Als Anna Wintour het er nou nóg niet ingemept heeft dat de kunst van het combineren de basis van een goede stijl is, eet ik al mijn jaargangen Vogues op. Maar deze gulden moderegel erkennen is nog heel wat anders dan ‘m ook daadwerkelijk toepassen! Want hoe maak je van al die losse items in je kast één, kloppend, flitsend & fashionable geheel? Ik zou het u niet kunnen vertellen.
Waar ze dat wel kunnen, is bij Fruition. Want na een zéér geslaagde samenwerking met modehotshot Jeremy Scott vorig jaar, zijn de fashion darlings nu terug met een collectie waar ik zó mijn inboedel voor zou verkopen. Ze mixen de hysterische designerwear van Scott met items van Chanel, Oscar De La Renta, American Apparel, Yves Saint Laurent, Moschino, JCDC, Adidas, Nike en Cassette Playa, to name a few. En dat levert geweldige, kleurrijke en streetchic outfitjes op. Kijk, lees en learn from the masters:   

Pretty Green – Mark Ronson ft. Santogold

Veel van mijn favoriete zangeressen hebben iets met schoenen. Of liever gezegd: ze houden van schoenen, maar tegelijk ook weer niet (volgt u het nog?). Amy Winehouse bijvoorbeeld, gaf onlangs nog een spetterende show waarbij ze in een – tegenwoordig zeldzame – bui van enthousiasme haar gloednieuwe pumps in het publiek wierp. Jazz-heldin Lizz Wright ontdoet zich steevast na het tweede nummer van haar hoge fabulous hakken. En Jill Scott riep tijdens het North Sea Jazz Festival twee ‘assistenten’ het podium op om haar stiletto’s onmiddelijk van haar voeten te verwijderen. "Ik kan niet goed zingen als mijn schoenen niet lekker zitten", verklaarde ze.
Je kunt je voorstellen dat ik een frons der wenkbrauwen niet kon onderdrukken toen ik een paar dagen later in een bomvol Paradiso tegen Jill’s torenhoge, paarse suède pumps aan stond te turen. Ze hield het wonder boven wonder bijna het hele concert vol op de voetenkillers; tot de toegift. Want toen wandelde Jill terug het podium op in opvallende, zwart-witte sneakers.
Nu moest ik moeite doen om niet van mijn stokje te gaan, wegens het feit dat ik per sé vooraan wilde staan (en daar anderhalf uur had staan wachten en wijdbeens staan dansen om die plek te behouden) en er niet rekening mee had gehouden dat Jill een percussieteam had dat de beroemde trommelaars van Stomp dik naar de kroon stak. Ik heb ook meteen ontdekt waar de subwoofer van Paradiso zich bevindt: op vijf centimeter van mijn middenrif, onder het podium. Nog nooit zulk woest haar gehad na afloop van een concert.
Enniewee: ondanks mijn staat van ontbinding, intrigeerden de sneakers me. Ík had ze nog nooit gezien in mijn sneakerbijbeltjes en dus luidde mijn verdict dat Jill ze wel moet hebben laten customizen.
En dat was ook het geval, zo blijkt. Want Jilly from Philly is vooraf aan haar optreden nog even langsgetrippeld bij de sneakerkunstenaars van Leyp. Zij schiepen voor haar een Nike Dunk met zwart-witte grafische print en de tekst ‘Jilly’ op de ene schoen en ‘Philly’ (haar hometown: Philadelphia) op de andere. Hoe cool!
Het wordt tijd dat ik eens bij ze langs ga met een paar hagelwitte schoentjes voor mijn eigenste NEnz-kicks…

Best Friends – Amy Winehouse

Vriendin N. zat twee weken geleden nog aan de rand van de catwalk, om zijn prêt-a-porter-lijn PRC uítgebreid te bekijken en daarna natuurlijk gedetailleerd verslag uit te brengen aan moi. En terwijl ik gistermiddag op Youtube filmpjes aan het bekijken was van een scheldende, doch beleefde Amy Winehouse (reporter: "Amy, dat was een geweldige show!" Amy: "Itwasapieceofshityoulookfitthough!"), kwam er een mailtje binnen van collega/held D. met het bericht dat Percy, cutesy Percy, op een fatale manier was uitgegleden in zijn douche. Arme, arme Percy…   
Terwijl ik nu al een paar uur lang mijn badkamer angstvallig mijd, zit ik de foto’s te bekijken van zijn exotische, felgekleurde jurken, die ik een paar jaar geleden heb kunnen aanraken in het Gemeentemuseum in Den Haag (vriendin N. moest er wel een strenge bewaker voor afleiden, maar toch!). Ik bekijk ook de foto’s die vriendin J. schoot tijdens de ELLE Style Awards; toen we op nog geen meter afstand van Percy stonden en daar héél hard om moesten gillen. Ik denk aan de column die Fiona Hering anderhalf jaar geleden schreef, waarin Percy een show gaf op de Amsterdam Fashion Week en zijn moeder helemaal uit Aruba werd ingevlogen. Het mensje was zó in haar nopjes met het grote succes van zoonlief, dat ze hem aanbood een taart te bakken voor het aanwezige modepubliek. "Op hoe veel mensen moet ik eigenlijk rekenen?", vroeg ze. "Nou mam, een stuk of vijfhonderd", antwoordde Percy.
Ik moet nu ook meteen denken aan Grote Vriendin Fie en of ze op dit moment ook modetraantjes zit te huilen. Dat zal haast wel.

