Ik durf het bijna niet te zeggen… maar ik heb jullie verwaarloosd. Een klein beetje. En helemaal niet opzettelijk!
Fact is dat ik nogal chaotisch druk was. Solliciteren, werken, verjaardagen, kerstcadeautjes shoppen en daarnaast ook nog proberen om mijn hoofd mee te nemen als ik de deur uitga. Vooral het kerstcadeautjes shoppen is ontworpen door de duivel. Ik maakte één misstap door op het laatste moment nog een piek te moeten shoppen in de V&D. De kerstafdeling daar is werkelijk de hel op aarde. Het leek wel alsof ik de enige sane person daar was en dan stond ik nog op het punt om ook ernstig door te draaien.
En note to self: ook nooit meer de laatste zondag voor kerst gaan shoppen met als gevolg als een soort woeste kerst-Nazi de stad door te moeten tieren en iedereen op zij te moeten duwen (maar ik vraag je: waarom moeten al die gezinnen met meerlingen, kinderwagens, rolstoelen en mensen met krukken per se óók op zondag de stad in?). Gelukkig hebben we het overleefd en ligt bijna alles nu netjes ingepakt onder de denneboom.
Van de week ook nog met mede-Modetrut Judith naar een Judith Osborn-sale geweest en de heerlijke, mierzoete kerstfilm The Holiday gezien, heel stoer à la Sarah Jessica in Sex and the City een Une-American-Girl-In-Paris achtige sololunch volbracht, maar dan natuurlijk als Hollandse girl in hartje Amsterdam en wezen dineren met mijn vriendinnenposse.
Oh en heb ik al verteld dat ik zowaar mijn allereerste paar pumps gescoord heb dit weekend? Misschien voor jou niet te begrijpen, maar mijn voeten laten het vaak niet toe om als normale mensen schoenen te gaan shoppen. Vandaar ook dat ik een lingerie-shopper ben geworden, denk ik. Zo heb ik al niet de handigste maat (maar a girl never tells, dus daar gaan we niet verder over uitwijden), maar heeft God of Darwin of wie dan ook mij de handige levenspuzzel meegegeven in de vorm van een paar voeten waarbij de linker groter is dan de rechter. Aangezien schoenen nog steeds niet als H&M-bikini’s kunnen worden geshopt (elk onderdeel in een andere maat), ben ik altijd veroordeeld tot te groot of te klein schoeisel. Dank u vriendelijk.
Nu stond ik op zaterdag al uren te zweten in een heel klein en druk winkeltje waarbij ik zowat alle kerstversiering met één armzwaai verwijderde tijdens een onvoorziene move, kwam ik erachter dat nu ineens de linkerschoen te groot was (nu vraag ik je…) maar kon ik mijn prooi natuurlijk onmogelijk loslaten. De oplossing: op zondag terug naar de winkel met inlegzooltjes en andere hulpstukken. En eureka: het lukte (wel enkele kilo’s afgevallen van de stress)!
Mocht het nou zo zijn dat ik de komende dagen even niet toekom aan het uploaden van nieuwe stukjes, neemt u het me dan vooral niet kwalijk; ik ben aan het solliciteren, werken, naar verjaardagen, kerstcadeautjes shoppen en niet te vergeten: aan het oefenen op mijn nieuwe pumps.
Vrolijk kerstfeest!

Pretty Girl – David Ryan Harris

Ligt het nou aan mij, of is het tegenwoordig haast onmogelijk om binnen een paar tellen een log online te zetten?! Iedere keer dat ik enthousiast aan de tik wil gaan, laden die stomme icoontjes niet in de beheerpagina. Luid vloekend ben ik dan soms uren bezig om één stukje te kunnen plaatsen. Lieve log-collega’s, hebben jullie dat nou ook of is er iets mis met de capaciteiten van mijn computer (met andere woorden: moet ik hem het raam uit flikkeren en investeren in een heet roze laptopje?).

Gegroet, u trouwe logger, NEnz.

