Als je altijd al deel uit hebt willen maken van een Girl Gang, check dan deze mini-documentaire over The Moxi Girls. Als je deze girls ziet skaten door de straten van Los Angeles, heb je meteen zin om je rolschaatsen op te graven uit de schuur van je ouderlijk huis, hotpants aan te trekken en een tattoo te nemen (sorry mam!). Inspirerend to the max. Go get it girl!
“Tag, you’re it!” riep Danielle van het coole blog Culturalize op Twitter. En toen had ik ineens ‘The Instagram Tag’ aan m’n neus hangen. Om terug te kijken op het afgelopen jaar aan de hand van mijn leukste/opvallendste/lekkerste foto’s op Instagram (volg me op instagram.com/nenznenz als je vaker mee wilt spieken).
En dus, een kleine terugblik op het afgelopen jaar, aan de hand van de vragen van Danielle:
Wat is je allerlaatst geplaatste foto op Instagram?
Onze kerstboom stond wegens tijdgebrek al een week kaal te wezen in de woonkamer, maar afgelopen weekend namen we er eindelijk de tijd voor om ‘m op te tuigen. Ik was net teruggekomen van de kerstmarkt in Düsseldorf, dus daar gingen we: kerstplaatje op (New Orleans Christmas is een hele leuke cd), kaarsjes aan, kopje thee, lebkuchen (Duitse peperkoek) erbij…. en eerst een triljoen kerstlampjes ontwarren. Maar toen stond ‘ie. Ik word zo blij van deze boom; er hangt een berg ornamenten in die we (of nou ja, ík; mijn lief blijft daar zo ver mogelijk vandaan) de afgelopen jaren hebben verzameld, elk met een verhaal. #christmas
Wat is de allereerste foto die je plaatste op Instagram? #TBT
Op 3 januari 2012 plaatste ik mijn allereerste foto op Instagram; van deze hysterische broche die ik elk jaar trouw op doe met oud & nieuw. Yes, I’m a nerd. #happynewyear
Wat is je allerleukste foto op Instagram waar je zelf op staat?
Deze foto met mijn neefje Nathan is me erg dierbaar. Hij was hier ongeveer zeven maanden oud. Inmiddels zijn we alweer een half jaar verder. Als ik down ben, kijk ik altijd op mijn telefoon naar filmpjes of foto’s van hem. #dingenwaarjeblijvanwordt
Van welke Instagramfoto krijg jij ter plekke heimwee?
Op dit moment heb ik heimwee naar elke plek waar de zon schijnt. Deze foto nam ik vanaf het balkon van mijn hotel in Valencia, aan het strand. Het was mijn allereerste echte strandvakantie (ik was altijd meer van de citytrips), waarbij het me duidelijk werd dat ik ook best goed ben in de hele dag op mijn luie krent liggen in de zon. Afgelopen zomer zijn we nog eens teruggegaan naar dezelfde plek. #luiekrent
Wat is het állerlekkerste gerecht dat je in 2014 op Instagram hebt gezet?
Vorige maand nam mijn vriendin Natalia me mee naar de Foodhallen, bij haar in Amsterdam. Zij ging in de rij staan bij de Vietnamees voor een broodje bahn mi om samen te delen terwijl ik een lekkere hotdog uit zou zoeken bij de stand van Bulls & Dogs. Ik scande het menu op het krijtbord, tot ik het woord ‘popcorn’ zag staan. “Die met popcorn graag”, zei ik tegen de standowners. “Je weet dat die vega is?”. Even better. En het werd nog mooier: deze hotdogs worden geserveerd op pretzel-broodjes. #OMG
Mijn Tante Gerda – een zus van mijn Indonesische omaatje en de enige van de broers en zussen die altijd in Indonesië is blijven wonen – was de afgelopen drie maanden hier in Nederland, op bezoek bij familie. Nog geen twee weken geleden gingen mijn Tante Gerda, vader en moeder lunchen bij een restaurant in de buurt van mijn huis, vlak voor ze bij mij langs zouden gaan. Tante Gerda bestudeerde de menukaart en wist niet zo goed wat ze moest nemen. “Ik ben geen grote eter”, zei ze. Mijn moeder raadde haar aan om carpaccio te nemen en te vragen of ze dat in kleinere porties konden verdelen. “Zo geweldig dat ze dat hier doen; we kregen drie verschillende bordjes!” zei ze later nog verbaasd tegen mij. “In Indonesië moet je dat zelf verdelen”. Toen de serveerster kwam vragen wat ze wilde drinken, antwoordde mijn tante zonder blikken of blozen “gin-tonic”. Mijn moeder viel haast van haar stoel: gin-tonic is een alcoholisch drankje – en sterk ook nog – en mijn familie staat er juist om bekend zelden of nooit alcohol te drinken. Ze dacht dat mijn tante zich had vergist; misschien had ze alleen tonic bedoeld of misschien had ze zo maar wat opgenoemd van de kaart en wist ze niet dat er alcohol in zat. Maar ze wilde ook niet tussenbeide springen, bang dat mijn lieve, elegante tantetje zich dan misschien zou generen. “En ik dacht: ach, anders drink ik het zelf wel op”, zei ze achteraf. Toen mijn tante haar gin-tonic geserveerd kreeg, zat ze lekker te nippen van haar drankje, tevreden kijkend. Mijn moeder legde haar hand op die van mijn tante en zei zachtjes: “Vindt u dat zo lekker, gin-tonic?”. “Ja, ik bestel het heel vaak, ook in Italië”, zei mijn tante. “Weet u dan wel dat daar alcohol in zit?”, vroeg mijn moeder haar. “Ach nee… meen je dat nou?”, zei mijn tante. Om 12:00 ’s middags zat mijn tante, 82 jaar oud, lekker te nippen van een gin-tonic.
