Niet is opwindender dan shoppen in een outletstore (nu ja, naast een intiem theekransje met Heath Ledger misschien). En dan niet zo’n halfslachtig zaakje waarin je badend in het tl-licht en omgeven door Libelle-vrouwen zit te graaien in de bakken met spul waarvan de plaatselijke V&D nog het schaamrood op de kaken zou krijgen. Nee, échte, goeie outletstores. En bovendien eis ik belachelijk lage prijzen.
Zet mij neer in een goede outletstore en ik ben de eerstvolgende wel, toch op z’n minst, 60 minuten niet in staat om aan de wereldpolitiek, het engelengezicht van Orlando Bloom en aan basisbehoeften als eten & drinken te denken. Laat staan dat ik nog steeds zo nodig naar de wc moet. Ik ben inmiddels zelfs zo´n gehaaide outletshopper, dat ik precies weet welke tas na een uur staan nog steeds comfortabel op de schoudertjes hangt, welke onderbroek het snelst past (niets zo vervelend als een undie die steeds naar beneden glijdt tijdens het aanproberen van een stapel broeken) en wat er allemaal in mijn outlet-kit moet zitten (flesje water, cash -want er is heel handig nóóit een pinautomaat aanwezig -, paracetamolletjes, haarband en reinigingsdoekjes).
En zo leverde dat mij de afgelopen weken op:
*Een prachtig zwart gehaakt wikkelvestje van Christian Lacroix (= favo designer van onze Fiona. Ik voel een band!) met driekwartmouwtjes.
*Daarbij een setje bijpassende buttons van dezelfde meneer. Voor op dat truitje.
*Een bruine longsleeve van zijdezachte stof met pofmouwtjes en een door Lacroix getekende afbeelding van een fashionista op de rug. Erop genaaid met glanzende roze, blauwe en gele draad.
*Knalroze lederen handschoentjes met datzelfde poppetje erop. De gezellige heumeu van de winkel wou ze bijna niet meegeven, zo dol was hij erop.

En nu ja, ik durf het bijna niet te zeggen (een beetje uit zelfbescherming, want mijn hart gaat iedere keer zo hart racen dat ‘ie bijna uit mijn borstkas knalt), maar ik heb mijn eerste echte Daryl van Wouw gescoord. Naast de Martini-voetbal-sjaal dan. Het is een fabulous t-shirtjurkje met de typische Daryl-zeefdrukprint erop. Geweldig op een donkere skinny jeans.
Je begrijpt: ik ben in de zevende mode-hemel. En leef de komende weken op brood met pindakaas…

LDN – Lily Allen

Foto van NEnz in Space Mountain (zie hysterisch kind in paarse panterprint met de flapperende wangen rechtsonder). En het levende bewijs van mijn ontbrekend fotografisch talent.