Christmas – Stevie Wonder

Wat schetst mijn verbazing? De leukste fashionsite van Nederland; Modetrut.com, is door Viva uitgeroepen tot link van de week! En laat dat nu net bold & bright op de site van het Hollandse magazine staan, incluis – jawohl!- een quote uit één van mijn columns (voor Modetrut-maagden: ik schrijf regelmatig voor de site)! Checkerdecheck hier. Ruiken wij daar roem 🙂 ?

Wind it up – Gwen Stefani

Denk niet dat je als redacteur alleen maar even een artikeltje aflevert en klaar. Mais non, zodra de boel gepubliceerd en wel te bewonderen is in een versgedrukt blaadje of online staat, krijg ik de zenuwen en begin ik alles nog eens driftig door te lezen en te checken op fouten.
Dit alles sinds ik een keer een zeer boze jonge boekenschrijfster aan de telefoon had die mij zowat aan wilde klagen omdat ik had geschreven dat haar favoriete schrijfster Carrie Slee in plaats van het juiste Carry Slee heette (weutikveul). Vergeef me; dit was ten tijde van mijn Sex and the City-verslaving. Vandaar de verwarring.

Maar er kwamen vaker reacties op dingen die ik had geschreven. En ook nogal bijzondere reacties, zo bleek. Zo moest ik ooit een artikel schrijven over sektes, waarin ik ook aandacht schonk aan de geflipte theorieën van de Scientology-kerk (zo geloven ze onder meer in marsmannetjes, sla Wikipedia er nog maar eens op na). Ik hield daarbij nog een beetje in het midden of het nou een echte sekte betrof of niet. Een week nadat de desbetreffende uitgave van het blad in de schappen lag, werd er voor mij op de redactie een pretpakket afgeleverd met dvd van de Scientology-volgelingen, inlcuis een uitnodiging om een keer bij ze op de thee te komen en met eigen ogen te aanschouwen “waar de Scientology-kerk voor staat”. Wel, we weten allemaal wat er met Tom Cruise is gebeurd nadat hij er zijn informatiepakketje ophaalde, dus daar bedankte ik maar even vriendelijk voor.
De dvd heeft overigens nog voor een hilarische Sinterklaas gezorgd, tijdens het spelen van een spelletje ‘wie-houdt-het-walgelijkste-cadeau-over’.

Ook werd ik ooit opgebeld door mijn chef met de onheilspellende woorden: “Nens, ik wil graag dat je een stuk schrijft over computer-voodoo”. “Ehm, computervóódoo?” antwoordde ik. “Ja, we weten zelf ook niet wat dat is, maar het leek ons wel een leuk onderwerp. Verzin maar iets.” Na bijzonder hard op mijn duim te hebben gezogen, schreef ik vervolgens een artikel met dingen in de trant van ‘dans twintig rondjes om je computer terwijl je zijn naam zingt en hij wordt de jouwe’. Kort nadat het artikel gepubliceerd was, ontving ik een mysterieuze mail van een man die slapeloze nachten had overgehouden aan mijn theorietjes: “Nancy kan maar beter uitkijken waar ze over schrijft en zich niet bezighouden met een gevaarlijk onderwerp als computervoodoo”, schreef de hevig verontruste zielepoot. Mijn mond viel open van verbazing. Las die man een méidenblad?!

Tevens erg verrassend, maar dan wel van het leuke soort, was het mailtje dat vorige week mijn mailbox inrolde. Veertje na veertje werd in mijn bipsje gestoken en het uiteindelijke onderwerp van de lofzang was de vraag of ik, kleine bescheiden ik, geïnterviewd mocht worden voor het ROC-magazine over mijn logje. Wel, dan kan een mens toch geen nee meer zeggen, of wel?