Tante Gerda was één van de passagiers van vlucht MH17, die afgelopen donderdagmiddag neerstortte boven Oekraïens grondgebied.
Ze was na drie maanden van familiebezoek weer op weg naar huis, naar haar dochter, zoon en mijn nichtjes en neefjes – haar kleinkinderen. Mijn vader had haar die ochtend nog naar Schiphol gebracht. Hij had afgesproken dat een oom en tante daar ook naartoe zouden komen en hen zouden ontmoeten vlakbij Gate 3, zodat mijn tante Gerda – slecht ter been – niet zo ver hoefde te lopen en mijn vader zijn auto kon parkeren terwijl mijn oom en tante mijn Tante Gerda zouden begeleiden richting de incheckbalie. Maar ze stonden er niet op het afgesproken tijdstip. Mijn vader heeft Tante Gerda daarom maar op een bagagekar gezet en is vast de auto gaan parkeren. Toen hij terugkwam, was hij haar kwijt. Hij belde mijn oom en tante, maar ze namen niet op. Even later vond hij ze gelukkig weer terug op de luchthaven.
Enkele uren later waren we haar echt kwijt.
Ze was vertrokken met het toestel van Malaysian Airlines richting Kuala Lumpur. Ik kreeg rond 17:00 een berichtje van mijn moeder dat er misschien wat aan de hand zou zijn met het toestel van Tante Gerda. Verbaasd zette ik de televisie aan en zag ik dat er een vliegtuig was neergestort in de Oekraïne. Ik begreep er niks van: een toestel vanuit Amsterdam? Neergestort in de Oekraïne? Wat deed een vliegtuig boven de Oekraïne – oorlogsgebied? En wat was het vluchtnummer van Tante Gerda?
Mijn vader wist het gelijk: die had het briefje waarop hij het vluchtnummer en de vertrektijden van Tante Gerda had opgeschreven, nog in zijn zak zitten. MH17. Wat volgde was dat woord dat ik mensen altijd hoor zeggen die iets hebben meegemaakt dat ze schokt en hun hart doet breken: ongeloof. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat het toestel waar jouw vader jouw tante een paar uur daarvoor op heeft gezet, vier uur later uit de lucht valt. En over het hoe en waarom weet ik al helemaal niks zinnigs te zeggen. Mijn hart brak en dat van mijn familieleden ook. Mijn vader had mijn tante nog een heel eind begeleid op de luchthaven en had zo ook de gezichten gezien van veel van de andere passagiers van die vlucht: de vriendin van mijn tante, die ook terug naar huis ging, veel mensen in rolstoelen, jonge stelletjes die op vakantie gingen of aan een nieuw leven zouden beginnen in Indonesië, gezinnen met kinderen…
Het is niet te bevatten.
Mijn familie troost zich met de gedachte dat Tante Gerda een fantastisch leven heeft gehad, omringd door familie die gek op haar was en is. Zij was het liefste vrouwtje op de wereld, knuffelde je haast fijn zodra ze je zag, ook al woonde ze de rest van de tijd aan de andere kant van de wereld. Voordat ze wegging uit mijn huis en ik voor het laatst afscheid van haar nam, maakte ze met haar mobiele telefoon een foto van Noodles. En kreeg ik van haar een cadeautje dat ik pas later uitpakte: prachtig briefpapier uit Italië. Zij laat een lichtje achter dat wij ons altijd zullen blijven herinneren en dat voor altijd in ons zit. Hoe ongelooflijk, niet te bevatten tragisch deze gebeurtenis ook mag zijn.
Ik wens alle nabestaanden van de passagiers van vlucht MH17 en alle mensen die geraakt zijn door dit nieuws, ontzettend veel sterkte en liefde toe.
Afbeelding: Curly Girl Design
Jullie reacties op mijn vorige plog waren zó leuk, dat ik plechtig beloofde er nog eentje te zullen maken. Het moest wel op een vrije dag vond ik, want anders zie je mij de hele dag alleen maar zwoegen achter een computer en dat is natuurlijk weinig opwindend. Niet dat onderstaande foto’s nu heel bijzonder zijn – ze zijn eerder doodgewoon – maar hee: dat is geloof ik het geheim van ploggen. Zo zie je een beetje hoe ik loop te rommelkonten op een dag (en wat ik eet: ook héél belangrijk natuurlijk…).
Ik heb vanochtend eerst een afspraak bij de huisarts staan dus ik moet moven! Ik werk snel een ontbijtje weg van een beetje Griekse yoghurt met homemade granola en aardbeien. De espresso is noodzakelijk en de krant is gratis (sorry voor die idiote krantenkop; daar kon ik niks aan doen).
Noodles springt alweer wild in en uit het lege fruitkistje dat in de keuken staat. Ook goedemorgen!
Eenmaal met de auto aangekomen op de parkeerplaats bij de huisarts realiseer ik me dat ik drie geurhangers aan mijn achteruitkijkspiegel heb hangen. Eh, waarom ook alweer?
Na de huisarts rijd ik naar huis en even later ben ik in de stad. Eerst even koffie op het terras bij Brandmeesters. Da’s altijd zo’n lekker rustig plekje, vooral ’s ochtends.
Heerlijk, zo’n Flat white
Even later lunchen op het terras van Moto Restaurant. Ik heb eigenlijk meer zin in iets lichts als sushi, maar wilde hier zo graag nog eens de noodles proberen. Dus ik kies toch maar voor het laatste. Ze zijn echt god-de-lijk! Ik geef eigenaresse Jo meteen een kaartje van mijn blog, omdat ze benieuwd is naar de blogpost die ik schreef over de saké proeverij bij Moto laatst.
