Toen ik een paar jaar geleden sneaker zette op New Yorkse bodem (en me bijna een week lang in de hemel waande), ben ik er ook geweest: in Canal Street. Zeg maar het copycouture walhalla van New York, waar de fake Fendi’s, Louis Vuitton’s Gucci’s en Rolexen niet aan te slepen zijn. Overal zie je kraampjes vol met kopieën van de grote modemerken, en elke verkoper heeft een mannetje op de hoek van de straat op de uitkijk staan, die in zijn mobiele telefoon begint te blèren zodra er politie aankomt. Wat er vervolgens gebeurt liet mij sprakeloos achter: winkels worden binnen enkele seconden gesloten achter dikke rolluiken, kraampjes worden ingeklapt en kleedjes met verse koopwaar worden opgerold en in vuilniszakken gestopt. Het is bijna surrealistisch: wat eerst nog een bruisend walhalla vol fake designercouture is, is drie tellen later een verlaten gebied in hartje New York.

En toch heeft het iets, die straat vol fake, want waar anders kun je bijvoorbeeld van die lekkere foute gouden Chanel-kettingen kopen? Of doorknockers? Of ‘I Love NY’-memorabilia? Zelfs Marc Jacobs, die aan het roer staat bij Louis Vuitton, kan de humor wel inzien van de kraampjes vol (fake) Vuitton-tassen. Hij zette vorig jaar een kraam vol met handtassen op voor de deur van het Brooklyn Museum, waar op dat moment een expositie over het modehuis gaande was. Een kraam met échte Vuitton handtassen, wel teverstaan.

Sneakerstore SoleFood NYC bracht deze week een speciale sneaker naar buiten als parodie op wat er gaande is in Canal Street. De Air Force One van Nike is voorzien van verschillende patronen van de grote modemerken, zoals Gucci, Chanel, Louis Vuitton (het is zelfs een Stephen Sprouse-printje geworden!) en Rolex, die vaak worden gekopieerd. Het blauwe leer met handtasjes-print  is in dat licht ook wel heel funny, evenals de gouden enkelband, die staat voor de vaak gekopieerde Rolex-horloges die in Canal Street worden verkocht (ook wel: ‘Folexes’). Laatstgenoemde is gelukkig wel van elastiek gemaakt, anders ben je zo drie uur verder als je je schoenen probeert aan te trekken…

Hoe hysterisch ook, ik zou ze wel dragen. Want dan ben ik toch weer eventjes een heel klein beetje terug op Canal Street, in de geur van goedkoop plastic en tussen de fake Fendi’s…

Blame it on my Youth – Chet Baker

Hot news coming through!

Want graffitigirl Fafi kondigde deze week aan dat ze na ronde 1 (Adicolor) & ronde 2 (The Sleek Series) voor de dérde keer de samenwerking aan gaat met Adidas. Oh.My.Goooood!
Vanaf oktober zal er wederom een kleine Fafi-collectie uitkomen bij het merk van de drie strepen, met maar liefst vijf (!!!) verschillende paar sneakers (FYI: ik heb alvast een spaarpot geknutseld).
Naar eigen zeggen heeft de Fafster ditmaal veel actiever mee kunnen werken aan de pieces, door nu meer betrokken te zijn geweest bij het ontwerpproces van de kledingstukken. Inspiratie haalde ze uit haar eigen très Parisienne manier van kleden en alle tripjes rond de wereld die ze in de afgelopen jaren maakte.
Van één sneaker, het model ‘Honey Mid’, geeft ze alvast een voorproefje: het is een witte sneaker met metallic details geworden, met zwart-witte print uit het comic book waar ze as we speak aan werkt. Fabulous! Het wachten is nog op een sneak peek van de kleren, want zegt een nieuwsgierigmakende Fafi: "The clothes are not exactly what we are used to see at Adidas everyday, get ready!"

Oooh believe me: I am as ready as I’ll ever be!

Control – Kid Sister

Had ik je al verteld over de sneakers die modemag Nylon uitbrengt? Volgens mij niet hè? Schande; how could I forget?
Nou ja, dan laat ik het Peaches Geldof maar doen:

Walkin’ and Talkin’ (For my Baby) – Eli Paperboy Reed

I think this is funny: een lesje Fashematics. Ofwel: wat plus wat is wát?