Als eerbetoon aan een fabulous ontwerper en een ontzettende sweetie pie, hierbij wat mooie beelden van Percy en zijn buitengewoon schitterende creaties:

For All We Know – Donny Hathaway

Ooooh I LOVE Kid Vanilla! Ik las een paar jaar geleden wat over haar in één van mijn modebijbeltjes en surfde daarna, gevoed door niet te stoppen nieuwsgierigheid (en een bijbehorende foto van een geel hoodiejurkje met paarse Geisha-print), direct af op haar website. Die bleek een tijdlang onder constructie, waardoor ik de hipkid even uit het oog was verloren. Maar ze is weer terug, en hoe! Eva Balg; het brein achter het modelabel, mailde me onlangs de foto’s van haar te gekke nieuwe collectie voor 2009. Daarvoor strikte ze CREAM; een jonge Duitse graffiti-kunstenaar. Inspiratie voor de lijn kwam van de 90’s, hamburgers, airbrush en graffiti. Kortom: all things cool!
De truien, tops, jurkjes, broeken en zijden sjaals die ze in samenwerking creëerden, zijn voorzien van silkscreen-prints en digitale opdrukken. Alles wordt met de hand gemaakt, dus er komen geen arme kinderhandjes aan te pas.
Op de 29e houdt Eva een modeshow om de stukken aan de rest van de (mode)wereld te laten zien én een afterparty (met exclusieve sale!) in de 85 gallery in Antwerpen; ook wel bekend als de winkel die ze runt samen met één van haar vriendinnen.

Check www.kid-vanilla.com en while you’re at it: bekijk ook even de kledingstukken met ijsjesprint van Kid Vanilla, evenals de gehaakte (!) zonnebrillen en kettingen. Too cool!

Something About You – Level 42

Jasje met print van Heidi Anderson

Ik ben volgens mij de enige persoon op aarde die géén basics in de kledingkast heeft liggen (bij mij dus altijd paniek wanneer er in groepsverband wordt voorgesteld om ‘lekker makkelijk te doen’ en allemaal een basic aan te trekken). Geen witte bloesjes, geen zwarte broeken, geen scala aan printloze truitjes in alle kleuren van de regenboog. En toch is er één basiskledingstuk waar ik heilig in geloof: het funky jasje. Want: met alles te combineren en voorziet elke outfit van een beetje pit.
Nu ligt het laatste basis-jasje dat ik op het oog had een beetje ver buiten mijn budget (de Claw Money bomber à $750,-), maar fashionlabel The Hellers heeft vergelijkbare beauties, die toch al zo’n dollartje of 500 minder kosten. Dania en Yoram, de designers achter The Hellers (en bovendien broer & zus!), wonen in Tel Aviv en Los Angeles en reizen de hele wereld af, op zoek naar mooie stofjes en andere materialen om hun razend coole jasjes, jurkjes en sieraden van te maken. "Want", zo luidt hun missie, "het is zonde om nieuwe materialen te produceren, als er al zo veel is op de wereld".
Verliefd ben ik op de jasjes die zij in samenwerking met Heidi Anderson creëerden; illustratrice en een vriendin-van-een-vriendin van de designers. Andere hoogtepunten zijn de jasjes met prints van Andreas Banderas, die via flickr.com in contact kwam met The Hellers en het Tonya Rodham Harding-jasje, met felblauwe zebra-luipaardprint en glittercapuchon.
O en had ik al verteld over de jasjes die gemaakt zijn van oude prêt-a-porter kledingstukken van Hermès…?
Ik zeg: op naar www.wearethehellers.com om een stel basics in te slaan!

