Voor wie het nog niet wist: ik heb een nieuwe baan. Zo’n echte, vaste en, may i say, perfecte baan. Want het is werkelijk een dreamjob. In de bladenwereld. Aanstaande maandag begin ik al. Dan kom ik ietwat onwennig binnenschuifelen met in mijn handen een gloedjenieuwe Blond Amsterdam-mok in een kartonnen doosje. Gekregen van vriendjelief, om op het werk koffie en thee uit te drinken. Want dat doen mensen met een vaste baan.
En wat ik nu doe, is feest vieren. Genieten van het feit dat zo’n prachtkans maar weer mooi voor mijn Fafi-sneakers belandt. En uiteraard zelfgebakken cupcakes eten. Loads and loads of ‘em…

Oh en speciaal voor S.A. die nu vast brandt van nieuwsgierigheid: ja, het is dezelfde :).

Sweet is the air – Alice Russell

Het achtste wereldwonder is geschied: mijn log-lust is verdwenen. Besides: ik heb andere dingen aan m’n dopske. Daarom ben ik er eventjes tussenuit. Maar niet voor lang! C-ya soon!

She’s a bitch – Missy Elliott

Al werd mij een ritje in een long stretched limo met Jesse Metcalfe, Jay Hernandez én Chris Zegers aangeboden; voor geen goud had ik het afgelopen weekend Antwerpen willen missen. Boy o boy, wat heb ik genoten! Bovendien heb ik aldaar een nieuwe liefde gevonden: de in pure chocolade gedoopte aardbei van Godiva. I had died and gone to heaven!

We vertrokken afgelopen vrijdag: mams en ik. Vriendjelief was wel errug druk met het afstuderen en het leek me super om een keertje met mon mama op stap te zijn. Bovendien: die shopgenen komen van haar, dus dat beloofde veel goeds. ‘T treinen ging allemaal heel relaxed en voordat we het wisten, liepen we al op de Keyserlei. Ingecheckt en de stad verkennen maar! Dat mondde uit in heerlijk vertoeven op het terras van een tapas-restaurant (auberginetaartjes de bomb!) en het scoren van dé Fafi Adicolors. Ik zweer het je: ik dacht dat ik ze nooit tegen zou komen. Tot we een hele aparte designstore binnentraden boven de International Magazine Shop (ook al zo’n fijnerd!) en ik tegen mijn grote liefdes aanliep. Maar natuurlijk waren er nog maar twee veuls te kleine maatjes over van de supersneaks. Gelukkig zijn de Antwerpenaren de beroerdste niet en raadde de verkoper mij aan eens heel snel te gaan kijken bij de Adidas Originals Store. Misschien dat die nog wel wat over hadden. En ja hoor: even later had ik ze aan mijn poezelige voetjes. En was ik meteen een vriendinneke rijker (de salesgirl was een superlief Vlaminkje die we later nog vele malen tegenkwamen terwijl ze druk naar ons zwaaide). Ik glunderde van oor tot oor.

Daarna nog heerlijk verder gesjokt en ’s avonds gedineerd op een terrasje van een Italiaan ("Prego, prego, bella!"). Aan de overkant was toevallig een voetbalwedstrijd bezig met het Nederlands elftal en iedereen ging helemaal uit z’n wk-muts. In Nederland zou ik bij zo’n tafereel toch even een stevig blokje om gaan; hier was het juist supergezellig en grappig om mee te maken. The next day hebben we werkelijk ki-lo-me-ters afgelegd. Kammenstraat, Nationalestraat (hét modemekka van Antwerpen) en ongeveer elke straat die er maar op de kaart staat. Ik had aan het eind van de dag geen voeten meer over. Maar het was het dubbel en dwars waard: heerlijk geshopt, gegeten (o.a. de lekkerste wafel ooit!) & genoten. En hetzelfde geldt voor zondag: één groot feest! Op de Vogeltjesmarkt na dan, waar ik bijna een paniekaanval kreeg van al die enorme mensen op sandalen die zich in de bloedhitte bovenop mij stortten (althans; zo leek dat). Niets voor mij; zo’n markt en al helemaal niet als ik er dieren aantref. Worst fashion crime gespot die dag: een vrouw van rond de 70 in een knalroze latex ultrastrakke boobtube met witte doorschijnende kokerrok (of kokerdwangbuis) en gouden heuptas, lopend op Dr. Scholl slippertjes met huidkleurige pantykousjes erin. Need i say more?

