Sommige mensen kunnen er heel nonchalant mee omgaan. Die interesseert het allemaal weinig. Die gooien foto’s van zichzelf online alsof er geen morgen is. En die hebben het ook. Die fotogeniekheid. Kiekje tijdens het eten; huppakee, prachtfoto. Kiekje na ernstige fysieke inspanning: hoppa, prachtfoto. Kiekje tijdens momenten van intens verdriet: tadáá een foto die boekdelen spreekt en een geweldige emotie heeft vastgelegd.
Ik echter, sta áltijd als een wandelende ramp op foto’s. Nu dacht ik toch dat ik in het echt nog gevrijwaard was van een zekere onderkin (in ieder geval niet als ik recht vooruit staar en geen vin verroer), maar schiet een plaatje van me en ik heb er opeens drie. In real life heb ik vrij grote kijkers, maar zet me op de kiek en ik lijk net een niezende Japanner. En al mag ik in het echt godzijdank ook nog eens de mazzel hebben geen reumaknuistjes te hebben, zodra er een lens op me gericht wordt, schiet ik in een stuip.
Wanneer er dus ergens een plaatje van mij vastgelegd moet worden, ben ik op mijn hoede. Als ik zelf een foto met mijn eigen verschijning erop in moet leveren bijvoorbeeld, worden alle foto’s in het huis zorgvuldig gescand en kom ik altijd al heel snel tot de conclusie dat ik overal be-lá-che-lijk op sta. En als mijn foto in een blad/boekje/op een website verschijnt, verander ik in een nóg neurotischere versie van Truus de Mier op speed en ga ik zitten simmen omdat ik er, zoals vanouds, weer als een rasechte idioot in of op sta.
Ik ben werkelijk de on-fotogeniekste persoon op de aardbol. Álle imperfecties die ik zo angstvallig probeer te camoufleren, worden geopenbaard zodra er een lens op me gericht wordt. En bijna elk kiekje van ondergetekende kan linea recta door de papierversnipperaar. Óf het is gewoon zo dat ik in het echt veel lelijker ben dan ik zelf voor ogen heb en dat foto’s dan gewoon elke keer zwaar tegenvallen…
Wat het ook is, voorlopig spring ik nog maar snel buiten beeld zodra er een camera richting mij komt en verstop ik mij achter hoge ruggen, grote planten en een dikke pony. Misschien moet ik me toch maar eens inschrijven voor die cursus poseren à la Giselle.

Move on up – Curtis Mayfield

Ik zat er stiekem al een beetje op te azen; het zomertagje dat weer door weblogland waait. ‘T zorgt er toch voor dat we allemaal ondanks het beroerde weer in ons landje toch een beetje een zomerse kriebel voelen opkomen. Ilona was zo lief om mij d’r eentje in mijn sneakers te schuiven. Here it goes:

4 zonnige drankjes:
*Tja, eh dûh: een Caipirinha natuurlijk! Mét één van mijn gezellige gitaar-roerstaafjes erin aber natürlich.
*De Cosmopolitan (al drink ik die in weer en wind)
*Water. En dan gelijk een litertje of twee per dag.
*ijskoffie (en dan ’t liefst één van de Starbucks)

4 favo stranden:
*Zandvoort
*Noordwijk
*Scheveningen
*’t Privéstrand in Torrevieja van vorige zomer (mét schattige parasolletjes en palmen…)
Ik ben te onhip voor de Bloemendaalse stranden. Als ik op het strand ronddol wil ik zanderig en plakkerig zijn, gek doen en met beachhaar en makeuploze look voor de dag komen. Dan heb ik echt geen zin om hip te doen. Who’s with me on this one?

4 zomer hotspots van mijn stad:
Laten we hier de stad Utrecht maar voor nemen, want als ik aan Nieuwegein begin komen we niet verder dan Sjakie’s Ijssalon:
*Op een terrasje op het Neude (ja, tegenwoordig kun je behalve áán ook óp het Neude zitten)
*Op één of ander festival (zijn er altijd genoeg in de zomer)
*Ijssalon Venetia (definately de beste mokka-milkshakes in Nederland!)
*Op het terras bij restaurant LE:EN; zittend op een boomstam aan de sushi en de okra’s. Now that’s what i call summer!

