NEnz

Gistermiddag besloten M. en ik even de stad in te duiken omdat het al veeuuuls te lang gelee was dat we elkaar hadden gezien. Nou, dat heb ik geweten hoor. Ik dacht nog verstandigerwijs dat het handig was om mijn cowboyboots aan te trekken, voor het geval ik mr. right spotte. En met mr. right bedoel ik geen potentiele lover, ik heb al een warme kruik in mijn bed, maar een mooie tas. ‘Gottegot’, zul je misschien denken, ‘heeft dat kind niet al genoeg tassen?’. Wel, ja.
Maar nog niet die ene. Die nettere. Die lederen. Die volwassen tas die mij in één klap wegzwiept uit mijn studententijd en me for once and for all freelance journaliste maakt. Die was nog niet aanwezig in mijn bagcollectie.

Helaas voor mij had M. wel haar snelle sneakers aangetrokken en had ze grootse plannen qua af te leggen kilometers. Zie dat maar eens soepeltjes te doen met een fikse hak. Overigens dacht ik ook nog eens wild te doen en naast mijn haar los te gooien, mijn inlegzooltjes thuis te laten. Nou, deze enfant terrible-achtige poging werd direct afgestraft. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ervan genoten hoor, dat tripje door de stad, alleen mijn poezelige pootjes wat minder.

Gelukkig werd mijn leed wat verzacht doordat ik indeed tegen mr. right aanliep (Goed. Okéé. Ik had ‘m de dag ervoor al gespot en ging terug. Happy?) en hij ook nog eens very charming bleek te zijn. Dus, richting chagarijnige kassaman gesmeten en hup, afgerekend. Hij wisselde ‘m nog wel eventjes om voor een exemplaar dat achter lag. Waarna ik er een uur later achterkwam dat er een hapje uit het leer was. Godverdegodverde. Helaas bevond het winkelfilaal zich precies aan de andere kant van de stad en besloten we het bij eenzelfde store te proberen die dichterbij was. Daar werd ik door de met levensvreugde vervulde (not!) cassière aangekeken alsof ik zojuist heel inventief met een guts te werk was gegaan en verklaarde ze alleen nog een exemplaar te hebben met blauwe verf aan de onderkant (dit verzin ik niet). Toen ik toen zelf maar voorstelde toch maar weer naar het andere filiaal terug te gaan, zei ze: “Ja, dat kun je doen ja.” Ik had haar bijna over de toonbank gesleept en bewerkt met leerspray.

Op dus maar weer naar de andere kant van het centrum alwaar een andere verkoopster mij vriendelijk opwachtte. “Oeh ja, dan krijg je wel een nieuwe ja.” Thank you! Er begon zich net een glimlach rond mijn lippen te vormen, toen bitchy mc.bitch zich bij mijn goede vriendin de verkoopster voegde en zei: “Ja sjonge, wacht eens even!” Vervolgens werd ik drie keer onderworpen aan de vraag of ik ‘m nog niet gebruikt had (ik had ‘m verdomme net een uur geleden gekocht!) waarna ze heel moeilijk ging lopen doen met de kaartjes die eraan hingen en de tas uiteindelijk omwisselde met een exemplaar dat achter haar lag. En gereserveerd was voor een andere klant. Met veel zuchten zei ze: “Hier”, waarna ze de tas met uitgegutst stukje teruglegde bij de bestelling van klant 2. Onder het motto: ‘die merkt het vast niet’ Tja. Lieve mensen, een wijze les: ik koop nooit meer spullen bij Sacha. Ik zet er nooit meer een voet over de drempel. Ik had me dat al voorgenomen na het shoebox debacle, maar je weet dat ik ontoerekingsvatbaar word zodra ik een fijnerd van een tas spot. Maar er staat een nieuw jaar voor de deur, dus een nieuw begin, zal ik maar zeggen.

Daarna zijn M. en ik nog even heel spannend de piercingshop binnengelopen (ik ben echt zo’n nerd die dat dan supercool vindt en er helemaal van geniet) voor een nieuwe tongversiering voor haar. Het werd een heel schattig roze met groen balletje en ik kreeg een compliment van de piercester over mijn handschoentjes.
Nadat het nieuwe tongsieraad gezet was (M. durft dat niet zelf, de nerd. Een naald van een halve meter door je tong laten jagen oké, maar het balletje vervangen: ieeeh!) bleken onze benen behoorlijk moe en gingen we ieder op huis aan.

Nu lieve lezers, mijn vraag aan jullie: laten wij een Oprah-achtig netwerk opzetten en vervelende winkelervaringen uitwisselen. Wie biedt?