Via Trust Fun

Pretty Girl – David Ryan Harris

Ik ben eens op een blauwe maandag begonnen met breien; toen ik op de gang bij mijn toenmalige werkplek in een weg te werpen doos boeken het juweeltje ‘Stitch ’n Bitch; the knitter’s handbook’ tegenkwam. Ofwel: een boek over coole chicks die breien. Er hevig van overtuigd dat dit een nieuw, hip gilde was waar ik bij diende te horen, schafte ik verse breipennen en wat hysterisch gekleurde bollen wol aan, waarna ik E., een vriendin van mijn moeder, vroeg om me breilessen te geven. Aankloppen bij mijn breiende oma had ook gekund, maar dat kon ik niet aan, want die wil-mij-altijd-zó-graag-dingen-leren, dat ik het engelengeduld van een bejaardensoos-medewerkster had moeten opbrengen om wel duizend keer aan te horen hoe je een lus om een breipen aanbrengt.

Verder dan twee grove steken in wat mijn proeflapje had moeten worden, ben ik nooit gekomen. 

En tóch denk ik dat ik alsnog de breipennen ter hand moet nemen en even door moet bijten, helemaal nadat ik op de hoogte werd gebracht van Wool and the Gang: een breiclubje nieuwe stijl. Alleen al fantastisch qua naam, maar ook nog eens voorzien van de X-factor, in de vorm van een knetterhippe website en foto’s van hot mama’s met ‘blij-dat-ik-brei’-gezichten. En het belangrijkste: dat ze onwijsonwijsonWIJS gave dingen maken. Neem nou boven- en onderstaande kettingen, die ook breimatig tot stand zijn gekomen. Ze zijn het werk van ontwerpster Adeline Affre, die sinds kort breisels aan haar sieradencollecties heeft toegevoegd. I’m totally in love.

Meer weten over Adeline Affre? Check www.adelineaffre.com. En wil je je aansluiten bij de coolie woolies van Wool and the Gang, kijk dan op www.woolandthegang.com.

Baby I’m a Fool – Melody Gardot

Bij de modetwins van Heatherette was het credo altijd: "Hoe hysterischer, hoe beter". Die lijn lijkt Richie Rich, de ene helft van de boys, te hebben doorgezet voor zijn eigen collectie. Yes modepopje, als je ’t nog niet wist: Heatherette is niet meer. Traver Rains besloot na financiële problemen waarin het label verkeerde om zijn cowboyhoed aan de wilgen te hangen en Richie gaat solo door… met een brand new modemerk.

Afgelopen februari hield de designer zijn eerste fashion show tijdens de New York Fashion Week, waarvoor hij niemand minder dan sieradenontwerpster (and one of my favourites!) Melody Ehsani inschakelde. De afgelopen maanden reisde de jewelry diva met hem mee naar de fashion weeks in Miami en L.A. Laatstgenoemde show vond afgelopen vrijdag plaats en voor de gelegenheid ontwierp Melody een collectie sieraden die helemaal in de hysterische stijl van Richie Rich was: Richie’s hoofd, bezet met swarovskisteentjes, veel dollartekens en het woord ‘muse’ als terugkerende kreet. Me loves it. Het wachten is op de verkoop van de bling… ja toch, Miss Melody? 

One day I’ll fly away – Randy Crawford

Één van mijn mooiste childhood memories was toen mijn ouders na een trip naar Duitsland hun kroost – mij en mijn broertje – weer kwamen oppikken bij mijn opa en oma. Mijn moeder had namelijk De Heilige Graal voor me meegenomen uit het land van de 3 b’s (brezeln, bratwurst & bier): een rozeharige trol. Een echte, van Russ, en niet zo’n lelijke Tsjernobyl-trol uit de kauwgomballenautomaat.
Toch gek dat zo’n lulluk ding destijds zo veel kinderhoofdjes op hol bracht. Gelukkig konden dik een jaar later alle plastic trollen weer van de potloden worden getrokken, toen we ons weer massaal op de volgende trend stortten.

Designer Jeremy Scott echter, heeft niet alleen banden met Micky Mouse (zie de herensneakers uit zijn laatste collectie voor de herfst van 2009), Kermit de Kikker (zie de jassen met honderd pluizige Kermitjes uit diezelfde show) en De Troetelberen (Right to Bear Arms-collectie), maar ook met een andere childhood favourite: de bewuste trol.
Want wat schetst mijn verbazing? Een serie T-shirts, jasjes, jurkjes en bermuda’s met daarop een trollenprint. Heb ik iets gemist of is de trol daadwerkelijk weer hot?

O en voor wie de trol wél weer heeft omarmd: je shopt Jeremy Scott’s trollenkleren via www.colette.fr. 

