Nee, nee, néé: ik ben echt even met web-logvakantie. Maar ik kon niet zomaar aan mijn rust beginnen zonder jullie te vertellen dat – na lange avonden doorwerken (me gots vierkante oogjens: very hip) – Modetrut.com nu eindelijk weer online is. Enjoy!

Bitch – Room Eleven

Ooowww crapcakes. Ik ben even vééls te druk met:

De was doen * Myspacen * De poëzie van Maya Angelou proberen te begrijpen * werken * Fafi adoreren en als een bezetene alle plaatjes ooit van haar gemaakt op mijn laptopje opslaan * Fiona kijken op teevee * Roti Kukus bakken * Mijn vaste hand in het zetten van eyeliner-streepjes oefenen * spacen op M.I.A. * b-days * uitjes met friends * hysterisch door mijn kledingkast spitten voor de modeshow van Bas, aanstaande donderdagavond * Youtuben * pagina’s maken voor de brandspanking nieuwe versie van Modetrut.com (morgenavond online! als onze beschermengeltjes het toestaan) * Fashion Babylon, Calamiteitenleer voor gevorderden en The Goddess Guide nou ein-du-luk eens allemaal lezen * mijn oude Barbieshit in Barbieroze opbergbakken opruimen * en nu we toch in de Barbie-sferen zitten: mijn nagels met MAC Barbienagellak lakken, zien afbladderen en weer lakken * E-bayen * alle Sex and the City- en Will&Grace-afleveringen van voor tot achteren kijken (jaháá het is weer zo ver!)

… ja en vandaar dus hè, dat ik even geen tijd meer heb om te loggen. Maar i’ll be back soon (bij de weg: u kent mij; zodra ik roep dat ik even wegben, gaat het borrelen in het brein en rust ik niet voordat ik er een logje uitgooi – ik word soms zo moe van mezelf)!

When she smiles – Plantlife

They’re mine… all miiiiine! Tja: het op één na laatste paar, dan ook nog in mijn (uitzonderlijke) maat én perfect matchend bij de grijze skinny jeans en mijn roze riempje (en overigens ook bij de rest van mijn garderobe). Bovendien waren ze in het echt nóg leuker dan op de uitgebreide serie aan feauteaus die ik iedere dag als in een soort dwangneurose zit te bewonderen. Je begrijpt: ik moest wel. Het was een teken van boven.

Video – India.Arie

Ik heb de ontzettende mazzel dat ik deze maanden een hele leuke freelance schrijfklus heb. Fulltime, maar wel lekker vanuit heum swiet heum. Met als groot pluspunt dat ik gewoon in mijn pyama kan werken als ik dat wil. Ha!
Toch zit er één klein nadeel aan deze topjob: ik zit dus de hele dag in mijn eigen casa te tikken. En zie er nu dan ook ongeveer zo uit als Natascha Kampusch die na 8 jaar onder de grond vertoeven ineens het daglicht zag.
Daarbij heb ik constant nachtmerries waarin vrienden, familieleden, former crushes en mensen uit mijn verleden die ik om uiteenlopende redenen heel-graag-een-poepie-wil-laten-ruiken mij vertellen dat ik toch wel érg dik ben geworden van dat 24/7 op mijn zuignap zitten; achter mijn laptopje. Aaaah!
Nu valt dat met die pondjes in real life reuze mee, maar er moet toch een dag komen waarop al die niet-verbrande calorieën en koolhydraten ineens besluiten dat het wel erg fijn toeven is bij mijn vetreserves (een cupcake is namelijk nog altijd geen gezondheidsbommetje). En ik vrees die dag, lieve lezers. Over een paar maandjes moet ik immers weer beelding in de tubetop.
Het is duidelijk: me gots to burn, baby burn. Weg met die calorieën. Maar vooralsnog is het enige wat mij richting sportschool drijft het vooruitzicht op een nieuw en hip gympakje (speaking of which: iets uit de nieuwe lijn van Stella McCartney voor Adidas zou reuzeleuk zijn). Dus nu dacht ik: als ik er nou een dagelijkse bezigheid van maak om een paar kilometer naar het winkelcentrum te lopen. Kan ik meteen de nieuwe ELLE, Vogue of Blend meepikken, ik vervang mijn bleke Natascha Kampusch-wangetjes door een gezonde blos à la Kate Winslet én ik zorg ervoor dat ik zo knetterstrak word als Gwen Stefani. Wat wil een mens nog meer?