Gut, een mens kan ook niet meer in een paar korte zinnen weergeven hoe zijn of haar tripje Parijs was, zonder geschreeuw om meer informatie te verduren te krijgen! Maar goed, ik ben ook de beroerdste niet, dus vooruit dan maar.
Uiteraard, lieve lezers, was mijn rol in het geheel niet die van fotograaf (want: dan zou je straks een magazine vol blurry foto’s van halve hoofden, voeten en onverklaarbare objecten krijgen, gezien de privécollectie aan foto’s die ik thuis op de computer nog eens nader en met een grote frons in de wenkbrauwen bekeek: “Oh, was dat knopje op mijn camera om de schérpte in te stellen?!”), visagiste (want: na van de week in de make-up gezet te zijn door een Bourjois-visagiste bleek nog maar eens dat ik zelf echt geen verstand heb van meukup) of styliste (want: kan mezelf nog geeneens fatsoenlijk aankleden). Maar ik ging mee als redacteur, om de boel een beetje, wel, ‘in de gaten te houden’. Zo kon ik heerlijk ongegeneerd meepeaken zonder hysterisch te hoeven worden van de werkstress. In plaats daarvan stond ik op de set met grote ogen te kijken naar al dat moois dat werd gecreeërd, blokkeerde ik af en toe eens het zicht van een té nieuwsgierige Disneyland-bezoeker, deed ik heel interessant met de kleding die de styliste had uitgezocht, hield ik de haarspelden vast van de visagiste en maakte ik ritjes in Space Mountain met de modellen. It was fabulous.
En ik zou mezelf natuurlijk niet zijn als ik van de vrije zaterdagmiddag gebruik maakte om samen met collega K. en PR-medewerker J. in de auto richting het dichtsbijzijndste winkelcentrum te scheuren. Daar stond ik, in de Parijse versie van Batavia Stad (vervang ‘Replay’ door Christian Lacroix, ‘Triumph’ door Calvin Klein Underwear en ”s Oliver’ door een Fornarina Store en ik ben in de hemel) oog in oog met de Miss Van for Fornarina-tas. Één hemels stukje zilver leer met wulpse babes erop. Helaas was de prijs even hoog als mijn begeerte. Nog even overwogen om ‘m te stelen (want: ze kennen me daar toch niet), maar was ervan overtuigd dat mijn karma me dan voor eens en voor altijd de rug toe zou keren. Uit frustratie daarna de Franse Claire’s leeggeshopt en teruggekeerd met een tas vol Hello Kitty-accessoires.
En verder, tja, verder was het gewoon een weekend om nooit meer te vergeten. Veel geleerd (zo moet ik van de styliste voortaan mijn haarband ‘in’ mijn haar dragen en niet van voren naar achteren schuiven; veel hipper (en onpraktischer, maar goed, alles voor de hipheid) en weet ik nu precies hoe ik van mijn blonde, steile haar een afro als die van Nik uit ANTM moet maken. Als ik dat zou willen.) en heel veel gelachen. En oh ja, ook nog even gecuddled met Iejoor en Pluto en Knabbel ervan weerhouden om mijn tas met Disney-mintjes voor het thuisfront te stelen.
Het is waar wat ze zeggen: Disneyland is magisch…

Of het nou komt door mijn weekend in Parijs waarin ik een Franse smaak zou hebben ontwikkeld, of door de overduidelijke link met mijn favo designer Daryl van Wouw, ik weet het niet. Maar fact is dat ik de hots heb voor de Louis Vuitton Headphone clutch uit de wintercollectie 2006/2007. Jaja, een Vúitton ja. I never thought i’d see the day. Van de hand van Marc Jacobs, dat scheelt dan weer.
Goed, een tikkeltje opzichtig (om het zacht uit te drukken) is ‘ie misschien wel, maar die hysterische ketting zou ik er al afslopen. Heiligenschennis natuurlijk, maar hee, enough is enough.

Maar terug naar mijn belevenis als A Dutch Girl in Paris. Het was één van de leukste tripjes die ik ooit heb mogen meemaken. En dat heet dan werk, weet je wel. Ik voelde me net Lindsay in Just My Luck. Voor het kusincident dan en zonder de gecamoufleerde sproetjes (ik ben vóór de sproetjes van Lindsay, veel mooier dan die plamuurlaag). Het winkelcentrum vlakbij was ook een waar fiësta (spreek het magische woord ‘Sephora’ uit en ik raak in katzwijm) en ik keerde natuurlijk terug richting trein met een stapel Franse bladen die mijn koffer in één klap vijf kilo zwaarder maakte. By the weg ook nog de Belgische ELLE meegejat uit de Thalys (omdat de trein-stewart zo vervelend was).

En oh ja: ik ben zo gek op dat Franse taaltje dat ik gisterochtend per ongeluk ‘Bonjour’ tegen de kassamedewerker in de C1000 zei.

Au revoir.

Voulez-vous coucher avec moi? – Labelle

Soms worden sprookjes werkelijkheid…

Tot volgende week, modepopjes! Ik ben dit weekend bij een fashionshoot in Disneyland Parijs… Mais oui!