The way home was af en toe ook behoorlijk schrikwekkend (in piepkleine coupeetjes zitten zonder raampje in de bloedhitte, slepen met grote tassen (maar uiteraard moest de Adidas-doos in zijn geheel weer mee naar huis), uren in de warme volgepakte trein en zwetende mensen. Not my idea of having fun. Gelukkig arriveerden we toch nog zu hause, moe, maar vol met fijne herinneringen. Ik kan er weer even tegenaan.

Heaven must be like this – D’Angelo

Note to self: tien redenen waarom het niet erg is dat ik Chris niet zal ontmoeten:

1. Dit bespaart me talloze stressvolle uren voor mijn kledingkast. En mij kennende; talloze stressvolle uren shoppen naar de perfecte outfit in de stad. Waar ik natuurlijk ook helemaal geen tijd voor zou hebben gehad, nu.
2. Ik hoef niet naar de kapper.
3. Dat kleine puistje op mijn kin maakt opeens niet meer zoveel uit.
4. Ik hoef geen lijst met gespreksonderwerpen voor in de auto op te stellen ("Goh, hoest nou met Wendy?") of te panieken als het plotseling stil is.
5. Ik hoef mezelf er niet van te weerhouden om mijn hand op zijn knie te leggen ("Oh, ik dacht dat het mijn eigen knie was! Haha!")
6. Ik zou vast een enorme blunder maken, zoals struikelen voor zijn neus, niezen mét snot (één van de vreselijkste dingen die je kan overkomen in gezelschap. En reken maar dat je dan juist géén tissues in je tas hebt) of zeg, pakweg, op de grote kabel voor het podium gaan staan waardoor ik het geluid met één beweging lam leg (dat zou namelijk niet de eerste keer zijn). Of ik zou opeens heel nodig moeten poepen.
7. Ik hou niet van Texel.
8. Ik zal mijn verdriet moeten vershoppen in Antwerpen. Elke aankoop is vanaf nu geoorloofd (want oh-oh wat ben ik zielig).
9. Hetzelfde geldt voor cocktails.
10. Zó knap is hij nou ook weer niet… toch?

Sjit.

P.s. meer suggesties zijn welkom. Help!

Gone Daddy Gone – Gnarls Barkley

Telefoontje van mijn werkgever:

H.: "Hey Nens, met H. Zeg, ik vroeg me af of je zaterdag al wat te doen hebt…"
NEnz: "Uhm ja, zaterdag zit ik in Antwerpen. Weekendje weg, weet je wel?"
H.: "Oh, da’s wel erg jammer."
NEnz: "Waar had je me dan voor nodig?"
H.: "Ik vroeg me af of je misschien zin had om met Chris Zegers mee te rijden in zijn Porsche naar Texel voor een concert van zijn band. Jammer."

