Mag ik even huilen in een hoekje?

Vriend S. net aan de telefoon. Of ik binnen anderhalf uur nog naar Arnhem kan komen; hij mag vanavond een show lopen voor de ArtEZ (hogeschool voor de kunsten) op de Mode Biënnale. En heeft nog snel kaartjes voor me kunnen versieren. Moet ik wel net doen alsof ik een Chinese man met een onuitspreekbare naam ben, maar dat is niet erg. Oh-My-God.

Rennend door de regen en ondertussen boodschappen bij elkaar sprokkelend, denkend aan mijn deadline voor vandaag en met een freakende moeder en vriend aan de lijn die allebei hadden gerekend op mijn kookkunsten voor vanavond, besef ik dat ik dit modefuifje aan mijn gepoederde neusje voorbij moet laten gaan.

Damn, damn, damn!

Groove is in the heart – Deee-lite

Goed dan; even snel wat nieuwtjes uit het brein van NEnz op een rijtje:

* Oké. Heeft iemand énig idee waar ik leuke panty’s met een printje kan kopen? En kom niet aanzetten met leggings; door jarenlange danservaring heb ik de kuiten van een Hongaarse kogelstootster.
O en ook niet te duur graag. As much as i like een échte Missoni for Wolford; ik heb het aangeboren talent om elke panty bij de eerste kennismaking al te voorzien van een ladder.

* Aanstormende jarigen die helemaal plat gaan voor het welbekende LV-printje opgelet! Mijn vaste cupcake-adresje in Utrecht (komt het dichtst in de buurt van de New Yorkse Magnolia Bakery…); bakkerij Sweet Things, verkoopt een heuse verjaardagstaart met Louis Vuitton-print onder de naam ‘High Fashion Cake’. Hi-la-risch.

* Gereed voor het National Museum of Ugliness: deze tas van niemand minder dan… Jay McCarroll. Kennen we die nog? Winnaar van Project Runway, serie 1? Juistem. Nu te koop in de webshop van Fredflare voor een schamele 60 dollar. Hadden ze nog beter die vrouw met het vogelpoephaar kunnen laten winnen.

* Helemaal leuk: die broer en zus met de gezonde blos van de White Stripes hebben iets geinigs bedacht. Hun nieuwe album Icky Thump is nu gewoon in de platenzaak te koop, maar échte gadgeteers shoppen de plaat op de website van de rood-zwart-witte band. Daar zijn namelijk Limited Edition USB-sticks te koop, in de vorm van Meg & Jack zelf, met daarop alle nieuwe nummers. Isdaleukofisdaleuk?

* House of Holland beprint nu ook in opdracht! Althans; voor de hipsters uit haar adressenboekje. Een hele rits modeontwerpers deed het ererondje op de catwalk al in een gepersonaliseerde House of Holland. En nu is het magazine met formaatje krant (ik heb al heel wat boze medereizigers in de trein gehad die tijdens het bladeren mijn elleboog in hun gezicht kregen); V Magazine, aan de beurt. Fans van V én House of Holland kunnen de shirts op de website van het blad bestellen. Niet massaal natuurlijk, maar met 50 stuks beschikbaar per ontwerp. We willen per slot van rekening ook weer niet té veel hypen. Afijn, de leuzen op deze tees: "Touch me Tease me Please me V me" en "I’d open my jeans for V Magazine". Wat een vunsjes toch.

