Deze week is het dan zover: mijn interview met The Donnas. En ik ben me er nu op aan het voorbereiden. Wat best lastig is, aangezien deze vier rockchicks het leuk vinden om zoveel mogelijk verwarring te zaaien omtrent hun namen. En ik vraag me nu af hoe dat strax gaat: moet ik ze allemaal apart aanspreken, zo van: “Donna A./Brett: wat vind jij ervan?” of moet ik gewoon maar wat in de groep gooien? Was ik maar een interviewheldin. Zo ééntje als Oprah, of voor mijn part als Paul Witteman. Nee, in plaats van een vrolijk humeur omdat ik sterren mag ontmoeten, krijg ik alleen maar knikkende knietjes. Gelukkig ebben de zenuwen tijdens zo’n gesprekje wel weg. Maar ik kan het dan niet laten om achteraf een gilletje te slaken en te denken: wat ben ik ook een sufferd. Ach, gelukkig ben ik nog jong en kan ik al mijn interviewblunders afschuiven op het feit dat ik nog moet leren. En dan kan ik mijn angsten beter nu onder ogen komen en leren van mijn fouten, dan dat ik straks een veertigjarige journaliste ben die nog steeds niet kan interviewen, simpelweg omdat ze het niet durft.
Dus hup, voorbereiding is het halve werk, vraagskes maken en dan zien we wel weer. Wish me luck!
Nieuw hier? Lees meer over '
6 Comments