Ik heb niet zoveel met Hollywood’s Bagmania. Zodra er een nieuwe, absurd dure tas van een of andere opgeklopte designer in de winkels ligt, weten de sterren niet hoe snel ze op hun Mukluks of Heidi Klum Birkenstocks naar de winkel moeten rennen. Waarna het ‘normale volk’ op zoek gaat naar kopieën of goedkopere versies op Ebay, die overigens nog verschrikkelijk duur zijn.
Maar mijn ‘enthousiasme-knop’ wordt nou niet bepaald aangezet door zo’n dure designerbag. Zo vind ik de Louis Vuitton-bags ongelofelijk lelijk (mijn oma zou zich nog vol afschuw wegdraaien van zo’n printje) en word ik ook niet warm of koud van de Hermès Birkin Bag, waarvoor Samantha zich in Sex and the City in allerlei bochten probeert te wringen. Het feit dat er mega wachtlijsten voor deze mode-exemplaren zijn en dat de halve wereld met zo’n tas of een kopie loopt, doen het ook niet zo goed bij mij.
Maar nu is er een exemplaar waarvan ik moet toegeven dat ik ’t toch eigenlijk niet zo erg zou vinden als ‘ie op een dag per ongeluk ineens om mijn schouder zit (zo van: “Hee, wat is dat? Ow, laat maar hangen!”). Het is de Balenciaga Motorcycle Le Dix Bag. En ja, das een hele mond vol.
Voor enkele luttele duizenden eurootjes issie van jou. En voor menig celeb staat die prijs natuurlijk gelijk aan een dollar voor een winkelkarretje. It’s nothing. Daarom hangt ‘ie al aan de skinny arms van Kirsten Dunst, Sarah Jessica Parker, Nicole Richie, Gwyneth Paltrow, Lindsay Lohan, Cindy Crawford, Cameron Diaz, Sienna Miller en noem het maar op. En ook de Olsens worden regelmatig gespot met een duur Balenciaga-exemplaar aan hun lieftallige polsjes, die ze natuurlijk gebruiken als schooltas.
Nicky Hilton voelde overigens zo’n grote liefde voor de bag in haar portemonnee, dat ze meteen exemplaren in alle kleuren van de regenboog aanschafte. Zij is nu de trotse bezitster van een kleurenwaaier aan Balenciaga bags.
Misschien mag ik ‘r wel eentje lenen…

Sommige dingen blijf je kopen. Maakt niet uit hoeveel je ervan hebt, de aanblik van een nieuwer, more fashionable, of anders gekleurd exemplaar ervan en voor je het weet trek je je creditcard alweer door de gleuf van de pinautomaat. Roetsj. Ik heb dat met veel mode-items, dat het me niet uitmaakt hoeveel edities ik er al van heb, ik moet elk jaar een paar nieuwe exemplaren aanschaffen. Het lijkt bijna wel een dwangmatige neurose, ik voel me soms letterlijk gedwongen om na schooltijd toch nog even bij H&M langs te wippen om te checken of ze weer nieuwe accessoires hebben. Wat meestal teleurstellend uitpakt natuurlijk. Weer dat hele eind voor noppes gelopen en voor niets tientallen goede-doelen-mensenwervers die op mijn pad kwamen neergemaaid (het lijkt wel alsof er een groot bord met knipperende neonlichten boven mijn hoofd hangt dat schreeuwt: this sucker is gek genoeg om alle goede doelen te steunen). A few obsessions of mine zijn bijvoorbeeld onbruikbare ‘dit-exemplaar-kan-alleen-om-je-pols-bungelen-en-vraagt-erom-om-gejat-te-worden-op-een-drukke-zaterdagmiddag-in-de-stad’-tasjes, dure lipglossen (alleen dure, daar komt mijn Estelle Gullit-kant om de hoek kijken. Ben normaal niet zo stuck-up snobby hoor) en exclusieve sneakers. En nu is het teenslippertijdperk dan aangebroken. In mijn kast liggen al tien verschillende paren en toch heb ik weer een nieuwe soort ontdekt die gewoon niet aan mijn garderobe kan ontbreken. Waarom? Al sla je me hartstikke dood. Ik ben namelijk al alle eenentwintig jaren van mijn leven van mening dat mijn voeten per ongeluk verwisseld zijn met die van een alien. Ze zijn dan ook meteen het enige aan mij dat ik qua Indische genen geërfd heb van mijn familie. Lange, dunne tenen en dunne (ja dunne) voeten. Niks lekker tintje of mooie donkere ogen, nee, alienvoeten. Leuk hoor. Dus nu vraag ik mij ernstig af of ik dat ene paar flipflops dat er nog in mijn maat was zal gaan scoren na schooltijd morgen… Waarschijnlijk doe ik ze toch niet aan in public. Maar ze zijn dan wel weer verschrikkelijk lekker voor in huis. En ze zijn veel zachter en leuker dan al mijn andere exemplaren. En bovendien passen ze beter bij mijn nieuwe kledingcollectie in lichtroze met oranje (ik voelde me genoodzaakt om die aan te passen aan mijn nieuwe Missy Elliott gympen). Het leven van een shopaholic is bepaald niet simpel.