Met print van Andreas Banderas

Gemaakt van oude Hermès kledingstukken

Totally 80’s cool jasje à la Santogold

At Last – Etta James

Zodat je nooit meer met je bek vol tanden staat op modefeestjes, omdat het très handig is bij die aanstormende carrière in de mode en omdat we het simpelweg niet aankunnen om nog één keer iemand te horen struikelen over Yohji Yamamoto (al blijf ik mezelf met beide modearmpjes vastklampen aan ‘Mo-SJIEN-o’; vind ik veel leuker & Italiaanser klinken dan ‘Mo-SKEEN-o…wat u?) : een cursusje fashionese. Hier en daar wel even zelf een beetje personalizen bitte; deze kleine fashion dictionary is namelijk vooral gericht op modevolk uit de V.S. met een zwáár Amerikaans accent (ik noem een Ann Demeulemeester die zo een achternaam met koeiengeloei krijgt). Enjoy!

What’s Going On? – Donny Hathaway (Marvin Gaye cover)

Ik sloeg dit keer een seizoen over, want: niet zo heel veel zin in hysterisch gedoe, Daryl showt niet (en dus zou het hoogtepunt sowieso uitblijven) én ik verkeer momenteel in een ernstige stijlcrisis. Met andere woorden: ik heb niets om aan te doen, ik zie er niet uit en ik heb nog geen smashing nieuwe stijl uitgevonden waarin ik me wél happy voel.
Het ligt misschien ook een beetje aan the big 25 die op mij is neergedaald, waardoor ik het gevoel heb dat ik mij – houd u vast – ‘misschien iets volwassener moet gaan kleden’. Jawel! Moi, de grootste kleuter op aarde, moet misschien wat meer afstand gaan nemen van de zuurstokkleuren, epileptische aanvallen uitlokkende printjes en cartoonfiguren (Fafi, Barbie, Hello Kitty, monsters, robots) op haar kledingstukken. Zucht, steun, huil, jammer.

Maar, uiteraard volgen we de Amsterdam Fashion Week op de voet. Hoewel: dat is ook weer niet helemaal waar, want eigenlijk is de hele woche wegens drukte een beetje langs me heen gegaan. Toch ben ik eraan toe gekomen om de leukste looks van een nogal tegenvallende AIWF te verzamelen en op een rijtje te zetten. Wie weet vind ik zowaar mijn nieuwe steelo! Here it goes:

1. Pruh tipte me er al over terwijl we de videoho uithingen (daarover later meer) and she was right: de kettingen van EAH! waren deze modeweek helemaal fabulous! Enorme harten, Eiffeltorentjes en bloemen van plexiglas aan een ketting. Love! 2. Mooi jurkje van Antoine Peters. 3. Gaaf broekpak van Joline Jolink, die deze keer showde in het Olympisch Stadion. 4. Coole sterrenmake-up bij Oilily. 5. Grote, chunky ketting met dierenprintjes bij MLY Hermans. 6. Ik houd niet van nepbont en the real thing is natuurlijk helemaal not done, maar de fake fur tasjes van EAH! hebben geweldige handvatten, wat ze toch weer leuk maakt. 7. Antoine Peters had als thema ‘To make an Elephant out of a Mosquito’ (haha…) en vertaalde dat letterlijk door sweatermouwen dienst te laten doen als olifantenslurven en -oren. 8. Tien punten aftrek voor de shutter shades (de argh-trend van deze zomer), maar weer zo’n way coole ketting van EAH!. 9. Gezien bij Antoine Peters: lange staarten met strategisch geplaatste elastiekjes à la vroeger. 10. Toffe tas van EAH! 11. Krantenprintjes & nachtclubglamour bij MLY Hermans. 12. EnD was weer fijn met als leuk detail de met gezichtjes beschilderde handen van de modellen. 13. Sunny gele ketting van EAH!. 14. Hilarisch filmpje waarin Daryl van Wouw gevraagd wordt wat hij aanheeft. De designer grapt: "No underpanties!" 15. Meer olifanten bij Antoine Peters: ditmaal op het hoofd. 16. Lekker fout printje van EnD. Me likey!

Eindbaas – theFringe

Dat afgelopen dinsdag de hele binnenstad van Amsterdam op stelten werd gezet bij het openingsfeestje van de eerste echte store van Daryl van Wouw, heb ik helaas in blogland moeten ontdekken. Want alsof de belangstelling van alle modemensen nog niet genoeg was, verzorgde de ontwerper ook nog even een rondvarende modeshow en kwam die politzei vragen of de dj zijn draaitafels iets zachter kon zetten. Maar, niet getreurd, gisteren kon ik dan toch echt mijn sneakers zetten in het heilige domein.
Uiteraard ging ik gewapend met camera én gevulde portemonnee op stap, want Daryl’s eye-candy maakt nou eenmaal hebberig. De winkel bleek, ook in het echt, een plaatje te zijn. De twee verdiepingen tellende store heeft een oerhollands tintje meegekregen met donkerblauw geverfde kozijnen, rode paspoppen en delftsblauwe tegeltjes met afgewisseld molens, bloemstukken en -jawel!- het hoofd van de designer. Me likey!   

