Sinds een paar dagen kan ik enige vorm van begrip opbrengen voor mensen als Charles Manson. Je weet wel, die coldblooded killer. Hij had namelijk vast en zeker hetzelfde No.Lita truitje als ik en kreeg daar net zulke irritante opmerkingen over. Vind je het gek dat je dan doordraait?
Een kleine kanttekening: het betreft hier een grijs shirtje met lange mouwen, waar met lichtgrijze letters No.Lita opstaat en waar twintig blinkend zilveren buttons opgeprikt zijn en gaten in gemaakt zijn. Ik hoef dat ding maar aan te trekken en er staat een heel leger mensen voor me klaar, ready om opmerkingen af te vuren. Een kleine greep uit het aanbod:

“Jij dacht zeker: laat ik eens een button opdoen?”
“Nens, je hebt een button op je trui!”
“Eehm meisje, weet je wel dat er gaten in je shirtje zitten?”
“Hoort dat zo?”

Als iemand nog één keer zo’n opmerking maakt, trek ik een button van m’n shirt en prik ik ‘m in z’n oog. Dat zal ze leren, fashionbarbaren!

Lieve lezers, ik ben een blij meisje. Ik heb namelijk een spijkerbroek weten te scoren, voor een spotprijs, zónder alle narigheid van het passen! Ik háát het namelijk om spijkerbroeken te moeten kopen in de winkel. Zie namelijk uit die wand van blauw maar eens het exemplaar te halen dat is wat je zoekt. En altijd en immer, na het aantrekken van een hele stapel in een natuurlijk veel te klein pashokje (waardoor ik altijd met gordijn en al de winkel inval in mijn leuke onderbroek – ach ja, ziet men ten minste dat ik ook aandacht aan mijn undies besteed), ga ik zónder broek naar huis (eeh zonder nieuwe broek, that is. Ik ben een net meisje). Maar wel met een chagarijnig humeur. Maar gisteren, gisteren was mijn lucky day. Mams kwam namelijk thuis van een rondje boodschappen en had een echte Levi’s Type One jeans meegenomen. En ik zweer het je, ik ben al heel lang op zoek naar dé goedzittende Type One. Maar zie die maar eens te vinden. Toen ik nog bij America Today werkte, scoorde ik er een lange rok van, die echt fab-u-lous is en verschrikkelijk lekker zit. Maar de jeans, die liet op zich wachten. Ik was dus blij verrast toen mommy dearest met een exemplaar thuiskwam. Ze bleek ‘m bij het Kruidvat (ja, echt! Of all places!) gescoord te hebben, voor maar 15 euro! En ze vond het zonde om ‘m te laten liggen, dus gokte ze het maar. En wat bleek? Hij was een beetje te groot voor me, maar hangt nu fijn op de hips als een baggy model! Hoera! Nóg fijner!
Zo zie je maar weer, een echte shopaholic shops everywhere!

Modemeisjes opgelet: laten wij allen als de wiedeweerga onze modetassen pakken en naar Schiphol rennen: we’re flying to L.A. voor de nieuwe Fornarina-winkel in Miss Van-stijl! Wie gaat er mee naar Melrose Avenue?

Die gelaarsde kater uit Shrek mag wel oppassen. Hello Kitty heeft namelijk veel leukere boots. En wel deze. Mij zul je er niet mee zien lopen, maar ik vind ze wel heeeel fijn om naar te kijken. Wat een lekker ding is het toch he, die Kitty?

Girls, ik heb jullie hulp nodig. Vandaag spotte ik namelijk een paar cowboylaarzen. En ik ben al een tijdje op zoek naar leuke cowboylaarzen, en die zijn best moeilijk te vinden in mijn maat. Deze waren cheap, wat natuurlijk een absolute pre is, maar ook blinkend wit. En daar twijfelde ik een beetje over. Gelukkig was de hak wel van mooi licht hout gemaakt, maar witte cowboylaarzen bij een blond meisje, is dat niet een beetje trailor trash? Daarover heb ik jullie mening nu nodig. Want terwijl ik in mijn ronde hoofdje maal en maal over mogelijke combi’s met witte cowboylaarzen (onder een lange spijkerbroek vind ik het geen succes, maar bijvoorbeeld wel met een tot onder de knie afgeknipte jeans, witte tanktop, kralenkettingen en fijne zonnebril of bijvoorbeeld met een bohemien chic rok), wordt het voor mij steeds moeilijker om een keuze te maken. Go or no go?