Mijn kleuren voor deze zomer:
*Lichtroze (als in: mijn nieuwe trenchcoat… hoewel lichtbruin misschien juist weer praktisch is. Mh…)
*Goudbruin (als in: je velletje)
*Limegroen (als in: de limoentjes in je caipirinha)
*Helderblauw (als in: de kleur van de zee waaraan je ligt te vertoeven)

3 songs voor het zomer gevoel:
*Video – India.Arie; ik heb haar eerste ceedeetje ooit eens in een broeierige zomer gekocht
en associeer warmere temperaturen automatisch met dit plaatje.
*Untitled (How does it feel) – D’Angelo
*Gimme – Jill Scott
*Girl put your records on – Corinne Bailey Rae

Mijn typische zomer activiteiten:
*Waterijsjes eten
*Sproetjes kweken
*Veel terrasjes pakken
*North Sea Jazz Festival bezoeken

Mijn favo geurtjes voor de zomer:
*Calypso van Lancôme (komt doordat ik nog een hele, dichte verpakking heb staan die op moet…)
*Envy Me van Gucci (gewonnen, gewonnen, gewonnen!)
*Lacôste pour femme (altijd lekker)
*Lovely van Sarah Jessica Parker (althans, als ik die, zoals gepland, voor mijn verjaardag krijg. Gna)

4 dingen die ik ga doen deze zomer:
*Paar daagies Antwerpen met mijn lief
*Sproetjes kweken
*Mijn b-day vieren
*Naar het North Sea Jazz Festival!

Waar ik graag ben in de zomer:
*In de achtertuin, op een stretcher
*Op het North Sea Jazz, swingend op lekkere soul- en jazzmuziek
*In leuke winkelsteden, om lekker in het zonnetje te shoppen
*Op m’n fietsie

4 keer het ultieme zomergevoel
*Nieuwe gympies
*Een make-uploos koppie
*De geur van zonnebrandcrème
*Alles vrijwillig op de fiets willen doen

Wie ik ga taggen
*Rox
*Loutje
*Iedereen die ‘m nog niet gehad heeft of ‘m nog wil! It’s all yours!

Funky Fresh Dressed – Missy Elliott

Tsjing keboem retteketet, het is weer zover; de nieuwe Code ligt weer in de schappen! En om het leesplezier extra te veraangenamen is er nu wel een hele leuke deal voor je gecreërd: neem een abo op het fijne blaadje en je ontvangt een heus Glamgirl-shirtje en een uitgebreide haarverzorgingsset! Hoe het verder allemaal zit, kun je lezen op Glamgirl.nl.

En uiteraard staat er ook weer eine neue column van ondergetekende op de meest glamorous site van Nederland. Alles lezen over Menstrunazi’s? Op dus naar Glamgirl.nl! Hasta la vista, baby!

All Good – De La Soul

Soms heb je van die weekenden voor de boeg, die al helemaal volgepropt zitten. Ik krijg het daar Spaans benauwd van en zou dan niets liever willen dan diep wegkruipen onder de dekens met mijn lief. Toch blijken de zaken die op de planning staan toch altijd weer leuk uit te pakken en ben je blij dat ze zich aan jouw adres voordeden.
Mijn weekend begon eigenlijk vrijdag al. Ik had niet echt iets dringends op de planning staan, was van plan een beetje te gaan werken (freelance redacteuren kunnen tot op zekere hoogte zelf bepalen of en wanneer ze aan den slag gaan… i love my job!), totdat mijn moesje voorstelde om er even tussenuit te piepen. Prima plan, dacht ik zo. En dus stapten we in de auto en reden we naar een winkelcentrum in Utrecht, om toch even een andere omgeving te zijn dan met onze voetjes op de plakkerige vloer bij de plaatselijke buurtsuper. Bovendien handelden wij met voorbedachten rade; er bevindt zich een H&M in dat centrum. En natuurlijk moest er daarom geshopt worden; uiteindelijk vlogen er een heel mooi chique-de-friemel bruin jasje met piccolo-knoopjes en de zwarte-broek-die-ik-nog-nodig-had over de toonbank. Waarna ik een paniekaanval kreeg, omdat ik me bedacht helemaal niets in mijn kast te hebben hangen wat onder mijn nieuwe geweldige jasje kon. Afijn; we hebben vervolgens het hele winkelcentrum uitgekamd, op zoek naar iets leuks bruins, en renden uiteindelijk terug de H&M in waar ik na een passessie van een uur het geschikte truitje vond. En ik griste meteen nog even een bijpassende ketting mee.