If you’ll excuse me: ik ga even in een hoekje zitten huilen…

These Eyes – India.Arie

Er zijn tijden waarin ik mezelf tot de saaie Miepen van deze wereld toereken. Er zijn ook tijden waarin ik ervan overtuigd ben dat mijn bizarre leven perfect roman-materiaal is. Of op zijn minst geschikt voor een slechte B-film.
Neem nou afgelopen vrijdag: volledig geveld door migraine-pijnen lag ik op de bank te bidden om genezing. En wat sturen de Goden mij? Juist: een salsa-percussieband in de straat. Nooit ofte nimmer hoor je hier ook maar één vogel tjilpen (nu ja, da’s misschien wat overdreven, maar je begrijpt me wel) en dan opeens blijkt iemand een Soca-groep te hebben besteld die Slagerij van Kampen doet verbleken tot niet meer dan een treurig peutergetrommel. Het moet ook niet gekker worden.
Tijd om er even tussenuit te gaan. En dat doe ik: next weekend even lekker een paar daagies naar Antwerpen. Voor de broodnodige rust. En voor shopgoeroe’s everywhere: fijne adresjes zijn altijd welkom aan dit shop-front. ‘T is maar dat je het weet.

Summer – India.Arie

Ik ben er best een beetje trots op: het allereerste exemplaar van de vernieuwde Fancy! Want hij is mooooi geworden! In de winkels liggen doet ‘ie nog niet, maar op de website kun je alvast een virtuele blik werpen in het brand spankin’ nieuwe blad. En nu allemaal, binnen of buiten de doelgroep vallend, kopen die hap! Vanaf 20 juni issie all yours…

Till i get to you – Nikka Costa

Alsof de ervaring van het verhuizen van mijn weblog nog niet traumatisch genoeg was, zijn nu ook mijn buren verhuisd. Zo heb je de wereld; zo valt ‘ie uiteen. En nu heb ik dus nieuwe buren. Leuke mensen, voor zover ik kan inschatten. En toch vind ik al die veranderingen maar niks. Ik vond mijn oude buren ook wel best. Op de stuiterbal – het populairste stuk speelgoed van hun kids – na dan, waardoor ik mezelf af en toe tegen de muren wierp van ellende. Als ik in een wraaklustige stemming was, trok ik gewoon even mijn cowboyboots met fikse houten hak aan om een robbertje Riverdance uit te voeren op het laminaat. Maar ja, daar schiet je zelf natuurlijk ook niks mee op.

Nu ze dan ook weg zijn, besef ik opeens hoe fijn het eigenlijk was om juist die buren naast ons te hebben wonen. Ze waren stil, ze waren geen twee-meter lang, waardoor je iedere keer een hoofd boven de schutting uit ziet komen terwijl jij in je bikini ligt te zonnen, ze rookten niet in de tuin, waardoor je gewoon lekker van je caipirinhaatje kon genieten op je ligbed zonder te worden doorzeefd met een walm van sigarettenstank in plaats van de wonderschone natuurlucht en ze hoefden niets aan het huis te verbouwen. En nu is dat allemaal voorgoed voorbij.

Daar werd ik nog eventjes haarfijn op gewezen toen ik vanmorgen om 7 uur (!) wakker werd van een hoop lawaai en gigantische schimmen voor mijn raam zag bewegen. Gewapend met mijn nagelknipper (vraag me niet waarom; het was dat of Nivea reiniginsdoekjes) trok ik de luxaflex open toen ik twee grote mannen op het dak zag. Oh god. De dakkapel. Toch niet vandaag? Ja, vandaag. Holy shit. Denkend het gewouwel te kunnen negeren, deed ik een dappere poging weer terug in slaap te komen, tot er na twee minuten een oorverdovend kabaal losbarstte. Hameren, zagen, verschuivende dakpannen: het klinkt eerder alsof ze het hele huizenblok in tweeën zagen dan dat ze een dakkapel aan proberen te brengen. En dan moet dit hevig in haar nachtrust verstoorde meisje ook nog eens thuis werken vandaag! Afijn, na een uitspraak die ik nu maar zal afdoen met het woord ‘censuur’, stampvoette ik woest naar beneden, alwaar mijn ouders in lachen uitbarstten en me vertelden dat ze al aan het afwachten waren wanneer ik naar beneden zou stormen met een gezicht als dat van Saddam Hoessein.

