NEnz

Alle rockende gitaren nog an toe; ik heb me vandaag toch een leuk tassie gescoord! Vond ik dat ik wel verdiend had, na met krukken en al door de stad te hebben geslenterd. Ik zeg het je: krukken zijn geen feest. Echt niet. Sowieso omdat op de één of andere manier mensen het niet kunnen laten om dingen na te roepen als je met die dingen loopt. Bijvoorbeeld: “Wat heb jij?” of “Kun je niet goed lopen?” of: “Ongelukje gehad?” Echt mensen, ik loop niet met die dingen om een fashionstatement te maken, dus je kunt er inderdaad van uitgaan dat er iets met een of ander lichaamsdeel aan de hand is! Punt twee is dat het stukken sneller gaat als ik gewoon strompel met mijn pijnlijke voet. Toen ik eindelijk de sportwinkel was binnengetreden, over de levensgevaarlijke drempel heen was en middenin de winkel stond, zag ik dat de damesafdeling op verdieping drie was. Ik neem aan dat de ingenieur van die winkel een soort aversie tegen gehandicapten moet hebben gehad. Afijn, de Paralympics richting uitgang konden weer beginnen. En het doet ook nog eens verrekte pijn aan je armen om de je de hele tijd met die dingen voort te moeten bewegen. Als mijn voet eenmaal weer geheeld is, heb ik vast enorm gespierde armen die helemaal buiten proportie zijn in vergelijking met de rest van mijn lijf.
Je snapt, toen ik eenmaal bij de Bijenkorf was aanbeland, had ik zoiets van: het kan me niet schelen wat, maar ik zál hier met iets weggaan, want dan was mijn publieke vernedering in ieder geval niet voor niets. En toen zag ik deze beauty hangen. Gelukkig maar. Zo zie je maar weer: shoppen biedt altijd troost. Zelfs als het shoppen zelf de stressfactor is…