Solta O Frango – Bonde do role

Dames en heren; vanuit huize NEnz presenteer ik u een live (!)-verslag van een vogel die zojuist via de openstaande schuifpui de woonkamer is binnengevlogen! Ik kreeg zowat een hartverzakking toen ik opeens iets zwarts zag bewegen tegen de grote witte muur (maar heb net een nieuwe, lange pony dus zie momenteel niet zoveel en als ik eens wat vanuit mijn ooghoek zie, schrik ik me rot en blijkt het mijn eigen haar te zijn) en zag dat er een beebie-mereltje (incluis beebiedons) was neergestreken in casa chaotica. Blijkbaar was ik nog véél enger, want hij maakte me toch een snoekduik richting de andere kant van de kamer! Alwaar hij achter de teevee plaatsnam. Vervolgens – t is me toch een globetrotter – liep hij daar achterlangs en ging onder een geluidsbox zitten. Die ook nog eens aanstond op dat moment. Even leek het alsof hij in een kalme jazz-slaap werd gewiegd – en overwoog ik om een spoor van broodkruimels richting de schuifpui te leggen – totdat hij opsteeg en de andere kant van de kamer maar eens poogde te verkennen. Hij ging nog even heel suf op de wierrookbrander zitten; vloog toen linea reacta tussen de nauwe luxaflex door en plofde neer op de bank. Mijn moeder – die goddank ook van de partij was – kon ‘m uiteindelijk (één minuut geleden – jaja, we zijn zooo actueel) pakken en ‘m buiten in een nest in de struik plaatsen. Nu maar hopen dat het ook daadwerkelijk zíjn nest was…

Lullaby of birdland – Sarah Vaughan

Okéé, okée; ik is weer belachelijk druk. Ik kon het een tijdje enigzins voor jullie verhullen door er af en toe op de valreep nog een (dodelijk saai – ook gezien het aantal ontbrekende reacties; het was jullie goed recht) stukje uit te gooien, zo tussen neus en lippen door, maar nu is het toch echt zo klaar als een klontje: NEnz heeft stress. Ja, en stress, dat kunnen we niet gebruiken natuurlijk. Want daar krijg je allemaal nare rimpels van. En slaap. En een slecht humeur (vraagt u maar aan mijn amour).
Dus wat heeft dit stresskipje nou besloten? Wel, om het allemaal even een tandje terug te zetten. Of om met haar equivalent van Oprah Winfrey te spreken, Miss India.Arie: "slow down baby".
Dat betekent uiteraard niet dat ik mij terugtrek uit weblog-land, o nee, maar wel – nou ja, misschien wel dat ik voorlopig niet meer met dezelfde regelmaat zal uploaden als vroegâh. En dat die superdeluxe metamorfose waar ik nu al wéken over dagdroom, misschien toch wat langer op zich laat wachten. Ik zou zeggen – en alle omroepen met mij – : even geduld a.u.b…

P.s.: spot de Chanel-panty hierboven. Is dat niet fabulous?

Hit that – M.I.A.

O, de wondere wereld van de graffiti! Ik ben werkelijk als een kind zo blij als ik weer een voor mij onbekende artist opduikel die ik onder het kopje ‘Art’ in mijn favorieten kan opslaan. Graffiti inspireert mij. Ik word er blij van. Nu zou ik natuurlijk wel anders praten als ik mijn Amsterdamse grachtenpandje getagged terugvond, maar goed. Zo lang het virtueel is, vind ik alles best.

Afijn: er is weer een andere graffitigirl waar ik lucht van heb gekregen en meteen maar op een gezellig voetstuk heb geplaatst. Queen Andrea, ofwel: Andrea von Bujdoss. Wonend in New York, is Andrea één van de bekendste vrouwelijke graffiti-artiesten uit de scene. En natuurlijk heeft ze twee wáánzinnig creatieve ouders die haar de liefde voor kunst met de paplepel in hebben gegoten (pap, mam: dit is een hint).
Op haar c.v.: duizenden muren in en rond New York, projecten voor speelgoedfabrikant Hasbro, Sprite en schoenenmerken. Tevens nam Queen Andrea diverse Dunny’s onder handen: plastic poppetjes, beetje konijn-achtig, die een ware rage zijn onder streetkids. Andrea voorzag ze van een hip uiterlijk, uiteraard in gelimiteerde oplage uitgebracht.

Maar wat mijn aandacht wel het meeste trok, zijn de ontzéttend foute porno-schoenen die de scene-queen onder handen nam voor het blaadje MissBehave. Wauw. Ik zou er bijna van gaan paaldansen.