Eenmaal thuis ga ik op de fiets boodschappen doen. Ik word nog altijd vrolijk van mijn roze Jamie Magazine-fietskrat. En hij is ook nog eens verrekte handig.
Vandaag is editie 15 van Flair uitgekomen, met daarin een reportage van ons huis. Vriendlief wil meteen 5 exemplaren kopen bij onze bladenboer. De mevrouw aan de kassa kijkt verbaasd: “vijf keer hetzelfde blad? Ja? Dat ik niet gek ben geworden…”.
Tadaa! Als je de smeulende puinhopen opruimt en er een talentvolle fotograaf (veel dank aan Souraya van Binti Home!) op los laat, ziet het er best behoorlijk uit hè? Wel gek hoor, om je toko zo terug te zien.
Noodles is verbolgen dat hij niet op de foto staat in de reportage.
Nog even relaxen en lezen in de schommelstoel in de tuin, waar Noodles meteen luid knorrend op mijn schoot springt.
Ik ga nog even wat verse kruiden planten in de bakken op het balkon. Rozemarijn, oregano, munt… mmmh! Lekker glamorous ook, die handschoenen. :p
En een bakje met zaadjes voor aardbeien. Benieuwd of dat werkt! Ik zet deze wel binnen in de vensterbank, want ze gedijen het beste bij 20 graden staat er op de instructies op de verpakking (enfin: wie niet?).
We eten bijna nooit magnetronmaaltijden, maar vanmorgen zagen we op een reclame in een bushokje dat de chef van sterrenrestaurant &Samhoud speciale magnetronmaaltijden voor Albert Heijn heeft ontwikkeld. Helemaal vega, op basis van tomaat. Die moeten we proberen! Zowel de lasagne als de chili sin carne zijn erg lekker. En: geen ontplofte bende in de keuken.
’s Avonds even relaxen met een theetje en een tijdschrift. Ik probeer de nieuwe EARTH tea. Leuk dat labeltje dat eraan hangt met ‘you never drink alone’. De opbrengsten van deze thee gaan trouwens naar waterprojecten, zoals het installeren van waterfilters in Malawi en in kindertehuizen in Sri Lanka. Echte chariTea dus! (kijk voor meer info op www.earthwater.nl).
EINDELIJK HEB IK ZE GEVONDEN! De Dreamy Chocolate Hippo’s van Barù, bij Brandmeesters. Lekker bij de thee, yum yum yum.
Daarna kijken we een korte documentaire over ‘Music Man Murray’; een man van 91 jaar die een platencollectie met ruim 300.000 elpees verzamelde op de stoffige planken van zijn winkel in Los Angeles. Mooi!
Voor het slapen gaan maak ik in bed nog een lijstje met dingen waar ik dankbaar voor ben in mijn dankbaarheidsdagboekje. Dat probeer ik elke avond te doen, al zijn het maar kleine, banale of gekke dingen (die zijn het ook waard om te vieren!). Het helpt me happy in slaap te vallen in plaats van met een kop vol zorgen (dat had ik vooral nodig na het kijken van True Detective…brrr) en ook weer vrolijk op te staan. Ik kan het iedereen aanraden.
Volgens NRC Next is ploggen het nieuwe bloggen. Ploggen houdt in dat je je hele dag vastlegt op foto’s en die online zet op je blog. In plaats van het schrijven van een stukje dus.
Nu heb ik een beetje een haat/liefdeverhouding met de camera-knop op mijn iPhone. Omdat ik als mijn eten geserveerd wordt liever meteen aanval dan er met mijn camera boven te gaan hangen (het heeft iets irritants, maar ik doe het ook; guilty as charged). Of bij een concert liever door mijn blote oogbollen zie hoe de artiest in kwestie de longen uit zijn of haar lijf staat te zingen dan door het kleine schermpje van mijn iPhone.
Maar dat artikel over ploggen was een beetje in mijn hoofd blijven hangen en toen ik ook nog zag dat Des, één van mijn favo bloggers, er een hele dag aan had gewijd, dacht ik: misschien moet ik het gewoon eens proberen. Kijken of ik het leuk vindt en of het me überhaupt lukt, om de hele dag door overal foto’s van te nemen. Nou, dat bleek nog niet zo makkelijk. Ik ben eraan gewend om mijn telefoon diep weg te stoppen in mijn handtas als ik op pad ben (ik hoor nu de galm van mijn moeder die roept: “Pas op je spullen!”) en in winkels voelde het een beetje opdringerig om met mijn mobieltje in de weer overal foto’s van te gaan maken. Daarom vroeg ik steeds maar even of ze het goed vonden als ik foto’s maakte voor mijn blog. Zo raak je ook nog eens in gesprek met leuke mensen!
Dus, kom mee, we gaan gezellig samen een zaterdag op pad richting Amsterdam om inspiratie op te doen:
Ik sta vroeg op voor een zaterdag, duik onder de douche en bedenk daarna pas dat ik zou beginnen met ploggen vandaag. Tijd om me op te maken. Ik zou graag zo’n vrouw willen zijn die zegt: “O, make-up? Nee hoor, dat gebruik ik niet!”. In plaats daarvan voel ik mij Casper het Spookje zonder op z’n minst mascara (ik vond mascara altijd overrated tot ik Hypnose Star van Lancome ontdekte…) en blusher. Ik heb een hele lichte huid (ondanks die Indische genen) en zeker in de winter is het hier net The Phantom of the Opera zonder een blosje. Dat mooie vierkante zwarte doosje kocht ik zo’n tien jaar geleden op aanraden van vriendin S. bij MAC. Er zit een prachtigmooi highlighting poeder in dat ik soms gebruik op mijn jukbeenderen. Of nou ja: op de plek waar mijn jukbeenderen zouden moeten zitten, maar die zijn overwoekerd door wang (aldus de noodzaak om daar wat highlighter te gebruiken).
Ik heb geen zin om lang over mijn outfit na te denken vandaag, dus trek gewoon een makkelijke trui aan. Dit is momenteel mijn lievelingstrui, gekocht in Düsseldorf (ondanks dat Maison Scotch een Nederlands merk is).
Eenmaal beneden word ik begroet door Noodles. U denkt nu vast dat dit heel lief en attent van hem is, maar in werkelijkheid bedelt hij gewoon om snoepjes.
Ik schrik me halfdood als vriendlief a) al wakker blijkt en b) verklaart ontbijt voor me te hebben gemaakt: sterke espresso en toast van speltbrood van de bakker. Die geuren ruiken voor mij echt naar een relaxed ochtendje.
Vriendin T. en ik gaan vandaag op stap in Amsterdam en hebben ons voorgenomen om de adresjes uit ‘Antiglamour‘ van Carice & Halina te gaan bezoeken. Het boek gaat mee in de tas.
Ik ben op mijn fiets richting het station gewaaid en doe een zinloze poging mijn Coupe Windhoos te fatsoeneren terwijl ik op de trein wacht. Uiteraard gaan wij op stap op de dag dat er een storm is voorspeld! Go wij!
Ik ben nog niet in Amsterdam of ik krijg een Whatsapp-berichtje van T.: een half uur vertraging. Op Amsterdam Centraal duik ik daarom de Starbucks in om verder te lezen in Anti-Glamour. Starbucks zit boven bij Spoor 2, in een prachtig oud pand. Ik kijk mijn ogen uit boven mijn Tall Cappuccino.
Als T. gearriveerd is en we elkaar eindelijk hebben gevonden (ons meetingpoint was AH to Go, maar die konden we allebei niet vinden: neem ons niet mee op een speurtocht want je hebt niks aan ons) duiken we de tram in richting de Gerard Doustraat. Daar vinden we het altijd zo leuk. Dit bord trekt direct onze aandacht.
We duiken een schattig winkeltje in dat ‘All The Luck In The World‘ heet. Hee, ken ik die naam niet van een blog? Jawel, zo blijkt als we in gesprek raken met de eigenaresse.
Ze runt de winkel samen met haar dochter, die edelsmid is. Zij heeft bijvoorbeeld deze kettinkjes gemaakt, met uilen, brilletjes en sterretjes. Superschattig zijn ze!
Ik moet mezelf vermanend toespreken om niet weer te zwichten voor en leuk linnen tasje. Wees sterk, NEnz!
Ernaast zit ook een leuk winkeltje, dat ‘The Proud Otter‘ heet. T. wordt op slag verliefd op een tie-dye hemdje en broekje die in de etalage hangen en we vliegen naar binnen. Het ruikt er naar versgebakken taartjes en we krijgen trek. Je blijkt er koffie te kunnen drinken en te lunchen, dus daar maken wij dankbaar gebruik van! Twee glazen Vlierbloesemlimonade van het huis graag!
We blijven ook maar meteen lunchen want het sfeertje is hier zo leuk. T. bestelt de tosti met ketchup…
Rond de feestdagen vind ik het altijd heerlijk om foto’s op mijn iPhone, Instagram en Facebook te bekijken van het afgelopen jaar. Ze herinneren me aan mooie momenten (sommige was ik zelfs al vergeten!) en daar word ik blij van. We kijken al zo veel vooruit naar wat we nog moeten & willen doen en wat er nog komen gaat: soms is stilstaan en het tellen van de zegeningen die je hebt en hebt gehad, heel fijn voor je geluksgevoel. Terugkijken naar mijn blogposts van het afgelopen jaar, maakt me ook blij. Ik dacht dat het – op een verhuizing na – een relatief rustig jaar was geweest, maar in de flashback ontdek ik dat ik tot veel nieuwe inzichten ben gekomen, veel heb geleerd, veel trips heb gemaakt, veel heb gevierd (héél belangrijk), en veel heb gedeeld, met jou.
Ik wil je hierbij dan ook bedanken voor het volgen van mijn blog, de lieve reacties en het delen van mijn posts met anderen. Daar word ik zielsjubelendgelukkig van, kan ik je vertellen. Dus, een dikke dankjewel for spreading happiness!
Hieronder een klein lijstje met mijn favoriete blogposts van 2013. Ik heb met een vreugdevol hart geschreven, gephotoshopt, gefotografeerd en geblogt.