Wanneer het interview verschijnt en hoe het er allemaal uit gaat zien, weet ik nog niet. Maar één ding is zeker: ik hoef me behalve om mijn foto (stress!) lekker niet druk te maken om eventuele reacties op mijn schrijven. Héérlijk…

Hopeless – Dionne Farris

Lieve leeskeesjes, het was een enerverende week.
Ik heb werkelijk zitten smullen van alle berichtgeving rondom het Viktor & Rolf-circus bij de Hennes (en me zitten ergeren aan het aantal kranten en bladen dat Viktor met een C in plaats van een K schreef. Halloooo?! Research!). Wát een gekkenhuis! Zelf besloot ik toch maar af te haken; het leek me iets teveel van het goede om straks de tiende persoon op een feestje te zijn die in dezelfde bloes of little black dress loopt. Of om de net aangegroeide plukken haar na het Stella McCartney-debacle weer uit iemands hoofd te trekken voor een behaatje. Nee hoor, ik mijn rondje H&M wel zodra alles op is. Lekker rustig.

Ook een feestje maar dan zonder kleerscheuren, was de tombola op de redactie van afgelopen vrijdag. De tombola, dames en heren, is één van de grootste geneugten van werken op een tijdschriftredactie. Je kunt je zo voorstellen: fabrikanten willen natuurlijk dat jij over hun bijzondere producten schrijft. En dus sturen ze vaak de hele rambam op zodat je met eigen ogen kunt aanschouwen wat voor fijne spullies het zijn. Die voorraad groeit en groeit en op een gegeven moment heb je een snoepjeskast vol goodies, die natuurlijk on-mo-ge-lijk tot sint juttemis bewaard kunnen blijven. Wat doene we dan? We organiseren een soort redactiesale waarbij iedereen alles voor een prikkie of less op de kop kan tikken. Denk: de nieuwe lippenstift van Bourjois voor een kwartje of dat leuke tasje voor één euro vijftig. Dat soort werk.
Toen ik nog een tombola-maagd was en mijn eerste graaifestijn meemaakte, stond ik als aan de grond genageld: ik dacht dat ik na de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf heel wat aan kon, maar wat ik zag waren mijn vredelievende collega’s die in monsters veranderden en verblind raakten door hun hebberigheid. Ik moest daarna even aan het zuurstof.

Maar vaak ook, verloopt de redactiesale heel sereen. En afgelopen vrijdag waren we maar met z’n viertjes, kun je nagaan! Ik ben nu de trotse bezitster van een zeer uitgebreide make-upcollectie en game me suf met mijn nieuwe Littlest Pet Shop tamagotchi-hondje (eigenlijk meegenomen om aan klein grut uit mijn familie te geven, maar stiekem toch zelf gehouden). Héérlijk die tombola!
Tevens kan ik met een stukje van een glimlach (hij komt, hij komt!) zeggen dat het hele sollicitatietraject waarin ik verwikkeld ben, ook al een stukje beter gaat. Er komen steeds meer leuke aanbiedingen op mijn pad en met een beetje geluk heb ik in het nieuwe jaar weer fijn werk. En daarbij hopelijk uitzicht op meer tombola’s om me op te gaan verheugen…

Addicted – Amy Winehouse

"You’re in it, but you’re not in it", hoorde ik Maya Angelou gisteren nog tegen Oprah zeggen; die in pure paniek was vanwege de valse roddels die de tabloids over haar verspreidden.
"Het gaat wel over jou, maar het gaat niet over jóú, want jij bent zo niet."
Een paar uur later sta ik voor een vergelijkbare situatie: iemand in log-land vindt het bijzonder grappig om nare dingen over mij te schrijven en om vervelende berichtjes op andere logs achter te laten in mijn naam. Wat ik die persoon dan in godsnaam heb aangedaan, zul je denken. Wel, dat dacht ik ook. Zeer vriendelijk heb ik haar verzocht om de lijst van logs die ze in zijn totaliteit van me had gekopieeërd, te verwijderen van haar site. Lijkt me niet meer dan redelijk, toch?
En dan krijg ik dit.
Ik vertrouw erop dat mijn trouwe lezers wel aan de schrijfstijl zullen herkennen wanneer het een echte NEnz betreft en wanneer het Monster van Log-ness (zoals ik haar maar even zal noemen) je site bevuilt. Ik zou nooit gaan lopen schelden tegen je (het ergste scheldwoord dat ik ooit heb gebruikt is ‘poep’, kun je nagaan) en bovendien kan ik er toch wel redelijk van op aan dat ik in correct Nederlands schrijf.
Ik wil hier geen deel van uitmaken en ik maak hier geen deel van uit. Als andere mensen zo graag de boel willen lopen te verzieken; prima, maar laat mij erbuiten.
Ik heb lol in het loggen en dat wil ik voorlopig graag zo houden.
You’ll get your piece of karma someday.

