NEnz

Denk je ook eens leuk naar Rotterdam af te reizen om samen met Pruh Japans te gaan eten; word je op nog geen meter van het station af verrast door een enorme windhoos, waarna er een enorme berg zand – God weet waar die vandaan kwam – opstijgt en met windkracht tien in je zorgvuldig gestylede haardos wordt gesmeten. Zoals Pruh uitriep nadat we vijf volle minuten stokstijf hadden stilgestaan met monden & ogen gesloten, toen wegrenden naar de dichtsbijzijndste passage om te schuilen en zandkorrels uit stonden te spugen: "Het leek wel alsof we gezandstraald werden!". Het zand zat zelfs in de zakjes van mijn roze rokje, dames en heren.

Verder ook weer eens mee op tournee met theFringe; ditmaal naar festival Mystery Land (geloof me: als ik de documentaire die dit weekend werd uitgezonden – vol met strak hakkende Party Animals – éérder had gezien, was ik waarschijnlijk afgeschrokken) dat voor de gelegenheid in het Haarlemmermeerse Bos wordt gehouden. Best leuk, zo’n pittoreske plek, want zo zie je ook weer eens een koe (of, in dit geval: zesduizend koeien). Niks geen V.I.P.-gedoe met blauwe M&M’s, privéchauffeurs en een eigen trailer trouwens, want vriendlief was vergeten een artiesten-parkeerplek te regelen, waardoor we naar de bezoekersparkeerplaats moeten. Als in: een enorm weiland waar één verstrooide verkeersregelaar staat, en vanwaar het nog zo’n 50 minuten lopen is naar de dichtstbijzijndste ingang. Onderweg daarnaartoe onstadse taferelen gadegeslagen als ponyclubs in volle gang, buurtbewoners die en masse kraampjes hadden opgezet; vastebesloten om een miljoenenhandel te starten met de doorverkoop van insgeslagen frisdrank van de Aldi en een meterslang spoor van volle flesjes Vitamin Water (nee, ik weet ook niet waarom). Daar eenmaal aangekomen eerst de grond gekust, toen de baliemedewerkster hoopvol aangekeken, die ons vertelde dat we voor de artiesteningang toch echt naar ingang Zuid moesten lopen, en niet bij Oost terecht konden – waar we op dat moment stonden. Veertig minuten later kenden we het Haarlemmermeerse bos van binnen en van buiten en kwamen we goddank onderweg een ander deel van de band tegen –  wél in zo’n privébusje – die ons oppikten en meevoeren naar één of andere vage zij-ingang. Nog een woeste M.E.-agente ervan moeten overtuigen dat we geen bommen en granaten bij ons hadden en toen bevonden we ons aan de poorten van Mystery Land. Hè hè!

Overigens waren we daarmee nog niet bínnen: toen de organisatie erachterkwam dat er aan onze polsjes geen glitterende groene plastic bandjes prijkten, brak de paniek uit, waarna het bevel viel te moeten wachten op een zeker persoon met bandjes voor ons. Op dat moment stopte er voor onze vermoeide neusjes een ander privébusje waaruit niemand minder dan Steve Aoki stapte (DJ, producer en de broer van topmodel Devon Aoki, ofwel: God); zijn lange haren dansend in de Hollandse polderwind. Of we even met hem mee wilden lopen…. Ik wisselde ondertussen betekenisvolle blikken uit met vriendin R. (die moesten zeggen: "Steve Aoki! We lopen hier met Steve Aoki!"). Maar helaas mocht ons Steve Aoki-moment niet langer duren dan twee minuten: toen ons werd bevolen weer met iemand ánders mee te lopen, aangezien wij nog altijd illegaal en bandjesloos waren. Snif.

Nog meer weirds dit weekend viel vooral plaats in de Little Sexmachine-tent, alwaar het feestgedruis zich voltrok en backstage; waar zich een zonnig, klein, bijna volkstuinachtig tafereeltje openbaarde van een picknicktafel vol Sultana’s en blikken bier, waarboven blauwe papegaaien op stokken hingen en waaraan ontwerper Bas Kosters, Dj Wannabeastar, een handvol paaldanseressen en de boys van Guerilla Speakerz (bijgestaan door de altijd lovely Dees) plaksnorren aan het opplakken waren; als een ode aan het jubileum van Joost van Bellen; godfather van de Amsterdamse clubscene. Toen die paaldanseressen tijdens de set van theFringe ineens werden opgetrommeld door Wannabeastar (volgens vriendlief met de legendarische woorden: "Waar zijn die geile wijven nou weer?!") en tegen een paar plastic, met lampjes versierde palmbomen aan begonnen te schuren, was de gekte compleet.

Needless to say ben ik bij thuiskomst direct op mijn Fatboy in slaap gevallen…

Hardt – theFringe