1. Baby Phat sneakers, 2. Limited Edition Adidas Superstar: Rockafella edition, 3. Allstars in neon pink, 4. Vans met doodshoofd, 5. Adidas Okapi Leather in pink, 6. Missy Elliott voor Adidas Baseline Lo, 7. Elephant Vans, 8. Phat Farm sneakers, 9. Paul Frank Pro Keds met instrumenten

Heeft iemand gisteravond sbs shownieuws gekeken? Ben normaal gesproken niet zo happig op die roddelshow, maar gisteren was er wel wat leuks te zien. ‘T was een docu over de modeshow van J-lo’s kledinglijn Sweetface en we kregen een blik achter de schermen. Ik heb echt zitten genieten en zat zo ongeveer aan de buis geplakt. En ik blijf bij mijn opinion: J-lo maakt dan wel niet echt muziek waar mijn voetjes van gaan trappelen, maar ze is wel leuk. Ik vind haar leuk. Zo gaf ze haar modellen de hele tijd peptalks en deed ze zelf hun haar. En dan kunnen alle Story’s en Privé’s van Nederland op hun kop gaan staan en zeggen dat ze een bitch is, i don’t buy it. J-lo is leuk. Net als haar ontwerpen die de modellen droegen. Veel bekends trouwens, Naomi Campbell, Rianne ten Haken, en nog meer van dat soort moois. Maar de klapper van de avond was toch echt de aankleding van de show. Geen ‘gewone’ spotjes die over de catwalk schenen, maar plaatjes van knalrode draaitafels, glitters op de catwalk en fikse windmachines. En dat vind ik leuk. Erg jammer alleen van al dat bont in de show. Nu weten we in ieder geval dat Jenny die baseballbat uit ‘Jenny from the Block’ niet alleen voor softbal gebruikt. Gelukkig zijn er dan weer genoeg dierenrechtenorganisaties die daarop springen als een hongerige hyena op een prooi. Jenny, laat die bontjes maar weg. Dan vind ik je nog leuker.

Sorry dames en heren, aan de belabberde That 70’s show-achtige background kon ik niks veranderen. Ik trof dit geweldige tasje namelijk op Ebay en verder was dit stukje vakmansschap op het world wide web in geen velden of wegen te bekennen. Mooi issie he?

Ik ben gisteren even wezen troost-shoppen. En guess what? Ik ontdekte een hele nieuwe winkel in Utrecht! Mijn favoriete hotspotje Lilith is namelijk de samenwerking aangegaan met Goodhair, een winkel die alleen maar coole hairproducts verkoopt en Metro, een supercoole platenzaak. Natuurlijk trok ik mams met me mee, want dat moest ik gaan zien. Eerst was het nog een beetje zoeken, want tussen alle suffe Chinezen en Döner Kebab-winkels viel ‘ie niet zo op. Maar toen zag ik opeens het groene uithangbord opdoemen met de naam ‘Revenge’ erop. En I’m tellin ya: ik belandde in shoppingheaven! De winkel is maar liefst 300 vierkante meter groot (das heeel groot ja) en ik zag rijen vol Insight, Criminal, Paul Frank en god-weet-wat-nog-meer hangen. Geweldig. Daarna stapte ik het vintage-gedeelte binnen, waar je tweedehandsjes a la Zipper op de kop kunt tikken. De pashokjes waren trouwens maatje badkamer, dus very lekker ruim. Nooit meer vertoningen waarbij je tijdens het passen van een spijkerbroek per ongeluk aan het gordijn blijft hangen en met broek op de knieën de winkel binnenvalt. Vervolgens draaiden we door naar de Good Hair salon, met rekken vol Bed Hair van Tigi, Fudge en felle verfkleurtjes voor je coupe. Tot slot het very retro loungedeelte van hippe muziekwinkel Metro, met ceedeetjes variërend van nu jazz tot aan drum ’n bass. I loved it. En ik weet niet of het de verse verfgeur was die mij hypnotiseerde, of iets anders, maar ik móést gewoon echt wat kopen. Helaas zag ik zoveel hippe kleersels dat ik niet kon kiezen. Ander keertje terugkomen dan maar…