J’ai deux amours – Madeleine Peyroux

Niet is zo hartverwarmend, mijn lieve lezers, dan om jullie berichtjes te ontvangen. Gottegot, je gaat een keer met je foto (waarop je bijzonder veel van Gargamel weg hebt) in Fancy staan en de reacties stromen binnen. Maar stuk voor stuk waren ze geweldig. Dat deed me bijzonder goed, zeker gezien het feit dat ik een moeilijke week voor de Fafi sneakers geworpen kreeg. Mijn knappe katertje, trouwe metgezel en voetenwarmer (want: sliep altijd op mijn bed) voor veertien prachtige jaren, bleek ernstig ziek. Intens verdrietig was ik. En nog steeds voel ik een lege plek vanbinnen (eentje die zelfs niet kan worden opgevuld met de nieuwste herfst-wintercollectie, maar bedankt voor de tip, shopaholics). Gelukkig kan ik berusten in het feit dat hij ook de inslaap-procedure weer prachtig heeft doorstaan. Als de knapste kat van het heelal, liggend in een krulletje en met één pootje onder zijn donzige hoofdje. De lieverd. Ik zal hem voor altijd missen, maar heb gelukkig een hele grijze massa vol geweldige herinneringen aan mijn kleine spookie.

En zo sta je dan ’s avonds in een uitverkocht Paradiso, te luisteren naar de prachtige klanken van de muziek van India Arie. Natuurlijk had ik bar weinig zin om na zo’n heftige middag ook maar één teen onder mijn dekbed vandaan te steken (zeker niet als je the size of my eyebags had gezien!). Maar de kaarten waren lang van tevoren gekocht en India is één van mijn grote helden. Ik had me geen betere therapie kunnen wensen. Haar zang en teksten raakten me diep in mijn hart. En haar positiviteit werkte aanstekelijk. Ik voelde me gesterkt.

En toen jullie reacties ook nog eens binnendruppelden op mijn log en in mijn gastenboek, voelde ik me opknappen. Natuurlijk kost het me minstens zeven glansrijke levensjaren om iedereen een op maat gemaakt antwoord te geven. Daarom wil ik jullie allemaal in één keer, via deze weg bedanken voor al dat liefs. Het doet me goed.
Tot gauw!

This too shall pass – India.Arie

Het was deze week grootst nieuws: de redactie van glamourblad La Vie en Rose had het in het hoofd gehaald om Kate Moss incluis blote tepel op haar cover te zetten. Nu was het op zich al shocking dat Kate het blaadje siert, nu haar reputatie aan een zijden Chanel-draadje hangt (met dank aan een zekere meneer Doherty), maar vanwege Kate’s ontblote borst was Nederland helemáál in rep en roer; de ogen van minderjarigen en bejaarden met een slechte rikketik hevig bedekkend. Dat, om maar iemand te noemen, Paris en consorten al nipple-slippend door het leven én door medialand gaan, vergaten we daarbij voor het gemak even.
Bushokjes door het hele land worden as we speak voorzien van roze stickers die zedig over Kate’s nippelgate worden geplakt. Alsof we niet kunnen raden wat er zich onder de in het oog springende roze sticker op borsthoogte bevindt.
Ik vraag me dan direct af wie deze eervolle taak op zich heeft genomen. En wat er dan thuis aan de eettafel, boven de dampende gehaktballen met jus, wordt verteld. "En schat, hoe was het op je werk?" "Ach, lieverd, niets bijzonders. Gewoon de tepels van Kate Moss afgeplakt".
Het is een vreemde wereld waarin we leven…

