NEnz

Begrijp me goed: ik ben niet iemand die heel graag kritiek uit op wat een ander draagt. Zo heb ik zelf in mijn leven al heel wat te verduren gekregen op momenten dat ik een fashion statement poogde te maken. Nu ik terugdenk aan mijn modekeuzes van weleer, zit ik ook met het schaamrood op de kaken kreten naar de hemel te slaken, maar feit blijft dat het niet leuk is als mensen irritante opmerkingen maken over hetgeen je draagt.
En toch heb je van die modestromingen waar ik he-le-maal niets van begrijp en waar ik, gehuld in volledige verbazing, iets over kwijt moet. Die verdomde Shutter Shades bijvoorbeeld en ook de Birkenstock wil er bij mij maar niet in. Daar kan geen Heidi Klum met een grote zak Swarovski-stenen of fluorkleurig lakleer verandering in brengen.
Maar de trend waar ik mij al jarenlang met elke vezel in mijn lijf tegen probeer te verzetten is toch wel die van de Gladiator-sandaal. Ik zie vrouwen van 50+ op goudkleurige, tot aan de knie komende versies rondwaggelen. Ik zie véél te dikke kuiten ingesnoerd in die krengen, waardoor je een wandelend rollade-effect krijgt. Ik zie zogenaamd artistiekerige reclamespotjes van Van Haren waarbij een zwoel kijkend model door een riempjes-landschap wandelt, waarna het beeld overgaat op – IEK, IEK! – een stel enge sandalen dat in de aanbieding is. En nu zelfs Nike, mijn geliefde Nike, zich heeft gewaagd aan het ontwerpen van een Gladiator-sandaal (te koop via Colette), slaan bij mij de modestoppen door. Ik moet een break uit modeland denk ik, voordat ik een fashion meltdown krijg.

Nothing Even Matters – Lauryn Hill ft. D’Angelo