1. Mijn blog werd 8 jaar en daarom deelde ik gratis Happy Notes uit!
2. Ik ontdekte de fantastische, inspirerende en motiverende Kid President
3. Meer van deze mensen graag: ‘Happy Makers’ die de wereld kleur geven!
4. Per toeval ontdekte ik de lekkerste chocolade ooit
5. Ik mocht koken met Gizzi Erskine en liep haar van tevoren -stomverbaasd – tegen het lijf op het toilet. Never miss an opportunity to pee! 🙂
6. Omdat ik hoop dat je erdoor geïnspireerd raakt: mijn 5 boeken die je leven zullen veranderen
7. Ik ging birthdaycrashen in Portugal en ontdekte het waanzinnig mooie Lissabon
Ik ben een gróót fan van online shoppen. Volgens mij shop ik zo’n beetje alles online, behalve broeken, platen (want het is zo leuk om op zaterdag te gaan cratediggen met mijn lief) en de dagelijkse boodschappen. Maar verder: kleding, schoenen, sneakers, cosmetica, boeken, tijdschriften, cadeautjes, woonaccessoires, elektronische apparatuur… het is zooo makkelijk dat je niet voor alles naar de winkel hoeft. Bovendien zullen early adapters het met mij eens zijn dat de shoppingwereld online veel en veel groter is. Dingen die je op blogs en in buitenlandse magazines ziet, kun je gewoon online uit alle uithoeken van de wereld laten bezorgen bij je Hollandse voordeur. Vanuit je luie stoel en met je huissokken aan. Terwijl het vaak een eeuwigheid duurt voordat je ze hier in Nederland in de winkel vindt. Áls je ze daar al vindt.
Daarentegen kan ik denk ik ook niet zonder offline winkelen. Lekker struinen door mooi gedecoreerde winkels (sfeervolle muziek en een lekker huisparfum zijn dikke vette bonuspunten in mijn boekje; bless you Zara Home!) waar je alles uitgebreid kunt bekijken, vastpakken en passen. Dat heeft toch ook echt wel wat. En dan hebben we natuurlijk ook nog het sociale gebeuren: lekker shoppen met een vriendin of kletsen met een verkoopster die he-le-maal begrijpt waarom je dat ene nagellakmerk verkiest boven het andere. En dat je glittertjes in je ogen krijgt van die gave schoenen.
Als ik met vriendinnen praat over online shoppen, blijkt niet iedereen zo’n serial internet shopper als ik. De één roept dat ze bij online shoppen mist dat je spullen uitgebreid kunt bekijken; de ander durft de gok niet te nemen dat ze iets in de verkeerde maat bestelt. Mmh… hebben ze een punt? Ik neem de proef op de som: als ik hetzelfde artikel online koop én in de winkel, wat bevalt mij dan beter?
Ik heb al een tijdje mijn zinnen gezet op een nieuw paar sneakers: mijn oude Nike Blazers zijn mijn go-to sneakers voor álles, maar inmiddels beginnen ze bijna vermoeid te zuchten als ik ze uit de kast trek. Ik surf naar www.zalando.nl om eens te kijken wat ze hebben. Ik weet dat ze grote merken als Nike verkopen. Het valt me al gelijk op dat er echt ontiegelijk veel keuze is. Ik word er bijna duizelig van. Ik surf langs de merken, waarvan ik er heel veel (nog) niet ken. Dat maakt me wel nieuwsgierig, maar tegelijkertijd kan ik helaas weinig extra info over de merken vinden.
Ah, ze hebben Nike’s en ook mijn favoriete model: de Blazers. En nog in 47 kleuren (alleen al voor dames!) ook. Ik krijg keuzestress en blijf drie dagen lang terugkomen bij Zalando om nog eens te kijken welke ik nou het leukste vind. Ze zijn ook niet allemaal voorradig in mijn maat, zie ik. Uiteindelijk blijf ik steeds naar een paar kijken in een beetje een mauve achtige kleur. Of is het nou meer bruinig paars? Mh, moeilijk te zien. In de omschrijving worden ze aangeduid als ‘paars’, maar het lijkt niet zomaar paars. Ik Google op plaatjes ‘Nike Blazer purple’ maar krijg hele andere kleuren te zien. Ik neem toch de gok – want ik wil niet het risico lopen dat ze morgen uitverkocht zijn in mijn maat – en slinger ze in mijn winkelmandje, in de hoop dat de foto het product laat zien zoals het in werkelijkheid is.
Betalen gaat supermakkelijk (iets te makkelijk zelfs, haha!). Ik moet inloggen met mijn accountgegevens (die had ik al) die ik me gelukkig nog kan herinneren en kies ervoor om ze thuis te laten bezorgen.
De sneakers kosten 99,95, maar Zalando is áltijd heel gul met kortingscodes (tip: altijd Googlen naar een kortingscode voordat je gaat bestellen!). Ik gebruik de kortingscode van Actiepagina.nl waarmee ik 12% korting krijg. Ha, dat scheelt: nu kosten ze maar 88,- euro en ik heb er niks voor hoeven doen! Ik betaal met iDeal. Het kost me letterlijk nog geen minuut om te bestellen en af te rekenen.
Ik heb mijn sneakers op een donderdag rond middaguur besteld en op zaterdagochtend staat er al een bezorger voor de deur met mijn pakket (ik was gelukkig niet naakt, maar wel nog in pyjama met coupe orkaan – hij gilde niet). Leuk wakker worden met een cadeautje aan de deur! Het voelt een beetje als kerstmis als ik de doos openscheur (gracieus als ik ben…) en ik ben blij als ik de sneakers zie: ze zijn in het echt nog mooier dan op mijn beeldscherm en de kleur paars is precies hetzelfde als online. Daarentegen ben ik verrast om te zien dat de swoosh en de hiel – beide lichtgrijs zijn en kleine glittertjes bevatten (ik dacht dat ze gewoon wit waren namelijk). Als ik de schoenen aantrek om ermee te dansen voor de spiegel, zie ik dat ze bijna lichtgeven als er daglicht op valt. Cool!
Omdat ik al een paar Blazers heb, heb ik deze in dezelfde maat besteld. Ze voelen wel een beetje ruim…. mmmh, had ik toch een maatje kleiner moeten nemen misschien? Of zou dat weer te klein zijn geweest? Jammer dat ik niet effe een maatje kleiner kan passen. Ik zou ze gratis terug kunnen sturen om ze om te ruilen voor een andere maat, maar wie zegt dat ze dan beter zitten? Ik besluit het nog even te laten rusten.