Nooit gedacht dat ik zo vurig zou verlangen naar mijn oude buren. Zelfs de stuiterbal mag mee terug verhuizen. En ik steek vrijwillig de handen uit de mouwen om meubels te helpen sjouwen. Wat zongen Joni en Janet nou ook alweer; you don’t know what you got til it’s gone…?

Got til it’s gone – Janet ft. Q-tip

Wow, dat was me het weekje wel! Dus waar begin ik in ’s hemelsnaam met mijn verhaal? Ah, woensdag dan maar. Een dagje op stap samen met Judith; what a doll!

Via collega’s had ik vernomen dat er een Judith Osborn Sample Sale zou plaatsvinden in hartje Amsterdam. Nu ben ik normaal gesproken niet zo’n grote fan van de Croma-chick, maar sommige ontwerpjes van het visvrouwtje kunnen mij wel bekoren. De boel is lekker fresh, funky & funny; dus prima geschikt voor in mijn kledingkast. Bovendien: spreek het woord ‘weggeefprijzen’ uit en ik ben al onderweg. Maar, er was wel enige twijfel: want is een weggeefprijs voor Judith O. ook een weggeefprijs voor NEnz? Wel, met truitjes voor tien euries; reken maar van yes. Judith en ik gingen vol-le-dig uit onze panty’s en waren een flinke tijd zoet in de saaie kantoorruimte; volgestouwd met de vrolijkste kleurtjes. Uiteindelijk gingen we allebei met volle tassen en een smile van oor tot oor richting station Bijlmer, waar we besloten een fijn filmpje te pakken in Pathé Arena. Een hemelsche dag, en wat is Judith toch een ontzettende schat!

Zaterdag trommelde ik vriendin Neeltje op om zusammen naar Den Haag af te reizen, voor de Fashion NL: The Next Generation-tentoonstelling in het Gemeentemuseum. Natuurlijk slaagden we er in om drie kwartier vóór openingstijd voor de grote houten deuren van het museum te staan ("Laten we lekker vroeg gaan!"). En geen Starbucks in velden of wegen te bekennen. Goddank waren de weergoden ons goed gezind en was er een prachtige tuin aan de achterkant van het gebouw alwaar we lekker sproetjes hebben gekweekt in het zonnetje. De tentoonstelling zelf viel een klein beetje tegen; het was allemaal wat weinig en we werden gestalkt door een bewaker die ons ervan weerhield om de creaties aan te gaan passen (missie van het museum geslaagd). Toch heb ik stiekem een rits kiekjes van Daryl’s-ruimte kunnen maken. Tja, je bent een fan of je bent het niet. Na ongeveer dood te zijn gegaan van de stilte (behalve bij de stand van -hoe kan het ook anders – Bas Kosters; maar van die hysterische muzak werden we ook niet echt blij), tramden we maar snel richting stad om onze oren én ogen de kost te geven. Vervolgens voltrok zich het ritueel van shoppen, snoepen, snacken en lekker uit eten. Waarna wij weer fijn met het treintje terug naar Utrecht reisden.

De afgelopen pinksterdagen heb ik ook nog allemaal gezellige dingen gedaan, waarna ik nu achter de pc geplakt aan het werk ben en ondertussen af en toe de puinhopen van mijn log probeer te herstellen. Tja, zo’n dinsdag valt dan wel wat in het niet bij vorige week. Het moet maar héél snel weer weekend worden…

Slumvillage ft. D’Angelo – Tell Me

Nou, u ziet het: ik is moved. En ik is niet blij, gezien de grote puinhopen die er nu op mijn log zijn ontstaan. En is dat nieuwe beheermenu alleen voor de Einsteins onder ons ofzo? Ik ben al een uur bezig om te zoeken waar mijn menu zich bevindt. Godsnondeknetter. Voor nu dus even één grote zooi en even niks nieuws. Zodra ik het licht heb gezien, volgt er meer. Sayonara webvrinden!

Shit, damn, m*therf*cker – D’Angelo