Superfreak – Rick James

Ik wil niet al te romantisch klinken, maar ik zweet me nu al drie dagen helemaal kapot.
Ik ben namelijk koortsig. Denk: slapjes, bonkend hoofd, aanhoudend niezen (hoewel dat er ook geheel los van kan staan) en dus die comfortabele zweetaanvallen. Het enige wat de teloorgang van mijn hele wezen redt, is het feit dat ik tegenwoordig een laptop heb en dus vanuit bed – al zwetende – kan werken, bloggen en Youtuben. Vooral dat laatste is fijn, want Youtube is – om met iedereen uit 2004 te spreken – vet.
Zo en als jullie mij dan nu willen excuseren: ik ga voor de vierde keer douchen.

O ja en wat dan wel weer héél erg leuk is: ik kreeg net een mailtje van ELLE met de zéér prettige mededeling dat ik het boek Fashion Babylon heb gewonnen! Dus als die koorts aanhoudt/doorzet, ben ik in ieder geval zoet.

Heartstrings – Anthony David

Onverwacht een ontzettend leuke vrijdag gehad.
Er is familie uit Indonesië overgekomen en de lieverds kwamen gezellig bij ons eten, gisteravond. Tante G., die een zus is van mijn overleden Indische omaatje (maakte altijd killer soto ayam voor me), neefje A., één van haar kleinzonen en oom J., een neef van mijn vader (bent u daar nog?) die overigens ‘gewoon’ gehuisvest is in Utrecht: in een to-die-for grachtenpand met Japans interieur. Oh so pretty.
De reden van bezoek was voor neef A. om zich alvast voor te bereiden op zijn studie in Zwitserland of Duitsland en om wat van Europa te proeven. Shopaholic da ik d’r ben, kwam ik er echter al snel achter dat dit voor A. gewoon een dekmantel was om de fijnste sneakers uit Europa te kunnen shoppen. Hij had al een heel lijstje met sneakerstores uit Amsterdam die hij móest bezoeken om back in Indonesia zijn vrienden de ogen mee uit te kunnen steken.
Ik kreeg ondertussen warme familiegevoelens. Sneakers; het zit in de genen.

Later op de avond moest ik van vriendjelief mee naar een concert van één van zijn favo bands du jour: het Amerikaanse Mute Math. Eerlijk gezegd moest hij me uit mijn Hello Kitty-huissokken sleuren, want die band: die was -zover ik kon oordelen vanaf Youtube – niet helemaal mijn ding.
Maar het moet gezegd worden: het was veel leuker dan ik verwachtte. Met als groot bonuspunt: de geheel niet onaantrekkelijke drummer. Licht autistisch, dat wel. Zo kwam hij op, ritste een lang stuk tape van een rol af en plakte zo zijn koptelefoon woest met drie lagen tape rond zijn hoofd. Ik begon het toen al warmpjes te krijgen.
Vervolgens heeft hij een partij lopen rammen op die drums; zó in zijn eigen wereld en zich zo inspannend heb ik een drummer nog nooit bezig gezien. En passie, lieve lezers, is voor mij woest aantrekkelijk. Het kan echter ook de overduidelijke overeenkomst met mijn favoriete designer zijn geweest (snapt u ‘m?) die mijn hartslag deed versnellen.
Maar: we hadden hier wel degelijk te maken met het fenomeen ‘hunk’. Een beetje het type ‘Amerikaanse soldaat die terug komt uit Irak’ (val ik anders nooit op). Een beetje Jarhead, maar dan mét hersens en alle tanden nog.
Terwijl het publiek rondom mij he-le-maal uit de Allstars ging, speelden zich op mijn netvliezen ondertussen taferelen af van mij in panterprintbikini en hij met een lendedoek om, slingerend aan een liaan om me uit de klauwen van King Kong, een T-rex, of vul-‘m-maar-in te redden.
En vriendlief, Tarzan numero uno, laten we dat voorop stellen, maar vragen ‘of-ik-het-wel-naar-mijn-zin-had’. Ikke wel!