Trouble Man – Marvin Gaye

Ontwerper Jean-Charles de Castelbajac is vooral zo fijn omdat hij de modewereld niet te serieus neemt. Bovendien lijkt hij altijd op de hoogte van wat er onder de hipkids du jour speelt en weet hij dat op waanzinnige wijze te vertalen naar zijn collecties. Grote, chunky schakelkettingen gemaakt van Lego-blokken, coole caps met printjes, shirts met Felix the Cat, véél gouden bling en het laatste object of affection: het Obama-glitterjurkje (ook gedragen door Katy Perry).

Zijn show voor Autumn/Winter 2009 viel opnieuw op tussen de saaie collecties van andere modeontwerpers. Mijn favo’s uit de collectione van JCDC: een oranje trenchcoat met Jaquar-hoofden op de schouders, de kogelhouder met rode lipsticks, de shirts met ‘handgeschreven’ print en de jurk in de vorm van een dollarbiljet. Maar Jean-Charles viel met zijn show vooral op vanwege een serie nogal eh, hárige jurkjes, met afbeeldingen van Michael Jackson, Andy Warhol, Clint Eastwood en roze Muppets-pluis Animal. Je moet er maar op komen… hi-la-ri-ous!

Een jonge Michael Jackson en Clint Eastwood

Andy Warhol en Animal van The Muppets

Violet Stars Happy Hunting – Janelle Monae

Ik heb altijd al iets met Japan gehad. Is het niet hun yummy-in-my-tummy keuken, dan wel al die hysterische cartoonfiguurtjes (Hello Kitty, Sugarbunnies, My Melody, to name a few), Japanse kunstenaars als Junko Mizuno en Takashi Murakami, de beroemde Kokeshi gelukspoppetjes, de hele Bento Boxes-cultuur en zo kan ik nog wel even doorgaan. En zoals velen van jullie, ben ik ook dermate geïnteresseerd in de Japanse streetstyle (op het obsessieve af). De Fruits-boeken & mags, het mooie Style Deficit Disorder, Street, Tune; ge-wel-dig. Mijn laatste vondst in de richting van Japanse mode en alles wat daarbij hoort is het kleine boekje ‘Japanese Schoolgirl Inferno’. Klinkt als een vies boekje (of is dat slechts mijn vuige gedachtengang?), maar is een heel handig gidsje waarin de diverse kledingstijlen van Japanse jongeren van elkaar worden onderscheiden. Zo zijn de Japanse hipsters volgens Japanese Schoolgirl Inferno in te delen in de categorieën Bad Gals, Sexy Gals en Arty Gals met daarbij behorende subcategorieën. Fascinerend vind ik nog altijd de zogeheten Manba en de beweegredenen om jezelf te willen voorzien van een foundation die tien tinten donkerder is dan je natuurlijke huidskleur, witte panda-ogen en nog wittere lipstick…

De website 51 Japanese Characters gaat nog een stapje verder en weet maar liefst – de naam zegt het al – 51 verschillende Japanse typetjes van elkaar te onderscheiden. Van Yamanba tot aan Kawaii (overly cute, of course) en van Kigurumi (met grote zachte dierenkostuums aan) tot aan Ikeike (de labellovers). Kunstenaar Peter Machat studeerde een tijdje aan de Nagoya Zokei Universiteit in Japan en kwam op het idee om de verschillende characters te tekenen. Op zijn site kun je posters en postcards van de dolls bestellen.

En dan nu maar een reisje richting Tokio boeken om al dat bijzonders in het wild te aanschouwen…

Fuck You – Lily Allen

Mijn moeder kwam ooit triomfantelijk met een pakje Beef Jerky thuis. Cadeautje voor moi. Waarom mag God weten, want ik ben helemaal niet zo vlezig. En gedroogd, ongekoeld vlees in een zakje? No thank ya!

Volgens mij heeft het bewuste pakje ongeveer een jaar rondgezworven in onze voorraadkast, waarna ‘ie zonder pardon in de prullenbak belandde.
Misschien had ik mjin talenten moeten gebruiken en er een mode-item van moeten knutselen. Helemaal niet zo’n gek idee, getuige de prachtige replica van een niet van echt te onderscheiden Chanel-tas die kunstenares Nancy Wu ervan maakte. Ja, ’t is heus!
Het enige dat níet eetbaar is aan de bag, is het gouden Chanel-logo en kettinkje. Maar of je je tanden wél in de rest zou willen zetten…?

What Are You Doing New Year’s Eve – Ledisi