Veel mensen zijn van mening dat het – naast hoe je klinkt als je zingt of muziek maakt – vooral de overtuiging is waarmee je een lied brengt die bepaalt of je een artiest bent of niet. Ik deel die mening. Als je Willis Earl Beal hoort en ziet zingen, de snaren van zijn gitaar plukkend met een tandenstoker (mijn tandarts – die we thuis gekscherend ‘De Tandenstokernazi’ noemen, vanwege haar drammerige geloofsovertuiging in het houten stokje – would approve), kun je niet anders dan ademloos toekijken en luisteren. Dit is een bijzonder man.
Maar Willis heeft dan ook een enorm bijzonder verhaal. Als twintiger ging hij bij het Amerikaanse leger; later werd hij uit het leger ontslagen vanwege darmproblemen. Hij verhuisde terug naar zijn woonplaats Chicago, waar hij vijf maanden in het ziekenhuis moest verblijven. In de jaren die volgden, verhuisde hij naar Albuquerque in Nieuw-Mexico, waar hij enige tijd dakloos leefde en verschillende nietszeggende baantjes had. Toen hij – zoals de Amerikanen zeggen – rock bottom zat, begon Willis muziek te maken. Om zijn muziek te verspreiden, zocht hij zijn heil niet in Youtube-video’s of talentenjachten zoals de meeste aspirerend muzikanten van vandaag; nee, Willis liet cd’tjes achter op openbare plaatsen en maakte flyers met zijn adres & telefoonnummer die hij zelf illustreerde. En ra’ es wat? De man kan tekenen. Op de flyers schreef hij: “Write me and I will send you a drawing. Call me and I will sing you a song.” Hoe out-of-the-box (en heerlijk simpel) is dat?!
Het Amerikaanse tijdschrift Found kwam zo’n flyer tegen en zette Willis Earl Beal prompt op haar cover en gaf later een limited edition box set van de muzikant uit, met zijn muziek, illustraties en poëzie. Een platenmaatschappij pikte ‘m op en gaf zijn officiële album uit, afgelopen april. Geen standaard vierkant cd’tje met een glamourfoto van de zanger; nee, een lange witte hoes met niets dan de boodschap van de plaat erop, handgeschreven door Willis. Zijn eerste videoclip illustreerde hij weer zelf. En nu treedt hij dus op bij Jools Holland (broedplaats voor op doorbreken staand muzikaal talent) en over de hele wereld, including in ons landje.
De muziek van Willis is rauw, heel rauw. Mede door de onconventionele manier waarop hij speelt, zingt – wat zeg ik – schreeuwt. Of het echt muziek is die ik thuis op zou zetten of op mijn iPod zou laden, weet ik eerlijk gezegd nog niet. Het is ontzettend interessant, maar het ligt niet direct makkelijk in het gehoor. Voorlopig kijk ik vooral graag naar de optredens van deze man, die zijn muziek op zo’n ongepolijste manier uitademt, dat je aan zijn lippen hangt.
Nieuw hier? Lees meer over '
4 Comments