NEnz

… en waarschijnlijk ook helemaal niet wílde weten, maar ja, het moet nou eenmaal, aangezien ik genomineerd ben voor een 'Versatile Blogger Award' (kuch…). Ja dat klinkt Engels, en dat is het ook, want ik heb deze award liefdevol toebedeeld gekregen van het té leuke Engelstalige blog Monster Girl Writes. En dat vind ik een hele eer! Monster Girl schrijft ontzettend cool en heeft een Nederlandse moeder, waardoor ze het hysterische Hollands op mijn blog kan lezen. Leuk hè?

4 Rules go along with this award:

Rule 1: Thank the person who gave you this award.Thanks Monster Girl!

Rule 2: Share 7 things about yourself. Dus nou, daar gaat 'ie dan. 

1.  Ik ben als de dood voor welke vorm van insecten dan ook. Wat er nogal eens voor zorgt dat ik tijdens terrasbezoek spastisch ga zitten bewegen. Wespen zijn het ergst, sinds ik als 9-jarig meisje een keer een wesp onder mijn opwaaiende Lapagayo jas kreeg die me als dank in mijn vingertop stak. Klopte twee dagen lang als de neten, kan ik u vertellen. Mensen zeggen het al geeneens meer als er een spin/sprinkhaan/… (insect naar keuze) achter me op de muur zit, uit angst dat ik met tafel & drankjes en al opspring. En toen mijn moeder, tijdens een vakantie in Spanje, eens riep zo'n gezellige vliegende kakkerlak te hebben ontdekt in de vakantietuin waarin ik op dat moment vertoefde (angstaanjagend feit: in Spanje kunnen de kakkerlakken ook nog eens vliegen), en mijn broertje mijn vluchtroute onhandig blokkeerde, heb ik hem in blinde paniek zo hard in zijn arm gebeten dat de tandafdrukken er nog in staan. Ja, ik heb zo mijn charmante trekjes.

2. Ik heb voor een deel Indisch bloed door mijn aderen stromen. Mijn paps komt uit Indonesië; hij is daar geboren en woonde daar tot zijn 14e. Toch is hij geen volbloed Indo: zijn vader (mijn opa) was ook weer half Indonesisch. Toch werd ik door het CBS officieel tot 'allochtoon' benoemd, omdat je dat volgens hun definitie nou eenmaal schijnt te zijn als één van je ouders in het buitenland geboren is. Ik vind het altijd leuk als mijn vader over zijn leven, vroeger in Indonesië vertelt. Ze woonden in een villa met bedienden en er kwam gewoon elke dag een mannetje langs met verse sateh en bamisoep. Overigens is het nou niet zo dat ik nou meteen ook alle voordelen van het Indo-zijn heb meegekregen; oké, die grote gezellige familie met allerlei lekkere hapjes is een zéér grote pre, maar ik heb geen mooi tintje en word ook niet snel een gebronsde godin in de zon (sterker nog: je kunt het hele jaar door dia's bekijken op mijn huid) en de kunst van het Lemper-rollen heb ik nog altijd niet onder de knie. Het enige aan mij dat echt Indisch is (voor zover je dat als 'echt Indisch' kunt bestempelen), zijn mijn eetlust en mijn voeten.

3.Geen idee waar het vandaan komt, maar ik heb een zwak voor mannen die de contrabas spelen. Ja, niet álle, maar als het een béétje gezellig oogt en ook nog eens aan zo'n enorme bas loopt te plukken, spelen er bij mij al gauw beelden op mijn netvlies af van ons twee, rennend door een bloemenveld in Toscane.

4. Nu we dan toch bezig zijn om al mijn gênante trekjes bloot te leggen: ik moet altijd overal en altijd naar de wc. Altijd al zo geweest (niet voor niets is mijn bijnaam 'Annelies van der Pies'). Noem me een willekeurige plek in Nederland en ik kan je vertellen waar je er kunt plassen. Volgens mij is het gewoon puur iets wat tussen de oren zit, want ik heb geen chronische blaasontsteking. De 'WC Finder' applicatie op mijn iPhone is dan ook een geschenk uit de hemel. Overigens heb ik afgelopen zomer mijn vuurdoop wat betreft wildplassen gehad, wat me aanvankelijk zeer angstaanjagend leek (ik zag het al helemaal voor me dat ik over mijn gympen zou plassen – dit verhaal neemt charmante vormen aan), maar wat in the heat of the moment zó'n enorme opluchting gaf dat ik me voelde alsof ik eventjes in aanraking kwam met De Schepping.

5. Nog zo'n raar trekje: om de één of andere reden ken ik heel veel liedjes van ver voor mijn tijd. Liedjes die ik eigenlijk helemaal niet zou horen te kennen en in de meest uiteenlopende genres. Van vage kleinkunstachtige liedjes tot aan Franse chansons (al verhaspel ik die natuurlijk wel), dramatische levensliederen en Amerikaanse popsongs uit de jaren '50. Niemand (including ikzelf) snapt hoe ik aan die kennis kom, want hoewel mijn ouders wel een hele brede muzikale smaak hebben (mijn moeder draaide vroeger zowel Joni Mitchell als A Tribe Called Quest), is het niet zo dat er een jukebox in de woonkamer stond of dat er aan de lopende band Toppop Yeah! opstond. Ik houd het nu maar op de gedachte dat ik in een vorig leven radio-dj was. 

6. Ik ga standaard té veel op in de films en tv-programma's die ik kijk.
Vooral na afloop van een film heb ik het gevoel dat hetgeen zich voor me
op het beeld heeft afgespeeld, me ook echt is overkomen. Ik weet natuurlijk wel dat dat niet zo is, maar mijn zenuwcentrum moet dat altijd nog even laten bezinken. Dat heeft zo
zijn voordelen & nadelen. Een rollercoaster aan emoties draagt wel
bij aan de kijk-ervaring en zelfs al zet je me voor een waardeloze RTL4
waargebeurd-verhaal-film neer; je hebt voor een uur of twee geen kind
aan me. Maar als het heel eng of zielig was, ben ik gelijk drie dagen lang op van de zenuwen of depressief. Sommige films kijk ik daarom ook maar niet, uit zelfbescherming.  

7. Ik kan behoorlijk heet eten. Niet dat ik nou overal grote scheppen sambal opdoe of bakken met pepers (mét zaadjes, anders is het helemaal niet heet) in verwerk, maar als ik een heet gerecht voorgeschoteld krijg, kan ik dat vrijwel zonder blikken of blozen naar binnen werken. Daarentegen vraag ik wel standaard bij mijn favoriete afhaalthai of de Yam Nua misschien wat milder kan. Want té heet, dat eet ook weer niet lekker.

Rule 3: Pass the award along to 15 bloggers who you have recently discovered and who you think are fantastic.

Nu vind ik dat soort regels altijd een beetje tricky. Ik bedoel; zelf vond ik het een zeer prettige verrassing om deze award toebedeeld te krijgen en er ook over te schrijven, maar dit soort dingen hebben toch ook altijd een beetje de zweem van de kettingbrieven van vroeger. Dus ik zie het al voor me dat de 15 bloggers die ik dan zal noemen zuchtend achter de computer zitten en mij op hun zwarte lijst zetten. Plus, er zijn zó veel leuke bloggers out there, daar kan ik toch onmogelijk tussen kiezen?! Daarom pleeg ik voor deze gelegenheid maar even contractbreuk en doneer ik deze award aan wie zich dan ook maar geroepen voelt om ook zo'n lijstje als het bovenstaande op haar blog te plaatsen. Knock yourself out!

The Roots – Radio Daze