NEnz

Oke, dit gebeurde eigenlijk al voor het weekend, namelijk afgelopen donderdag, maar toch, het is te bizar om het niet te beschrijven. Ik was even naar de Albert Heijn voor de deur getrippeld en stond aandachtig de verpakking van een fles limonadesiroop te lezen (checkerdecheck het gehalte aan kleurstoffen, zodat mijn neefjes niet als stuiterballen door de kamer gaan als ik ze er een glaasje van geef) toen ik om me heen een beetje consternatie voelde. Dit nog half registrerend keek ik op, om te zien dat twee puberjongens zich om mij heen hadden verzameld en een soort van dansje stonden te doen waarbij ze luid in hun handen klapten en met hun voeten op de vloer stampten. Ik dacht even dat eindelijk het moment was aangebroken dat mensen speciaal voor mij (voor mij!) in Flashmob-dans & gezang zouden uitbreken, maar bekeek de jongens nog eens goed en zag dat ze getooid waren met stekeltjeshaar, beugel en neppe Fendi buikportemonneetjes. Tijd om teleurgesteld te zijn, had ik niet, want beugel 1 riep luidkeels tegen me: “Jij bent echt ziek!”. Ik wist werkelijkwaar niet wat hij bedoelde en of dit positief of negatief moest zijn. Als wij thuis iemand ‘ziek’ noemen, is diegene óf bedlegerig of een bloeddorstige seriemoordenaar die in een dwangbuis thuishoort. Daarom vroeg ik voorzichtig: “Eh, ziek?”. Waarop beugel 1 bevestigde: “Ja, je bent echt ziek!”. Kleurstoffen van hier tot Tokio of niet; ik gooide de fles limonadesiroop snel in mijn mandje en maakte dat ik wegkwam.

Bij thuiskomst whatsappte ik schoonzus R. om het bizarre voorval uit te leggen en te vragen of ik er echt zo koortsig uitzag, die mij vertelde dat ‘ziek’ in straattaal ook wel ‘cool’ kan betekenen. “N. roept altijd: “Die film is echt ziek!” als hij een film cool vindt”, aldus schoonzus R. Ik was semi-gerustgesteld.

Mijn moeder en ik delen al jaren dezelfde kapper, die ons altijd bij mijn moeder thuis komt knippen, terwijl we gezellig soulplaten draaien en koekjes eten. Nu is het weleens voorgekomen dat deze kapper niet helemaal op tijd was. Ik kan het beter omdraaien: het is weleens voorgekomen dat deze kapper helemaal op tijd was. Want het is dat we hem zo graag mogen en hij zeer begaafd is met schaar & mes (kappersmes, geen slagersmes), aangezien hij het van zijn gevoel voor timing niet moet hebben. Enfin: van de week smste mijn moeder mij (want zo doen moeders dat tegenwoordig: die bellen je niet meer gewoon, die stellen hun vragen via sms, Facebook en Twitter) of ze de kapper zou vragen om langs te komen. Zij zou de afspraak wel maken. Even later smste ze terug: “Zaterdagochtend of zaterdagavond?”. “Ochtend”, smste ik terug. Waarop ik van mijn moeder een bevestigend smsje kreeg dat het zaterdagochtend werd (dit is het stuk dat je moet onthouden).
Enfin: afgelopen zaterdagochtend sleepte ik mezelf uit bed, seinde ik vriendin T., met wie ik een afspraak had ná de kapper, in dat ik haar wel zou bellen als ik klaar zou zijn en toog ik naar mijn ouderlijk huis om daar de komst van onze kapper af te wachten. Toen het afgesproken tijdstip ruim een half uur was verstreken, begon mijn moeder te mopperen op de kapper – al kijken we nergens meer van op – en smste ze hem. Geen reactie. Toen het afgesproken tijdstip ruim een úúr was verstreken, waren zowel mijn moeder, ik als mijn vader aan het mopperen (mijn vader scandeerde vanachter de krant in zijn luie stoel leuzen als: “Hij gooit zijn eigen glazen in!” en “Sjongejongejongejongejonge”) en belde ik de kapper, die niet opnam. Even later belde hij toch terug, waarop we samenzweerderig tegen elkaar sisten: “He he, daar zul je ‘m hebben, eindelijk, benieuwd wat zijn excuus is!”. Ik nam op en zei: “Je staat toch zeker wel voor de deur mag ik hopen?!” Waarop ik een uiterst slaperige en verbaasde kapper aanhoorde, die zei dat hij van niks wist, omdat hij helemaal geen bevestiging had gehad om nu, op dit tijdstip, bij ons aanwezig te moeten zijn. “Je hebt geen bevestiging gehad?” zei ik hardop, zodat ook mijn moeder het kon horen. Die klapte snel haar telefoon uit en begon door haar verzonden berichten te scrollen om me met de blik dat het recht had gesproken in haar ogen een smsje onder de neus te duwen met daarin het bewijs dat zij inderdaad had bevestigd voor nu, zaterdagochtend, 11:00 sharp. Aan mij. Met andere woorden: mijn moeder had de bevestiging alleen naar mij gesmst, niet naar de kapper. Die dus gewoon verder was gegaan met zijn leven, want zo gaat dat.
Mijn moeder wist niet hoe vaak ze zich moest verontschuldigen.

Zaterdagmiddag in de stad liep ik samen met vriendin T. langs een draaiorgel dat op zo’n luid volume hoempapa-muziek draait dat je spontaan je naam en achternaam vergeet. De nogal enge man die met het centenbakkie stond te schudden, bleef bovendien zijn centenbakkie op een dwingende manier onder de neus van T. schudden toen die probeerde langs te lopen, waardoor T. lichtelijk in paniek raakte en voorgoed een draaiorgel-trauma heeft opgelopen. Toen we even later een winkel binnengingen waar we rustig aan het rondkijken waren, zagen wij tot onze verbazing dat het draaiorgel ineens tot precies voor die winkel werd getakeld, alwaar ze hun draaiorgel-versie van ‘Sir Duke’ van Stevie Wonder inzetten. Sir Duke van Stevie Wonder! Op een draaiorgel! Ze moeten niet gekker worden, die weekends van mij.