NEnz

Ik móet even wat met jullie delen. Jullie wisten al dat ik de afgelopen dagen in afwachting was van mijn scriptiecijfer, dat aanstaande donderdag of vrijdag bekend gemaakt zou worden. Wel, vanochtend stond ik lekker in mijn huispakje mijn kamer overhoop te gooien (a.k.a. opruimen), toen mijn gsm’etje afging. Het was mijn mentrix en ik zweer je dat ik zowat een hartverlamming kreeg. “Zit je op een rustige plek om even met me te kunnen telefoneren?” zei ze. Ik voelde de moed al in mijn sloffen zakken: oh god. Ze wil dat ik op een rustige plek zit, zodat ik niet in het openbaar hysterisch ga lopen krijsen van ellende of mezelf voor een trein gooi als ze me zo dadelijk vertelt dat mijn scriptie pure bagger is. Ja, dat is het. En waarom zou ze anders al een paar dagen voor de opgestelde datum bellen? Vast omdat het zó slecht is, dat ze bang is dat ik anders geen tijd genoeg heb om alle schade weer te herstellen. Oh god, oh god.
“Oh, wacht even”, zei mijn mentrix toen. “Ik moest eigenlijk eerst even iemand anders bellen, en dan pas jou. Vind je het goed als ik je zo even terugbel?”
Afijn, twee stressvolle uren later waarin ik niet durfde te eten, te drinken, laat staan naar de wc te gaan omdat ik in pure angst zat dat ze elk moment kon bellen met het slechte nieuws, ging de telefoon over. En ik nam op.

Mijn mentrix: “Nancy, we zijn hartstikke positief over je scriptie. Het enthousiasme spatte ervan af!”
Ik, in gedachten: Zie je nou wel?! Dit is het einde van mijn carrière, mijn leven houdt hier op, ik… wacht, zei ze nou positief?!
Mijn mentrix: “De docenten zijn tot het eindcijfer 7,5 gekomen, maar we zijn ervan overtuigd dat je je cijfer op zult kunnen krikken met het examengesprek volgende week. En dat je je enthousiasme dan ook weer onder woorden zult kunnen brengen.”
Ik: “Uhm, oké, ja, fijn, eh, bedankt, dag!”

Vervolgens hing ik de telefoon op, staarde ik wat naar de muur, krabde ik even op mijn hoofd en gilde ik: Wieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh!!! Waarna ik losbarste in een krumpdansje (gelukkig was er geen publiek, te oordelen naar de reactie van mijn kat).

Mensenkinderen, ik ben zo blij! Zo blij! Nu hoop ik nog dat mijn vriendinnetjes het ook allemaal gehaald hebben!
En dan volgende week Het Gesprek. Owjee, owjee.
Ik ga even lekker verder dansen in mijn overhoop gehaalde kamer en drink er een cocktailtje op (kwart voor drie is toch niet te vroeg?). Oeh en ik wil taart! Heel erg bedankt nog voor al jullie steun. Jullie zijn lieverds! Proost!

La musica: Oh my gosh – Basement Jaxx