De volgende dag toog ik ’s middags, gehuld in nieuw-bruin-jasje en niet-bruin-truitje met nieuwe-ketting, richting de crib van Milou, om haar kamer partyproof te maken voor haar verjaardagsfeestje van die avond. LouLou blies de vrolijke ballonnen op, terwijl ik me uitleefde met de serpentines en er nogmaals achterkwam dat ik te slap ben om ballonnen op te blazen. Ik kan het gewoon niet. Mijn wangen zijn er te groot voor, waardoor alle lucht zich daarin ophoopt en niet in de ballon. Na elke poging zag ik groen en rook ik rubberig, waarna ik besloot de schone taak geheel op Milou d’r schoot te schuiven. Besides: sepentines zijn veel leuker.
Lovely bijkomstigheid tijdens onze versiertoer was dat het zonnetje zo lekker warm haar kamer inscheen, dat we met het raam wagenwijd open, de stereo op tien (nou ja, eigenlijk op vijf, maar tien klinkt gelijk een stuk leuker) en in onze t-shirtjes heerlijk zonnenbadend in haar kamer vertoefden. En het feestje werd ook een succes; ondanks het feit dat Milou iets te enhousiast was geweest met het verspreiden van invitaties en er dus een stuk of dertig man op de gastenlijst stond voor in haar dan toch wel erg kleine kamer, werd het een gezellige (als in: iedereen bij elkaar op schoot) boel. En vond ik het jammer om tegen middernacht, op z’n Asspoesters, weer naar huis te moeten vluchten.

The next day stond eigenlijk in mijn agenda dat ik met vriendjelief mee naar Eindhoven zou gaan; hij hielp een vriend die cabaretier-in-wording is met het verzorgen van de muziek voor diens show en ik had beloofd hem te steunen tijdens zijn podium-moment. Mijn lijf was echter veel te moe voor lollige mopjes en dus besloot ik rustig thuis te blijven en lekker onder de dekens te kruipen met de bonuseditie van Rize in mijn dvd-speler. Toen er later ook nog eens een erg spannende aflevering van Law & Order, Special Victims Unit over de buis kwam rollen, was mijn kijkavondje compleet.

Hoe was jullie weekend?

Sunshowers – M.I.A. (jahaa, ik ben nu meteen helemaal verknocht)

De Gemeente Nieuwegein ziet het kleine stadje onder Utrecht als een woonwalhalla, ik zie het eerder als een vervelend dorp dat schrééuwt om een apocalyps. Naast het feit dat er geen scheet te beleven valt, is het ook nog eens zo dat er verbouwing na verbouwing gaande is en dat ik alle consequenties daarvan op mijn Blond Amsterdam-bordje krijg. Zo moet ik jaar in jaar uit het nieuws vernemen dat de hoofdweg door mijn woonwijk weer ‘es voorzien zal gaan worden van verkeersdrempels, vervolgens dat de drempels moeten worden opgehoogd omdat ze zijn verzakt en daarna het vrolijke nieuws dat de drempels wegens overlast toch maar weer worden weggehaald.

