Ik ben head over heels… en wel op dit tasje. Issie niet cute? Helaas heb ik net met mezelf afgesproken om het shoppinggedrag ernstig in te perken, zeker daar waar het tassen betreft. En vooral, daar waar het mini-tasjes-waarin-je-nog-geeneens-een-zakdoekje-kwijt-kunt betreft.
Maar hij past zo geweldig bij de nieuwe cowboylaarzen die ik ga kopen… en bij mijn giddie-up-cowgirl pin van Beadies… en bij mijn oorbellen met cowboylaarsjes… Toch nog maar een keertje naar Kitsch Kitchen dan???

Judith Osborn. Ze mag er dan uitzien als een Barbie op leeftijd die te lang in de Croma heeft liggen bakken, humor heeft ze best wel. En dan heb ik het niet over haar columns in BeauMonde of over haar t-shirtlijn, want die vind ik zelfs een beetje tacky. Don’t get me wrong, ik houd wel van een flinke dosis zelfspot, maar om nou met opdrukken als ‘Vis wife’, ‘Ku(l)t wijf’ en ‘Spuit 11’ te gaan lopen, no thank ya.
Maar wat ik dan weer wel erg leuk vind uit de collectie van La Osborn, zijn de Vuitton-tassen die voorzien zijn van de opdruk ‘Fake’ in knalroze graffiti (ik hoor het hartje van PC-Hoofdstraat-tramp Estelle Gullit al breken) en de shirtjes voor honden, met de tekst ‘Hot dog’ erop.
Jaja, (Os)born to be wild.

Nu je je niet meer kunt vertónen met een paar Uggs aan je voetjes (daar gelaten dat je 269 euro voor de krengen hebt neergeteld), is shoeloving Nederland weer op zoek naar de volgende lelijke schoenen-trend. En met dank aan Hollywoodsterren als Kate en Gwyneth is die daar nu: de mukluk. En om met mijn vriendje te spreken: gooi er een tipi (wigwam) overheen en het plaatje is compleet.
Maar goed, we moeten er maar vast aan wennen dat het straatbeeld er de komende lente wat Indiaan-achtiger uit gaat zien en we overal kleine Hiawatha’s voorbij zien lopen. En als we dan ook nog even de Indianen-groet ‘Uch’ naar elkaar doen, zijn we vast helemaal hip.
Oh en wat ze kosten? Prijzen variëren van 350 tot 500 euro. En wanneer je bekijkt dat je daarmee dagelijks honderden mensen verblijdt met de slappe lach om jouw vreemde schoeisel, lijkt me dat een koopje.

Die Boy George. Hij mag er dan misschien wel uitzien als een op hol geslagen travestiet (en dat is hij waarschijnlijk ook), verstand van ontwerpjes heeft ‘ie wel. Op www.patriciafield.com zijn zijn designs te bewonderen.
Ik vraag me alleen wel af: what’s next? Kelly-creaties? De Geer-lijn? Gordon-wear? Misschien kunnen sommige mensen hun creativiteit beter op origami storten…

Okay okay, we wisten al dat Paris af en toe nogal doordraaide wat haar hondje Tinkerbell betreft. Zo stemt Paris pas in met een date, als boylief ook goedgekeurd is door Tink. Als de chihuahua haar kleine snobneusje voor hem optrekt, kan hij het vergeten.
Daarom is het ook niet zo gek als ik je vertel dat kleine Tink een eigen kledinglijn krijgt. Jawohl! Er verschijnt een lijn van t-shirts met daarop de afbeelding van Tinkerbell en uitspraken als: ‘Tinkerbell says that’s hot’… Maar natuurlijk…

In mijn vorige log over Fashionvictims, schreef ik nog over de mysterieuze goodiebags waar iedereen na afloop van de fashionshow mee liep en waarvan Sanne en ik er maar niet achter konden komen waar ze verstrekt werden. Wel, we zijn eruit. Read it and weep:

Toen in de grote lounge, waar iedereen moest wachten, werd omgeroepen dat de show over vijf minuten zou beginnen, dachten San en ik slim te zijn en gingen we lekker dichtbij de deur staan. Maar wat bleek vijf minuten later? We moesten de deur aan de overkant van de lounge hebben, dus stonden we in feite helemaal achteraan. Op de banken aan weerszijden van de catwalk, konden we dus geen plaats meer nemen. Dat werd staan, wat eigenlijk prima was, aangezien we het allemaal heel goed konden zien. Maar waar kwamen de bags nou vandaan? Ze bleken onder ieders stoel te hebben gestaan. Mensen die dus geen zitplek hadden, hadden ook geen goodiebag (is dat geen dubbel leed?). En troostte ik mij met het gegeven dat er vast alleen maar flyers in het leuke zwarte tasje zouden hebben gezeten; San wreef er nog even fijntjes in dat de bags gevuld waren met fijne Lancôme productjes, zoals een mascara, lipgloss en andere girly musthaves. Huil!
Je begrijpt, tijdens mijn volgende modebijeenkomst stort ik me als een wild dier op de zitplekken…