En dan deel 2 van mijn shopmissie: de winkels in! Maar OMG, druk druk druk, vriendinnen ook druk en het voornemen om op zaterdag samen met mijn vriend te gaan valt ook in het water als vriendlief ziek blijkt en ik eigenlijk ook geen zin heb om in mijn eentje te gaan. Het wordt dus zondag, omdat ik dan toch al samen met een vriendin heb afgesproken in de stad. In Utrecht zitten heel veel sportzaken en sneakerwinkels, dus ik ga er vanuit dat ze érgens wel Nike Blazers verkopen. Omdat het uitverkoop is, moet ik helaas alle rekken afspeuren tot ik ergens een paar Blazers ontwaar.
Ik ben al in vijf winkels binnen geweest en vind af en toe wel een paar in mijn maat (dat is dan wel weer handig van uitverkoop: je hoeft niet telkens aan een verkoper te vragen of ze er in je maat zijn), maar dan steeds nét niet in de kleur die ik leuk vind. Ik begin me een beetje schuldig te voelen tegenover vriendin N., die mee is op deze shopmissie en toch ook leukere dingen moet kunnen bedenken op haar vrije zondag dan sportwinkels aflopen met mij. Ze wijst een klein winkeltje aan: “Zouden ze ze daar niet hebben. NEnz?”. Ik gluur door de etalage, maar weet het nog zo net niet. Ach, nu we er toch zijn, kunnen we net zo goed naar binnen lopen. Ik zie een afgeprijsd paar staan, maar ze zijn me iets te dun voor de koude wintermaanden. Dan valt mijn oog op een paar grijs/zwarte Nike Blazers met zebraprint. Die zijn cool, die had ik nog niet eerder gezien! Zouden ze ze in mijn maat hebben? Dat is effe spannend. Gelukkig komt er al een verkoper op ons af die vertelt dat deze net binnen zijn, uit de nieuwe collectie van Nike. Dat vind ik leuk om te weten. Hij gaat achter voor me kijken of hij ze in mijn maat heeft. * fingers crossed! *
Gelukkig, hij heeft ze! De verkoper vertelt dat ze van echt leer zijn en daarmee warm genoeg voor deze tijd van het jaar (zie ik daar een afkeurende blik richting mijn Allstars gaan?). Ik trek de sneakers aan en de verkoper vraagt of ik kan gaan staan zodat hij kan voelen tot waar mijn tenen komen. Ik loop een paar rondjes door de winkel op de sneakers en ik heb weer hetzelfde gevoel als met de Blazers die ik via Zalando had besteld: ze zitten op zich wel goed, maar ik twijfel of ze niet te ruim zijn. De verkoper zegt dat hij ze ook in een halve maat kleiner heeft. Die pas ik. Ik loop weer wat rondjes door de winkel maar nee, die zijn echt te klein. Mijn oude vertrouwde maat blijkt dus het beste. Ik kan er eventueel nog dunne inlegzooltjes in doen zodat ze iets strakker zitten. Als iemand die in haar leven heel wat te kleine schoenen heeft gekocht, vind ik het fijn dat een verkoper met me mee kijkt.
“Ik neem ze!” roep ik en de verkoper gaat ze alvast klaarzetten bij de kassa. Omdat er ondertussen nog andere klanten de winkel in zijn gelopen die ook aan het passen zijn, moet ik even wachten tot hij klaar is met het helpen van anderen. Ze kosten 99,95 en omdat ze nieuw zijn, zit er nog geen korting op. Shit, want als ik ze online bij Zalando had besteld, had ik de 12% kortingscode kunnen gebruiken. Ik reken af met mijn pinpas, en stap blij en met een grote plastic tas in mijn hand weer naar buiten. Ik ben in totaal denk ik twee uur bezig geweest met shoppen.
Met mijn aankoop was ik online goedkoper uit en sneller klaar. Tel uit je winst! Maar ik was wel meer tijd kwijt met beslissen welke schoenen ik wilde hebben, omdat ik door mijn scherm heen niet zo goed kon zien. Als ik ze bij iemand ‘aan’ had gezien, bijvoorbeeld op een foto op een modeblog of in een filmpje zoals sommige webwinkels dat al doen, had ik misschien een beter beeld gekregen. Daarentegen vallen ze me niet tegen; ze gaan mijn verwachting zelfs te boven! En anders had ik ze gratis terug kunnen sturen.
Met het offline shoppen was ik toch behoorlijk wat tijd kwijt: ik moest allereerst naar de stad, en toen diverse winkels af op zoek naar de gympen die ik wilde. Bij online shoppen kun je gerichter zoeken: zoektermen gebruiken bijvoorbeeld. En je hoeft dan niet die kilometers te maken door de stad, door de drukte, verschillende winkels af te lopen, etc. Je bent ook niet afhankelijk van verkopers: ik had het geluk dat ik in de sneakerwinkel een aardige verkoper met verstand van zaken trof, maar vaak genoeg werd ik ook volkomen genegeerd door verkopers.
In mijn drukke bestaan zou ik absoluut verloren zijn zonder online shoppen. Als je eenmaal weet wat je zoekt, kun je iets binnen een minuut afrekenen en naar je toe laten sturen. Daar hoef je verder niks voor te doen (ja: betalen natuurlijk, duh)! I-de-aal. Wat dat betreft heeft het mijn voorkeur boven offline shoppen. Dat laatste bewaar ik liever als gezellige bezigheid, als ik niet per se iets nodig heb, maar het wel leuk vind om lekker mooie spulletjes te gaan kijken…!