Wat ik wel nog op de kop heb getikt tijdens het middagje shoppen? Een mooie riem en een heel cool kettinkje met een boombox eraan. Er zitten glittersteentjes in. Errug Gwen Stefani! En dat voor maar 4,90! Alleen issie goud en aangezien ik een blondine ben, heb ik dan altijd het idee dat ik alleen nog maar een liplijntje aan hoef te brengen en klaar ben voor de Albert Cuypmarkt (niets ten nadele van de Albert Cuypmarkt overigens, die rules!). Maar goed, haar los gegooid en toch voor de goude blingbling gegaan. En het staat me geeneens slecht, moet ik zeggen! Geen spoortje trash! Zo zie je maar, ook op shoppinggebied moet je soms je grenzen verleggen…

Omdat ik gisteren een ongelooflijke rotdag had (het gestress omtrent school ging die avond nog even door), heb ik besloten om mezelf vandaag te belonen met een leuke dag. En dus gaat deze girl een good old middagje shoppen met mams. Daar staat dan wel weer tegenover dat ik me vanavond als een gek op mijn etno-marketing stort, voor het tentamen van volgende week. Want om nou te zeggen dat ik me het kan permitteren om een beetje te lopen parlevinken, i don’t think so. Eerst moet ik zo nog wel eventjes naar school voor een vergadering, maar dat uurtje overleef ik wel. En volgens mij wordt het zo flink sunny, dus dan is dat ritje met de trein ook geen straf. Lekker ipod luisteren en ik ben in no time in Amsterdam. Fijn hoor. En wie weet scoor ik vanmiddag wel even een hippe spijkerbroek (hoewel ‘even’ en ‘spijkerbroek’ meestal niet samengaan) of een nice nieuw zomerkledingstuk. Boy o boy, wat zou ik toch moeten zonder mijn shoptherapie???

Goed, het model kijkt een beetje alsof ze ondertussen vreselijk last heeft van diarree, maar de rok is toch echt wel heel leuk. Jammergenoeg alleen te koop in Engeland… Not so wicked.

Check this out! Anna Sui – ook wel de rock ’n roll prinses van de fashionwereld genoemd – heeft een leuke gadget voor de girly girls onder ons op de markt gebracht. Isn’t it lovely? Ik vind ‘m behoorlijk glamrock. Anna heeft de telefoon in samenwerking met Samsung ontworpen en er zijn ook nog eens een hoesje en bijpassende lippenstift te verkrijgen. Op naar de winkel ladies, fashion is calling…

Ik heb net even serieus overwogen om mee te doen aan de ‘beha-als-bovenkleding’-trend. Maar ik bedacht al even snel weer dat ik dat de wereld niet aan kan doen. Eh nee, ik ben niet knettergek geworden. Ik heb nieuw ondergoed. En het is absolutely fabulous.
Het kostte me wel een kleine rib uit mijn lijf, het is namelijk van Calvin Klein. Maar toen ik het zag hangen, móést ik het gewoon hebben. Je kent dat wel, dat je iets spot waarop je in één klap helemaal smoor bent. Wel, toen ik dit setje zag, verdween alle gevoel voor redelijkheid als sneeuw voor de zon uit mijn koppie en stond ik met mijn pinpas te zwaaien alsof ik Paris Hilton herself was.
Nu ben je natuurlijk very benieuwd hoe de undies eruit zien… nou, er staan allemaal electrische gitaren op. En om de één of andere reden, hebben die dingen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Misschien komt het doordat mijn vriendje ze bespeelt.
En denk nou niet dat ik me heb laten misleiden door de leukheid van dit ondergoed en dat het rampzalig zit. No no honey, het zit als gegoten. Bovendien is de beha een beetje push-upperig waardoor ik voor het eerst in mijn leven cleavage heb. Ook niet vervelend.
En het broekje is geweldig. Het is namelijk een soort boxershort voor girlies, zodat er waarschijnlijk een delicaat stukje undie boven mijn broeken uitpiept als ik ‘m aan heb. Er waren ook hele kleine strings, maar ik heb niets met die dingen. Ik weet dat de rest van de vrouwelijke bevolking erbij zweert, maar strings en ik just don’t go together. Al is het alleen maar het idee dat, mocht ik ooit aangereden worden, de knappe ambulancebroeders een witte vlakte te zien zouden krijgen, groter dan een willekeurig Oostenrijks ski-oord. Of dat ze mijn ondergoed in repen moeten snijden om mijn wonden te verbinden. En dat alles wat ze hebben, zo’n pietepeuterig stringetje is, zodat ik doodbloed. Om maar niet te spreken van de kou die je kadetten moeten doorstaan in de winter. Nee, ik cover mijn billetjes liever met een gezellig stukje stof. Daarom koos ik toch maar voor ’t shortje.
Je leest, ik ben niet knettergek geworden. Ik ben gewoon verliefd. Op mijn nieuwe undies.