What’s the problem?, zul je misschien denken. Wel, dat is niet alleen dat ik een bult krijg van dit drempelgedoe (zie je de woordspeling?), maar ook nog eens dat mijn trouwe kameraad: buslijn 77, nu niet meer zo fijn langs mijn huisje komt rijden. En dat ik dus naar een bushalte verderop moet lopen. Mijn dagelijkse looproute richting bushalte verandert dan zomaar ineens van een sprintje van drie minuten naar een stevige wandel van bijna een kwartier.
Lichtpuntje dat mij in dit geval over de drempel trekt (…), is dat ik daarmee natuurlijk wel billen van staal kweek. Of allicht gespierde benen. Maar ik blijf me ergeren aan dat gewerk aan die drempels. Daarnaast is het zo dat mijn oude vertrouwde bushalte op een zeer aangename plek staat. Het is er rustig, vaak schijnt het zonnetje en er zit altijd wel een nest jonge vogeltjes te kwetteren in een boom. Net een scène uit een Disney-film naar keuze. Mijn surrogaat-bushalte echter, bevindt zich letterlijk in het midden van een zeer drukke weg; heeft een bijzonder klein hokje en trekt behalve een platgereden eend geen enkele diersoort aan. Daar sta je dan; op de tocht, midden op de weg, terwijl de auto’s langsrazen. Daar word ik nou niet bepaald een vrolijke Francien van.

Van de week stond ik dus onrustig, me inwendig ontzettend ergerend aan al het leed dat mij werd berokkend, te wachten op mijn bus bij de halte-from-hell, toen er een slome duikelaar aan kwam lopen die naast mij in het bushokje ging staan. Toen ik de klik van een aansteker hoorde, voelde ik mijn houding alweer verkrampen: ik heb er zo’n bloody hekel aan als ik als éérste in een bushokje/op een bankje/waar dan ook sta te wachten en er vervolgens iemand bij me komt staan die begint te roken. Ik was er toch verdomme eerder? Voor mijn part mag iedereen zitten te stomen als een locomotief, maar liever niet als ik in de buurt ben. Ik bleef ongeveer een minuut lang boze blikken richting de jongen werpen, in de hoop dat hij ze zou zien en ze zich zou aantrekken, maar Schlomo bleef gewoon voor zich uitstaren. En toen begon hij te tuffen.
Voor de mensen die hun wenkbrauwen nu in een verticale positie duwen (mijn vriendinnen die niet uit de buurt van Utrecht komen hebben mij eens vertelt dat zij er geen flauw benul van hebben wat het woordt ’tuffen’ betekent. Ik dacht dat het in de Dikke van Dale zou staan…); tuffen is zoiets als spugen. Rochelen. Je speeksel uitwerpen op de stoep. Een fenomeen waarvan de oorzaak mij nog steeds niet duidelijk is. Heb je soms iets verkeerd gegeten? Vergeten je tanden te poetsen? Juist wel je tanden gepoetst maar niet goed gespoeld en nu nog restanten tandpasta in je mond? Wat? Wát? Wat is het?
Enniewee, de boy heeft zo ongeveer twintig rochels uit zijn mond de vloer op weten te spugen, verder geen vin verroerend en mij in compleet afgrijzen achterlatend, tot de bus kwam. Ik dacht onderhand dat er al die tijd geen jongen maar een lama naast me had gestaan.

Laat ze alsjeblieft heel snel wezen met het weghalen van die drempels, of ik ontwikkel een serieuze vorm van drempelvrees.

Buckey Done Gun – M.I.A.

Ik ben dól op het krijgen van pakketjes. Zodra er weer een TPG- of andersoortig mannetje met een postpakketje voor de deur staat, begint mijn hart te racen en maakt mijn lever een vreugdesprongetje. Het feit dat geen van de Nederlandse TPG-medewerkers eruit ziet als een exemplaar dat met zijn package voor SATC’s Samantha’s neus zou kunnen staan, is ze dan alweer vergeven. Een pakket, een pakket! Een pakket, voor mij!
Zodra ik de grote envelop of kartonnen doos in mijn rozegelakte klauwen heb, gooi ik de deur met een noodgang dicht (de TPG’er met een versufde gezichtsuitdrukking op mijn deurmat achterlatend), ren ik zo snel ik kan naar de eettafel en scheur ik de hele handel open terwijl ik ondertussen mijn postpakketjesdeuntje neurie. Het is zo al een aantal keren voorgekomen dat ik verschrikt met basketballgympen in maat 48 in mijn hand stond, één of ander vaag boek wat me helemaal niets zei te pakken had of naar een proefverpakking kattenbrokjes met rijst en vis stond te staren. Tja, in mijn enthousiasme open ik ook wel eens de pakjes voor andere lieden in het huis (de gympen waren voor mijn broertje van twee meter, dat snap je). En dat wordt me niet altijd in dank afgenomen.
Maar toen ik gisteren nietsvermoedend thuiskwam en er ineens een grote envelop met mijn naam erop naar me lag te lonken, wist ik dat ik legaal kon gaan scheuren. Ik verwachtte namelijk helemaal geen pakje, wat me des te nieuwsgieriger en may i say, opgewondener maakte. Wat bleek? Er zat een grote shiny fles Gucci Envy Me-parfum in. Blijkbaar had ik die gewonnen door een keer een enquête in te vullen voor het blad BLVD; iets wat ik al lang vergeten was! En het mooie is; dat was naar aanleiding van een proefabonnement dat ik toendertijd óók had gewonnen door een formuliertje in te vullen op de Women Inc. beurs.
You connect the dots; ik ben dus een bijzonder vrolijke Francien vandaag. En ik ruik ook nog eens heel lekker.

Postpakketjesdeuntje – NEnz

Dames en heren, het is weer zover: ik ben even ontzettend web-logmoe. De stukjes komen niet meer ééntweedrie uit mijn mouw rollen, ik krijg steeds vaker log-reacties waarvan mijn wenkbrauwen zich plooien tot twee vraagtekens (maar gelukkig bestaat de overgrote meerderheid nog uit lieve, leuke en gezellige reacties van jullie allemaal, waarvoor mijn enorme dank) en daarbij ben ik mijn lay-out hartstikke zat, maar waaieren de Jan des Bouvrie-kriebels nou niet bepaald door mijn lijf. Ik heb dus geen idee hoe ik de boel hier opnieuw ga behangen.

Daarom, mijn lieve trouwe lezers, ben ik voorlopig even off, om mijn gedachten te ordenen en te bedenken hoe ik mijn log ga veranderen. En voor die lezers die mijn verhalen graag lezen, die lieve, leuke en gezellige reacties achterlaten en die me misschien zelfs een klein beetje zullen missen… ik kom snel weer terug hoor! Bovendien komt er soon weer een nieuwe column op Glamgirl.nl te staan. Tot schnell!

Liefs, NEnz

Dopeheid – The Fringe ft. AyKay

Één van de grootste martelingen voor een rasechte shopaholic als ondergetekende, is wanneer haar pinpas niet mee wil werken. En mijn eigenste, nog ongepimpte Postbank-pas, stribbelt nu al weken tegen. Zodra ik hem uit mijn Hello Kitty-tijgerprintportemonneetje trek (gekregen van mijn überhippe tante) hoor ik hem al zuchten. Ik staar verlekkerd elke etalage in en raak met mijn hand alle mooie jurkjes aan die ik in mijn tijdschriften tegenkom. Ik droom over nieuwe schoenen, val bijna flauw wanneer mijn collega mij een fotoreportage van haar in New York geshopte spulletjes laat zien, en kan niet normaal bellen met mijn vriendje zonder minstens één keer te hebben opgesomd welke dingen ik eigenlijk nog zo graag zou willen shoppen, waarna ik steevast afsteek in een theatrale tirade over het wel en wee van mijn portemonnee.
Het wordt dus hoog, hoog tijd dat de Money Truck weer eens langs mijn huisje rijdt.
Maar er gloort hoop aan de horizon: er ligt een klein fortuintje in het verschiet, alleen moet ik tot die tijd nog even geduld hebben. Wat erg lastig is wanneer elke vezel in je lijf schreeuwt dat je alvast moet investeren in je zomergarderobe. Ik hou mezelf dan ook de hele dag bezig door lijstjes te maken met alle leuke dingen die ik strakjes met mijn kersverse centjes ga shoppen. En je begrijpt het al; die wil ik natuurlijk gladly met jullie delen…