Gisteren kreeg ik mijn vuurdoop wat betreft de wereld de la mode. En wel doormiddel van een heuze modeshow. Hans Ubbink was de ontwerper wiens modecreaties voorbijwandelden op de catwalk. En dankzij vriendin Sanne, die stageloopt bij het bedrijf van deze modeman, konden wij deel uitmaken van het fashiongepeupel.
Na een aantal stressvolle uren voor de kledingkast te hebben doorgebracht, had ik naar mijns inziens eindelijk de juiste outfit voor dit event uitgezocht. Haar in de lak, face gemake-upt en Assepoester was klaar voor het bal. Één seconde voordat ik de deur uit wilde gaan, kwam mijn moeder naar beneden gelopen. Na een rondje Manhattan (waarbij mensen van top tot teen bekijken wat je aanhebt) zei ze: “Doe je dát aan?!” Tijd om me om te kleden had ik niet meer, dus na een diepe zucht ging ik toch maar de deur uit in mijn, volgens mijn moeder, ‘wanstaltige outfit’. Na heen en weer gesms met vriendin Roxanne kwam ik erachter dat alle moeders zo schijnen te doen en dat ik het juist als een compliment op moest vatten als mamalief mijn outfit afkeurde. Rox deed dat namelijk ook altijd. So i did. Chin up, en gaan.
Eenmaal bij de modeshow aangekomen, stond de lounge al vol met modevolk. Er waren een paar celebs, zoals Jeroen Post en vriendin Kristina Slobovik (ofzoiets), Marit van Bohemen en nog wat andere BN’ers. Het overige modevolk zou waarschijnlijk dezelfde afkeuring van zijn moeder hebben gekregen als ik. Gescheurde spijkerbroeken, afgetrapte gympies en caps. Zo zie je maar weer, je kunt het beste aandoen waar jij je lekker in voelt.
Na een heerlijke martini (er werd ook Moët geschonken, maar ik besloot het avondje op z’n Sex and the City’s te beginnen…) werden we naar de catwalk gedirigeerd.
Daar aangekomen konden we aan weerszijden van de walk de la mode plaatsnemen en na een paar minuten begon de show. Er kwamen ontzettend mooie kledingstukken voorbij, maar ik kreeg eigenlijk een beetje de indruk dat het hier om andere zaken ging dan de kledingstukken. Om de modellen bijvoorbeeld, waarvan sommige het loopje wel degelijk onder de knie hadden en anderen over de catwalk strompelden als aangereden herten. De heels verklaarden een hoop: op een hak van formaat killer kan niemand gracieus lopen.
Ik kreeg een beetje een lacherig gevoel: het is best raar om met z’n allen naar een paar mensen te zitten kijken die in kledingstukken over een podium lopen. En het modevolk leek meer geïnteresseerd in elkaar (en vooral: zichzelf) dan in de mooie creaties die we zagen.
Nadat er een aantal leuke special effects uit de kast waren getrokken, zoals een visserskoor (helaas heb ik ‘allen die willen te kap’ren varen’ nog steeds in mn kop) en een sneeuwmachine, was het fashionfeest voorbij.
En als troost voor het gegeven dat Sanne en ik geen goodiebag hadden weten te scoren (geen idee hoe iedereen aan die dingen kwam, normaal zie ik dat wel!) aten we een gratis patatje op het terrein van de Westergasfabriek. We moesten overigens wel wat langer wachten op ons bakje verse frietjes: Ellemieke Vermolen en Edgar Davids en consorten drongen voor.
Al met al was deze avond een geweldig feest, waar de champagne en martini’s rijkelijk vloeiden.
Maar een fashionvictim? Dat zal ik wel nooit worden…

Nee, het is niet bijna Kerstmis. En ik ben ook niet bijna jarig. Maar het altijd paraat hebben van een persoonlijke wish-list is volgens mijn believes toch echt noodzakelijk. Het zou maar een keer voorkomen dat je zin hebt om te shoppen en geen idee hebt waar je naar moet zoeken. Of dat je oma je wil belonen voor je harde werken op school. Of dat vriendjelief je wil verrassen met een gift, zomaar. Daarom ben ik een firm believer in de wish-list. Je zult mij er nooit op betrappen dat ik geen rijtje bij de hand heb, met nice goodies. Hier alvast een blik op mijn wish-list van nu: