NEnz

Sjeezus. Wat heb ik gisteren zitten sidderen op mijn bioscoopstoel zeg. Het was de première van War of the Worlds en natuurlijk moest dit meisje deze zomerse blockbuster meteen met eigen ogen gaan zien. En zelden heb ik zo’n verschrikkelijk indrukwekkende movie op het filmdoek mogen aanschouwen. Er is werkelijk geen moment van rust in de film en dus zat ik twee uur lang op het puntje van mijn zachtfluwelen, rode bioscoopstoel met mijn handen op mijn gezicht (dat doe ik altijd als ik denk dat ik iets niet aankan van de spanning) met open mond naar het scherm te staren. Ik heb zelfs mijn popcorn laten staan. Na afloop dacht ik dat ik zélf alles had beleefd wat Tom Cruise meemaakte in de film. Of dat ik op z’n minst de New Yorkse marathon had uitgelopen naast Dolf Jansen (dubbel zo vermoeiend), zo zenuwslopend was deze movie. Ik was helemaal op. Tuurlijk waren er een paar dingetjes die mijns inziens niet helemaal klopten, maar als je geëntertaind wilt worden moet je echt ogenblikkelijk op een drafje naar de bioscoop. En ik? Ik wil nog een keer…

By the weg: ik heb net een klein stukje gekeken van de oude en originele versie van War of the Worlds en ik rolde echt onder de bank van het lachen! Het in Steven Spielberg’s versie zo enge robotoog zou in de oldskool WotW door kunnen verhuizen naar Sesamstraat om zijn dagen te slijten tussen Tommie en Ieniemienie als Robbie de Robot! Picture this: vrouw met Grace Kelly-haarrol, verstopt in kelder, wordt op de schouder getikt door alienarm die nog zou verbleken bij een tandartslamp en begint hysterisch te krijsen totdat heldhaftige man de arm met zijn pink wegduwt. Hi-la-risch toch?! Owja en de ruimteschepen lijken op van die grote, ronde smarties-doosjes. Tja. Lang leve de filmtechniek, zal ik maar zeggen.