Afijn, de puisterige pubernekken en 5-liter potten gele gel die de hele tijd tegen me aansprongen daargelaten, heb ík me wel vermaakt. Ik had hevig bezwete (rauwr!) little drummer boy achteraf bijna nog een sponsbadje aangeboden. In plaats daarvan keek ik vriendlief weer in de poppetjes van zijn ogen, gaf ik hem een dikke zoen en zei ik: "Gaan we volgende keer weer?"

Nou vooruit, even snel dan: wat wist-je-datjes. Omdat ik raaa-zend druk ben vandaag.

*Ik was – in tegenstelling tot de rest van de wereld die com-pleet hysterisch werd – allerminst onder de indruk van Britney’s biljartballenhoofd. Sterker nog: deze look is een verádeming na maanden van geelgroene knotten met donkerbruine uitgroei bovenop het hoofd.

*Mijn nieuwe skinny jeans zit zo strak om mijn benen dat ik er minstens een turnlesje van een of andere Russische met een achternaam die eindigt op -ov op moet hebben zitten voor ‘ie goed en wel uitgelopen is. U weet vast waar ik me vanmiddag mee bezighoud.

*De afgelopen week beleefde ik een paar van de gelukkigste momenten van mijn leven toen ik erachter kwam dat A) Amy Winehouse hetzelfde t-shirtje als ik heeft en B) Fiona rondtrippelt met dezelfde button als ondergetekende! Wiehaaa! (um… sorry)

*Wist ge al dat Brits Brutalaaltje Lily Allen met een kledinglijn komt? Ze ontwierp een lijn voor de Britse keten New Look, bestaande uit zes jurkjes, twee paar schoenen en een rits accessoires, allemaal onder de naam ‘Lily Loves’. Als je je in mei op het Britse vasteland bevindt, ga dan zeker even kijken.

*My-boy-lollipop is vandaag jarig. Dus ik moet nu heel druk ballonnen op gaan blazen en met serpentines strooien. Ciao!

Als we dan toch in de nieuws-sferen zitten, breng ik u meteen maar even het laatste nieuws wat betreft NEnz.web-log.nl. Gedreven door mijn eigen innerlijke onrust én het al net zo verontrustende bericht dat ik vanmiddag ontving over een interview met ondergetekende in de schoolkrant van het ROC Groningen (o ja, vergeten…), vond ik dat ik de boel hier maar eens in een nieuw jasje moest steken. Hetzelfde kunstje hebben we inmiddels al veel te vaak gezien, vindt u ook niet?
Nog niet alles is zoals het moet zijn, zo ben ik bijvoorbeeld nog niet geheel in mijn nopjes met mijn menu (maar heb je mijn iPodje al opgemerkt? Hij speelt echt muziek af. Als dat geen dikke poep is, weet ik het ook niet meer), maar hee, we komen er wel. Én ik onderneem inmiddels ook een dappere poging om alle berichten in mijn gastenboek netjes te beantwoorden. Jullie hebben er immers de tijd voor genomen om iets achter te laten, dan vind ik dat ik ook even de moeite moet nemen om te reageren. Wel zo leuk. Al ben ik voornamelijk bezig om roze veren uit mijn achterste te plukken en geschrokken lezers ervan op de hoogte te stellen dat ik niet ben gestopt met bloggen (dit heeft alles te maken met De Grote Log-Crisis van januari 2007). Maar lieve leeskeesjes, ik doe natuurlijk niets liever.
O en wat betreft die Photobucket-brandmerken die mijn oudere logjes ‘sieren’: mijn foto-emmertje zat vol. En dus word ik bruut afgestraft voor mijn criminele praktijken door dit publiekelijk te maken. Waarom tatoeëren ze ’t niet meteen in een foeilelijk lettertype op mijn voorhoofd? Afijn: vanaf de 15e zijn mijn mooie plaatjes weer te zien, zo werd mij beloofd. En dat is al heel snel.
Maar genoeg getypt: tijd om me voor te bereiden op Project Runway (ik weiger ‘catwalk’ te zeggen)! Tot logs!