Let me in – Benny Sings

Gottegot, wat kan zo’n lang weekend – en de daaropvolgende week – toch snel gaan.
Van de ontstoken billen van vriendin L. na een gedwongen 30 kilometer lange fietstocht (en sporten en L. gaan niet samen), tot aan dubbel liggen van het lachen om de geweldige MSN-quote van catwalkcoach en vriend S. (ja dé vriend S.): "Make it work! Eat & act like a model! Get used to being used! * Upgradet coathanger" (S., je bent FAB!), tot aan het dagenlang zwijmelend kijken naar mijn op maat & bestelling gemaakte Daryl van Wouw-hoodie. Ik ben nu net Pamela Anderson – wegens het rib uit het lijf gedeelte; maar heb me nog nooit zo compleet – qua garderobe – gevoelt. Dit in tegenstelling tot mijn koninginnedag; die was verre van compleet, gezien het feit dat ik dit jaar geen enkele suikerspinnenkraam heb kunnen ontdekken. Vriendin R. stoof nog af op een klein meisje dat rechtstreeks uit de Cosby Show leek te komen om uit haar te rammelen waar haar grote roze suikerwolk vandaan kwam, waarop haar op pedofielen bedachtzame moeder onmiddelijk tussenbeide kwam en vertelde dat de enige suikerspinnenkraam "Héél ver lopen" was.
R. had het er zelfs nog voor over; ik vond het iets te veel moeite voor rottende tanden.
En nu, meine liebchens, ga ik even driftig mijn Marie Antoinette stickers uitprinten die ik van sonypictures.com heb gedownload.
Want zeg nou zelf: wie zit er nou níet te wachten op het hoofd van Count Fersen?

Get Close – Plastic Little

Enkele weken terug ontving ik een enthousiast mailtje van vriend S.: “Neheeenz, we moeten echt koffie gaan doen! Of weet je wat? Kom kijken bij mijn eindshow catwalktraining; dat wordt hartstikke leuk!”
Nu heeft vriend S. ongeveer elke maand een ander project in zijn hoofd waar hij dan besluit zijn leven aan te wijden. De laatste keer dat ik hem sprak, was dat – na een eigen blad beginnen met moi, een complete modelijn ontwerpen (de op maat verstelbare paspop had ‘ie al), een romance beginnen met de rechter achtergrondzanger van Amy Winehouse en het genezen van aids – om in een show van Daryl van Wouw mee te lopen. Dus was ik in de veronderstelling dat hij degene was die catwalktraining had gehad – ook gezien het feit dat S. wel vaker over de runway stampt. “Neehee, ík heb geen les gehad! Ik heb les gegéven! Aan meisjes die model willen worden! Hoe ze moeten lopen enzo.”
Ik viel bijna van mijn stoel af: S. is de Nederlandse Miss Jay.

Dus daar zat ik: afgelopen vrijdagavond, aan de rand van de catwalk, te kijken naar de aanstormende Gisele’s, Kate’s en Gemma’s die S. had grootgebracht. Zelf was de proud papa hoofd van de jury die de modepopjes beoordeelde op loopje, looks en zorgvuldig bij elkaar gezochte outfits. Ik spotte twee vijftienjarige belles waar ik met mijn onderontwikkeld modellenscout-oog (bij America’s en Holland’s Next Top Model vliegen mijn favorieten er altijd meteen al uit) wel potentieel in zie. S. deed het trouwens geweldig als head of the jury en was streng doch rechtvaardig. Na afloop, toen de modellendiploma’s waren uitgereikt, de hakken uitgeschopt en S. mijn Bas Kosters-doll en vriendlief’s (die ik had meegesleept als chaperon) Daryl-jas en -overhemd nog even vakkundig had opgemerkt, stortten de ideeën van S. weer als een waterval over me heen: "Ja, ik denk toch dat ik mijn eigen bureau wil beginnen. En ik ga weer meer shows lopen! Oh en had ik al verteld dat ik iemand heb ontmoet met wie ik samen een bedrijf ga beginnen – ook een model; ze liep voor Percy, Daryl en noem-het-maar-op Nenz!, wil je trouwens Baklava?"