Ik ben benieuwd naar jouw shopgedrag: shop jij al veel online of koop je het meeste nog gewoon in de winkel?
Wil je ook online shoppen bij Zalando? Met de kortingscode van actiepagina.nl krijg je 12% korting op alle aankopen vanaf 75,-. Mooi meegenomen!
Illustratie via Roaringsoftly.com
Onzeker much? Och kind, ik weet er alles van. Mijn vriendinnen weten er alles van. Wat zeg ik: zelfs Beyoncé weet er vast alles van (nu staat daar een beest van een zelfverzekerde vrouw met haar booty te schudden op podia wereldwijd, maar elke vrouw heeft ooit onzekerheid gekend). Geheel volgens de traditie van het puber-zijn heb ik me jarenlang een soort van lelijk eendje gevoeld, hopende dat ik ooit à la de sprookjes zou uitgroeien tot een zwaan. Of in ieder geval een zwaan met een geknakte vleugel. Want hoe komt een mens aan zelfvertrouwen? Het maakt niet uit of je complimentjes krijgt, wordt nagefloten op straat of een vriendje hebt dat je aanbidt. Het is echt waar wat ze allemaal zeggen: dat je zélf op een dag moet bepalen dat je de moeite waard bent. Dat het dus allemaal van binnenuit moet komen, dat zelfvertrouwen van je. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet: het gaat niet om je uiterlijk, maar om wat je uitstraalt. Kortom: dat zelfvertrouwen over je uiterlijk, dat moet allemaal van binnenuit komen. Mmmpf, beter gezegd dan gedaan. Want hoe dan?! Gewoon een knop omzetten?
Ik herinner me een quote van actrice Gabourey Sidibe (die ken je van Precious en The Big C). Zij zei dat ze op een dag gewoon besloot dat ze er toe deed en dat ze zou leven als een zelfverzekerde jonge vrouw. Een soort fake it till you make it eigenlijk. Ik denk dat als je dát kunt, je er ook écht in gaat geloven. Het zit ‘m allemaal in je state of mind.
En die state of mind, die kun je trainen. Beauty zit tussen je oren. Voor wie zit te snakken naar praktische stappen om méér zelfvertrouwen te kweken – met name over je looks -, ziehier een lijstje met de beste tips die ik de afgelopen jaren heb opgedaan:
Stop met het lezen van bladen en andere media die focussen op (de looks en diëten) van celebs, die rondstrooien met dieettips en die te veel schrijven over uiterlijke zaken. Lees liever bladen en websites die gaan over je innerlijk, feel-good en meer uit het leven halen.
Gala Darling: “Stop buying & reading magazines or websites which talk about weight or speculate as to which celebrity has an eating disorder. It doesn’t matter whether the comments are “Dude she needs a cheeseburger” or “Ugh if I looked like that I wouldn’t leave the house”, IT AIN’T HELPING! All it does is foster judgment of ourselves & others, neither of which EVER lead to anything positive! Evaluating other people’s bodies is so dangerous & destructive! Let’s learn to stop doing it. Let’s help one another stop doing it. Let’s learn to see the beauty in other people instead.”
Als ik îets heb geleerd van schrijfster Kjerstin Gruys die ‘Mirror Mirror Off the Wall‘ schreef en het bijbehorende blog in het leven riep, is het wel dat het miljoenen keer belangrijker is hoe je dingen ervaart, beleeft en voelt dan hoe je er op dat moment uitziet (met andere woorden: of je haar wel goedzit). Probeer daarom minder vaak in de spiegel te kijken om jezelf te trainen die zelfbewustheid kwijt te raken en meer in het moment te zijn. Het gaat er in het leven toch niet om hoe je eruit ziet, maar om hoe je je voelt?
Probeer eens wat minder make-up. De meesten van ons gaan op jonge leeftijd make-up gebruiken (ik weet nog dat mijn beste vriendin altijd enorme lagen blusher op mijn wangen smeerde), waarna dat zich algauw ontwikkelt tot een routineklusje. Voor je ’t weet, maakt eyeliner deel uit van je dagelijkse gezicht en heb je het gevoel dat je er niet uitziet zonder dat streepje op je ooglid. Terwijl je misschien wel ontdekt dat je dat allemaal niet nodig hebt om je mooi & zelfverzekerd te voelen! Je kunt steeds een beetje afbouwen: geen eyeliner, maar alleen mascara. Of geen mascara, maar alleen even je wimpers lichtjes krullen met de wimperkrultang (als je dat niet doodeng vindt tenminste). Ik heb ervaren dat je dan hoe langer hoe meer het idee krijgt dat je al die dingen niet nodig hebt. En het is de ultieme uitdaging om je ook mooi te kunnen voelen zonder make-up, glimmende accessoires en flitsende kleding.
Bezoek een vreemde stad of een vreemd land. Een van de leukste dingen aan vakantie, is dat heerlijke gevoel van anonimiteit. Je bent zo ontzettend jezelf en te druk met de omgeving in je opnemen dat je alles opzuigt als een spons. Ervaringen als reizen geven je zelfvertrouwen.
Oordelen over celebrities of anderen – al zijn het wildvreemden op straat die je becommentarieert vanachter een dampende cappuccino op een terrasje – maakt vaak dat we (ongemerkt) ook zo oordelen over onszelf. Het is soms zó makkelijk om iemand onderuit te halen. Kijk liever naar wat je mooi vindt aan anderen en probeer vreugde te scheppen uit hun individualiteit dan ze te veroordelen om uiterlijke kenmerken, make-up of kledingkeuze (die bijvoorbeeld niet jouw smaak is). Mild zijn voor anderen maakt je ook mild voor jezelf. Om Jack uit Will & Grace te quoten: “See God in everyone”, lol.