Lala – Lucy Pearl

Ik ben in het bezit van een zeer vermoeiende karaktereigenschap: ik wil altijd en immer zo verdomde graag origineel zijn. Stel: ik ben smoorverliefd op een tas van Marc Jacobs. En vervolgens zie ik iedere fashion victim met de desbetreffende tas lopen. Dan ebt mijn liefde weer heel snel weg. Of ik heb ineens het plan bedacht om me volledig in het paars te hullen. Als ik dan nog drie meisjes tref met dezelfde gedachte, stap ik al weer snel over naar iets anders. Zéér vermoeiend, kan ik u vertellen.
En daar komt dan ook nog eens bij dat ik mijn voorliefde voor dingen heel graag aan bomen hang. Zoals bijvoorbeeld hier, op mijn log. Een bijzonder lastige combinatie, voor mijn eigen gemoedsrust.
Nu ik dan ook met een kritisch oog naar de vormgeving van mijn eigenste blogje kijk, merk ik dat de sjeu er een beetje vanaf is. Ik ben ‘m zat. Daarbij tref ik tijdens mijn dagelijkse logrondjes steeds meer sites die er wel verdomd veel op lijken. Toeval of niet, maar dat irritante stemmetje in mijzelf begint weer hard te schreeuwen dat ik met een ander plan moet komen om mijzelf en u, mijn lezers, te plezieren. Probleem is enkel dat time niet geheel on my side is. Maar door alleen al aan te kondigen dat er wat in het creatieve vat zit, is mijn gemoedstoestand in ieder geval weer gesust.
Nog eventjes geduld.

Being a girl – Van Hunt

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!
Het achtste wereldwonder is geschied: ik kan gewoon tóch naar het concert van Amy, aanstaande donderdag!!! Oh my gosh ik heb drie dagen lang zitten chagrijnen, besloot toen tot het schrijven van de befaamde log ‘Tien redenen waarom ik bij het concert van Amy Winehouse zou moeten zijn’ en berustte toen weer net zo chagrijnig in mijn lot van het voor altijd zullen moeten missen van dit hoogtepunt.
Totdat mijn telefoon net ging; het was een enthousiaste PR-lady (die ik vanaf hier ‘Mijn Nieuwe Beste Vriendin’ zal noemen) die tijdens een rondje Googelen opeens op mijn ’tien redenen’ stuitte. "Toen ik jouw log las, dacht ik gewoon: die moet op de gastenlijst!",  zei ze. Ik vroeg haar bijna om met me te trouwen.
Wegens veiligheidsredenen mag ik de naam en de gegevens van Mijn Nieuwe Beste Vriendin niet noemen (ze vreest dat ze dan honderd boze journalisten op haar dak krijgt die ook hadden willen gaan), maar ze krijgt vast een heel mooi stoeltje in de hemel, daar ben ik van overtuigd.

Dus lieve lezers; ik ga, aanstaande donderdag! Wel met vijf kilo extra (van die cupcakes die ik als troost heb moeten eten), maar ik zal er – in fabulous, Amy-worthy ornaat, staan.

P.s. Deluxxx-meisje Noël, als ik kon, nam ik je absoluut mee, maar ik beloof je plechtig dat ik fantastisch mooie foto’s voor je zal gaan maken en héél hard aan je zal gaan denken…

No greater love – Amy Winehouse