NEnz

Jaguar

Gisteravond haastten vriendjelief en ik ons naar Tivoli, alwaar soulsinger Jaguar Wright op zou treden. Gelukkig is mon amour wat meer bij de pinken dan ik en had hij van tevoren nog even op de website gekeken van de poptempel, waar de mededeling stond dat het concert drie kwartier later zou beginnen dan aangegeven. Scheelt toch weer een tijdlang uit je neus vreten.
Maar goed, al vrij snel na binnenkomst kwamen de bandleden het podium opgelopen en dat zag er allemaal veelbelovend uit. Tot bleek dat niet Jag, maar ene Keke Wyatt achter de microfoon plaatsnam. Een kleine schets: acryl nagels, acryl haar, acryl schoenen en flinterdunne wenkbrauwtjes. Maar goed, wie weet was ze wel een vocaal wonder…
… of misschien ook niet… Ze had een scheur waar Whitney nog jaloers op zou zijn en dan bedoel ik niet dat ze zo’n ontroerende stem had, maar dat ze zonder enige vorm van moeite alle duiven uit een boom kon schreeuwen. Bij elke gil keek ze als een hert in de koplampen van een auto, alsof ze er zelf iedere keer weer verbaasd door was dat ze zo’n vocaal volume haalde.
Drie kwartier lang hebben we de amandelen achter in haar keel zien dansen. En heb ik mijn nagels in mijn arm moeten duwen om niet gillend (ha!) gek te worden. Net een scheepstoeter. Het was een wonder dat de moskeeën niet uitliepen.
Goddank was ze na drie kwartier brullen klaar en gaf ze het podium vrij aan Jaguar, die ons verblijdde met soulfulle beats, zwoele klanken en een stem als een gedicht. That’s the way we like it. En na haar improvisatorische nummer ‘Bush go to hell’ at het publiek uit haar hand. Tja Keke, je hebt zangeressen en je hebt zangeressen. Overigens heb ik nog een leuk nieuwtje over onze misthoorn; ze schijnt ervan verdacht te worden haar man te hebben neergestoken en riskeert een gevangenisstraf van twintig jaar. Kan ze fijn binnen de dikke betonnen muren haar scheur opentrekken…

Keke