Uiteraard kreeg ik van S. ook nog het vriendelijke verzoek om zijn Miss Jay-kwaliteiten te openbaren aan de rest van de wereld. En omdat ik de beroerdste niet ben, volgt hier mijn wervende tekst: alle Naomi’s, Doutzen’s en Rianne’s in de dop, ga je als de bliksem opgeven voor een catwalkcursus! Al is het alleen maar omdat je dan door -wat wel de leukste leraar van Nederland moet zijn- vriend S. wordt klaargestoomd voor het modellenleven.

Check voor meer info www.jols.nl.

Sugar Me – Lynsey de Paul

WAT? Hoor ik Fie nou zojuist ratelen in RTL Boulevard dat ze de hardnekkige roddel heeft opgepikt dat soulzanger Maxwell; míjn Maxwell, de man der mannen, mijn absolute droomman, de man die Orlando Bloom, Terrence Howard en Brandon Boyd (wel, die laatste toch niet helemaal) doet verbleken tot puisterige puberjongetjes – al twee jaar met Doutzen Kroes verkeert?! Nou ja, mocht deze roddel écht waar zijn, dan is er thank heavens wel een lichtpuntje: hij is in ieder geval niet vies van Hollandaises…

Nothing’s any good – Wouter Hamel

Maart en april zijn bij mij altijd de maanden waarin ik als een soort hysterische gekleurde vlek door de stad schiet, met mijn hoofd er nog zo achteraan rollend. Van die maanden waarin mijn agenda een voorjaarsjasje van gele post-its draagt (en ik zelf bijna ook met alle notes in mijn broekzakken), waarin opeens alle leuke feestjes samenkomen en waarin iedereen tegelijk jarig is en leuke dingen met mij wil gaan doen.
For now ben ik dan even heel druk met mijn creditcard laten vonken (voor verjaardagscadeautjes that is – niet voor mijn eigen garderobe), leuk zitten doen en taart eten tot het mijn neus uit komt op verjaarspartijtjes, proberen om alvast wat voorjaarssproetjes te kweken en heel veel werken. Maar geloof me: het brandt, het krioelt en het kriebelt om te schrijven (ik heb nog wat stukskes on hold staan). Dus als ik één dezer dagen weer een lege spot tussen de post-its vindt, doneer ik die geheel aan jullie.

Sunshowers – M.I.A.

Mijn Fafi-craze heeft inmiddels zulke grote properties aangenomen, dat ik zelfs nog een echte Fafi zou herkennen op twintig kilometer afstand, in de Sahara, terwijl ik moest vechten tegen de uitdroging. Of op een foto van Joss Stone zonder onderbroek, bijvoorbeeld…
Want tijdens een rondje surfen langs Engelse gossip-sites (ja, ook uw blogger heeft haar zwakke momenten), kwam ik langs een hysterische rel, genaamd: “Joss Stone zonder onderbroek”. Nu weet ik niet hoe het met u zit, maar ik draag best wel eens een rokje en ben mij er dan van bewust dat er bepaalde poses zijn waarin het dijvlees een niet al te charmante houding aanneemt. Onderbroek of niet.
Maar goed, mij kan het eerlijk gezegd geen (blote) reet schelen of Joss haar poes hier uitlaat ja of nee; ik was natuurlijk gelijk in trance om het feit dat achter die benen een heuse Fafi for LeSportsac-tas schuilgaat. Jaja! Joss, met een Fafi! Niet wetende of ik daar verrukt of verdrietig (vanwege de toch chronische wansmaak qua garderobe van het soulzangeresje – sorry Joss) om moest zijn, heb ik ons Fafi de foto maar even doorgemaild. Die zich onmiddelijk kapot lachte in haar creatieve vuistje en Joss en poes op haar website zette.
Met daaronder – houd u vast, mijn lieve lezers – de prachtige, zielenroerende tekst: “Thanks to Nancy”. Wel daar zakt uw hippe legging toch van af, niet?

Take it easy – Amanda Blank & M.I.A.