NEnz

Winkelcentrum. Middaguur. Erg gladde stoepen. Ook al ben ik op mijn hoede; toch glijd ik bijna uit ter hoogte van de Zeeman. Terwijl ik mijn evenwicht herstel, giechel ik naar een toevallige passant die daarop roept: "Niet uitglijden hè! Dat zou zonde zijn. Mooi rood (!!!) haar." VOOR HET EERST. IN EEN MAAND TIJD. DAT IEMAND. ZIET. DAT IK MIJN HAAR ROOD HEB GEVERFD! Hoeraaaaaaaa! (ter illustratie: broerlief, vaders, oma hebben er allemaal nietssss over gezegd  – ik hoop dat ze zich ernstig zullen schamen als ze dit lezen)

Vond ik het al knap irritant dat ik de Center Parcs-post van de vorige bewoner van mijn casa tot in den treure blijf ontvangen (vriendlief bindt weleens al ons oud papier samen met zo’n mailing, om ‘m zwaar ondergefrankeerd retour te sturen, terwijl hij "dat zal ze leren" lispelt); er is een nieuw dieptepunt bereikt in de posterijen in huize NEnz. Want toen ik een verpakking openklauwde waarop in grote schreeuwletters stond dat ik een camera had gewonnen, openbaarde zich aan mij de wereld der, zoals men dat noemt, ‘vieze boekjes’. Notabene met klantnummer erop (conclusie: de vorige bewoner van MIJN huis heeft de krochten van die wereld weleens eerder bezocht). Ik zal jullie het grootste leed besparen maar ik zeg: bejaarden. Ik zeg: "Drive THIS Miss Daisy". Ik zeg: horror. Overigens heb ik grote bewondering voor de tekstschrijvers die deze teksten moeten maken want de creativiteit spatte ervanaf. Hilarisch.

En dan hadden we natuurlijk nog Van Billenstein-gate (over luid seksende buren), die afgelopen weekend een staartje kreeg doordat we de beoogde suspects uit deze zaak meenden te hebben ontdekt. Dat was al een hele happening op zich, maar toen vriendlief luidkeels seksgeluiden na begon te doen in een poging ze terug te pakken, was ik toe aan de Oxazepam. Lees er hier meer over. Overigens passeerden we elkaar afgelopen weekend weer in het trappenhuis, maar Fokke & Sukke gaven geen kick. Toch jammer. Ik was namelijk wel in voor een klein relletje.

That’s not my name – The Ting Tings