Ik heb vandaag maar vast omgedoopt tot vreemde-dingen-dag. Het begon met mijn ruitenwissers die tijdens een ritje door de stromende regen ineens midden op mijn voorruit stil bleven staan. Gevolg: ik kon niets zien, zowel door de ruitenwissers die in het midden van mijn raam omhoog stonden als door het hemelwater dat met bakken uit de hemel pleurde. Op goed geluk reed ik maar naar de garage (dank u, engeltje op mijn schouder!) waar mijn Nenzmobiel nu zeker tot volgende week moet staan, omdat Hemelvaartsdag voor de deur staat en de hele wereld dan (schijnbaar) stopt met draaien. Ondertussen was mijn lief met spoed met mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis geweest voor allerlei testen en zat hij thuis net rustig bij te komen, toen hij gebeld werd dat mijn schoonmoeder nu weer met spoed naar de eerste hulp gebracht diende te worden. Liefst compleet met overlevingspakket, want de kans zit er dik in dat ze een nachtje moet blijven. Daarnaast bleek het land in rep en roer, want Waylon was zoek (jaja, ik leef ook mee met de dagelijkse achterklap), waardoor ik gelijk scenario’s door mijn hoofd zag flitsen van hem met die hoed, gekneveld en wel achterin de kofferbak van een auto (niet dat Waylon me nou zo dierbaar is, maar toch; het was op z’n minst merkwaardig nieuws te noemen). Terwijl ik een poging doe tot werken en ondertussen via Whatsapp de laatste ontwikkelingen rondom mijn schoonmoeder bij houd, ontvang ik net het nieuws dat Maya Angelou is overleden. Zucht. Een dame op een respectabele leeftijd, dat wel, maar o mèn, het stemt mij wel verdrietig. Vele wijze levenslessen leerde ik van (de quotes en boeken) van Maya. Over moed, zelfvertrouwen, liefde, succes en zoveel meer. Maar de mooiste les van Maya, de les die ooit de meeste indruk op mij maakte, is bovenstaande les. Want al mochten we die talloze wijsheden en levenslessen in de loop der tijd vergeten; Maya Angelou was en is onvergetelijk.
Nieuw hier? Lees meer over '
