writer’s block. Dus here goes:

Laatst ontving ik een giga leuk pakketje met een reep chocolade van Kokoro! Cadeautje! *squeal*! Het was de witte chocolade met frambozen, paranoten en yoghurt. Nu zeg ik je: ik ben beslist geen fan van witte chocolade, maar ik heb deze reep werkelijk waar verslónden. Goddelijk! Kaori is inmiddels ook weer helemaal back in business na een korte baby-pauze (congrats!), dus je kunt je chocolade-hart helemaal ophalen in haar Etsy-shop. En ja, ik heb na die ene reep dus voor ruim 50 euro aan chocolade besteld… so what?

Als je net als ik niet gezegend bent met vaatwasmachine slash huishoudster en van die rubberen handschoenen gebruikt bij het afwassen slash soppen (o, het leven van een domestic goddess gaat niet over glamour), weet je vast dat die dingen nog weleens zo’n hardnekkige rubber-geur kunnen afgeven aan je handen, die je zelfs met tien keer wassen en handcrème smeren niet kunt verdoezelen. Nu zijn er wel ergere dingen dan handen die naar ballonnen ruiken, maar toch: op den duur wil je toch gewoon dat je handen weer naar handen ruiken. Tip van de week: smeer je handen vóórdat je de handschoenen aantrekt in met een dun laagje handcrème en je zult merken dat je handen niet naar rubber ruiken als je je handschoenen even later weer uittrekt. It’s magic!

En ja, ik heb nu echt iets op mijn blog gezet over rubberen handschoenen.

Oude mensen kunnen hilarische dingen met hun kunstgebit (just ask them!). Zo kan de vriendin van mijn oudoom; tante J., een hele gevulde tomaat naar binnen stouwen terwijl ze me de blik van een marmot met zijn wintervoorraad in zijn wangen toewerpt. Respons van mijn vader: “Nu moet je niet op haar wangen klappen!”

Mijn katertje Noodles heeft momenteel een spiegel-fase. Dat houdt in dat hij urenlang op het pianokrukje voor de passpiegel in de slaapkamer zit, onderwijl zichzelf goedkeurende blikken toewerpend. En ’s nachts houdt hij ons wakker door wild met zijn pootjes aan de spiegel te krabben en te miauwen tegen het katertje aan de andere kant van de spiegel, alsof zich daar een totaal nieuwe wereld bevindt. Mhhh, dit zou overigens ook kunnen verklaren waar bij mij die writer’s block vandaan komt…

Foto via You Are My Fave

Vandaag is het zo’n dag waarop je tegen jezelf verzucht: “O men, het is weer zo’n dag”. Het is zo’n dag waarop je favoriete Laduree-sleutelhanger kapot gaat, waarop er geen enkele vrije parkeerplek te vinden is in de straat waardoor je drie rondjes moet rijden, zo’n dag waarop je je sleutels net op het randje van de loopbrug laat vallen, waardoor ze net niet drie verdiepingen naar beneden vallen (dat is natuurlijk ergens ook wel weer een groot geluk bij een ongeluk, maar vandaag is zo’n dag waarop ik er alleen maar chagrijnig van kan worden), zo’n dag waarop al die kl*tebestandjes op je computer die het anders gewoon prima doen het ineens vertikken om te werken en je weet niet waarom, het is zo’n dag waarop je zit te piekeren om je omaatje en jezelf kwaad toespreekt omdat je niet vaak genoeg op bezoek gaat. HAAL DIEP ADEM NENZ!

Voor iedereen die net zo’n dag heeft als ik, heb ik gelukkig hoopvol nieuws: morgen is er weer een dag. En dan doen we het allemaal opnieuw, met een frisse lei en een goede slaappartij achter de kiezen. En in de tussentijd zijn er altijd nog zielige liedjes, gezongen door mensen die het nog veel zwaarder hebben dan wij, grote koppen thee om in te verdrinken, bossen bloemen op tafel, lieve mensen die je altijd op kunt zoeken om sushi mee te gaan eten, moooie boeken en hersendodende tv die af en toe net is wat je nodig hebt.

Lijstje via Clara Z

Koffieneem

Samen met vriendin T. bij Starbucks, voor een toetje na een avondje stad. Terwijl we onze bestelling doorgeven aan de jongen achter de toonbank, wordt ons gevraagd naar onze namen, die hij met zwarte Edding op de kartonnen bekers schrijft. Da’s toch makkelijker dan bij iedere bestelling “Grande Chai tea latte extra hot” roepen, terwijl iedereen elkaar vragend aankijkt.

