NEnz

Net als de rest van Nederland sta ik voor mijn paasboodschapjes bij de buurtsuper. Terwijl ik in de rij sta bij de kassa, wisselen de cassières de wacht. Vanaf de achterkant van de winkel komt een verse cassière aangelopen, die keihard tegen de andere cassière roept (zet Utrechts accent op): "ZO, IK HEB ME EFFE HELEMAAL VOLGEVRETEN MET PAÔSEITJES!". De blikken van mijn mede rij-zigers waren veelzeggend.

Nog meer paasboodschappen (ja mijn leven is vol glamour), ditmaal bij een grotere vestiging van AH, alwaar The Boyfriend en ik er een beetje snelheid in proberen te houden, want vriend D. kan elk moment voor de deur staan. Nu zou ik al een volledige dag door kunnen brengen voor het schap met jam (en ik eet nooit jam, kun je nagaan), dus dat vergt nogal wat van de mens.

Nadat wij ons met een handscanner een weg banen door een hysterisch drukke supermarkt en eenmaal bij de check-out-palen (hoe heten die dingen?!) staan om te betalen, begint dat vervloekte rode lampje bovenop de paal te knipperen. Vervolgens komt er een medewerkster aangesloft die de onheilspellende woorden spreekt: “Even een routinecontrole hoor”. Na wat te hebben gerommeld in onze boodschappenkar vraagt ze of we even mee willen lopen naar de informatiebalie (was dit een retorische vraag?), waar ze in een ter-gend langzaam tempo onze boodschappen één voor één uit de kar haalt, ze zachtjes aait met haar eigen handscanner, ze op de balie zet en ze pas aan het eind van dit uitgebreide ritueel weer even langzaam terugzet in onze boodschappenkar. In de tussentijd was ik veranderd in een plasje water. Toen ik vroeg waar deze marteling voor nodig was, zei ze: "U heeft drie verschillende soorten flessen sap in uw karretje van dezelfde prijs, maar u heeft drie keer dezelfde barcode gescand. Daar raakt ons inventariseringssysteem van in de war, want die weet dan niet dat er drie verschillende flessen sap zijn verkocht." Lieve lezers, u bent bij deze gewaarschuwd.

Eerste paasdag breng ik door bij mijn familie in Leiderdorp, alwaar ik samen met mijn nichtjes ga wandelen met de jongste spruit van de familie: 1-en-een-beetje-jarig neefje Q. Bij de dierenweide, waar het bol staat van de pasgeboren geitjes, proberen wij neefje Q. zijn eerste woordjes te leren. Als idioten staan we "geit, geit, geit" te scanderen, waarna neefje Q. zijn mondje opentrekt en spreekt: "aap". 
We hebben het er ook niet meer uitgekregen.

Ik hoop dat jouw (paas)weekend ook weird & wonderful was.