Omdat ik nog steeds over straat strompel als een aangereden eland, heb ik vorige week krukken gekregen. En hoewel ik van blijdschap vanwege mogelijke verlichting bijna in staat was om met de krukken-uitleen-miep te trouwen nadat ze me mijn roestvrijstalen jongens overhandigde, zou ik die dingen nu het liefst achterin haar keel duwen. Want ook als we al voorbij gaan aan alle oncomfortabele bijverschijnselen zoals spierpijnen in de armen, blaren op de handen en oncharmante manouvres, blijven het gewoon foeilelijke dingen om mee over straat te gaan. Ze staan bij werkelijk bij geen enkele outfit. Fiona (Hering) zou me over de knie leggen. Ik vraag me daarom af: waarom zijn ze er niet in diverse, leuke, frisse kleurtjes te krijgen? Of waarom niet een heel stout paar met tijgerprint, speciaal voor de Anita’s onder ons of een fashionable stel krukken waar je een leuk No.Lita kettinkje bijkrijgt? Dat zou het tijdelijk gehandicapt zijn toch een stuk aangenamer maken.
Want wie zegt dat gehandicapten niet van coutoure houden? Dat ze niet com-pleet uit hun dak gaan bij het zien van de nieuwste Gucci of Prada outfit? Ik bedoel, als Dior ski-stokken en golfclubs kan ontwerpen, moet het ook niet zo moeilijk zijn om krukken te fabriceren. Ik ruik hier een gat in de markt. Hopelijk springt er iemand in voordat ik de krukken-uitleen-miep iets aandoe.

Ik heb een nieuwe liefde. Al issie inmiddels alweer een tikje achterhaald. Het is de Dior Saddle-bag. Wat een ge-wel-di-ge tas is dat toch! Een verademing naast alle lelijke Birkin-bags en Vuitton-mania tasjes. Natuurlijk zijn er ook afschuwelijk lelijke uitvoeringen van dit pronkstukje, roze met verlepte witte bloemen bijvoorbeeld (how very Albert Cuyp!). Maar er zijn ook heel veel exemplaren met mooie printjes te vinden. En bovenstaande tas vind ik werkelijk… adiorable!

Ha! Wat hier op het shirtje staat, dat weten jullie niet hè? Het is namelijk in het Arabisch geschreven. Wie raadt wat er staat, krijgt een eervolle vermelding op m’n weblog!
(mensen die werkelijk Arabisch kunnen lezen, zijn uitgesloten van deelname… )

Hint de la hint: het is een veelvoorkomende tekst op een wit shirtje. En ook het hartje staat er niet voor niets! I’ll keep quiet now…

Alle rockende gitaren nog an toe; ik heb me vandaag toch een leuk tassie gescoord! Vond ik dat ik wel verdiend had, na met krukken en al door de stad te hebben geslenterd. Ik zeg het je: krukken zijn geen feest. Echt niet. Sowieso omdat op de één of andere manier mensen het niet kunnen laten om dingen na te roepen als je met die dingen loopt. Bijvoorbeeld: “Wat heb jij?” of “Kun je niet goed lopen?” of: “Ongelukje gehad?” Echt mensen, ik loop niet met die dingen om een fashionstatement te maken, dus je kunt er inderdaad van uitgaan dat er iets met een of ander lichaamsdeel aan de hand is! Punt twee is dat het stukken sneller gaat als ik gewoon strompel met mijn pijnlijke voet. Toen ik eindelijk de sportwinkel was binnengetreden, over de levensgevaarlijke drempel heen was en middenin de winkel stond, zag ik dat de damesafdeling op verdieping drie was. Ik neem aan dat de ingenieur van die winkel een soort aversie tegen gehandicapten moet hebben gehad. Afijn, de Paralympics richting uitgang konden weer beginnen. En het doet ook nog eens verrekte pijn aan je armen om de je de hele tijd met die dingen voort te moeten bewegen. Als mijn voet eenmaal weer geheeld is, heb ik vast enorm gespierde armen die helemaal buiten proportie zijn in vergelijking met de rest van mijn lijf.
Je snapt, toen ik eenmaal bij de Bijenkorf was aanbeland, had ik zoiets van: het kan me niet schelen wat, maar ik zál hier met iets weggaan, want dan was mijn publieke vernedering in ieder geval niet voor niets. En toen zag ik deze beauty hangen. Gelukkig maar. Zo zie je maar weer: shoppen biedt altijd troost. Zelfs als het shoppen zelf de stressfactor is…