* Dat ene paar knalrode pumps, ook al wilde ik liever zachtroze. Maar ze zijn er nu en het biedt ook wel weer mogelijkheden tot stoerdere rockchick-achtige outfitjes à la Birgit Schuurman.
* Zachtroze pumps.
* Een setje stoere sneakers om de ellendige blarenpijn mee af te wisselen.
* Een flaconnetje Oh! Sensual Hot Lips dat mijn lippen zal opblazen tot ongekende hoogten. Nu ja, dat is nou ook weer niet de bedoeling; maatje Scarlett is genoeg. Ik kom toch nooit in de buurt van water, dus om nou de rest van mijn leven een opblaasboot met me mee te zeulen…
* Hou je vast en pak de astma-inhalator er maar vast bij: die skinny, ik herhaal; skinny jeans die ik heb gepast. Met toeplopende pijpen. Jaja. Per ongeluk gepast (ik wist niet dat ‘ie skinny was. En trouwens: hoe kun je dat op het eerste gezicht zeggen van een spijkerbroek?) en zo tot de conclusie gekomen dat het toch nog wel meevalt met dat Kirstie Alley-complex. Alleen dan weer dom dat ik ‘m heb teruggehangen…
* Een Kate Mossig giletje. Nooit gedacht dat dat me zou staan. Had nog jaren ’80 trauma’s van mezelf in een zwartfluwelen exemplaar, compleet met wafeltjeshaar.
* Een tas. Het wordt wel weer tijd voor een nieuw exemplaar om het armpje. Maar niet tegen mijn moeder zeggen, i.v.m. zeer waarschijnlijke woede-aanval. Geheel onredelijk, dat begrijp je. Ik bedoel; met een béétje kracht zetten kan mijn kamerdeur echt nog wel open hoor. Ongeveer. Bovendien is het hengsel mijn laatstgekochte tas van de week spontaan geknapt. En ja, de schoenmaker kan dat misschien wel verhelpen, maar toch is er nu onzuivere lucht in onze relatie geslopen. Ik bedoel: hoe kan ik ‘m ooit nog vertrouwen als ‘ie me na drie maanden innige liefde al laat zitten?
* Stápels sexy, kanten lingerie om mezelf helemaal te verwennen. Héérlijk.
* Een stapeltje cd’s dat nog op mijn verlanglijstje staat.
* Een creditcard, om na deze shopsessie nog te kunnen voorzien in mijn dagelijkse behoeften.

Kom nu maar op met de doekoe.

What is it this time – Jamie Lidell

Hey lieve lezers. Ik ben heel even onder constructie, vandaar de verspringende beelden en dat soort ongein. Later meer! Ciao!
Liefs, NEnz

Lieve lezers, ik heb jullie hulp nodig, want ik struikel over een dilemma. Nu struikel ik wel vaker, zeker gezien het feit dat ik heel vaak te grote schoenen koop omdat ik ze onmogelijk kan laten staan en dus vaak de ruimte tussen mijn voet en een ander object te klein inschat, maar dit is een blog-kwestie. Want welk van de twee bovenste afbeeldingen is nou het leukste welkomstplaatje voor mijn log? Ik was zo hartverscheurend verliefd op de prachtige foto van Naima in New York, dat ik geen enkele foto meer kan vinden die ik net zo mooi vind, laat staan nóg mooier. En ja, dan slaat toch een beetje de verveling toe op mijn site. Want week na week naar het zelfde plaatje kijken wordt op een gegeven moment ook een beetje saai. Daarom laat ik jullie beslissen. Wordt het tijd voor een frisse wind in de vorm van een klein beetje drama of bombarderen we Naima en haar hotdog-kar tot een evergreen? It’s up to you. For now dan toch even de Little Miss Drama. Om te wennen, misschien?

I love you – As One