Maar het bleef niet bij een Dutch Touch alleen; ik waande me ook even in de VS met typisch Amerikaanse lockers en in Azië, na het zien van een levensgrote Transformer, een antiek Aziatisch bed en veel gebruik van hout. Die samensmelting van culturen is natuurlijk Daryl’s knipoog naar zijn favoriete plekjes op aarde: NY waar hij zijn carrière begon, huidige woon/werkplaats China en natuurlijk het goeie oude Holland – zoals we dat ook in zijn huidige collectie zien.

Al shoppend knipperde ik met mijn camera et voilà: waan je in de Daryl-store aan de Prinsengracht 705 (in Amsterdam, where else?):

Paspop met liefde voor NY

Supercoole, Delftsblauwe Daryl-tegeltjes

Lockers met truien, rokken en shirts

Een tafel met hoodies en shorty pants

Staff Only

Daryl-sneakers! Niet te koop, helaas

Het winkelgrage publiek neemt bezit van de winkel. Daryl is er zelf ook om de toko te bewaken.

De toonbank met cool wit flatscreen

Een tafel met hippe hoodies

Een rekje vol mooie couture

Een greep uit Daryl’s nieuwste collectie

Hot Mess – Sam Sparro

Het eerste stressmoment uit mijn jonge leven vond plaats op negenjarige leeftijd en speelde zich af rond een paar L.A. Gear schoenen. Voor mij in die tijd de Heilige SneakerGraal. Het betrof een wit paar met dikke roze en witte veters en roze glittersteentjes en ik moestmoestmoest ze hebben. Na een middagje shoppen op het plaatselijke winkelcentrum kon ik mijn geluk niet op: they were mine, all mine! Eenmaal thuis ontdekte het moederschip echter dat de verkoopster per ongeluk schoenen met elk een andere maat in de doos had gestopt (De idioot! De randdebiel! Het misbaksel!).
Toen we de volgende dag teruggingen naar de winkel om één van de kicks om te ruilen voor de enige juiste maat, bleek er die nacht ingebroken te zijn bij de store, waardoor ‘ie noodgedwongen dicht moest blijven. Ik was hevig in paniek, er van overtuigd dat er nu een crimineel rondliep op mijn achtergebleven wit-met-roze L.A. Gear-sportschoen.
Gelukkig was er uiteindelijk nog een happy end en kon de winkel fijn voort blijven bestaan terwijl ik rondtrippelde op hippe sneakers.

En je hebt vast zelf ook nog wel herinneringen aan dit schoeisel uit de 80’s. Van de sneakers met lampjes in de zool, het officiële Michael Jackson-paar of de shoes met neonkleuren. Wel, goed nieuws voor nostalgisch ingestelde tiepjes (such as myself): L.A. Gear is terug!
In het voorjaar van 2009 verschijnen de eerste oldskool paren op de Nederlandse sneakermarkt en kun je je tegoed doen aan kleurrijke gympies met kleurtjes, dikke veters en lekker kitschy glittersteentjes. Op de Bread & Butter Beurs in Barcelona kon de modepers zich al verlekkeren aan de eerste paren. Bovendien verschijnt in september de enige echte L.A. Gear-schoen van de chica’s van Club Zonder Filter (tipje van de sluier: felroze, knalrood en yes: glittersteentjes) Hold your breath!

Foto eigendom van WAD.

Sweet Memory – Melody Gardot

Ik deed eerlijk gezegd een hardnekkige poging om het blad Jackie uit te roeien (nadat ze, zo redeneer ik, zichzelf compléét belachelijk hadden gemaakt in Sunny Bergman’s docu ‘Beperkt Houdbaar), maar in je eentje bereik je nou eenmaal niet zoveel. Althans, geen voltallige boycots in bladenland. Vorige week ging ik echter toch weer overstag, toen ik ontdekte dat het juli/augustusnummer een Junior-bijlage bevatte (nee, ik ben niet aan de eierstokkenpolka; leest u vooral verder) met daarin een modeshoot met India Hering. Als in: de dochter van Mijn Mentor, Mijn Goeroe, Mijn Lichtend Voorbeeld: Miss Fiona Hering. De half Italiaanse chica kroop voor Jackie in de huid van Coco Chanel herself en is dan ook très kittig in little black dresses, mantelpakjes (waaronder een te gek exemplaar van Michael Barnaart van Bergen, Holland’s Next ModeGod) en een to-die for baljurkje van Miss Blackbirdy. Fie must be so proud!

Gaat dat zien (en daarna vooral weer héél snel in de boycot-modus)!

American Boy – Sam Sparro (FABulous Estelle cover)