Some unholy war – Amy Winehouse

Ik heb er een gloeiende hekel aan om naar de huisarts te gaan (sommige mensen schijnen het als een ‘opluchting’ te zien). Als je nog niet ziek was, word je het wel in die wachtkamer vol rondvliegende bacillen. Vol afgrijzen zit ik naar niezende mensen te kijken die vervolgens met een handje vol lekkers de nieuwe AvantGarde eens goed beetpakken. Ieuw! Daarnaast heb ik een vreemde aversie tegen oude mensen met steunkousen, maar over dat verhaal zal ik niet verder uitweiden.
Maar goed, vanochtend zat ik er dus weer. Nog half in mijn REM-slaap, want ik moest er om tien over acht zijn. Zo’n tijdstip doet geen wonderen voor mijn humeur, kan ik je vertellen. Na een half uur AvantGarde doorlezen (ik realiseer me zojuist dat ik me tegoed heb gedaan aan dat bacillennest en ga nu even heel snel mijn handen wassen) en het geleuter van de heumeu receptionist tegen dove oude mensen aanhoren (“Nee mevrouw, u moet in een steríel potje plassen. Ja, een STERIEL POTJE. Geen oude jampotten en dat soort gein. Wat zegt u? GEEN OUDE JAMPOTTEN!”), werd ik het toch wel erg zat. “Mevrouw, kunt u even komen?”, werd er geroepen vanachter de receptiebalie. “Ja eh, hihi, ik kan vandaag geen contact krijgen met uw huisarts. Ik zou graag een andere afspraak met u maken…”
Woensdag kom ik terug. Met een bijl.

Me & Mr Jones – Amy Winehouse

Oké. Zei ik van de week nog in kalme, Dalai Lama-achtige taal dat elke rotsituatie ook zijn mooiigheden heeft; nu begin ik Saddam Hussein-achtige trekken te vertonen.
Ik moet namelijk een nieuwe baan als redacteur zien te vinden. En dat graag binnen twee maanden. Dan kun je net zo goed proberen om Jack uit Will & Grace op vrouwen te laten vallen. Impossible.
En dus wordt er van mij verwacht dat ik elke dag leurend met mijn portfolio, als een soort straatkat tijdschriftredactie na tijdschriftredactie afstruin, om te vragen of er (aanvullend) werk voor me is. "Want", zo zei mijn adviseuse tegen mij, "jij zit toch wel in de rottigste situatie die je hierbij kunt bedenken." Fijn, ik denk dat ik nu maar doorga voor de wasmachine…
Ik ben des duivels: net de állerleukste baan ter wereld verloren en dan moet ik nu maar weer fris & fruitig zijn en staan te trappelen van enthousiasme voor een nieuwe uitdaging. I’m tellin ya: mijn ballerina’s staan vooralsnog stevig op de grond.
Ik heb helemaal geen zin om (hyper)actief te solliciteren. Ik heb zin om met de dekens over mijn hoofd in mijn bed te blijven liggen, om me in zwarte rouwkledij te hullen (daar schijn ik overigens dan wel het goede modeseizoen voor te hebben uitgekozen) en om Sex and the City- en Will & Grace-marathons te houden.
En dan hoop ik dat er op een dag iemand naast mijn bed staat met in zijn handen de perfecte baan. Of een niet-onaantrekkelijke multimiljonair (een combinatie die nooit samen lijkt te gaan) die toevallig op me valt.
Maar leuke banen groeien nou eenmaal niet aan bomen en ik vind mezelf (en mijn vriend) iets te lief om te settelen voor een oude wrek met poen.
Toch maar weer dat sollicitatiecircus in dan… enne, als iemand iets voor me weet (*wimpergeknipper*)?