T., gezegend met een lange en nogal opvallende achternaam die ze altijd en eeuwig moet spellen, zegt tegen mij: “ik ben blij dat ze me niet naar mijn achternaam vragen!”. Waarop ik zeg: “We hadden ook een ‘coffee name’ kunnen verzinnen, zoals in Will&Grace.” T. begint te lachen; dat lijkt haar wel een goed idee. Terwijl ik afreken hoor ik T. iets mompelen in de trant van: “Ik denk dat ik straks nog een koffie neem.” Waarop ik bij mezelf denk: nóg een koffie? Mh, die heeft blijkbaar dorst.

Een paar seconden later bij de koffie-afgifte counter, mijmer ik tegen T.: “Wat wordt volgende keer jouw ‘coffee name’? Waarop T. zegt: “Bedoel je wat ik de volgende keer dat ik hier kom voor een koffie neem?” Ik: “Neehee, haha, jouw ‘coffee name’, je koffienaam, zoals in Will & Grace!”. “Ooowww”, zegt T. Bij mij valt ineens ook het muntje wat betreft de grote dorst van T…
Lang om daarover na te denken hebben we niet, want we worden opgeschrikt door de stem van de verkoopster achter de koffie-counter, die vragend roept: “Één Grande Chai tea latte extra hot?! Anyone?”.

Lekkere Muppets

Vriendlief heeft twee-cuter-dan-cute neefjes; D. & S. Een tweeling (maar niet zo’n enge tweeling die sprekend op elkaar lijkt – niets engers dan dat). Ze bellen ons via Facetime op de iPad. In hun joggingpakjes zitten ze te gniffelen voor de webcam van hun computer. “Komen jullie zaterdag bij ons eten???” roepen ze enthousiast. Al zou ik op die dag net mijn trouwdag hebben gepland, voor zo’n ultrazoet verzoek ga je natuurlijk overstag. Er volgen wat grappen over scheten (ze zitten momenteel in hun ‘schetenfase’), ik word nog gecomplimenteerd (S.: “Nancy zegt ook niks!” – nee, ik kom gewoon niet boven het gekakel uit – waarop neefje D. zegt: “Nee, maar zij is een dáme en dames praten nooit veel!”) en uiteindelijk vraag ik, pogend mij in de belevingswereld van 7-jarigen te verplaatsen: “Zeg, zijn jullie al naar The Muppets geweest?”. Daarop zegt D., op dezelfde toon waarop hij vorige week in de supermarkt vroeg wat zuurkool is; “Wat is Muppets?”. S. roept daarop enthousiast: “Ik weet het! Die hadden we bij de bioscoop, die waren heel lekker!”. Waarop neefje D. het uitschatert van de lach: “Hahaha, hij bedoelt muffins!”

Wauw. Dat was een roerig weekje. Mijn geliefde opa; een stoere vriendelijke reus die met zijn typisch Utrechtse humor en uitspraken alle lachers op zijn hand had als we bij elkaar kwamen, overleed vorige week geheel onverwacht. Niemand had iets aan zien komen. Ik werd wakker van het schelle geluid van de huistelefoon – waar ik vervolgens met mijn ogen nog dicht en in het pikkedonker naar tastte onder de deken (waar hij natuurlijk nooit ligt, die staat gewoon altijd in de houder in de huiskamer). Toen ik doorkreeg dat het geluid uit de woonkamer kwam, klauterde ik haastig uit bed naar de telefoon, en hoorde ik mijn moeder in de hoorn zeggen: “Er is iets met opa. Oma vond hem vanochtend op de bank. Hulpverleners zijn ter plaatse en proberen hem te reanimeren. Het ziet er niet goed uit.” Ik kon alleen maar stoïcijns gebrabbel uitbrengen. En toen ik even later hoorde dat hij toch echt bleek te zijn overleden, voelde ik helemaal niks van binnen – ik was echt een beetje in shock, geloofde het niet. Mijn stoere lieve, aanwezige opa, die kon niet zomaar foetsie zijn.