Rick Rubin – Spank Rock

Hoe gráág ik ook wilde, ik had de afgelopen weken gewoon te weinig tijd om mijn log fris & fruitig te houden. Je weet wel: hoofd in de wolken, benen alvast tien meter voor je uit. De ideeën voor updates brandden in mijn ideeënboekje, maar ik kwam er gewoon niet aan toe om achter de huiselijke pc te kruipen. Newsflash: het schijnt dat mensen met een vaste baan bizar weinig social time overhouden. Jaja. En na een dag lang naar je computerscherm staren, lokt het vooruitzicht van weer een avondje tikken niet direct richting pc. Dan zouden mijn grijze kijkers transformeren tot vierkante ogen. En dat willen we natürlich niet (hoewel ik een Diorretje heb gezien waarvan ik het he-le-maal geen straf zou vinden als ik ‘m van nu af aan elke dag op zou moeten. Nou ja, voor een jaartje max dan hè? Ook de bril moet met de mode mee). Maar nu dan lieve lezers, mijn grote voornemen voor de komende tijd: om er weer voor jullie te zijn. Om jullie hebberige mode-hartjes weer te voorzien van de nodige musthaves uit het land van Prada en Gucci, om jullie te laten delen in mijn kneuterige leed (dat van lastige buren en weirdo’s op straat en van mijn stappen richting Fiona-dom) en natuurlijk alles wat ik voorheen ook al met jullie besprak. If you’ll excuse me; dan ga ik nu een Crea Bea zoeken die als de bliksem mijn Percy voor Glamour-jurkje in elkaar kan flansen. Tot snel!

Skyline – Anthony David

Soms zegt één foto meer dan duizend woorden. Ik zal dan ook verstandig mijn mond verder houden en je alleen laten met deze geweldig mooie foto’s van Fafi’s expositie in Colette, te Parijs (voor modemaagden: het heetste warenhuis van Europa). Enjoy, zeg ik je.

Move on up – Curtis Mayfield

Hij zit er al weer op. Mijn eerste weekje als (eind)redacteur. Je weet wat ze zeggen: alle begin is moeilijk. En aangezien ik een ontzettende emo-muts ben, heeft ondergetekende altijd net nog even wat meer moeite met nieuwe situaties dan de gemiddelde mens. Maar nu niet. Dit is één groot warm bad. Met I Love Love-badschuim van Moschino. En dat gaat de komende tijd alleen nog maar prettiger worden. Met in het vooruitzicht shopsessies, persreisjes, beursbezoeken en nog meer van dat leuks. Ik denk dat ik ‘m gevonden heb.
Mijn ultieme droombaan…

Cherry – Amy Winehouse

Vier dingen in mijn leven die ik niet begrijp, noch ooit zal begrijpen:

1. Waarom Parodontax tandpasta maakt die werkelijk poepbruin van kleur is (dit verzin ik niet). Ik moest even drie keer knipperen terwijl ik naar de bruine substantie op de haren van mijn tandenborstel staarde (zelfs fantaseren dat het Godiva-chocolade betrof, hielp niet). En waarom iemand in dit huis ooit Parodontax-tandpasta zou kopen (het is toch algemeen bekend dat dat de goorste tandpasta ter wereld is?).

2. Waarom ik zo gek ben geweest kostbare uren van mijn leven te wijden aan het uitgummen van de kloterige potlood-aantekeningen uit mijn oude schoolboeken (in buslijn 77 ligt nu een bankje onder de gumsels en ik heb een blaar op mijn rechterduim) en waarom de stoffige oude inkoop-dino bij de boekhandel besloot uit mijn hele stapel slechts één miezerig boek te nemen. Ik was bijna in staat om de ene overgebleven haar uit zijn schedel te trekken.

3. Waarom sommige mensen vrijwillig hardcore-muziek op volume orkaan door de boxen van hun auto laten schallen. En dan het liefst op het parkeerplein naast mijn huis, terwijl ik met de benen omhoog in de tuin van de rust probeer te genieten.

4. Waarom ik van de week een mevrouw van minstens 65 jaar oud in een witte legging met de beruchte gouden (!!!) Gladiator-schoenen eronder, gouden heuptas om en een goud shirtje aan spotte. Help. Dyanne Beekman zou een beroerte krijgen (en vast weer met hevig irritante uitspraken gaan smijten)…

Nu u weer.

Wings of forgiveness – India.Arie