Rehab – Amy Winehouse

Ze zeggen wel eens dat sommige dingen in het leven te mooi zijn om waar te kunnen zijn. Zo voelde ik me de afgelopen weken wel eens, als ik op mijn panterprintballerinaatjes afreisde naar mijn werk. Ik heb er wel eens wat over losgelaten: ik werkte op de allerleukste redactie ter wereld, waar ik meewerkte aan het bedenken van een nieuw blad. Daar wachtte me dan elke keer weer een spannende dag. Chitchatten met mensen bij de leukste modemerken, stápels fashionmags doorspitten om op nieuwe ideeën en trends te komen, pakketjes vol make-up en kleren openmaken, de stad in om spulletjes bij elkaar te shoppen, instructies geven aan fotografen bij fotoshoots en nog veel meer van dat leuks. Na het tripje Barcelona waar ik jullie dan ook allemaal de ogen mee uit heb lopen steken op mijn log, had ik heel sterk het gevoel dat er geen grotere geluksvogel in de wereld bestond dan ondergetekende. Nu ja, op Michelle Williams na misschien, want die hangt aan de arm van Heath Ledger.
Ik leefde mijn droom. Tot afgelopen woensdag, toen mijn wereld door elkaar geschud werd. "Het nieuwe blad komt er niet", kregen we als donderdslag bij heldere hemel te horen. En mijn werkzaamheden stopten op dat moment gewoon. Ik kan je niet beschrijven hoe enorm rot ik me voelde.
Maar veel tijd om de boodschap te verwerken had ik niet; mijn moeder wachtte me op bij de Ladies Night van The Devil Wears Prada in de bioscoop. Een welkome afleiding, want in thuis zitten te sippen had ik bepaald geen trek.
En dan komt er de vreselijke morning after. De ochtend waarop je wakker wordt en denkt: er was iets vervelends, maar wat ook alweer? En dan: oh ja. Godverde.
Ik heb vier uur lang met mijn hoofd onder de dekens gelegen, niet in staat om ook maar één vin te verroeren. Daarna sleepte ik mezelf onder de douche en zette ik de nieuwe cd van India.Arie op. India is mijn therapie in welke situatie dan ook. Als troost trok ik mijn Daryl aan, schoof ik lekkere warme Hello Kitty-sokken om mijn voeten en stortte ik me op een bak verse cupcakejes. En ’s middags ging ik samen met ex-Glam Girl Judith en haar friends naar de Sample Sale van Vis Wife Judith Osborn. Tussen de hysterisch rondrennende fashion victims en bonte truitjes kwam de oude Nens weer boven. Mijn Judith kreeg het zelfs voor elkaar om een ontmoeting met Miss Osborn te regelen; we mochten haar kantoor binnen en even later trippelden we rond door de showroom, vol met toekomstig winkelrekmateriaal. Ik knapte er enorm van op.
Toen ik Judith & Co gedag had gezegd, besloot ik nog eventjes te gaan soloshoppen in Utrecht. Alwaar ik veranderde in een blij meisje. Het stomme was: mensen leken die avond extra aardig tegen me. Ik kreeg complimentje na complimentje en ook vrijdag, toen ik er even tussenuit wilde en naar Hilversum vertrok, was iedereen even nice & friendly.
Er is een heel mooi gezegde voor situaties als deze:
When it’s really dark, you can see the stars.
It’s so true…

Psst… ondergetekende is een beetje erg druk geweest (reisje Barcelona… ik bedoel maar) en heeft haar log nogal verwaarloosd, maar gaat haar stinkende best doen om de boel hier schneller dan schnell op te frissen. Hold your breath!