De hele week zijn we bezig geweest om de uitvaart op een zo mooie en opa-achtige manier te regelen en mijn oma te ondersteunen. Mijn lieve, kranige omaatje, die alles samen deed met opa. Ik wist al dat ze een pittige tante was, maar ben nog steeds verbijsterd als ik zie hoe waanzinnig ze zich redt. Natuurlijk heeft ze enorm veel verdriet, maar tegelijkertijd probeert ze ook al heel veel dingen zelf te doen, te wennen aan het idee dat ze nu alleen is in huis. Ik was in staat om een week lang bij haar te komen logeren, maar dat wilde ze niet: “Laat mij maar zelf aan het idee wennen, ik moet er toch doorheen”, zei ze meteen. En de plechtigheid, die afgelopen maandag was, was prachtig. Vanaf mijn plekje in de zaal keek ik uit over een bomenlaan die oneindig leek, in prachtige herfstkleuren, met vogeltjes die heen en weer fladderden. Het leek wel een scène uit een Disney-film. Daar, tussen mijn oma en mijn lief in, voelde ik de warmte van onze bijzondere familie, die er altijd voor elkaar is. Samen met mijn broertje heb ik zelfs nog een stukje geschreven over opa en voorgedragen – iets wat ik razend spannend vond, maar toch heel graag wilde doen. Terwijl we achter het tafeltje met daarop de microfoon stonden, trilden mijn benen zo hard dat ik dacht de aanwezigen het tafeltje heen en weer konden zien gaan, maar mijn broer hield me stevig vast. Dat hebben we samen toch maar mooi gedaan.

Overweldigend was ook de opkomst van mensen die allemaal kwamen om afscheid te nemen van mijn bijzondere opa. Ik zette het op een ‘ugly cry‘ toen mijn lief vertelde dat zijn tantes ook allemaal zouden komen. Tante Jopie vertelde na afloop nog in geuren en kleuren dat ze helemaal met de bus naar Bilthoven was gekomen, maar daar geen aansluiting kon vinden richting het crematorium en toen is gaan liften (!). Ze sprak eerst een oudere meneer aan die zei dat hij niet die kant uit ging, maar die even later terug kwam rijden en riep: “Je gaat het nooit redden zo. Stap in, ik breng je wel!”, waarna hij naar het uitvaartcentrum is gesjeesd, voor de deur stopte, en het portier open slingerde zodat Tante Jopie snel uit kon stappen.

Mijn geliefde oom James – van de andere kant van de familie – was ook van de partij. Ik had hem vlak voor de dienst al even niet meer gezien maar dacht dat hij vast wel ergens achter in de zaal zou zitten. Met een klein clubje -alleen de naaste familie- bleven we na afloop van de dienst alleen achter in de zaal die speciaal voor ons werd afgesloten, om nog even stevig afscheid van opa te kunnen nemen. Wat natuurlijk een erg emotioneel gebeuren was. Zo stonden we echt even een tijdje geëmotioneerd stil rondom de kist van opa, elkaar troostend. Ineens hoorde ik linksachter me een kuchje en zag tot mijn grote verbazing dat oom James als een soort verstekeling nog was achtergebleven. Vriendlief had het trouwens al eerder door; die meende het moment te hebben opgevangen waarin oom James opeens verschrikt opkeek – zich realiserend dat hij in gedachten verzonken was geraakt en de zaal verder al leeg was. Toen is hij maar gebleven. Daar hebben we later flink om moeten lachen.

Toen we daarna nog samen met oma ergens een kop koffie gingen drinken (en voor mijn oma een rosé want “die heb ik wel verdiend dacht ik”) hebben we een paar minuten lang de slappe lach gehad om de manier waarop de stoffen servetten waren gevouwen.

Wat zal het gek zijn, om al die dingen die we normaal gesproken deden met opa erbij, nu zonder hem te moeten doen. Om nu herinneringen te maken zonder hem. Aan de ene kant ben ik verdrietig, aan de andere kant besef ik het nog niet helemaal. Want als er iemand was die leven in de brouwerij bracht, dan was het mijn opa wel.
Als ik aan hem denk, voel ik vooral de liefde die uit zijn grote, warme hart kwam. Ik kan alleen maar hopen dat mijn hart op een dag net zo groot, net zo liefdevol zal zijn als dat van mijn opa was.

De prachtige foto bovenaan is gemaakt door Jamie Beck.

Vandaag even wat onderhoud op dit blog; vandaar dat een en ander er misschien wat anders uit kan gaan zien. Er wordt aan gewerkt en ik zal mijn uiterste best doen om er geen bende van te maken (als het goed is wordt het alleen maar mooier & overzichtelijker).

In de tussentijd een mooie quote van de superinspirerende Mr. Steve Jobs om over na te denken. Have a happy day!