Herken negatieve gedachten over jezelf en stop ze. Je weet wel, als je een spijkerbroek staat te passen in een krap hokje waar het ongeveer 100 graden is, de muziek véél te hard staat en het licht zo onflatteus is, dat je denkt: o holy mother of God. De neiging is dan heel (héél) groot om commentaar te leveren op je dijen, je derrière, je buik(je), je haar, of wat-dan-ook. Als zulke negatieve gedachten bij je opkomen, ga daar dan niet in mee. Zeg tegen jezelf (in je hoofd of hardop; check even of er toehoorders zijn ;): stop. En probeer ze te vergeten. Een goede regel is: behandel jezelf zoals je ook een dierbare vriendin behandelt. Dat betekent dus: geen negatief commentaar op je uiterlijk!
Adopteer dit als je nieuwe mantra: goed is goed genoeg. We zijn met z’n allen allemaal hysterisch ambitieus en dat is geweldig, maar als het aankomt op zelfacceptatie mag het allemaal wel een beetje minder streberig. Je bent goed genoeg zoals je bent en voor de gebieden waarop je vindt dat je faalt of tekortschiet, luister je naar de woorden van Maya Angelou: “when you know better, you do better”.
Schrijf elke dag twee dingen op die je leuk vindt aan jezelf. Yes: élke dag. Twee dingen! Nee, dat is niet narcistisch. Om de wereld te verbeteren/redden zijn zelfverzekerde vrouwen nodig. Dus, je weet wat je te doen staat. Who run the world? GIRLS!
Vraag aan jou: waar haal jij zelfvertrouwen uit? En hoe krijg jij zelfvertrouwen over je looks?
Mijn iPhone en ik: we hebben een haat-liefde-verhouding. Aan de ene kant ben ik intens dankbaar voor dit stukje vernuftige techniek, dat mij de mogelijkheid geeft de wereld continu met mij mee te dragen én outfit-foto’s te delen met vriendinnen zodat we geen modemissers begaan (God verhoede het!). Anderzijds merk ik dat ik me dikwijls als een idioot gedraag met dat ding. Alsof ik een junk ben, met een stukje zilverfolie. Ik zit maar te frommelen met dat ding. Op het moment dat de RSI-pauze ingaat op mijn computer en ik dus 30 seconden (en soms 8 minuten) rustpauze zou moeten nemen, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik moet wachten in de rij bij de supermarkt en de mogelijkheid heb tot nuttiger dingen als dagdromen of rare dingen opmerken voor een NEnz’s Weird World, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik naar het toilet moet, grijp ik naar dat ding (de zielige waarheid mensen; ik ga hier met de billen bloot). Op het moment dat ik uit eten ben en mijn tafelgenoot naar het toilet gaat, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat de aftiteling van de serie/film die ik zojuist heb gekeken ingaat, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik in bed kruip en mijn hoofd het kussen raakt, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik ’s ochtends wakker word, grijp ik naar dat ding om te zien wat de rest van de wereld heeft uitgespookt terwijl ik op één oor lag. WAAROM?!!!
Van Facebook ga ik naar Instagram, naar Pinterest, naar de kranten-app, terug naar Facebook, naar Twitter, naar Pinterest, nog een keer de weer-app checken, o ja mail en weer terug naar Facebook. En brengt het me iets? Neen. Enkel onrust.
Ik merk het bij mezelf op – stap één (de fase van ontkenning voorbij) – maar ik ben niet te stoppen. Ik kan een moment van niets gewoon niet meer aanvaarden als gewoon een moment van niets, maar móet dat dwangneurotisch invullen met gefriemel met mijn iPhone. Dag mindfulness! En dat ben ik zooo zat. Ik weet het: ik doe het hartstikke zelf. Maar er móeten vast nog meer mensen zijn die dit gedrag herkennen en er ook vanaf willen. Misschien kan dit filmpje onze getroebleerde zielen redden:
Als u mij nu wilt excuseren: ik ga even mijn iPhone begraven in de tuin.
Afbeelding: Laura Winslow Photography
Maar je mag me ook gewoon Nancy noemen hoor.
Ik ben freelance culinair schrijver en wil álles ontdekken dat met eten te maken heeft.
Tussendoor probeer ik een fijn & goed leven te leiden. Voor mij houdt dat in: doen wat ik leuk vind en leuk vinden wat ik doe (ja, da’s een doordenkertje!), positiviteit verkiezen boven negativiteit (it’s much more fun) en te genieten van de kleine, maar o-zo fijne dingen des levens.
Omdat er volgens mij wel meer mensen zijn die een fijn & goed leven willen leiden (duh!) en we allemaal weten dat het af en toe niet meevalt om je een weg door het leven te klunen, deel ik op dit blog mijn dagelijkse beslommeringen, inzichten, aha-momenten en mijmeringen over dingen die mij blij maken. Want ik geloof dat je met blijdschap delen en verspreiden de wereld een stukje leuker maakt.
Spread happiness!
Nieuw hier? Lees meer over 'My Happy Place'
Mooi! Als freelance culinair schrijver en food fotograaf zit ik diep in de culinaire wereld en sta ik altijd open voor opdrachten waarbij ik de sterren van de hemel kan schrijven en/of fotograferen. Ik zorg voor (culinaire) content voor websites, tijdschriften, social media en merken (denk aan productverpakkingen). Zowel in tekst als in beeld dus.
Voor meer info, kijk bij 'Over NEnz' of stuur me een mailtje.
